Met een beker koffie in haar handen, was het meisje al in de vroege ochtenden op pad gegaan. Nu ze was uitgeschakeld in het Summer festival wist ze nog niet zeker of ze zou blijven hangen daar, ondanks dat het ontzettend gezellig was natuurlijk. En Jace deed nog mee aan het toernooi en hij stond momenteel tegenover Lynn, diegene die haar had uitgeschakeld. Ze glimlachte eventjes, ze wist nog steeds niet zeker wat ze van die jongen moest denken, hij was hartstikke aardig en alles, maar af en toe kwam hij een beetje vreemd op haar over. Daarnaast moest ze wel toegeven dat zijn kookkunsten geweldig waren en ze lang niet meer zo’n lekker eten had gehad. Haar grinnik werd overbluft door een snik, haar moeder kookte ook altijd zo lekker, totdat ze het niet meer aan kon en de hele dag op bed moest blijven liggen. Een kleine zucht was te horen en met haar handen in haar zakken liep ze verder over het terrein heen. Ze had zichzelf eigenlijk bedacht dat ze door zou gaan reizen, maar iets hielt haar toch weer vast aan de evementen hier op het festival. Ze keek vrolijk rond bij de vele kraampjes en deed mee aan enkele spelletjes, maar haar geluk wilde niet meerwerken en ze won niets. Haar humeur schommelde tussen vrolijk en lichtelijk kwaad omdat niets haar wilde lukken. Het enige waar ze geluk mee had gehad was het winnen van haar gymbadge en met Fiora, haar shiny Kirlia. Haar pokémons hingen in hun bal aan haar riem, zoals gebruikelijk. Ze wilde hier op het festival niet het risico gaan lopen dat ze iemand kwijt zou raken of dat die irritante Team Rocket weer binnen zou komen vallen en er misschien met haar pokémon vandoor zou gaan. Ze huiverde, nee dat wilde ze nooit meer meemaken. Het meisje sloeg rechts af en leunde op de railing van het plateau en kon zo over de gehele oceaan kijken, met daarbij de opkomende zon die haar gezicht zachtjes streelde. Ze glimlachte eventjes, haar reizen begonnen steeds beter te lopen en ze voelde zich weer een stuk sterker sinds ze hier was gekomen. Haar pokémons hielden van haar en zij hielt van hun en dat was het belangrijkste. Vivienne nam een slok van haar koffie en haar gezicht vertrok. Heet!

”Fiora, doe je Teleport!” De Kirlia danste in het rond en verdween toen plotseling om achter de Pikachu uit te komen. ”Nu, Dazzling Gleam!” Een helder licht verscheen en stoorte zich neer op de muis pokémon. ”Rex, ontwijk met Quick Attack,” schreeuwde de jongen aan de overkant en de Pikachu dook weg voordat de aanval van de Kirlia kon raken. ”Nu du Iron Tail!” kwam het volgende bevel erachter aan. ”Fiora, Confussion!” het bruin harige meisje beet op haar lip, ze moest en zou dit gevecht winnen. De Kirlia gloeide blauw op en binnen een tel hing de Pikachu ook in de lucht. Fiora maakte een draai en de muis pokémon vloog tegen de grond aan en was duidelijk verward. ”Rex, Thundershock!” De Pikachu stond op, wankelde eventjes en maakte een donderschok. Mikken ging jammer genoeg niet geweldig nu de pokémon verward was en de bliksemstralen schoten alle richtingen op, waaronder naar het meisje en haar tegenstander, maar niet in de richting van de Kirlia. ”Fiora, doe dubble team en daarna opniew dazzling gleam!” De pokémon schaatste bijna over de grond heen en liet telkens een dubbelganger achter, terwijl ze een rondje om de Pikachu heen maakte. De Kirlia’s begonnen allemaal tegelijk een helder wit licht uit te stralen, die de Pikachu van alle kanten bestraalde. Deze werd de lucht in gesmeten en kwam met een plof op de grond terecht. ”Rex, kom terug!” Een rode straal slokte de pokémon op en Fiora bleef rustig staan dansen terwijl de trainer zijn volgende pokémon pakte. ”Nu, Shadow!” De blauwe ogen van het meisje vergrootte zich toen er opeens een Weavile op het veld kwam. Met een handbeweging liet ze Fiora terug komen en ze pakte een nieuwe pokéball van haar riem. ”Laten we het spelletje zo maar gaan spelen dan. Florence, nu!” Uit de pokémon kwam een vrouwelijke Weavile die haar tegenstander hooghartig aankeek. Tja, zo was ze nou eenmaal altijd al geweest. Haar tegenstander snoof zachtjes en leek nogal ongeïnteresseerd in zijn tegenstander. ”Shadow, doe Quick Attack!” De mannelijke Weavile sprong achteruit om daarna op hoge snelheid op Florence af te stormen. ”Florence, Faint Attack,” sprak het meisje kalmpjes en de Weavile verdween. De mannelijke Weavile schoot door, maar was zijn tegenstander kwijt. Hij bleef stilstaan en werd opeens hard in zijn rug geraakt door Florence. Het meisje giechelde toen ze het vloekend commentaar van haar tegenstander hoorde. ”Shadow, Icy Wind!” Florence werd verrast door de plotselingen ijs-aanval, maar het meisje wist precies hoe ze moest reageren. ”Florence, Revenge!” De Weavile werd omgeven door een roodachtige aura en haar ogen stonden kill en meedogenloos terwijl ze begon in te slaan op de andere Weavile. Deze kreeg het zwaar voor de kiezen en bleef al snel stil liggen. Het meisje liet Florence naar zich toekomen en wandelde naar de jongen tegenover haar. ”Ga met je pokémon naar het dichtsbijzijnde Pokécenter, ze hebben verzorging nodig,” sprak ze kalmpjes, waarna ze haar hand uitstak. ”Ik heet Vivienne trouwens.” De jongen keek haar aan alsof ze voor zijn ogen in een spook was veranderd, maar nam toch zijn hand aan, die hij zwakje schudde. ”Justin,” stelde hij zichzelf voor, waarna hij langs Vivienne glipte, de Weavile oppakte en wegrende. Het meisje grinnikte. Als hij eraan had gedacht dat Revenge dubbel zo veel damage doen als je eigen pokémon daarvoor was aangevallen, en het feit dat Fighting high effective is tegen een Weavile, had hij kunnen winnen. Mja, je hebt altijd van dit soort figuren, die weten niet al te veel.

Zachtjes fluitend wandelde ze door het park heen. De dag was al goed gevorderd, ondanks dat ze vroeg op was gestaan om uit de stad te vertrekken. Waar was jammer genoeg niet al te veel van gekomen. Ze liep nog steeds in Ambrette Town, waar ze vanmorgen al weg had willen gaan. Ze schudde glimlachend haar hoofd, af en toe wist ze zelf ook niet meer wat ze ervan moest maken. Ze rekte zich uit en keek om zich heen. Dat gevecht van net had haar hongerig achter gelaten en ze besloot om terug te gaan naar het festival om daar wat te snaaien te halen.
Ze haalde diep adem om alle verschillende geuren te ruiken, terwijl ze de drukte van het festival weer om zich heen begon te merken. Mensen waren hier altijd vrolijk en ze kon het niet laten om ook een vrolijk gezicht op te zetten. Ze glipte eventjes door een paar mensen heen naar het toernooi, maar er waren twee totaal onbekende mensen aan het vechten. Wel keek ze naar de pokémons die gebruikt waren. Één van hen had een Prinplup in bezit en Vivienne glimlachte. Ooit zou haar Prince oud genoeg zijn om te evolueren en dan zou ook hij een Prinplup worden. Haar blik richtte zich op de vrouw die op het andere vlot stond. Zij had een Dratini blijkbaar, maar de kleine slang-achtige pokémon was niet echt goed bezig. Zijn aanvalen waren ongecontroleerd en sommige niet sterk genoeg om de overkant te raken. Ze voelde medeleiden voor de pokémon, dit wenste je nooit iemand toe. Ze keerde het gevecht de rug toe en verdween weer tussen de menigte, opzoek naar eten.
Nog geen vijf minuten later zat het meisje op een bankje met een puntzak friet in haar handen en een tevrede gezicht. Ze had al te lang geen friet meer gegeten, dus dit was een puur genot. Ze pakte een frietje en wilde deze in haar mond steken, toen er opeens een Pelipper naast haar op de grond landen en haar met hongerige ogen aankeek. Vivienne glimlachte en gooide het fiertje naar de vogel toe. Niet dat ze eraan dacht dat dat alleen maar meer pokémons zou aantrekken, want al snel zat haar halve bankje onder en begonnen de vogel pokémon ongeduldig aan haar haren te trekken, haar tas open te maken en probeerde ze zelfs het eten uit de zakt te stelen. Het meisje stond op, greep haar tas en rende er vandoor, weg van die vogels, ze moesten maar van haar eten af blijven.
Ze zuchtte zachtjes, terwijl ze tegen een boom aan ging zitten en de puntzak verder leeg at. Ondertussen keek ze rond naar de mensen die voorbij kwamen zetten en er verscheen weer een glimlach op haar gezicht. Eindelijk rust, en eten. Een beetje gezelschap zou ook goed zijn, maar ze kon nou eenmaal niet alles hebben. Eenmaal met haar eten achter d’r kiezen, stond Vivienne weer op en rekte zich uit. Misschien moest ze toch maar eens gaan vertrekken, dan had ze tenminste nog voldoende tijd voor het donker. Ze was er namelijk niet zo’n fan van om in het donker te reizen, en al helemaal niet alleen. Ze pakte haar spullen, ging eerst nog even snel naar het pokécenter en kocht wat eten in op het festival, voordat ze haar tas over d’r schouder legde en Ambrette Town de rug toe keerde.

Ze had een map in haar handen, dat was al heel wat, want normaal gezien wandelde ze maar ergens door het gebiedh een en wist ze totaal niet meer waar ze naar toe moest gaan. Resultaat, ze raakte verdwaald. Nu was ze zo snel om de kaart erbij te pakken, alleen was er wel een klein probleempje als je geen kaart kon lezen. Ze rolde de kaart op en sloeg zichzelf tegen d’r voorhoofd. Hoe dom had ze kunnen zijn? Ja, dom dus, gaf ze antwoord op haar eigen vraag. Ze zuchtte zachtjes en keek om zich heen. Ze had weer eens eens een bosrijke weg uitgekozen en om zich heen was niets anders dan bomen, bomen, bomen, oh en een pad voor haar wat ze niet helemaal vertrouwde omdat het in de verte in drie, niet twee maar drie, andere wegen splitste. Terwijl ze zich een beetje ongemakkelijk begon te voelen, wandelde Vivienne toch maar verder. Steeds dieper het bos in, terwijl ze om haar heen alleen maar geluiden hoorde die ze niet wilde horen en dat werkte zeer goed op haar paranoïde brein. Ze huiverde eventjes en wilde net haar pokémon te voor schijn halen, toen ze opeens een klein huisje zag staan. Het was misschien niet het slimste plan, om te gaan schuilen in een huisje, maar het begon nu toch wel heel erg donker te worden en ze voelde regen op haar hoofd vallen. Snel wandelde ze naar het huis toe en deed de deur open. Er was niemand, voor zover ze kon zien, aangezien het donker was binnen. Ze stapte naar binnen toe en een rilling liep over haar rug heen toen ze de wind door de kieren heen hoorde glippen en de planken onder haar hoorde kraken. Ze vertrouwde dit niet helemaal, maar een donderslag buiten liet haar maar haastig naar binnen lopen. Waarom had zij dit nou weer zo ongelooflijk verkeerd uitgekiend? Ze zuchtte en ging in het hoekje van het huisje zitten. Ze huiverde zachtjes en voelde hoe er een snik in haar keel zat. Ze was als de dood voor het weer, het huisje en alles om haar heen. Ze had nooit zo maar op pas moeten gaan, of in ieder geval veel vroeger. Ze had dit allemaal kunnen ontlopen door meteen in de ochtend te vertrekken. Maar nee, in plaats daarvan was ze zo dom geweest om eerst nog het festival over te lopen en een gevecht te houden met een andere trainer om haar pokémons te trainen. En daar moest ze nu de consequenties van ondergaan. Ze zuchtte zachtjes en maakte zichzelf nog kleiner, terwijl door het raam de flitsen van het onweer duidelijk te zien waren. God, wat zou ze hier graag weg willen gaan, maar naar buiten toe was geen optie. Verder het huisje in kon ook niet, want het bestond maar uit één kamertje. Ze zuchtte en legde haar hoofd tegen het muurtje aan, misschien zou ze wat slaap kunnen vatten.

Ze schrok wakker toen een straal zonlicht warm begon te worden op haar gezicht. Ze keek wat slaperig op en kwam met een schok tot de ontdekking dat ze in het hutje in slaap was gevallen. Gelukkig was het waterdicht geweest, want zo te zien had het buiten geregend. Vivienne geeuwde en rekte zich uit, waarbij ze merkte dat ze nogal stijfjes aanvoelde. Slapen in deze bizarre positie was dan ook niet echt het meest ideale om te doen. Ze kwam overeind en wankelde eventjes, haar evenwichtsorgaan was blijkbaar nogal verstoord geraakt door het slapen en nu moest ze eventjes enkele tellen blijven staan om niet direct weer terug op de grond te komen te liggen. Nadat ze de vlekken voor haar ogen kwijt was, liep ze het hutje uit. Het bos was vochtig en kalm en in de verte zag ze nog wat mist drijven. Ergens gaf het best wel een magisch effect en ze zou graag willen blijven staan om te kijken. Maar ze wist nou eenmaal dat ze door moest gaan om haar tocht voort te zetten. Ze stapte uit het hutje, rekte zichzelf voor een tweede keer uit en wreef de resterende slaap uit haar ogen. Ze keek om zich heen, er was niemand en dus zou ook niemand het merken als ze opeens uit een hutje tevoorschijn kwam en het bos weer in wandelde, gelukkig. Ze stapte door de overwoekerde planten heen en vervolgde haar reis door het bos heen.
Om zich heen begon het bos tot leven te komen, of nou ja, te ontwaken. Ze keek om zich heen, terwijl de kleuren werden versterkt door de zon die er tussendoor scheen. Het was prachtig om te zien en als ze niet zo ontzettend moe was geweest en pijn had in d’r lichaam, was ze waarschijnlijk wel wat langer gebleven om te kijken, maar nu wilde ze liever gewoon naar een pokémon center om zichzelf op te frissen en een goede maaltijd te hebben. Misschien zou ze zelfs nog wat bij kunnen slapen, want die paar uur in dat hutje hadden haar niet echt goed gedaan. Ze wandelde maar snel door en zag voor zich al de uitgang van het bos.

Het weer was in een klap omgeslagen. Af en toe stond Vivienne echt verbaast over hoe het weer in Kalos van een zomers zonnetje om kon gaan naar het sneeuw landschap waar ze zich nu in bevond. Uit haar tas haalde ze een cape die ze om haar schouders heen sloeg, zorgend dat ze lekker warm bleef. Ze stapte door de hoge sneeuw heen en was blij dat Snowbelle City al in het zicht was gekomen. Ze huiverde ondanks de warmte van de cape en schoot snel het pokécenter in toen ze voor de deur stond.
Na een lekkere warme maaltijd, een goed bad en wat uurtjes te hebben bijgeslapen, stond Vivienne al weer in de stad. Ze zou eens op onderzoek uit gaan om te zien wat er hier allemaal te beleven was, maar vooral was ze opzoek naar de Winding Woods. Weer een bos waar ze zich in zou begeven, maar nu met een duidelijker doel. Ze sloeg haar cape goed om haar schouders op de meeste koud buiten te houden en keek naar het wolkje dat uit haar mond kwam. Het was echt koud hier zeg. Vivienne keek om zich heen en zag een bordje met daarop de richting waar ze heen moest. Gelukkig maar, nu zou ze niet zo snel verdwalen.

Het bos was nog opmerkelijk snel te vinden. Ze bleef voor de besneeuwde bomen staan en zuchtte zachtjes. Nu was het erop of eronder, ze moest en zou dit gaan doen. Ze wandelde langs de besneeuwde bomen door en huiverde eventjes toen het donkerder om haar heen werd. Ze keek haar ogen uit, overal lag er sneeuw, verse sneeuw waar nog niets door heen had gelopen. Ze merkte enkele sporen op van pokémon, maar dat waren oude sporen en de begonnen al weer dicht te sneeuwen. Vivienne voelde zich op een vreemde manier tot rust komen hier, was het niet dat een ijzige wind haar cape van haar schouders af woei en die door de lucht liet vliegen. Of nou ja, vliegen. Het stuk stof zweefde eerder. Vivienne greep naar de onderkant van de cape en griste ‘m weg, om te zien dat er een pokémon onder zat. Snel pakte ze haar pokédex en klapte deze open. Shuppet, the Puppet Pokémon. It supposedly grows by absorbing human anger and various other attitudes. Geïnteresseerd keek ze de pokémon eventjes aan, die opeens verdween en uit het niets haar een duw in de rug gaf. ”Oh, wil je vechten, kleintje?” zie Vivienne, terwijl ze een pokéball van haar riem af pakte. ”Florence, grijp hem!” riep ze haar Weavile op. ”Feint attack!” beval ze de Weavile, die direct verdween in de duisternis. De Shuppet bleef in de lucht zweven, alsof het niet eens wilde ontwijken, totdat net voordat de Weavile aanviel er allemaal bolletjes vuur verschenen. ”Florence, kijk uit voor die Will-o-wisp aanval!” riep het meisje nog, maar het was al te laat. de Feint Attack raakte, maar de bolletjes vuur zorgde ervoor dat Florence brand wonden opliep, een gemene aanval om een pokémon snel te kunnen uitschakelen. Vivienne vloekte zachtjes binnensmonds en dacht na wat ze nu kon doen. Revenge zou geen nut hebben op een ghost aanval, dus dat viel al af. ”Doe je Assurance!” riep ze toen maar en de Weavile schoot naar voren toe om de Shuppet twee raken slagen te geven. Deze tuimelde achteruit en maakte enkele radslagen voordat hij weer in de lucht bleef hangen. Waar het meisje echter niet aan had gedacht was dat Shuppet één hele gemene Ghost aanval wist. Pas toen Florence in de rug werd aangevallen door een zwart vlak, sloeg ze zich voor haar hoofd. Shadow Sneak, een zeer irritante aanval om iemand te kunnen backstabben, letterlijk. ”Laat je niet uit veld slaan, Florence. Nasty Plot en daarna nog een Feint attack!” Ze moest goed oppassen want de brandwonden konden Florence fataal gaan worden en dat wilde ze nou net niet hebben. De Weavile verdween in de schaduwen en sloeg de Shuppet uit de lucht, deze reageer snel weer met een Night Shade aanval. Florence werd bleek en zetten een stap achteruit, duidelijk bang voor het beeld dat de Shuppet haar liet zien. De pokémon schoot naar voren toe en viel de Weavile aan met een knock off aanval. Florence werd tegen de grond geslagen en bleef daar eventjes liggen. ”Kom op Florence,” riep Vivienne bijna wanhopig en met enige moeite kwam de Weavile weer overeind. ”Beëindig het met een Assurance!” Nog een laatste keer schoot de Weavile op top snelheid naar voren toe en sloeg de Shuppet tegen de grond. Tegelijkertijd haakte Vivienne een pokéball los en gooide deze naar de pokémon toe, die door een rode straal werd opgeslokt.