Below the clouds [Patrol]

“Hallo internet, en welkom terug.” Zei hij tegen de camera op zijn kamer. “Ik heb de laatste tijd geen videos geplaatst. En voor degene die nog niet weten waarom..” Jumpcut naar een shot waar de hele Kalos Ranger Academy op te zien is. “.. ik ben nu officieel een Ranger!” Jumpcut terug naar zijn kamer. “Het is heel leuk hier en ik heb al een hoop vrienden gemaakt.” Slideshot van zijn kamer. “En zo ziet mijn kamer er uit.” Jumpcut terug naar de eerste setup. “En nu krijgen jullie een rondleiding van me.” Selfieshot. “Hier is de kantine. Het enorm. Kijk maar.” Draait de camera van zich af en laat de kantine zien. Terug naar selfieshot. “Voor jullie aspirerende Rangers, of coole bezoekers, ik raad de Ceasar Salad aan.” Selfieshot in de lounge. “Kijk eens hoe ruim dit is dan. Hier zou je gewoon een dag kunnen chillen. Maar dat ga ik niet doen. Rangerwerk is hard werk hoor.” Selfieshot in een van de hoorcollegezalen. “En soms moeten we ook lessen volgen. Het is niet voor niets een Academy.” Jumpcut terug naar zijn kamer. “Ik laat het wel hierbij voor vandaag. Ik ben erg moe van het klaarmaken van mijn kamer vandaag. Quark ligt ook al voor pampus.” Draait de camera naar Quark die heel onflatteus op de grond ligt te slapen. “Ik zie jullie in de volgende video!” Click.

Hij stond direct op en haalde zijn camera van de stand af. Hij borg die altijd netjes op om de kans te verkleinen dat er iets mee zou gebeuren. Het was vrag vroeg in de avond. Hij maakte zich klaar voor bed en ging slapen. Toen hij zei dat hij moe was, was hij honderd procent eerlijk. Het was ook niet zo gek, gezien alle dingen die hij deze week, en vooral vandaag moest regelen. Zijn ouders waren hem een grote hulp geweest, en dat was ook wel nodig. De volgende dag werd hij op een redelijk tijdstip wakker en maakte hij zich klaar voor de dag. “Quark!” Riep hij. Geen zorgen, dat is niet cru, het is gewoon altijd wat moeilijk om Quark weer wakker te maken. Hij lag nog steeds even onflatteus op de grond als gisteren. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen en keek Christian toen aan met een dikke glimlach en pretoogjes. Toen stond hij extra snel op. Dat deed hij graag omdat de rest van zijn lichaam dan ging meeflubberen en dat vond hij grappig. Christian deed vervolgens zijn sjaal om en pakte zijn tas. “We moeten meteen aan de slag maat.” Vandaag hadden ze namelijk hun eerste opdracht. Een patrouille in Shalour City, waar de Ranger Academy zich bevond. Als er dan iets zou gebeuren dat hij niet zou kunnen aanpakken, dan was hij snel weer terug. En hulp zou ook dichtbij zijn. Hij had niet het gevoel dat het nodig ging zijn. En uiteindelijk stapte hij de Academy dan ook uit met een Larger than Life attitude en ging eens rondlopen of hij iets kon vinden om als Ranger te doen. Winter aan een kustdorpje was wel apart vond hij. Hij was anders gewend. Sneeuw lag er namelijk niet echt aan kustdorpjes. En de wind voelde nooit helemaal ijzig koud, hoewel het natuurlijk wel koud was. Hij was, onbewust, wel aangetrokken tot de kant van de stad waar de zee zich bevond. Dat kwam door het feit dat hij op die plek het meeste van de horizon kon zien. Het was een pilotending. Hij keek naar de grijze lucht boven de donker getinte zee toen hij iets opmerkte.

“Meneer de Ranger! Meneer de Ranger!” Hoorde hij vanaf het strand komen. Toen hij in de richting keek waar de stem vandaan kwam zag hij een jongetje van ongeveer elf jaar naar hem toe rennen. “Goeiemorgen.” Zei Christian om het jongetje te begroeten. “Kunt u me helpen?” Riep het jongetje, al rennende. “Ja natuurlijk kan ik dat.” Antwoordde hij. Hij liep op het jongetje af en toen ze elkaar tegemoet kwamen bleven ze stilstaan. “Waarmee eigenlijk?” Het was een jongetje met bruin haar, blauwe ogen en een soort tas in zijn handen. Hij kwam over als een beginnende trainer en zijn spencer deed het voorkomen alsof hij uit een gezin kwam dat er goed om te doen stond. “Nou ik stond bij het water, en toen hapte een Remoraid zo mijn Pokéball uit mijn handen.” Christian bleef het jongetje een beetje vragend aanstaren. Na eens seconde of vijf begon het jongetje te fronzen. “Die wil ik graag terug hebben.” “Oh!” Het kwartje viel nu pas bij Christian. Ondertussen stond Quark naar zijn buik te staren. Om de zoveel seconden gaf hij zijn buik een pets om het te laten flubberen. Een heel competent duo, zoals je kunt zien. “We gaan er meteen mee beginnen.” Zei hij toen. “Bedankt meneer de Ranger.” Zei het jongetje, nu met minder vertrouwen in de zaak. Christian keek eerst eens rond, of hij toevallig een Remoraid ergens kon zien. En toevallig was dat ook zo. Hij wees naar de pier. “Hey kijk.” Zei hij trots. “Daar staat een jongetje die net een Pokéball uit de bek van zijn Remoraid haalt. Misschien weet hij meer over waar Pokéball-etende Remoraid uithangen.” Het jongetje dat bij hem stond verbaasde zich oprecht over de pure idiootheid van de man. “Ik denk dat hij mijn Pokéball heeft gestolen.” Drie seconden van hard nadenken later: “Oh!” Hij wenkte Quark en het jongetje mee en rende de boulevard af om naar de pier toe te gaan. Toen ze daar eenmaal aankwamen schrok het Remoraidjongetje van het zien van een Ranger. Snel rende hij verder de pier op, waar allemaal attracties stonden. Voor zover hij wist zat er niks anders op dan achter het jongetje aanrennen. Quark en hij renden verder. Het jongetje van eerder bleef achter. Hij dacht, dat als de dief van de pier af zou willen rennen, hij hem kon blokkeren. Jeweetwel, als een écht plan. De dief sprong op de draaimolen en Christian rende er achteraan. Het jongetje stapte op een Ponyta en deed alsof hij op volle vaart aan het wegrennen was. Christian en Quark sprongen een race auto in en maakte de bijbehorende geluiden. “Hij is veel te snel! We halen hem nooit in!” Toen de rit voorbij was sprongen ze allemaal van de draaimolen af en renden door. Nu bij het reuzenrad. De dief rende om de rij heen en klampte zich vast aan een van de koepeltjes waar mensen in konden zitten. Aan de buitenkant. Maar de rit was al gestart en ineens hing het jongetje een paar meter in de lucht. Daarnet leek het nog een goed ontsnappingsplan te zijn, maar nu had hij toch zijn bedenkingen. “Stop de rit!” De vrouw bij het bedieningspaneel keek hem hoofdschuddend aan. “Er hangt daar een jongetje!” Hij wees omhoog. Geschrokken drukte de vrouw snel op de noodrem. Maar wat gebeurd er als een beweging plots tot stilstand komt? Energie, juist. De schok deed het koepeltje erg schudden en het jongetje kon het niet meer vasthouden. Snel rende Christian naar hem toe en hield zijn armen voor zich uit. Gelukkig ving hij hem. Quark begon wat knullig voor hem te klappen. En de mensen die het allemaal gevolgd hadden nu ook. Christian draaide zich met een glimlach naar de mensen toe. “Er is geen applaus nodig. Zo hoort het nu eenmaal.” “Kijk het is Christian!” Riep een van de mensen ineens. “Ja dat is hem!” Riepen een paar anderen. “In het echt!” Oh, hij had dus ook wat fans hier zitten. Meteen wilde die mensen naar hem toe rennen, maar gelukkig hielden de hekjes dat deels tegen. “Sorry vrienden, maar ik ben aan het werk. De plicht roept.” Hij stapte over een hekje heen en liep samen met Quark naar het jongetje wiens Pokéball was gestolen toe. Zijn fans leken er begrip voor te hebben. En dat was eigenlijk best speciaal. Het kon wel eens voorkomen dan diehard fans niet voor rede vatbaar waren. Misschien kwam het mede door het feit dat ze respect hadden voor de Rangertaken die meneer Croack had. Dat zal het vast zijn. Echter werden er natuurlijk wel al fotos en filmpjes geupload van het voorval. ‘Internet celebrity, Christian redt een jongetje van zijn dood.’ Het was ook goede publiciteit voor de Rangers. Tijdens het lopen zette hij de dief op zijn voeten neer en hield hij hem bij zijn schouder vast. Eenmaal aangekomen bij de bestolen trainer zei hij: “Tijd om het terug te geven.” Het jongetje keek eerst naar Christian en zag een strenge blik. Toen keek hij naar het andere jongetje en grabbelde hij in zijn broekzak. “Sorry..” Zei hij schuldig toen hij de Pokéball overgaf. “Niet meer doen!” Zei de ander boos. De ex-dief keek nog enkel naar de grond. “Laat ik het niet nog eens zien kerels. Jullie zijn nu grote jongens en stelen hoort daar niet bij.” Zei hij tegen ze. Ze keken hem allebei begrijpend aan. “Jullie kunnen zoveel moois doen.” Christians glimlach kwam weer terug. “Vind het ding waar je de meeste passie voor hebt, en ga er dan he le maal voor!” Hij stak inspirerend zijn vuist omhoog. Het leek wel effect op de jongens te hebben. “Ja meneer de Ranger.” Zeiden ze tegelijkertijd en ze renden allebei een eigen kant uit. Trots keek de man zijn partnerpokemon aan. Die hadden ze weer even op het rechte pad gezet. Hij kreeg hetzelfde gevoel als dat hij normaal kreeg na het maken van een inspirerende video. Christian veegde even het zweet van zijn voorhoofd en besloot toen om verder te lopen. Misschien was er op de markt iemand die hij kon helpen. Hij wilde zoveel mogelijk plekken van de stad bezoeken, om zoveel mogelijk verschillende mensen te kunnen helpen. Oh, het was ook nog echt markt vandaag. Eens zien wat hij kon doen.

Hij haalde diep adem door zijn neus en direct spotte zijn reukzintuig de verschillende etenswaren die te koop waren op de markt. Sterker eigenlijk dat de geuren die de mensen op de markt op hadden. Als ze die al op hadden. Maar zelfs de.. uh.. biologische geuren waren minder sterk dan de geuren van het eten. Vooral de vis rook sterk. Het was ook moeilijk te zien waar de markt begon en eindigde. Het was ook zo druk.. Hij hield zijn hand boven zijn ogen en keek over de markt. Er was in ieder geval nu niemand die naar hem toe kwam met een hulpvraag. Toen viel zijn oog op een Bidoof. Het beestje was wat warrig tussen de benen van de mensen aan het lopen. Op zoek naar iets. Ze leek echter niet zo goed te weten waar ze moest beginnen. Nou.. Rangers helpen ook Pokémon. Dus Quark en hij besloten maar eens naar het beestje toe te lopen. Het keek een beetje banging naar hen en liep naar achteren totdat het tegen een muur aan kwam. Het viel achterover op zijn bipsje. “Geen zorgen. We gaan je geen pijn doen.” Er bleef een combinatie van verwarring en angst op het gezicht van de Bidoof hangen. Hierna deed Quark maar eens een poging. “Quagsire. Quagsire. Quag.” “Bidoof?” “Quag.” “Didoof. Doof?” “Quagsire.” De schouders van de Bidoof leken zich al wat meer te ontspannen. Dat was een goed teken. Het was ook meteen overduidelijk wat er aan de hand was met deze Bidoof. Duidelijk, had deze last van veel te veel stress. Kijk eens naar haar! Ze zat daar helemaal gespannen. Gelukkig maar dat ze op een markt waren. Hij tilde het beestje op en hield haar in zijn armen. “We gaan wat kalmerende thee voor je kopen.” Ik bedoel.. als hij echt denkt dat dit het probleem is.. dan is dit best een goede oplossing.. toch? De Bidoof stribbelde in ieder geval niet tegen. Maar dat had waarschijnlijk meer te maken met wat Quark had gezegd, dan met Christians betrouwbare houding. Ze waagden zich eens aan de eerste straat. Kun je dat een straat noemen? Op een markt? Voor het gemak noemen we het even een straat. Dus ze liepen de eerste straat af. Hier stonden alle verkopers met verse groente en vers fruit. Het waren mensen met bijzonder krachtige stemmen. Christian kon daar alleen maar blij om zijn. Als je je talent en je passie combineert, dan kan niets je in het leven tegenhouden. De volgende straat die ze in liepen was de straat met vleeswaren, kazen en specerijen. Het was de straat die het sterkst rook van alles. Het was ook nog eens gelegen te midden van de markt. De paar straten daarna waren straten waarin lappen stof, draad en wol te koop was. Eigenlijk gewoon alles dat nodig is om kleding te maken. Of andere dingen die van textiel gemaakt worden. En toen pas kwamen ze aan in een straat met zeepjes en ook verschillende theesoorten. “Hallo meneer. Deze dame zou wel wat rust kunnen gebruiken. Hebt u iets tegen stress?” Tijdens het lopen was ze eigenlijk alleen maar meer gestrest geraakt. Ook niet zo gek met die drukte. En nu wist ze al helemaal niet meer waar haar trainer was. “Eyyuh, mij neem je niet in de maling kerel.” “Wat bedoeld u?” “Die Bidoof is van Exia.” De Bidoof werd meteen alert toen ze die naam hoorde. Christian keek omlaag. “Oh ben je Exia kwijt?” “Bidoof!” Quark trok aan Christian’s broek om zijn aandacht te trekken. Toen dat lukte knikte hij. Okay.. nú begreep meneer Croack wat er aan de hand was. “Waar kan ik Exia vinden?” “Zij is van de Bratwurstkraam verderop. Niettemissen.” “Yo bedankt.” En Christian liep samen met Quark verder de straten van de markt door. Het was een situatie waarin hij letterlijk zijn neus moest volgen. De geur zou hem naar Exia leiden. En ja hoor. Daar was het kraampje. Exia’s Bratwursthaus, stond er op de banner boven het kraampje. Met een glimlach op zijn gezicht liep hij naar de kraam toe. Hij stond al op het punt om de Bidoof naar Exia te reiken toen hij een mep van een spatel tegen zijn gezicht kreeg. “Wat mot jij met mijn Lakkèl?!” Ze greep Lakkèl direct uit zijn handen. “Oh..” Zei ze toen ze hem eens beter bekeek. “Je bent een Ranger.” Ze kon snel genoeg concluderen dat een Ranger eerder haar Pokémon terug naar haar zou brengen dan stelen. Met een moeilijk gezicht wreef Christian op de zere rode plek op zijn wang. En toen schrok ze al helemaal. “Jij bent!” Christian begreep er he le maal niks van.. en wachtte het antwoord maar af. Quark.. was gewoon weer met zijn flubbers aan het spelen. “Christian!” Hier schrok hij zelf wél van. “Shhh. Niet zo hard alsjeblieft.” “Oh my Arceus oh my Arceus oh my Arceus.” “Als ik nu herkend wordt kan ik mijn werk niet voortzetten Exia.” Legde hij uit. Exia haar oh-my-Arceus-s werden geleidelijk aan zachter uitgesproken totdat ze helemaal weer stil was. Ze had nog wel een geschokte uitdrukking. “Quark en ik vonden Lakkèl helemaal aan de andere kant van de markt.” Vertelde hij haar. “Ze is geloof ik niet ongedeerd.” Exia keek hem even aan zonder iets te zeggen. “Christian Croack heeft mijn Bidoof in zijn armen gehouden.” Want schijnbaar was dat de droom voor ieder mens. Maar de man was er voor zijn fans. Het was niet nodig om iemand te beoordelen als ze zo enthousiast waren. Het was zelfs goed, vond hij, om ergens enthousiast over te zijn. Heel menselijk. Hij kreeg heel sterk de neiging dat hij het volgende moest zeggen: “Exia, als er verder nog iets is dat ik voor je kan doen, dan moet je dat gewoon zeggen hoor.” Quark ontdekte op dat moment dat zijn flubbers ook een draaibeweging konden maken. Fascinerend. Exia’s mond viel bijna open. Haar Bidoof ging uitgebreid op de toonbank liggen en geeuwde. Waarschijnlijk was die van alle stress die ze nu verloren was. Christian had even niks te doen nu.. nu dat hij wachtte op een antwoord. Hij keek eens hoe Exia eruit zag. Het was in ieder geval niet standaard voor iemand bij een kraampje. Ze had haar haren in strepen in verschillende kleuren gekleurd. Ook had ze een neuspiercing en haar armen zaten onder de tattoos. Het enige stereotypische aan haar was haar schortje. Ohja, en op de bandana die ze op had stond: Obey. Het hele plaatje zag er eigenlijk wel cool uit. Oh.. wacht! Ze leek eindelijk antwoord te gaan geven.

“Hfmneh.” Ahja, dat. Christian knikte aandachtig na dat antwoord. “Ahem.” Exia herpakte zich weer en begon opnieuw te spreken. “Ik.. zou het super leuk vinden als jij deze brief zou geven aan Charlie.” Christian begon al te glimlachen. Alles voor zijn fans. “Maar niet kijken hoor!” Drukte Exia hem op het hart. Een van Christian’s duimen ging omhoog. Geen probleem. Voor iemand die heel veel van zijn leven deelden met andere mensen op het internet, wist hij best goed hoe het was om bepaalde dingen persoonlijk te houden. Lakkèl leek al in slaap te zijn gevallen. Dat was een talent waar Quark ook over beschikte, die kon ook overal slapen waar hij wilde. “Exia, ik zal deze brief met mijn leven beschermen en afleveren.” Het was net alsof er vlammen in zijn ogen aanwakkerde. “Adieu!” Hij wist niet eens wat het betekende, maar hij had het mensen hier in Kalos horen zeggen, dus hij gebruikte het ook maar gewoon. Met passie die vurig brandde in zijn hart liep hij verder de markt over. “Oh Christian!” Riep Exia hem na. “Charlie heeft hier ergens een kraampje!” “Oh!” Realiseerde hij zich. “Dankjewel!” Het was inderdaad wel goed dat hij wist dat Charlie hier ergens te vinden was. Anders had hij heel lang kunnen gaan zoeken. Maar nu! Charlie! We zullen je vinden! Kraampjes, kraampjes. Met een serieuze blik keek Christian om zich heen tijdens het lopen. Zelfs wel twee keer naar hetzelfde kraampje. De volgende straat begon Quark zelfs met een serieuze blik mee te zoeken. Steeds keken de heren onparallel aan elkaar opzij naar de kraampjes. Helemaal tot aan de kant van de markt waar ze waren begonnen. Waar ze Lakkèl hadden gevonden. Christian fronste en keek bedenkelijk naar de markt. “We hebben overal gekeken. Waarom kunnen we Charlie nu niet vinden?” Quark trok aan zijn broekspijp. Christian keek hem vragend aan. Quark trok aan zijn gezicht en maakte verschillende gekke bekken en imitaties van beroemdheden. “Je bedoeld dat we niet weten hoe Charlie er uit ziet?” Vroeg Christian. De Quagsire knikte trots. Ja.. Daar zat natuurlijk wel iets in. Ze waren de hele tijd wezen zoeken, maar ze wisten niet eens naar wie ze aan het zoeken waren. Classic Christian. Hij wreef met zijn hand over zijn wang en dacht na. Hoe kon hij Charlie vinden? Hij wist niet hoe Charlie eruit zag. Maar hij wist wel dat Charlie een kraampje had. Gewoon aan iedereen vragen dan? Hij dacht er even aan om een lifestream te doen. Misschien zou Charlie daar wel op afkomen, als hij om Charlie vroeg.. maar.. daar zouden ook andere mensen op af komen en misschien zou hij dan zijn werk niet meer kunnen doen. Hij had even de neiging om een vlog te doen, en gewoon de mensen bij alle kraampjes te interviewen. Daar zou Shalour CIty misschien ook mee op de kaart komen. Maar waarschijnlijk wilden de verkopers niet gestoord worden en gewoon hun werk doen. Er zat niks anders op. Terug naar Exia dan maar. Ze hadden al veel gelopen vandaag, al was het maar voor de markt. Dat zal er vast bij horen als Ranger. Het was extra motivatie voor hem om harder te trainen in de toekomst. Eenmaal terug bij Exia vroeg hij: “Hoe ziet Charlie er eigenlijk uit?” Exia had het net heel druk bij haar kraam en was een paar mensen tegelijk aan het voorzien van Bratwursten. Multitasken bestaat niet. “Bruin haar. Salamikraam..” Kwam er uit. Ze vond het moeilijk om zich op beide dingen te concentreren. “Dat is genoeg, adieu.” En hij liep weer weg. Hij was er al drie keer langs gelopen, dus hij wist precies waar die Salamikraam was. Dus zodra hij daar was keek hij meteen of hij iemand met bruin haar achter de kraam zag staan. Alledrie.. hadden ze bruin haar.. Een jongen met een paardenstaart tot aan zijn onderrug. Een vrouw met haar haar net tot boven haar schouders en een man van middelbare leeftijd met een knotje. Ja, en nu dan? Uhm.. “Charlie?” Dat moest het toch wel filteren toch? Alledrie keken ze naar hem en reageerden met “Ja?” Chill. Hij zei even niks. Maar de verkopers leken door te hebben waarom Christian dat deed. “Ik ben Charles.” Zei de man met het knotje. “Mijn naam is Charquad.” Zei de jongen met de paardenstaart. “Ik heet Charlotte.” Zei de vrouw. Het bleef nog even stil bij Christian. “Ik heb deze brief voor Charlie.” Zei hij toen, de brief omhoog houdend. Hij wist helemaal niet of het de bedoeling was dat hij zei dat die van Exia was of niet. Dus hij deed het maar even niet. Soms was hij wel slim hoor, geen zorgen. Gewoon omdat het niet vaak voorkwam betekende het niet dat het nooit voorkwam. Alle blikken gingen toen naar Charlotte. “Heeft Exia niet vaak contact met jouw per post?” Zei Charquad. “Ohja, want ze vertrouwd digitale berichten niet, toch?” Zei Charles. “En ze noemt me graag Charlie.” Bedacht Charlotte zich toen. Goed genoeg voor hem. “Dan is deze voor jou, Charlie.” Grapte hij, en hij gaf de brief af aan Charlotte. Nog voor Charlotte goed en wel de brief in haar handen had zei Charles: “Die lees je maar in je eigen tijd. Ik betaal je niet om te lezen.” Ergens had hij een punt, maar hij had het aardiger kunnen zeggen. Christian keek naar Quark. “Zo, dat is gelukt. Ik ben benieuwd of er in het park personen zijn die we kunnen helpen.” Hij kon zo zijn dat er hier nog meer personen waren die hulp konden gebruiken, maar toch wilde hij naar zoveel mogelijk plekken gaan in de stad. Het heette immers een patrouille. En als er nog iemand was hier, die hulp nodig had, dan was er vast een volgende Ranger die hier rondliep. Anders hadden mensen nog altijd de optie om oproepen te doen bij het Rangernetwerk. Christian besloot dat de beste weg om te nemen de weg was die langs de Salamikraam en langs de Bratwurst kraam liep. Samen met Quark begon hij alvast maar eens naar het park toe te gaan.

Eenmaal aangekomen bij het park was er in eerste instantie niet zo veel te zien. Dat kwam omdat Christian zijn ogen vergat te openen nadat hij geknipperd had. Toen hij zich herinnerde dat hij zelf zijn oogleden open moest doen kreeg hij de kans om om zich heen te kijken. Het was groot, maar wel wat aan de kale kant. Wat niet heel gek was voor deze tijd van het jaar. Echter was het niet zo druk als dat hij verwacht had in het park. Er waren zeker wel bezoekers, wandelaars, sporters en anderen, maar hij had gedacht dat het park helemaal vol zou zijn. Achja, geen punt. In dat geval zou hij gewoon een stukje lopen door het park, zien of hij iemand kon helpen, en zo niet ging hij naar een andere locatie. Hij zou vast wel iets kunnen vinden om bij te helpen. Zo gedacht, zo gedaan. De twee heren liepen het park door in hun zoektocht naar hulpbehoevenden. Tijdens het lopen viel hem op dat er ergens een pluim rook te zien was. Hij fronste meteen. Het was niet de bedoeling om zomaar in het park te gaan barbequen. Hij besloot dat hij er naartoe moest lopen om er iets van te zeggen. Maar naarmate hij dichterbij kwam, zag hij dat het helemaal niet om een barbeque ging. Het ging om een man met een grasmaaier. Het was zo’n grote grasmaaier, waar je op kon zitten. Bijna als een mini tractor. En er kwam rook uit de grasmaaier. De man ernaast, had een tuinbroek aan en van die dikke handschoenen. Hard werk was het, dat tuinieren. Al helemaal voor een heel park. Het was nog een jonge kerel, niet veel jaren ouder dan hij zelf was. Maar wel met véél warriger haar. Op sommige plekken stak er zelfs een tak uit zijn haardos. Dat er iets mis was met zijn grasmaaier was te zien aan de rook, en aan het feit dat de man met zijn handen in het haar zat. “Goedemiddag meneer. Ik ben Christian. Kan ik u helpen?” De man liet zijn handen uit zijn haar glijden, tot over zijn gezicht. Hij keek door zijn vingers heen naar Christian en Quark. Hij zag het Rangertuniek. “Oh geweldig..” Zei de tuinman. “Krijg ik hulp, maar niet van iemand die me kan helpen..” “Wat bedoeld u?” Vroeg Christian, onbegrijpend. De man liet zijn handen vallen en naast zijn lichaam bungelen. Hij zuchtte. “Volgens mij weten Ranger alleen dingen over Pokémon.. niet over grasmaaiers..” De man moest moeite doen om zijn tranen binnen te houden. “Geen zorgen meneer. Ik ben een gediplomeerd monteur.” De man keek lichtjes op, met een beetje hoop in zijn ogen. “Wat hebt u hier?” Zei hij, zijn hand op de grasmaaier leggend. “Een Husqvarna R 422Ts AWD?” Vlug deed hij de klep open. Hij hield zijn hand voor zijn ogen en hield zijn adem in. Er kwam nu namelijk extra veel rook uit de grasmaaier. Quark, die twee meter verder stond moest nog met zijn pootjes de rook wegwapperen. “Ahja,” Zei Christian. “Briggs & Stratton. Die ken ik wel.” “J-je.. weet hoe je hem moet repareren.” “Ik heb alleen het gereedschap nodig.” Verzekerde Christian hem. Dolblij rende de tuinier meteen weg. Christian en Quark werden sprakeloos achtergelaten. Hij ging.. het gereedschap halen toch? Voor de zekerheid probeerde ze maar gewoon even te wachten op de man. Het kon geen kwaad leek hen. En dat loonde zich. De man kwam na twintig minuten terug met een kist, waar waarschijnlijk het gereedschap in zat. “Ik Sjeff trouwens.” Zei de man toen Christian op zijn knieën in de gereedschapskist aan het rommelen was. Hij pakte wat hij nodig had, voor nu, en naar de grasmaaier toe. “Ik ga eerst ervoor zorgen dat deze rook stopt.” Het was al ver gestopt. Hij bedoelde waarschijnlijk dat hij gewoon ging kijken voor de oorzaak. “Okay, nu ga ik controleren of alle onderdelen nog in tact zijn.” Zolang er niks doorgebrand zou zijn, niks gesmolten was, en niks onder de derrie zat, zou het vast wel goed zijn. Maar hij keek even moeilijk. “.. Het filter is helemaal doorgebrand.” Hij keek naar Sjeff. “Heb je toevallig een reserve?” Zwijgend schudde Sjeff zijn hoofd. Christian knikte begrijpend. Als Sjeff nou zo’n tuinman was geweest die op dat soort dingen rekende, en er wat ervaring mee had, had hij misschien een reservefilter gehad, maar alas. Het was ook eigenlijk geen punt. Christian maakte snel even een belletje. “Ja natuurlijk krijg je weer een Shout-out.” Zei hij glimlachend aan het einde van het telefoongesprek en keek naar de tuinman. “Binnen een half uurtje zijn ze er.” Hij stond bij het bedrijf in het krijt, dus ze zorgden dat ze extra snel bij hem waren. Uiteindelijk duurde het achttien minuten en zeventien seconden. De tuinman rekende af, het ging zeker op de kosten van de gemeente, ze zwaaide de bezorger gedag, en Christian ging aan het werk om het onderdeel te vervangen. Toen Quark naar Sjeff keek zag hij dat de man eigenlijk nog knap nerveus was. Zelfs na alle oplossingen die gepresenteerd werden. Quark klom op de grasmaaier en trok de aandacht van de tuinman. Toen hij eenmaal de aandacht had ging hij buikdansen. Zijn flubbers flubberde extra mee, waardoor het leek alsof er twee buikdansen werden gedaan. Maar helaas leek de man nerveus te blijven tot het moment dat Christian de klep dicht deed, het zweet van zijn voorhoofd veegde en zei: “Helemaal gefixt.” Sjeff kon wel door zijn knieën zakken. Al die stress die nu ineens weg was. Wat vermoeiend. “Gaat het verder lukken Sjeff?” Vroeg Christian. Helemaal gelukkig knikte Sjeff met zijn hoofd en ging zo snel als hij kon op de grasmaaier zitten. “Dankjewel Christian!” Riep hij toen de drie heren elkaar allemaal uitzwaaiden. Zouden ze in het park blijven zoeken naar iemand die ze konden helpen? Was er misschien een plek die belangrijk was om verder nog te patrouilleren? Er was niets dat hij kon bedenken, dus hij besloot nog maar even een rondje door het park te lopen. Als het nodig was om ergens anders in de stad te gaan kijken, dan konden ze makkelijk contact met hem opnemen.

Het besluit was dus om nog wat langer door het park te lopen. Deze keer zorgde hij ervoor dat hij niet vergat om zijn ogen te openen na het knipperen. Anders zou hij niet kunnen zien waar of wie hij zou kunnen helpen. En dat zou natuurlijk zonde zijn. Af en toe, wanneer hij het alsnog leek te gaan vergeten, porde Quark hem eventjes zachtjes. Dat werkte iedere keer. En hey, als Quark die hulp nodig had gehad, had Christian hetzelfde voor hem gedaan. Dat zijn nou eenmaal fatsoensregels. Je laat een broeder niet met zijn ogen dicht lopen door het park. En nu.. vandaag.. tijdens deze patrouille.. zat er een extra groot voordeel aan. Niet alleen dat ze daadwerkelijk konden zien wie of waar ze konden helpen.. maar ook dat ze vreemde dingen konden zien. Op zich was een tas die op de grond lag niet heel vreemd. Maar deze tas stond zonder duidelijke eigenaar op de grond. En niet alleen dat. De tas leek een beetje te rommelen. Huh? En toen hoorde hij een krak? Wacht eens.. tassen zeggen geen krak. Dat klopt niet. Christian en Quark liepen nieuwsgierig naar de eenzame tas. Christian haalde de flap van de tas omhoog. Er.. zat een ei in de tas! Uhm.. ohjee.. wat nu? Waar was de eigenaar? Snel tilde Christian de tas op en sloeg de riem van de tas over zijn schouder. Misschien kon hij snel vinden van wie die is, en dan zou het allemaal goed komen. Eerst keek hij om zich heen. Maar er was helemaal niemand in de buurt. Toen rende hij ongeveer een honderd meter een willekeurige richting in samen met Quark, maar daar was ook helemaal niemand. En toen hoorde hij meer kraken vanuit de tas komen. Hij zuchtte en plaatste de tas op de grond. Hij hurkte voor de tas en deed de flap weer open. Daar stonden ze dan. Twee kerels die helemaal niks van babies af wisten stonden daar te kijken naar een onbekend ei dat daar uit kwam. En toen brak de bovenste helft van het ei helemaal open. Het was een Mime Jr, die nu de bovenste helft van het ei op zijn koppie droeg. Hij brabbelde wat vrolijk en sprong toen in Christians armen. Hij wist hem te vangen.. verbaasd als hij was. Eh ja.. Dat was dus net gebeurd. Hij pakte de tas vast en ging weer rechtop staan. De tas hing hij over zijn schouder, en de Mime Jr hield hij in zijn andere arm. Quark stond het maar een beetje geruisloos aan te staren. Zoals alleen de derpy blik van een Quagsire dat kon. Maar goed, zijn lot geaccepteerd.. liep Christian maar verder. Misschien kwam hij de eigenaar nog tegen. Die zou op z’n minst zijn of haar eigen tas herkennen toch? En hij liep maar.. en hij liep maar.. maar er was niemand die hem aansprak op de tas. Er waren wel wat mensen die blikken hadden geworpen naar Mimi Jr, maar dat was omdat ze die schattig vonden. En toen gebeurde het ineens. Precies toen iemand naar de kleine Mime Jr zwaaide. Hij begon keihard te huilen. In eerste instantie schrokken Quark en Christian ervan. Op dat moment kwam de persoon die eerst nog zwaaide naar ze toe. Toen ze hun verwarde gezichten zag vertelde ze dat Mimr Jr waarschijnlijk gewoon honger had. Ja.. dat klonk wel logisch. Christian bedankte de behulpzame dame en liep terug naar de markt. Hij wist hier dus totaal niets van, dus in eerste instantie liep hij naar Ezia toe. Ze had toevallig net even een pauze van haar werk. Ze vertelde Christian dat babies warme melk drinken. En de speciale baby melk, met extra bestanddelen die baby's nodig hebben, kon hij kopen in de winkel. Vreemd genoeg keek ze er niet van op dat hij ineens een tas en een Mime Jr aan zijn arm had. Misschien had het wel iets te maken met die brief in haar handen waar ze de hele tijd naar aan het staren was geweest. Op weg naar de winkel liep hij langs de Charlie-kraam en zag ze hard aan het werk. Er lag bijna niks meer, dus ze hadden waarschijnlijk veel verkocht. Misschien mochten ze dan eerder naar huis. Stel je trouwens wel voor.. dat die Mime Jr zo ondertussen de hele weg al aan het bleiren is. Ook toen Christian de winkel in kwam. Hij werd echter netjes geholpen bij zijn aankoop, en hij mocht zelfs, uit medelijden van de medewerkers, daar de melk opwarmen. Toen Mime Jr eenmaal het flesje in zijn mondje geduwd kreeg stopte hij ook meteen kreisen. Je zag de opluchting heel duidelijk verschijnen op de gezichten van Quark en Christian. “Nu alleen nog de eigenaar vinden.” Zei Christian opgelucht, alsof zoiets de makkelijkste zaak van de wereld zou zijn. “Hallo daar meneer.” Hoorde hij toen, midden in de winkel, iemand zeggen. Het was het jongetje dat hij eerder vandaag had geholpen met de Remoraid. “Goeiemiddag kerel.” Zei Christian. “Ik heb besloten om ook een Ranger te worden.” Zei het jongetje van de hak op de tak. In zijn beleving hadden hij en Christian dat gesprek tien minuten geleden gehad natuurlijk. Maar in de realiteit zat er alweer meer tijd tussen. “Hey mooi! Wil je oefenen? Dan heb ik meteen een mooie opdracht voor je.” “Jazeker meneer!” “Mooi zo. Zie je, ik heb hier deze tas gevonden zonder eigenaar. Er zat een ei in, en die kwam uit. Nu ben ik opzoek naar de eigenaar. Jij kunt ons helpen zoeken.” Legde Christian uit. Toen keek het jongetje pas écht naar de tas. Direct glinsterde zijn ogen van enthousiasme. “IK WEET VAN WIE DIE IS!” Zei hij blij. Christian en Quark konden daar alleen maar blij om zijn. Ze hadden niet heel veel voor de baby hoeven doen, maar zelfs dit vonden ze al heel erg lastig. “Die is van Sjeff!” Christians wenkbrauwen schoten omhoog. “De tuinman?” “JA!” “Dan moeten we maar snel naar het park gaan.” En zo rende de drie heren de winkel uit in de richting van het park. Bij deze nam Christian zichzelf voor om te stoppen met roken. Want dit rennen lukte helemaal niet goed. Hij had steeds pauzes tussen het rennen door nodig. Gelukkig had het jongetje die ook nodig, het was geen atleet, dus hij kon net doen alsof de pauzes voor het jongetje waren. Maar man.. geen teer meer in zijn longen. Anyway, ze kwamen uiteindelijk dus wel bij Sjeff aan. Waarschijnlijk had hij in zijn paniek zijn tas laten liggen. Sjeff zwaaide eerst heel vrolijk naar de drie heren toen hij ze weer zag. En toen keek hij wat verward naar de tas die Christian droeg. Waarom had die man twee tassen? En ook nog eentje die erg veel op die van hem leek. En.. daarnet had hij toch helemaal geen twee tassen? En waar kwam die Mime Jr vandaan? En toen drong het ineens tot hem door. Hij sprong haast de lucht in van zijn grasmaaier af. Hij had een gemixt gevoel. Een gevoel van schaamte voor zijn vergeetachtigheid. Een gevoel van boosheid dat hij er niet meer aan gedacht had. Een gevoel van geluk dat iemand hem had gevonden. En een gevoel van dankbaarheid dat ze de tas en de pokémon naar hem toe kwamen brengen. Hij nam zijn tas en Mime Jr, die zijn flesje niet leeg had gedronken, aan en bedankte de drie heren hartelijk. “Geen probleem Sjeff. Dat hoort nu eenmaal bij het Rangerwerk.” Daarna gaf hij een trotse knipoog aan Pjottr, het jongetje van de Remoraid, en gaf Sjeff een hand. En toen hoorde ze een braak geluid. Sjeff zat nu helemaal onder de babymelk. Oh.. dat rennen was waarschijnlijk niet zo goed voor de maag van de baby geweest.. Oeps. “Ik.. denk dat ik maar even zwangerschapsverlof moet aanvragen..” Zei Sjeff toen, en liep weg. Niemand was echter boos hoor. Ze zwaaiden elkaar allemaal uit. Vervolgens keek Christian trots naar Pjottr. Hij vond het erg leuk dat die jongen zo’n mooi doel voor zichzelf had gezet. Het deed hem een beetje aan zichzelf denken.