Increased Dexterity {Open}

<sub>Een doodgewone coupon was genoeg om één van de duurdere apparaten van Lumiose op te mogen halen. Met een zekere desinteresse keek ze naar het stukje papier wat tussen haar vingers bungelde. Ophalen om 12:00, Red Avenue 56. Holly Nevada. Een persoonlijke Pokédex. De verleiding was groot om haar ouders domweg te stangen en het flodder door de put te spoelen. Maar zelfs Holly kon nog wel inzien dat het zonde van het geld was en hey, misschien was zo'n Pokédex nog wel wat aan.

De bel rinkelde lichtjes terwijl ze de deur open sloeg. Een vriendelijk ogende man zat achter een balie met een skitty te spelen. Hij rolde een balletje wol de toonbank over en de roze Pokémon rolde het terug. De kleine kat leek niet genoeg te krijgen van hun spel en tikte keer naar keer, ogenschijnlijk onvermoeibaar, tegen het balletje aan om het terug te rollen naar de eigenaar. Maar bij het betreden van een klant hield het spel al vlug op en bleef de katachtige chagrijnig naar Holly loeren.

Holly besloot er niet veel acht op te slaan en droeg de coupon over. "Ik ben een paar minuten te laat, maar ik hoop dat ik hem nog wel op kan halen." De man knikte en merkte op dat het geen probleem was. Rustig stond hij op en verdween achter de balie, Holly achterlatend met de kat die niet gelukkig leek te zijn met haar aanwezigheid. Ongemakkelijk. Shivers leek dan weinig emotie te uiten, maar dat was beter dan dit.</sub>

<sub>Alles in Kalos was als een groot attractiepark voor hem. Het was de eerste keer dat hij een bezoek bracht aan de grote hoofdstad. Alles was zo anders als in Hoenn. Er waren veel meer mensen die bezig waren met winkelen en Jayden zag hoe hun monden bewogen wanneer ze in een conversatie zaten. Kal leek het allemaal niet zo leuk te vinden. De pokémon plakte bijna tegen zijn trainer aan, wat er dom uit zag gezien de pokémon zelfs groter was dan Jayden. Sommige mensen keken wel eens raar op wanneer het duo voorbij wandelde maar het leek de jongeman niet te hinderen. Hij begreep vooral niet waarom de pokémon zo reageerde, maar vanuit de stille conversatie dat de twee hadden, kwam hij te weten dat het kwam door al het volk. Jayden kon het niet laten om met zijn ogen te rollen bij die ontdekking.

Wanneer ze bij de winkel waren aangekomen was het Jayden die de deur open hield voor zijn grote Slowking. De pokémon wandelde rustig naar binnen en nam de omgeving in zich op. Jayden zijn ogen vielen als eerst op het meisje dat er stond en hij glimlachte even naar haar. “Hey,” zei de jongen als een korte begroeting, vergezeld van het handgebaar dat erbij hoorde, voordat hij zich weg draaide en zich richten op de rekken die in de winkel stonden. Het was een automatisme om gebarentaal te gebruiken. In zijn handen hield hij een briefje waarop stond wat hij allemaal nodig had, maar de verkoper was niet aanwezig. Hij betwijfelde of hij alles zelf zou kunnen vinden, maar hij deed alvast zijn best terwijl Kal mooi achter het meisje in de rij bleef staan. Zijn poten had hij achter elkaar in elkaar gevouwen en de glimlach leek zijn gezicht nooit te verlaten.</sub>

<sub>Ze durfde niet met haar ogen de roze kat los te laten wiens staart uitdagend heen en weer begon te tikken. Dat kon nooit wat goeds betekenen of wel? Tegelijkertijd, Growlithes kwispelden als ze vrolijk waren, dus wie weet had die kat z'n hetze tegen Holly losgelaten. Toch was het meisje er nog niet gerust op en zette ze wat stappen naar achteren toe. Katten had ze nooit goed gelezen, en hoe had Arceus bedacht een kat te maken waarvan je dan ook nog eens de ogen niet kon zien? Het was een schande, van Meowths zag je in ieder geval nog dát ze boos keken. Aan die kleine spleetogen zag je helemaal niks, nada noppes.

Terwijl ze hierover zat te filosoferen ging de deur weer open en kwam een jongen naar binnen wiens uitstraling haar toch enigszins ongemakkelijk maakte. Hij werd gevolgd door een erg relaxt en vrolijk uitziende Pokémon wiens vrolijke, sullige uiterlijk zijn trainer niet leek te matchen. "Hey" groette Holly terug, haar blik weer wendend naar de deur waar de man zojuist was verdwenen om haar Pokédex klaar te maken. Toen de Slowbro achter haar in de rij ging staan, zette ze toch automatisch een stap weer terug naar de toonbank, de Pokémon eventjes aankijkend. Dat was genoeg om de Skitty tot een aanval te provoceren. Met een machtige, maar speelse, krijs sprong de Pokémon op en haakte zich met zijn klauwen in Holly's haar. Geschrokken gilde Holly en probeerde ze de Pokémon te grijpen, maar in haar paniek was ze er niet bijster handig in.</sub>

<sub>Kal was zeker een goed opgevoede pokémon en hij wist precies hoe dat hij zijn trainer kon helpen in het dagelijkse leven. In de rij staan was er één van, maar andere mensen uit de nood helpen niet. Hij had gezien hoe het kleine meisje een stap richting de toonbank had gezet en vervolgens hoe de roze pokémon in haar haar sprong. Een gil galmde in de ruimte. Kal wierp even een blik op Jayden, maar die ging ongestoord verder. Omdat de pokémon dacht dat dit niet het goede moment was om hem te storen besloot hij zelf te helpen. Hij greep naar het meisje haar schouder in een poging haar naar zich toe te trekken.

Jayden had geen idee wat er achter hem aan de hand was. Hij liet zichzelf simpelweg door zijn knieën zakken om bij het onderste rek te komen en hield bedenkelijk een hand tegen zijn kin. Hoe moeilijk kon het zijn om de juiste spullen te vinden voor het maken van pokémon eten? Op het internet had hij een heel recept gevonden dat goedgekeurd was door Kal, dus kon hij het niet maken om er andere spullen in te gooien. De pokémon zou het hem niet vergeven als hij dat deed. Het zou nog beter zijn om niks te geven dan een heel andere recept te verzinnen.
“Ik wist niet dat Skitties zo agressief waren,” klonk er uiteindelijk in zijn hoofd. Het deed een frons verschijnen op Jayden zijn gezicht. Verward keek hij over zijn schouder heen van zijn positie op de grond. De frons werd enkel dieper wanneer hij zag hoe dat het meisje werd aangevallen door de roze pokémon en hoe Kal probeerde te helpen. Snel stond hij weer volledig recht zodat hij ook zou kunnen helpen. Het probleem was echter dat hij geen idee had hoe. “Als je stil blijft staan zal ik haar eruit halen,” zei het tegen het meisje, zijn ogen gefixeerd op de roze pokémon en zijn handen al wat uitgestoken om direct in actie te schieten als hij de kans kreeg.</sub>