Royal Flush [Closed]

Een waaier kaarten. Een set sterke handen. Een nette blouse. Een brede, gespierde man. Een gezicht dat verborgen zat onder een exotisch masker. Het was te zien aan zijn ogen… Dat hij er geen donder van begreep. De cijfertjes en figuurtjes op het witte stuk karton zei hem niets. De gekleurde, ronde dopjes op tafel gaven niks prijs. Hij keek strak naar de kaarten in zijn handen. ‘Een potje poker’ hadden ze het genoemd zodra hij had gezegd zaken te willen doen. Nou, Royal vond het maar… “TAUROSSHIT!” schreeuwde hij kwaad. Hij hief zijn beide armen de lucht in en liet ze hard neerkomen op de ronde tafel waar hij aan zat. De heren eromheen hadden verschillende geschokte uitdrukkingen op hun gelaat zodra een luide krak te horen was en alle fiches naar onderen kletterden. De kaarten vlogen in het rond. Blikken brandden op hem.

Een van de mannen boog zich naar een ander toe. “Wassie met jou?” fluisterde hij. Hij wees met een priemende vinger naar Royal. Het gebaar zorgde ervoor dat hij het doelwit van de gifgroene ogen werd. “IK KAN MEZELF WASSEN. ALLEEN,” brulde hij. “IK WIL ZAKEN DOEN.” De man die het avondje poker had voorgesteld stond van zijn stoel op. Hij hief zijn handen omhoog om te laten zien dat er niets aan de hand was. “Oké, oké,” zei hij voorzichtig. “Wat voor zaken zou je willen doen?” Royal kreeg een nieuw slachtoffer in het vizier. Hm. Wat hadden ze ook alweer gezegd? Als er naar gevraagd werd, moest hij iets specifieks vermelden… Oh ja. “TEAM ROCKET!” De sfeer sloeg om. Er hing een spanning in de lucht die te snijden was. Royal voelde hem niet. Het enige dat hij door had was dat hij zijn spieren moest aanspannen. Dus dat deed hij.

“Jongens… Ik geloof dat er toch bloed gaat vloeien vannacht…” sprak de man met de geheven handen. Hij schoof voorzichtig zijn hand naar de borstzak van zijn nette pak. Bij Royal gingen er meteen alarmbellen rinkelen. Als een dolle Tauros die de kleur rood zag, gooide hij zich naar voren en greep hij de man bij de pols. Een pijnkreet vulde de ruimte. Royal wierp de man van zich af, waardoor laatstgenoemde tegen twee anderen aan knalden. Met z’n drieën vielen ze naar de grond. “Pak hem!” siste de grote baas gepijnigd tussen zijn tanden door.

Het signaal was gegeven. De twee die nog overeind stonden, grepen naar hun pokéballs. Een Krokorok en Tauros verschenen. Bij Royal kwam ook een witte lichtflits vandaan. Het vloog een aantal meter opzij en vervormde zich tot een Pancham. Kalliope gooide haar pootjes de lucht in en begon de naam van haar trainer te juichen. Ze was hier niet om zelf te vechten, maar om hem aan te moedigen. Royals hand schoot naar de kop van Krokorok. Die probeerde zich los te wringen met een Bite, maar hij was niet snel genoeg. Royal gooide hem hard tegen de grond en was van plan om bovenop hem te springen. Tauros besloot zijn gevechtspartner te helpen door zijn hoef over de grond te schrapen en de enorme man aan de kant te beuken. Royal hield zijn handen tegen de hoorns van Tauros om daar geen schade aan op te lopen. Wel werd hij tegen de muur geduwd.

Kalliope keek met een boos hoofd naar de stier. Ze imiteerde een mep in de lucht en schreeuwde naar haar trainer dat hij actie moest ondernemen. Royal luisterde niet naar haar. Toch deed hij wat ze zei. Hij verplaatste zijn dominante hand boven het hoofd van Tauros en sloeg er hard op in met een vuist. De arme pokémon zakte haast door zijn benen en wankelde opzij. Krokorok nam het over met een Mud-Slap. Royals masker kwam onder het modder te zitten. Hij hield zijn ogen instinctief dicht en wachtte tot het voorbij was voor hij ze weer opende.

Dreigend boog hij zich voorover, richting de Krokorok. Een angstaanjagend kwade brul verliet zijn mond. De krokodil zijn ogen werden groot en hij knipperde verbaasd. Royal veegde het modder met een hand van zijn masker, niet doorhebbend dat hij het deels verder erover heen smeerde, en wapperde de vieze drab naar de grond. “NIEMAND KOMT AAN HET MASKER,” gromde hij gevaarlijk. Zijn hand schoot naar de nek van Krokorok, wie te verbouwereerd was om zich ertussen uit te laten glippen. Royals vingers klemden pijnlijk eromheen. De pokémon deed verwoede pogingen met zijn klauwtjes om de man te dwingen los te laten. Het had niet veel effect.

Drie andere klikken waren hoorbaar. Een Delcatty gaf hem plots een kopstoot in zijn zij. Het gaf haar meer pijn dan hem. Niet geheel onder de indruk keek hij de katachtige aan. De Krokorok die hij vast had werd als een hamer gebruikt om op de pokémon in te slaan. Doordat hij met die twee bezig was, zag hij niet dat er een Phanpy zijn kant op kwam gerold. Het blauwe olifantje rolde via zijn been omhoog in een poging hem in zijn gezicht te raken. Royal stuiptrekte opzij en greep met zijn vrije hand naar de kleine pokémon. Zodra hij zijn vingers om iets heen voelde sluiten, schoot zijn hand naar voren en liet hij weer los. Luid gerinkel vulde de ruimte; een hint dat het wezen het enige raam dat er hing uit was gegooid.

Royal kreeg de tijd niet om zijn omgeving in zich op te nemen. Voor hij het wist vulde zijn zicht zich met zwart en geel. Pardoes liet hij de Krokorok vallen. Met een enorme kracht werd hij tegen de muur achter zich gedrukt. Driftig zocht hij naar wie of wat hem in z’n greep hield, om tot de conclusie te komen dat het een Electivire was. Het wezen ontlaadde zijn elektriciteit en dit keer was het Royal die een pijnkreet liet horen. In plaats van angst of ontmoediging, gaf het hem juist een kik om door te gaan. Van onder zijn masker grijnsde hij breed. Hey! Een uitdagende tegenstander!

Kalliope zag dat de Tauros zijn kop schudde en zich klaar maakte om zelf aan te vallen. Dat kon ze niet laten gebeuren. Ze sprong op hem af en hupte zijn rug op, waarna ze met een Karate Chop een pets op zijn flank gaf. Tauros schrok zo hard dat hij zijn voorbenen de lucht in gooide. Kalliope rolde van hem af en keek met een brede grijns toe hoe de stier op zijn trainer afrende. Een harde dreun en een paar kreunen volgden.

Haar trainer had net zoveel lol. Royal spande zijn spieren aan en maakte zich klaar om Electivire over zijn schouder heen te werpen. Dat ging moeizamer dan hij dacht, vooral omdat de pokémon het niet makkelijk liet gebeuren. Een tweede stroomschok schoot door de worstelaar heen. Hij gromde moeizaam. Krokorok en Delcatty waren hem ook nog eens aan het beziebelen. Uit wraak koos hij ervoor om de enorme gele pokémon niet over zich heen te gooien, maar opzij te slingeren. Electivire knalde met zijn volle gewicht tegen de twee anderen op, welke door de kracht van de impact alleen maar harder tegen de muur werden geperst. Royal lachte vermaakt. Fantastisch!

Delcatty en Krokorok werden teruggekeerd. Tauros nog niet. Die was terug opgestaan en stormde terug op Royal af. Die vond het heen en weer galopperen van dat beest eigenlijk irritant worden. Daarom pakte hij de stier bij de hoorns en sleepte hem mee naar de deur. Met een brul van inspanning smeet hij de pokémon zo de deur door naar buiten. Een paar verraste kreten kwamen van de andere kant van de muur vandaan. Royal besteedde er geen aandacht aan. Hij zag namelijk de Electivire naar hem uithalen. In plaats van behendig eronder door te duiken, greep hij de vuist vast. Er dreigde weer een elektrische aanval te komen. Royal zette kracht op zijn hand en kneep de poot van Electivire fijn. De pokémon slaakte een kreet van pijn en haalde met zijn andere vuist uit. Dit keer bukte Royal wel, maar niet om de aanval te ontwijken. Hij tolde om zijn eigen as en stak zijn been uit, waardoor Electivire zijn evenwicht verloor en naar de grond viel.

“ROYAL…” Hij veerde zo hard overeind dat hij de lucht in sprong. Hij kwam neer op de grote pokémon, waarbij hij extra hard zijn elleboog tegen het wezen aan werkte. “SMACKDOWN!” Kalliope gierde van het lachen. Enthousiast klapte ze in haar pootjes. Wat een spectaculaire show! Als die bangerds niet zo bang deden, dan had ze nog gevraagd op wie ze wilden wedden. Royal duwde zich overeind en rende een rondje om Electivire heen. Die had even nodig om bij te komen. Het duurde hem te lang; dat beest moest opstaan. Royal wilde hem al bij de kraag pakken om hem omhoog te sleuren, maar de pokémon werd teruggekeerd. Beledigd richtte hij zijn blik op het groepje heren. Hij was al vergeten dat die er waren.

“Dan maar op de ouderwetse manier,” mompelde een van hen. Er kwamen messen en een vreemd apparaatje tevoorschijn. Die werd omhoog gehouden en hij hoorde een klik. “Wegwezen hier, of je zal deze plek nooit verlaten.” Het viel even stil. Zelfs Kalliope keek in stilte toe naar het tafereel. Royal schoot in de lach. De mannen wisselden een blik met elkaar uit, ieder van hen dezelfde vraag in hun hoofd. Was deze vent getikt? Het antwoord wisten ze eigenlijk al. De man met het apparaatje vond het wel goed geweest zo. Hij trok aan de trekker en een knal weerklonk. Een moment later voelde Royal iets in zijn schouder schieten. Het deed geen pijn, maar er was wel druk. Vragend keek hij naar zijn schouder. Hm. Dat vond hij ongeveer net zo leuk als die rondrennende Tauros.

Het was alsof er iets in hem knapte. De brul die volgde kwam vanuit zijn tenen. Hij wachtte geen moment langer en sprong als een beest naar voren. Om de schutter geen tweede kans te gunnen, deed hij dat zigzaggend; op handen en voeten. Kalliope moedigde hem vanaf de zijlijn weer aan.

Royal torende boven de man met het apparaatje uit. Hij herkende angst in zijn ogen, maar hij had geen genade. Na een stil dreigement gemaakt te hebben, knalde hij zijn eigen hoofd tegen die van de vreemdeling aan. De man zakte kreunend naar de grond, terwijl het apparaatje tegen de vloer kletterde. Een strijdkreet alarmeerde hem dat hij van achteren werd aangevallen. Behendig draaide hij op zijn hielen om en hief hij zijn voet. De man rende regelrecht tegen zijn schoen met stalen neus op en kuchte ongemakkelijk. Het mes dat hij strak vasthield, bleef nu losjes tussen zijn vingers hangen. Royal trok zijn voet terug en haalde krachtig met zijn vuist uit. Zijn belager viel met een harde dreun tegen de grond en bleef daar liggen.

Ze werden slimmer. In plaats van een voor een op hem af te rennen, kwamen ze met z’n drieën op hem af. Twee van hen probeerden zijn gespierde armen vast te pakken in een poging hem te temmen, maar hij was sterker dan hen. Met een simpele ruk trok hij zich weer vrij. Hij trok een van hen naar zich toe, sloeg zijn armen om hem heen en boog achterover. Met een flinke smak kwam zijn slachtoffer tegen de harde vloer terecht. Ook deze bleef roerloos op zijn plek liggen. Royal duwde zichzelf overeind en keek grommend naar de overige twee. Ze wisselden een blik met elkaar uit, hieven hun handen de lucht in en lieten het mes in hun handen vallen. “Gast, ik ben zo blij dat ik een bruine broek aan heb gedaan vandaag,” mompelde de een tegen de ander. “Geluksvogel…”

Royal overbrugde de afstand naar de twee heren. Hierbij liep hij expres stampvoetend over de mannen die op de grond lagen heen. Een van hen was nog bij bewustzijn en liet een “Gurghh” over zijn lippen vallen. “Hey hey hey hey hey hey,” zei de ene man tegen hem. Hij deed, samen met zijn partner, steeds een stap naar achteren bij elke stap die Royal naar ze toe zette. “Je wilde zaken doen toch? Hè? Voor Team Rocket? We zijn een en al oor. Goed?” Hij keek naar de man naast hem. Die knikte ijverig. “Goed?”

Royal was niet van plan om antwoord te geven. Of om überhaupt nog zaken te doen. Hij kraakte zijn knokkels al om ze de genadeslag te verkopen. Daar kreeg hij de kans niet voor, want er renden opeens twee nieuwe figuren de ruimte binnen. Het waren een man en een vrouw. Royal negeerde ze, zijn blik doordringend op zijn slachtoffers gericht. De man liep het zicht van de worstelaar in en hief zijn handen. “Oké Royal, we nemen het hier van je over,” vertelde hij. Royal luisterde niet. Hij gromde waarschuwend, een teken dat de vreemdeling aan de kant moest stappen.

Er prikte iets in zijn nek. Verward stopte hij abrupt met lopen en rechtte hij zijn rug. Een tel later voelde hij zijn oogleden zwaar worden. Royal dwong zijn ogen om open te blijven, maar het mocht niet baten. Ze zakten dicht – en daarmee viel hij voorover op de grond. De vrouw, die achter hem was blijven staan, stopte de buis waar ze het verdovingspijltje mee had afgevuurd weg. “Goed,” zei ze scherp tegen de twee overgebleven heren. “Jullie waren een en al oor?”