[Patrol] My Songs Know What You Did in the Dark [+Laura Montoya]

De avond had een veel fijnere buitenlucht en sfeer dan overdag. Misschien kwam het omdat het nu alles behalve druk was in de stad, maar Manolo vond het prettiger om ’s avonds rond te lopen dan wanneer de zon scheen. Ondanks dat het niet erg warm was, voelde hij zich niet helemaal ongemotiveerd om naar buiten te gaan. Het betekende dat hij meer vrijheid had en dat voelde wel fijn. Bovendien kon hij nu een sigaret roken zonder bang te zijn dat zijn hele appartement zou gaan stinken. Bij het raam zitten deed maar zoveel, namelijk. Nonchalant stak hij er eentje op en keek hij ietwat verveeld naar zijn Gengar. “Kun je niet wat gaan rondspoken?” vroeg hij aan Hades. Die vond het normaal fantastisch, dus het verbaasde hem dat zijn pokémon nog naast hem zweefde. Die schudde beteuterd met zijn hoofd. Ah, dat was waar ook. Sinds Team Rocket de touwtjes in handen hadden hier, was het alsmaar rustiger geworden. Saaier. Vooral voor Hades.

Manolo blies een rookwolk uit, schudde met zijn hoofd en begon langzaam te wandelen. “We vinden vast wel iets voor je,” sprak hij tegen zijn Gengar. Het was niet omdat hij Hades graag een plezier deed – het was meer omdat hij anders het slachtoffer zou worden.

Manolo’s aandacht werd meteen getrokken door het geluid van… Waren het hakken? Hm. Hij keek op en zag een lange blondine op hem af komen. Zou dat Laura zijn? Ze begroette hem vrolijk. Ah, ze was Latina? Dat bracht een kleine, geamuseerde glimlach rond z’n lippen. “Hola,” reageerde hij dan ook vrolijker dan normaal. Het kwam niet vaak voor dat hij zijn moedertaal kon gebruiken – buiten zijn familie had hij in Kalos nog niemand ontmoet die het kon verstaan en spreken. Dit was een aangename verrassing. Zodra ze in zijn buurt stond, fronste hij echter wel. Ze was al zo lang, waarom had ze ook nog hakken aan? Nu moest hij ook nog omhoog kijken. “Die kant?” stelde hij voor, terwijl hij met z’n sigaret in de hand naar rechts wees. “Daar heb ik wel een goed gevoel over.” Ook wel bekend als: daar hoef ik waarschijnlijk het minste te doen. Ondertussen keek Hades nieuwsgierig naar de Espeon.

Het bleef voor een moment stil en dat vond hij ook best. Manolo had op het moment toch zijn sigaret om mee bezig te zijn en zo kon hij dingen even op een rijtje zetten. Toen ze de winkels echter hadden bereikt, wat niet lang na het begin van hun wandeltocht was, brak Laura echt los. Alsof een dam de woordenwaterval had tegen willen houden, maar hard faalde. De jongeman keek beduusd even naar de ander, nam vervolgens een hijs van zijn sigaret en besloot er maar gewoon in mee te gaan. Haar enthousiasme vond hij alles behalve erg. Het vertelde hem dat ze in staat was om dingen te doen – en daar kon hij gebruik van maken. “Die chocoladewinkel klinkt wel verleidelijk,” sprak hij tegen haar, een grijnsje rond zijn lippen. Shoppen vond hij niet bepaald leuk, maar als het voor lekkers was… Manolo liet zijn blik langs de winkels gaan. Het was haast jammer dat ze ’s avonds niet meer open waren. Dat was een prijs die Team Rocket helaas leden moesten betalen. En dat voor een beetje orde en macht. Manny zag al snel iets merkwaardigs. Er brandde licht bij één van de winkels verderop. “Oye,” begon hij, terwijl hij naar de winkel wees. Het licht ging abrupt uit. “Zag je dat?”

De schoenenwinkel bleef een aandachtspunt voor Laura. Dat van hem lag nu echter even ergens anders, dus reageren erop deed hij niet. Mocht ze er later weer over beginnen, dan had hij alvast mentaal een notitie gemaakt om te beloven er eens langs te gaan – ondanks dat hij dat niet echt van plan was. Zijn enige paar schoenen gingen nog perfect mee en hij weigerde voor een ander paar te gaan totdat de zolen loslieten. Laura gaf aan dat ze niks had gezien. Haar pokémon, echter, wel. Manolo nam een laatste hijs van zijn sigaret, liet hem vallen en trapte hem toen loom uit. Nadat hij de rook had uitgeblazen, knikte hij richting de winkel waar het licht net nog had gebrand. “Ik denk dat ze daarheen wilt,” deelde hij mee. Een beetje tegen z’n zin in zette hij een stap de goede richting op. Moest hij toch nog z’n werk doen. “Hades, wil jij voor de zekerheid even kijken?” Hij schonk zijn Gengar een speelse grijns. Mochten daar mensen zijn, dan had hij hiermee toestemming om hen de stuipen op het lijf te jagen.

Hoewel Hades er normaal niet zo van gediend was om Manny’s vuile werk op te knappen, stond het idee van de plaaggeest uithangen hem wel aan. Hij was dan ook in een mum van tijd verdwenen. Manolo hoefde geen twee keer na te denken over waarheen. Ah, heerlijk als je uiteindelijk toch niet veel hoefde te doen.

Manolo hoefde eigenlijk helemaal niets te doen. Laura ging er al op af zonder dat hij er iets van hoefde te zeggen. Maar eigenlijk moesten ze die trainers niet hebben. Ze moesten die winkelier aanpakken. Dat gezegd te hebben; die jongeren moesten natuurlijk wel gestraft worden. “Hades,” riep hij naar zijn Gengar, wie uit de winkel kwam gezweefd en zijn blik even op Manny plaatste. “Ga maar lol trappen.” Hij knikte naar de trainers die aan het rennen waren. Vervolgens riep hij naar Laura. “Wij gaan die winkel even binnen,” sprak hij tegen haar. Het was niet bevelend, eerder uitnodigend, al had hij specifiek die woordkeuze gebruikt om er geen vraag van te maken. Zo kwam het alsnog over dat er geen andere keuze was. Manolo liep rustig naar de wijd openstaande deur en keek naar binnen. Was de winkelier slim genoeg geweest om zich te verbergen?

Het scheelde dat Laura zo gehoorzaam was. Manolo vond haar niet bepaald het type om in Team Rocket te zitten, maar hij klaagde niet. Het was een bijzondere afwisseling van de chagrijnige hoofden die hij dagelijks tegen het lijf liep. Terwijl Hades zich bezighield met het schrikken van de jongeren, wie met succes naar de rand van de stad werden gedreven door de Gengar, wandelde hijzelf rustig naar de winkel toe. Binnen was het nog steeds donker en hoewel Manolo prima in het donker kon zien, was het moeilijk om de lichtschakelaar te vinden waar Laura om vroeg. Hij struikelde zelfs over iets heen, maar hij was er pertinent zeker van dat het in ieder geval niet zijn eigen voeten waren. Gevoelsmatig liet hij zijn handen langs de muur glijden. Geen lichtknop te vinden. Zuchtend haalde hij dan maar zijn Holocaster tevoorschijn en scheen hij de ruimte rond. “Ik zie, ik zie wie jij niet ziet,” grapte hij, terwijl hij naar de eigenaar van het pand zocht.

Het gestommel ontging hem niet. Manolo draaide zich om en deed een poging te vinden wat het veroorzaakte, maar hij had het gevoel dat hij telkens te laat was met schijnen. Alsof hetgeen dat het geluid veroorzaakte razendsnel was. Toen het abrupt stopte, vernauwde hij argwanend zijn ogen. “Geen idee,” reageerde hij afwezig, zijn gedachten bezig met het ontcijferen van wat er aan de hand was. Ofwel de eigenaar speelde een spelletje met hen of het was een pokémon die dacht grappig te zijn. Hades kon de boosdoener zijn – was het niet voor het feit dat hij buiten een aantal trainers de stuipen op het lijf joeg. Manny kon zijn gedachtegang niet afmaken, want Laura slaakte een angstige kreet en direct erop volgde een doffe dreun. Hij hoefde niet na te denken om te weten dat ze was gevallen. Om te checken of ze in orde was, scheen hij met het licht haar kant op en vermeed haar ogen. Toen hij echter zag dat ze naar iets anders probeerde te wijzen, verplaatste hij het licht zo snel als hij kon naar wat ze bedoelde.

Een frons verscheen op zijn voorhoofd toen hij niks vond. Manolo richtte zijn amberkleurige ogen weer op Laura, wie vol bleef houden dat er wel degelijk iets was geweest. Hij geloofde haar wel, maar dat betekende dus dat iemand een spelletje met hen aan het spelen was. Manny hield alleen van spelletjes als hij het bij anderen deed, niet andersom. “Te creo,” sprak hij tegen haar. Vervolgens dacht hij na over hun beste optie. Dat Laura haar pokémon tevoorschijn haalde, bracht hem op een idee. Ook hij haalde nu een pokéball tevoorschijn, waarna enkele tellen later een klein, geel spinnetje op de grond verscheen. “Dion, we hebben licht nodig,” vermeldde hij aan zijn Joltik. Het beestje kwam meteen in actie, kroop van hem weg en even later begon het licht van de winkel tot leven te flikkeren. Het hield niet constant aan en elke paar seconden werd het weer compleet duister voor een tel of twee, maar Manny wist dat Dionysus zijn uiterste best deed om zijn elektrische energie te verplaatsen.

Nu het lichtprobleem was verholpen, voor een deel, kon hij de ruimte beter bekijken. Het zag eruit alsof iemand woest door de ruimte heen was geraasd en van alles had omgegooid, maar het belangrijkste van deze hele zaak krijg hij nog altijd niet gevonden. De winkelier was nergens te bekennen. Het licht ging weer uit. En ging niet meer aan. “Dion?” riep Manolo door de ruimte. Er kwam geen reactie. Hij wachtte een paar tellen. En toen volgde er een zacht pijnkreetje dat niet anders dan afkomstig van de Joltik kon zijn.