Chapter one

Daar stond ze dan. Een plein in Santalune City, de plek waar haar reis begonnen was. Ze kon zich nog goed herinneren dat ze toen enkel Lamia, haar Shiny Ninetales, als Pokémon had. Nu, enkele maanden verder, was haar team uitgebreid tot maar liefs vier Pokémon. Zelf vond Cara dit een gehele prestatie van zichzelf, want niet alleen had ze haar team weten uit te breiden, ook had ze binnen Team Rocket hier en der wat opdrachten succesvol weten te voltooien. Dit om, natuurlijk, hoger in rank te komen. Het was iets geworden waar Cara naartoe streefde, een soort doel. Dit doel zorgde ervoor dat ze zich voor de volle honderd procent inzette, iets wat niet erg vaak bij haar voorkwam. Het doel waar ze naar streefde en langzeem leek te behalen maakte haar gelukkig, een gevoel dat ze graag vasthield.
Met een oprechte glimlach keek Cara naar Zepar, de shiny Houndour die ze voor nu even uit zijn Pokéball had gelaten. ”Heb jij misschien plannen voor vandaag?” vroeg ze aan de blauwe hond. Natuurlijk verwachtte ze geen antwoord terug, maar het idee achter het ‘communiceren’ met haar Pokémon vond ze leuk. Bovendien hoefde Zepar alleen maar naar haar te luisteren, hijzelf zei immers niets terug. Een simpel knikje gevolgd door een enthousiaste blaf bevestigde haar zonet gestelde vraag. ”Wat dan?” vroeg ze nieuwsgierig verder. Het zag er misschien een beetje stom uit voor vreemden, een witharige jongedame die aan het praten was tegen haar Pokémon, maar zijzelf had er geen erg in. Zonder ook maar een verdere waarschuwing rende Zepar een bepaalde richting op, af en toe halt houdend om te zien of Cara hem wel volgde. Wat was hij van plan? In de war, maar tegelijkertijd nieuwsgierig, volgde Cara haar Pokémon. Ze had geen idee waar hij naartoe rende, maar zeker van zijn zaak leek hij wel. Na een poosje achter Zepar aan te hebben gerend kwamen ze uiteindelijk aan bij een groot gebouw. Het gebouw herkende ze meteen, het was door zijn grootte ook niet over het hoofd te zien. Nu pas drong het tot haar binnen wat Zepar van haar wilde. Hij wilde een gymgevecht houden, en wel nu. ”Eh… Ik weet niet of dat wel zo’n goed idee is?” antwoordde de witharige twijfelend. Ze had nog niet erg veel met haar Pokémon getraind en dat maakte haar op de een of andere manier best onzeker. Verliezen was geen optie, want daar kon ze dus echt alles behalve tegen. Hoofdschuddend keek Zepar haar aan om een afkeurende blaf te laten horen. Het was alsof hij het woord ‘lafaard’ naar haar toe probeerde te schreeuwen. ”Denk je soms dat ik niet durf?” snoof ze kortaf om haar armen over elkaar heen te slaan. Met een kortte knik bevestigde de hond dat hij haar zonet inderdaad een lafaard had genoemd. Hoe durfde hij. ”Dan ga ik jou nu bewijzen dat ik wel durf, maar dan moet jij mij bewijzen dat je dit gevecht gaat winnen.” Na Cara’s uitgesproken woorden liep Zepar met zijn kop vol zelfvertrouwen hoog in de lucht het gebouw binnen. Dat was dus een deal.
Zenuwachtig volgde Cara haar Houndour op de voeten om ondertussen goed om zich heen te kijken. De muren waren knalgroen, iets wat vast te maken had met het feit dat de gymleader een insect-type was. Vaag vond Cara, maar ieder zijn ding, nietwaar? Eenmaal aangekomen bij de balie bekeek Cara de vrouw die erachter zat. Moest ze zich hier misschien opgeven? Dat leek haar in ieder geval het meest logisch. ”Ik kom voor Viola. Ik zou haar graag willen uitdagen voor een gevecht.” Haar woorden klonken vol zelfvertrouwen, ook al dacht ze hier enkele minuten geleden nog anders over. Met een knikje pakte de mevrouw achter de balie een papiertje. “Naam?” Het was een type vrouw die je eerder in een bibliotheek zou verwachten. Grijs haar, een rond brilletje en veel rimpels. ”Caraphernelia Aglæca” beantwoordde Cara de vraag van de vrouw rustig. Deze keek haar aan alsof ze een grapje maakte, maar Cara’s gezichtsuitdrukking bleef uiterst serieus. “Schrijf het zelf maar op,” besloot de vrouw uiteindelijk maar te zeggen. Met een kortte knik schreef Cara haar naam op om de pen en het papiertje weer netjes terug te geven. “Dan komt Viola je zo halen. Als het goed is zit er nu een andere uitdager binnen, dus het kan even duren.” Met haar meest vriendelijke glimlach bedankte ze de vrouw om vervolgens naar de wachtkamer te lopen. ”Kom maar.” Met een uitnodigende klop op haar schoot liet ze de Houndour weten dat hij erop kon springen. Het duurde ook maar even of Zepar sprong op haar schoot. ”Goed idee van je,” fluisterde ze zachtjes. Trots nestelde de Houndour zich op haar schoot om vervolgens tevreden zijn ogen te sluiten. Even een mentale voorbereiding op het gevecht wat zo ging plaatsvinden.
“Better luck next time, kiddo!” Een veel te enthousiaste brul liet Cara opschrikken. Ook Zepar leek te schrikken van het plotselinge geluid, want deze schoot overeind om meteen in luid geblaf uit te barsten. “Ho ho!” lachte de persoon geamuseerd. De deur werd geopend en in dezelfde kamer als Cara stonden nu twee andere personen. Een vrouw en een jongen die Cara schatte rond de vijftien. De vrouw had een trotse gezichtsuitdrukking, in tegenstelling tot de jongen die er maar sombertjes bijzat. Cara kon al raden wat er gebeurd was, het was haast logisch. De jongen had verloren van de vrouw naast zich, die dus automatisch Viola was. Viola gaf de jongen naast zich een bemoedigend schouderklopje. “Kom een andere keer terug, het was super close en ik weet zeker dat je me dan wel verslaat.” De bedroefde gezichtsuitdrukking van de jongen verdween meteen, gevolgd door heftig geknik. Lachend keek Viola de jongen na om vervolgens haar aandacht op Cara te richten. Zij was natuurlijk vele malen ouder dan het jongetje van zonet. “Laat me raden, je komt voor een gevecht?” De kortharige vrouw bekeek eerst Zepar om vervolgens haar aandacht weer op Cara te vestigen. ”Nee hoor,” antwoordde Cara met een geheimzinnige grijns. ”Ik kom voor uw badge.” Een instemmend gebrom kwam van Zepar af bij dit gegeven antwoord. “Wat een zelfvertrouwen,” grinnikte de gymleadster om de deur richting de gevechtszaal uitnodigend open te houden. “Bewijs jezelf maar dan.”
”Dat zal ik doen.” Met volle zelfvertrouwen volgde ze Viola richting de grote gevechtszaal. “Is dit je enige Pokémon?” vroeg Viola vol bewondering. ”Oh nee, ik heb er nog drie.” Het antwoord was nonchalant geweest, dit omdat Cara niet wist waar de gymleadster op probeerde te doelen. “Weet je dan niet dat dit een erg zeldzame Houndour is? De kleur blauw komt amper voor, want normaal gesproken zijn ze zwart.” Schouderophalend keek Cara naar Viola, niet goed wetend wat ze hier nou mee aan moest. “Is het goed als ik straks een foto neem van jouw Houndour, dan kan ik deze aan mijn collectie toevoegen.” ”Je doet maar.” Het feit dat de gymleadster liever eerst een foto nam van haar Pokémon en daarna pas wilde gaan vechten zei genoeg. Wat een vaag typ. ”Maak je geen foto van mij, heb je nog een leuke herinnering aan het feit dat je straks gaat verliezen.” Met een gemene grijns bij deze gemaakte opmerking keek Cara richting Viola, benieuwd naar diens reactie. “Oh nee hoor, een foto van jouw Houndour is leuk genoeg als herinnering.” De gymleadster lachte even om de laatste deuren te openen.
Daar stonden ze dan, in de gevechtszaal dat haast op een oerwoud leek. Overal waar ze keek stonden planten, bloemen of kleine boompjes. Her en der groeide wat berries aan de boompjes, iets wat ook Zepar had gezien. Hongerig rende de Houndour naar een van de wat lagere boompjes om enthousiast een berrie uit de boom te plukken. Viola nam haar kans en pakte meteen haar camera vast. Enthousiast fotografeerde de gymleadster Zepar die aan het genieten was van zijn berrie. ”Zouden we misschien aan het gevecht kunnen beginnen?” besloot Cara uiteindelijk maar deels geïrriteerd te vragen. “Nog één foto!” riep Viola terug om, zoals beloofd, de laatste foto te nemen. Ook Zepar leek uitgegeten te zijn, want de Houndour kwam teruggelopen om even afkeurend naar de gymleadster te kijken. Hij had niet eens even rustig kunnen eten, wat een paparazzi.
“Neem plaats!” Een derde persoon had zich in de ruimte gevoegd. Dat was vast de scheidsrechter. Gehoorzaam nam Cara plaats aan de linkerkant van het veld om ongeduldig te wachten op Viola. Het ging gebeuren, het was zover. Haar eerste gymgevecht, een mooie afsluiter voor dit goede jaar. Het was Zepar zijn idee geweest, vandaar dat de hond vandaag in ieder geval aan de beurt zou komen. Niet als Cara’s eerste keuze, hij zou na Sargatanas mogen vechten. “Uitdager, kies je eerste Pokémon!” Meteen ging Zepar klaar staan, niet wetend dat hij nog niet aan de beurt was. ”Je kan niet vechten met volle mag, jij mag als tweede. Laten we met Sargatanas beginnen.” Woest draaide de hond zich om, Cara aankijkend alsof ze gek was. ”Rustig, je komt nog aan de beurt. Ik beloof het.” Met veel tegenzin ging Zepar naast Cara zitten om netjes op zijn beurt te wachten. Met een soepele beweging haalde Cara een Pokéball uit haar zak om deze op te gooien. Uit de Pokéball verscheen een Ponyta met blauwe manen. Viola’s mond viel haast open van verbazing. “Nog een shiny!” brulde de gymleadster enthousiast om vervolgens haar Pokéball op te gooien. Wat… Wat was dat ding? Verward pakte Cara haar Pokédex, niet goed wetend wat ze hier nou mee aan moest. Wat ze echter niet doorhad was dat dit haar heel onervaren liet overkomen. Ach, lekker boeiend. Het vage ding bleek dus een Surskit te zijn. Om het nog leuker te maken was het ook nog eens een watertype, iets waar Sargatanas, als vuurtype, nog best moeite mee kon hebben. Niet geschoten was altijd mis, nietwaar? Ook in dit geval. Ze ging haar best doen, meer dan dat kon ze niet.

VS.

“Als nieuweling in dit gebied, geef ik jou de eer om te beginnen.” Een beledigde gezichtsuitdrukking ontstond op Cara’s gezicht bij deze gemaakt opmerking. Ze ging Viola eens laten zien waar ze toe instaat was. Natuurlijk had ze ook Lamia kunnen inzetten, maar om het gevecht toch nog een beetje eerlijk te houden had ze hier maar niet voor gekozen. Ook haar andere Pokémon waren niet zwak, en dat ging ze bewijzen ook. ”Begin met Tackle.” Op volle draf rende Sargatanas richting de Surskit die maar wat wiebelig leek te staan op diens kleine pootjes. Vol overtuiging wilde de Ponyta tegen de Surskit aan beuken, maar deze was natuurlijk veel te snel met het ontwijken. Kleine, dunne pootjes betekende in dit geval dus snelheid. Goed om te weten. ”Ember gevolgd door nog een Tackle!” Behendig draaide Sargatanas zich om, om een Ember richting de Surskit af te vuren. Deze was dit keer wel te laat met ontwijken waardoor de Ember de kleine Pokémon volledig raakte. Een enthousiast gehinnik kwam van Sargatanas af toen zijn aanval deze keer wel was gelukt. Door zijn enthousiasme was hij compleet vergeten zijn Tackle uit te voeren, iets wat niet zijn slimste zet was geweest. De Surskit zag namelijk haar kans schoon om een onverwachtste Bubble richting Sargatanas af te vuren. Geschrokken deinsde de Ponyta achteruit om zich uit te schudden. Door al dat plotselinge water waren zijn blauw gekleurde manen iets gedoofd, maar het was nog niet iets waar Cara zich zorgen om zou moeten maken. ”Tackle gevolgd door Double Kick.” In alweer diezelfde snelle draf rende Sargatanas de kant van de Surskit op om zijn kop volledig tegen het kleine lijfje aan te beuken. Door de plotselinge impact schoof de Surskit een paar meter achteruit over de grond. Dit stopte Sargatanas deze keer niet van zijn aanval, want zijn Double Kick volgde niet veel later. Eén van zijn twee uitgehaalde trappen werd ontweken doordat de Surskit Double Team gebruikte. Waarom was dat kleine kreng zo snel? Een geïrriteerde kreun verliet Cara’s lippen toen de Ponyta verward om zich heen keek, duidelijk opzoek zijn naar de echte Surskit. ”Gebruik Fire Spin om erachter te komen welke Surskit de echte is!” Een vortex van vuur verscheen niet veel later na Cara’s commando. De vortex bewoog zich voort langs alle dubbelgangers om zich uiteindelijk voort te bewegen richting de echte. Er bleven er steeds minder over, dus de kans dat ze zo de echte zou raken was groot. “Rain Dance!” De irritante stem van Viola galmde door de holle ruimte heen. Een donkere wolk verscheen boven het veld, gevolgd door regendruppels. Het leek misschien een nutteloze aanval, maar de vortex van vuur werd niet veel later gedoofd. Daar ging haar goed uitgedachte plan. “Ice Beam.” Een onverwachtse straal van ijs werd richting Sargatanas geschoten. Geschrokken sprong de Ponyta opzij, maar hij was lang niet zo snel als de Surskit. Eén van zijn vier poten werd geraakt door de ijsstraal, iets wat ervoor zorgde dat Sargatanas volledig vastgevroren stond aan de grond. Hij kon geen kant op. Gestrest beet Cara op haar onderlip, niet goed wetend wat ze nu moest doen. “Nog een keer Ice Beam om het af te ronden!” Alweer werd er een ijsstraal afgevuurd. Wat kon ze hier tegen doen? Als de tweede ijsstraal Sargatanas zou raken zou hij zeker uitgeschakeld zijn. Toen schoot het Cara te binnen. Er was een uitweg! ”Flame Charge.” De Ponyta omhulde zich met vlammen, vlammen die vele malen sterker waren dan die van de Fire Spin. Door de sterkte vlammen werd de ijsstraal gedoofd, evenals zijn vastgevroren poot. ”Nu!” In draf snelde Sargatanas op de Surskit af om zich met vol gewicht, inclusief vlammen, tegen het tengere lijfje aan te rammen. De Surskit vloog door de impact naar achter, zo tegen een van de vele bomen. Met een grijns bekeek Cara het schouwspel, ze kon de overwinning al proeven.
Vol verwachting keek Cara naar de Surskit om vervolgens vragend naar de scheidsrechter te kijken. “Surskit kan niet verder vechten, Ponyta wint!” In een slome looppas voegde Sargatanas zich weer bij Cara om enthousiast te hinniken. Hij had duidelijk pijn in zijn geraakte poot, maar had toch doorgezet. ”Ik ben trots op je. Dat was een goed gevecht,” complimenteerde Cara hem. Glimlachend haalde ze nog een hand over diens vacht om hem weer terug te laten keren. Hij had zijn rust meer dan verdiend.
Nu was het, zoals beloofd, Zepar zijn beurt. Het liefst had ze Sargatanas nog even door laten vechten, maar dat kon ze de Ponyta echt niet aandoen. Het arme beest kon amper meer rennen door diens geblesseerde poot. ”Het is nu jouw beurt, Zepar.” Meteen kwam de Houndour overeind om zich uitbundig uit te rekken. “Zoals te verwachten was, de Houndour die mij nu mag proberen te verslaan.” Met een irritante lach gooide Viola haar tweede, en tevens ook laatste, Pokéball op. Hieruit verscheen een vlinder. Deze Pokémon herkende Cara wel, het was een Vivillon. Wat er zo bijzonder was, was dat diens vleugels paars waren. Als Cara het namelijk goed had was het zo dat het kleurpatroon op de vleugels per vlinder kon verschillen.

VS.

“Laat ik deze keer maar eens beginnen,” hoorde ze Viola zeggen. Verstandig dat ze het tweede gevecht zelf wilde beginnen, de vorige keer had namelijk niet zo goed uitgepakt voor haar. “Vivillon, begin maar met Gust.” Meteen begon de Vivillon wild met haar vleugels te flapperen. Dit zorgde voor een creatie met wind die regelrecht Zepar’s richting werd opgeblazen. De Houndour reageerde te laat op deze aanval en schoof hierdoor een meter of twee achteruit op de vloer. Wel bleef hij sterk op allebei zijn vier poten staan, dus zoveel pijn had het ook weer niet gedaan. ”Ember,” commandeerde ze toen Zepar eenmaal uitgegleden was. Met een grom opende de Houndour zijn bek waaruit kleine vlammetjes verschenen. Deze vlogen met een behoorlijke snelheid richting de Vivillon die een pijnlijke kreet slaakte. Uit wraak vuurde de Vivillon niet veel later een Psybeam richting Zepar af. Geschrokken sprong de Houndour opzij bij deze onverwachte aanval. Net op tijd. ”Howl gevolgd door Fire Fang.” Een krachtige huil galmde door de gevechtsruimte, gevolgd door Zepar die als het ware vooruit schoot. Cara had hem nog nooit zo hard zien rennen. Met een hoge sprong, hij moest immers bij de vliegende vlinder zien te komen, plantte Zepar zijn tanden in de paarse vleugel van de Vivillon. Alsof dat al niet pijnlijk genoeg was voor de arme vlinder, verschenen er niet veel later vlammetjes. Met een kreet probeerde de Vivillon Zepar van zich af te schudden, maar tevergeefs. Grommend bleef Zepar aan de vleugel van de Vivillon hangen, deze zo proberend neer te halen. “Draining Kiss!” schreeuwde Viola wanhopig, langzaam tot het besef komend dat haar Vivillon dit op deze manier niet lang ging volhouden. In plaats van wanhopig verder te schudden met haar vleugel, drukte de Vivillon diens kop tegen die van Zepar. Een soort van mini-kus volgde, iets wat Zepar niet had zien aankomen. Verward liet hij de vleugel van de Vivillon los om deze verward aan te kijken. Hij snapte het niet zo goed. Wat Cara echter wel was opgevallen was dat de Vivillon haar kracht weer een soort van terug had gekregen. Haar vleugels flapperde weer net zo krachtig als voorheen. “Nog een keer Gust!” Een nieuwe, ditmaal wat krachtigere, windvlaag werd Zepar zijn richting opgeblazen. In de eerste instantie had Cara gedacht dat dit niet heel veel schade zou doen, maar dat had de witharige jongedame toch even onderschat. Door de Draining Kiss was Zepar iets verzwakt, net genoeg om dit keer even door zijn achterpoten te zakken. ”Gebruik Smog om je te verstoppen.” Meteen opende de Houndour zijn bek waaruit een paarse gifwolk verscheen. Nu kon de Vivillon hem niet meer zien en was het aanvallen moeilijker geworden. “Psybeam!” Het feit dat de Vivillon Zepar niet meer kon zien hield Viola niet tegen. Een paarse straal werd opnieuw richting Zepar afgevuurd. Meteen kwam de hond overeind van de grond, ondertussen wel wat bijgekomen zijn. Behendig ontweek de Houndour de aankomende Psybeam, iets wat niet al te moeilijk was door de Smog en het feit dat de Vivillon compleet had gemist. ”Bite gevolgd door een Fire Fang!” Het was een riskante zet omdat de Vivillon Zepar weer zou kunnen zien, maar het was het zeker waard. Op volle snelheid sprintte Zepar richting de Vivillon om een hoge sprong te maken richting diens linkervleugel. Meteen plantte de Houndour zijn tanden in de paarse vleugel om heftig heen en weer te schudden met zijn kop. Een pijnlijke kreet van de Vivillon galmde door de ruimte, gevolgd door heftig tegenstribbeling. Na een poosje aan de vleugel van de Vivillon gehangen te hebben besloot Zepar dat het uiteindelijk wel mooi was geweest. Met een grom liet de Houndour de linkervleugel los om weer behendig op zijn pootjes te belanden. Moeilijk flapperde de Vivillon verder, duidelijk pijn hebbend in diens linkervleugel. Tijd om ook maar eens wat aan de rechter te gaan doen. Met een blaf sprong Zepar nog een keer richting de Vivillon om dit keer zijn tanden in diens rechtervleugel te planten. Het was dit keer geen normale beet, deze keer was het een beet inclusief vlammen. Met vol gewicht probeerde Zepar de Vivillon richting de grond te trekken, iets wat hem na een poosje ook leek te lukken. De arme vlinder was kapot en had de kracht in beide vleugels niet om overeind te komen. Vol verwachting hadden zowel Cara als Zepar hun blik gevestigd op de uitgeputte vlinder om vervolgens vragend naar de scheidsrechter te kijken. Was het Zepar gelukt om zich aan zijn gemaakte deal te houden?

Moves used: