Let's Get Down to Business [Closed]

Met een enthousiaste twinkeling in haar ogen keek Cecille naar haar team. Ze waren hier om te trainen. Voornamelijk voor haar, maar ook voor haar pokémon. Ze kon twee vliegen in één klap slaan en dat maakte dat ze erg naar de training uitkeek. “Kom op, kom op, wie wil er tegen me vechten?” zei ze vrolijk tegen het groepje. Er werd naar elkaar gekeken. “Sivar? Dahlia? Allemaal? Ik kan jullie allemaal aan!” Cecille hupte van haar ene naar haar andere voet. Het besef dat ze allemaal, ieder voor zich, konden vechten, zorgde ervoor dat haar ogen groot werden. “Oeh! Ja! Ieder voor zich!” Ze begon al aan haar rek en strekoefeningen door haar armen voor zich uit te houden en ze daarna naar links en rechts te verplaatsen.

Sivar gooide zijn vuist de lucht in. Hij begon de houdingen van zijn trainer te imiteren, duidelijk aan boord met het idee om een royal rumble te doen. Fredrik had er ook weinig bezwaar tegen. Hij begon aan zijn eigen opwarming. Björn bromde iets, nam zijn afstand en ging gehurkt op de grond zitten. Cecille keek hem teleurgesteld aan. Wilde hij niet mee doen? Minnoo en Adrian leken ook hun serieuze twijfels te hebben. Dahlia bleef Dahlia. Die was altijd onverschillig. “Kom op jongens. Dit is voor jullie en mij een goede oefening. Over een week heb ik mijn volgende gevecht en ik wil goed voorbereid zijn,” sprak ze tegen de pokémon. “Wie weet hoe weinig tijd ik nog voor trainingen ga hebben als ik met het toernooi bezig ben. Dit is de beste oplossing voor nu.”

De Lucario kon niet ontkennen dat haar trainer gelijk had. Het was niet bijzonder voor de blondine om met haar pokémon te willen trainen. Toch was het, naar haar mening, heel anders dan tegen een teamgenoot vechten. Aan de andere kant, als het ieder voor zich was, dan konden ze als team elkaar ook aanvallen. Dahlia deed dan toch maar een stap naar voren en sloot geconcentreerd haar ogen. Meditatie was voor haar een vorm van warming up. Cecille wist dit en was daarom tevreden met het feit dat ze een van haar meest nukkige pokémon had overgehaald. Nog eentje te gaan.

Terwijl ze op Björn afstapte, kreeg ze een idee. Ze had dit al een hele lange tijd geleden willen doen, maar ze had er niet de kans voor gehad. Tot vandaag. Vandaag ging ze het doen. Met een brede grijns ging ze voor haar Pangoro staan en plaatste ze streng haar handen in haar zij. Ze haalde diep adem en… “Let’s get down to business! To defeat… The Grunts!” Cecille Skarsgård, de grote krijger, de sterke vrouw… had een zwak voor animatiefilms en musicalliedjes. Björn keek niet geheel onder de indruk op. “Did they send me slackers,” zong Cecille verder, waarbij ze naar haar Pangoro gebaarde. “When I asked for ‘mons?” Ze gebaarde naar het drietal dat stond op te warmen.

Op haar hielen draaide ze zich naar Minnoo en Adrian en liep op ze af. “You’re the saddest bunch I ever met, but you can BET before we’re through…” Cecille stopte bij haar Blaziken. “Minnoo, I’ll…” Ze werd verlegen aangekeken. “Make a ‘mon! Out of yooouuuu!” De blondine draaide zich naar Sivar, Fredrik en Dahlia. De Lucario hield nog steeds haar ogen gesloten, maar haar Tyrogue en Incineroar gaven hun onverdeelde aandacht aan haar. “Tranquil as a forest… But on fire within…” Ze pakte Fredriks schouders vast terwijl ze om hem heen liep. “Once you find your center,” zong ze verder. Cecille liet Fredrik los en porde Sivar in zijn buikje. “You are suuuure to win.” De Tyrogue grinnikte zacht.

“You’re a spineless, pale PATHETIC lot, and you haaaaaven’t got a clue!” Cecille schoof bij haar twee vechters vandaan en legde haar aandacht weer bij Björn. “Somehow I’ll… Make a ‘mon… Out of youuuu!”

Het was jammer dat een groot deel van haar team de film niet kende; laat staan van zingen hield. Het zou het alleen maar beter hebben gemaakt als de rest mee deed, want er was een kort stukje aan teksten van krijgers op de plek waar nu een stilte viel. Sivar sprong gelukkig al snel bij door luid mee te zingen. “Ty-ro-GUE!” was het evenbeeld van ‘We are men’. Of hij er zelf ook ‘mon van maakte wist Cecille niet zeker, maar hem kennende deed hij dat wel. “We must be swift as a coursing river,” ging ze erop in. Ze maakte een aantal zwembewegingen. “Ty-ro-GUE!” luidde Sivar het lied verder. “With all the force of a great typhoon!” Cecille wapperde met haar armen. “Ty-ro-GUE!” Ze schonk haar kleine maatje een dankbare glimlach en een knipoog voor ze de rest van de tekst afmaakte. “With all the strength of a raging fire…” Ze gebaarde naar Fredrik en daarna Dahlia. “Mysterious as the dark side of the mooooooon!”

Cecille liet er geen gras over groeien en sprong meteen terug naar Björn. Met een strenge uitdrukking op haar gezicht keek ze naar haar Pangoro. “TIME is racing toward us… ‘til the Gruuuunts arrive.” Ze zwaaide gevaarlijk met haar armen. “Heed my every order, and you MIGHT surviiiive.” Björn kwam nog steeds niet in beweging. Het maakte haar een beetje boos en dat was te zien aan de kwade frons die op haar voorhoofd verscheen. “You’re unsuited fort he rage of war, so pack up, go home, you’re throooouuugh. How could IIIIII make a ‘moooon out of yoooouuuu?” Haar woorden deden hem niet veel. Björn keek gewoon van haar weg en draaide zelfs een deel van zijn lichaam naar de andere kant. Voor Cecille was dat het einde van het spelletje. Dit was niet leuk meer. Sivars “Ty-ro-GUE!” ging voor haar dit keer ongehoord.

“Wat heb jij?!” riep ze boos naar haar Pangoro. “Dat je het lied niet leuk vindt, prima, maar je doet nog altijd zo… Zo… Irritant!” Björn was haar eerste, zelf gevangen pokémon. Zijn karakter was door de jaren heen, zelfs met evolutie, geen steek veranderd. Het was alleen maar erger geworden. Kwam dat door zijn evolutie? Door alles wat ze mee hadden gemaakt? Cecille staarde het wezen boos aan. Ze kreeg geen kik. Nog geen blik. Wat moest ze hiermee?

Na een paar tellen had ze er genoeg van, snoof ze kwaad en besloot ze hem te negeren. Ze had andere dingen te doen. Sivar ving de blik van zijn trainer en keek ongemakkelijk van haar naar Björn en terug. “Kom op, dan gaan wij wel gewoon trainen,” mompelde Cecille geërgerd. Ze stapte op haar team af om samen verder te gaan met de warm-up, maar Dahlia opende op dat moment gealarmeerd haar ogen. Ze hief haar poot naar de blondine op. Die hield halt. Er was iets. Wat was er?

Het geluid van voetstappen klonk. Aan het volume was te horen dat ze dichterbij kwamen. Cecille merkte het neutrale aura van de nieuwkomer op. Ze draaide zich naar de energie toe en zag een man die redelijk op leeftijd was verschijnen. Hun blikken kruisten en het aura van de vreemdeling veranderde. Neutraal maakte plaats voor vastberadenheid. Cecille zag dat zijn mondhoeken opkrulden tot een tevreden grijns.

“Ah, goedemiddag jongedame,” begroette hij haar. Cecille toverde een glimlach op haar gelaat. “Hallo,” reageerde ze. Ze merkte op dat zijn blik over haar team gleed. “Ik zie dat je volop aan het trainen bent?” vroeg hij beleefd. Ze knikte. “Ja! We waren lekker aan het opwarmen,” vertelde ze hem trots. Hij wiebelde even met zijn snor. Cecille moest moeite doen om niet te lachen. “Is dat zo?” vroeg hij. Ze kreeg de kans niet om erop te reageren. “Mijn naam is Harold. Zou je misschien geïnteresseerd zijn in een oefengevecht?”

Boi. Was een Incineroar rood met zwarte strepen? Cecille knikte enthousiast, een brede grijns op haar gelaat. Harold stond stil op zijn plek, zijn wandelstok in beide handen, terwijl twee lichtflitsen de grot kort lieten oplichten. Cecille herkende de twee pokémon als Furfrou en Altaria. “Wat zeg je van een dubbelgevecht?” kwam vragend van Harold. BOI. Cecille balde haar handen tot vuisten. “En of! Dahlia?” Haar Lucario liep kalm naar voren. De blondine zocht de rest van haar team af. Wie kon ze het beste als tweede inzetten? Sivar? Hij had genoeg ervaring om een goede kans op winst te maken. Ze wist ook heel zeker dat hij stond te popelen. Toch vond ze hem geen goede kandidaat juist vanwege zijn ervaring. Het moest leuk zijn; ze was niet uit op winst. Adrian kon de ervaring daarentegen weer goed gebruiken, maar hij had nog niet genoeg een op een gevechten gehad voor een dubbelgevecht. Minnoo? Dat was riskant met haar blinde oog… Maar ze had wel de sterkste band met Dahlia.

Cecille’s oog viel op Björn. Dit was eigenlijk de perfecte kans om hem te laten zien dat hij moest samenwerken. Ze skipte haar teamgenoten en wees met een priemende vinger naar haar Pangoro. “Björn. Jouw beurt.” De grote pandabeer bleef voor een paar tellen stil. Cecille stond op het punt om hem nog eens te roepen, dit keer wat hardhandiger, maar hij kwam al overeind. Langzaam begaf hij zich naar Dahlia’s zijde. De Lucario wierp hem een strenge blik toe. Hij keek expres de andere kant op.

Harold had geen erg in de situatie. Hij tikte een keer met zijn wandelstok op de grond. “Zijn we klaar?” vroeg hij. “Helemaal!” reageerde Cecille zelfverzekerd. “Aan jou de eer, mevrouw…” dwaalde hij af. Dat hoefde haar geen tweede keer gezegd te worden. “Cecille,” beantwoordde ze zijn stille vraag. Voor hij erop kon antwoorden, had ze haar eigen mond alweer open.

“Dahlia, gebruik Extreme Speed op Furfrou en dan Brick Break!” Haar Lucario schoot met een immense snelheid op de witte poedel af. Het arme beest kreeg de kans niet om hierop te reageren voor er een poot tegen zijn kaak aan knalde. Furfrou verloor zijn evenwicht en viel opzij. “Oké,” riep Cecille enthousiast naar Dahlia, waarop ze zich naar haar Pangoro wendde. “Björn, doe–” Ze had haar zin nog niet afgemaakt of de grote pandabeer stoof naar de neergeslagen Furfrou toe. Met een flinke zwaai van zijn gebalde vuist sloeg hij in op het hoofd van de pokémon. Cecille’s wenkbrauwen zakten omlaag. “Björn, dat was niet de afspraak!” riep ze naar hem. “Je moet wel naar me luisteren!” Hij keek loom over zijn schouder. Met een snuif draaide hij overdreven zijn hoofd weer weg. Zijn trainer balde geërgerd haar handen tot vuisten. Sivar bekeek het tafereel zorgelijk.

De Furfrou krabbelde versuft overeind en werd opgepakt door de Altaria. Dankzij een aantal slagen van diens vleugels begaven ze zich te hoog voor Björn en Dahlia om ze met fysieke aanvallen te raken. De Lucario legde zich daar voor nu bij neer. Ze sloot geconcentreerd haar ogen en haalde een paar keer diep adem. Cecille herkende de tactiek als Calm Mind. Haar Pangoro ondernam nog geen actie, wat ze als een teken om hem te sturen zag. “Oké, Björn–” Voor een tweede keer kreeg ze de kans niet om een opdracht te geven. De grote beer zette zich af en sprong naar voren. Helaas voor hem bereikte hij het tweetal net niet en viel hij met een harde plof op zijn buik. Cecille kneep haar oog dicht bij het horen van de klap. “Oeh,” mompelde ze erachter aan. Die ging hij voelen. Net goed. “Sky Attack en Take Down,” droeg Harold zijn Altaria op. Furfrou werd losgelaten en met een paar krachtige vleugelslagen had de blauwe wolkenvogel haar Pangoro bereikt. Björn duwde zichzelf te laat overeind. Hij kreeg de volle laag van beide aanvallen over zich heen. Tot ergernis van hun trainer keek Dahlia ongeïnteresseerd toe.

Haar Lucario had niet lang nodig om een buitenkans te zien. Björns afranseling bood haar een onoplettende Furfrou aan. Met een Extreme Speed ging ze op de poedel af. Helaas was zij niet de enige die dat plan had bedacht. Altaria vloog Dahlia’s pad op en gebruikte Pluck om haar op afstand te houden. De Lucario werd overdonderd en kon niet aan de kant springen. Björn had ondertussen zijn eigen problemen. Terwijl hij versuft overeind krabbelde, gooide de Furfrou zand in zijn gezicht. “Dit is een ramp,” mompelde Cecille geschokt. Blonde wenkbrauwen zakten omlaag en ze balde haar handen opnieuw tot vuisten. “Jongens, jullie moeten wel samenwerken!” riep ze haar pokémon streng toe. “Daar gaan dubbelgevechten om!” Dahlia wierp kort een blik haar kant op.

“Mist,” kwam Harolds bevel. Altaria en Furfrou gingen gehuld in een dik mistveld. De Lucario sloot direct haar ogen en hief haar poten. Björn gromde gefrustreerd. Met een strenge uitdrukking, en waterige ogen, marcheerde hij erop af. Precies op dat moment zag Cecille Dahlia’s oren stuiptrekken. In een flits stond de Lucario vlak voor hem, waarop ze een vlugge poging tot Aura Sphere deed. De grote energiebol klapte tegen een energiestraal op. Bij impact ontstond er een sterke wind die Dahlia omver wierp. Björn wreef verrast in zijn ogen. Het wazige beeld van eerder verscherpte. Hij hoefde niet lang na te denken voor het tot hem doordrong dat de Lucario hem beschermd had. Voor een kort moment kwamen er geen aanvallen vanuit het mistveld. Cecille vermoedde dat de windvlaag van net ook de tegenstanders van hun sokken hadden geblazen.

Björn stapte op Dahlia af en stak zijn enorme poot naar haar uit. Laatstgenoemde gaapte hem vragend aan. Pas toen hij naar zijn poot knikte, schoof ze de hare in die van hem. Cecille keek met stomheid geslagen toe hoe de Pangoro de ander overeind trok. Wat was dit dan? Hadden ze het eindelijk door? Daar kon ze beter meteen gebruik van maken. “Dahlia, gebruik Dragon Pulse!” Haar Lucario knikte dankbaar naar Björn voor ze zich op de mist richtte en met haar aura het gebied afzocht. Een paar tellen later opende ze haar bek en verscheen er een paarse straal. Het sneed door de mist heen alsof het een boterham was, maar een pokémon raken deed het niet. “Björn, doe nu–” Cecille had moeten weten dat hij een eigen plan had. Het verbaasde haar dan ook niet dat hij al in beweging was nog voor ze hem een opdracht gegeven had. Met een woeste brul sloeg de panda op de grond in. Een hoop stenen kwamen los en vlogen in het rond. Niet veel later waren er een paar pijnkreten te horen. Zo slecht was het idee dus niet.

“Cotton Guard.” Dankzij de mist was het niet zichtbaar, maar Cecille wilde best gokken dat de verdediging met succes was verhoogd. “Sing!” Harold had het commando amper gegeven of melodieuze klanken vulden de ruimte. Haar pokémon, inclusief zijzelf, bedekten vlug hun oren. Iedereen op Dahlia na. Die zakte versuft naar de grond en bleef roerloos liggen. “Dahlia!” riep Cecille vergeefs naar de Lucario. “Dahlia word wakker!” Er was geen beweging in te krijgen. Terwijl haar aandacht bij Dahlia lag, sloop Björn de mist in. De Pangoro greep meteen het eerste bewegende figuur dat hij zag vast. Zo vlug als hij kon wierp hij het wezen met een Circle Throw weg. Een verraste kreet klonk. Het was niet zijn bedoeling geweest om ze tegen elkaar aan te gooien, maar daar leek het wel sterk op. Björn bleef niet wachten tot ze waren bijgekomen – hij sprong de mist weer uit en wachtte een tegenaanval af.

Harold tikte een keer met zijn wandelstok. “Headbutt.” Furfrou kwam de mist uitgesprongen en ging recht op Björn af. Behendig sprong hij opzij en sloeg met zijn vuist op de poedel in. Piepend viel hij tegen de grond. “Sky Attack!” Cecille en Björn schrokken beiden van het bevel. Ook Altaria kwam de mist uit en vloog razendsnel in de richting van Dahlia. “Björn, bescherm haar!” riep de blondine verwoed naar haar pokémon. Ze had moeten weten dat hij de Lucario moest hebben. Die Headbutt was alleen maar een afleiding. Tot haar genoegen luisterde Björn dit keer wel naar haar. Hij sprintte naar zijn teamgenoot toe en ging wijdbeens voor haar staan. Altaria knalde tegen hem op. Automatisch sloeg hij zijn armen om de vogelpokémon heen en klemde hij zijn kaken stevig op elkaar. Het lukte hem niet om de kracht te vinden om zijn vangst weg te werpen. Vermoeide zakte hij door zijn poten en liet hij Altaria los, wie onmiddellijk bij de panda weg vloog.

Rust kreeg Björn niet. “Take down.” De Furfrou schudde met zijn kop en rende met volle kracht vooruit. Cecille durfde haast niet te kijken. Ze moest snel iets verzinnen. In een poging om iets te bedenken keek ze zoekend om hem heen – en zag ze dat Dahlia weer in beweging kwam. Ze knipperde een keer met haar ogen. De Lucario stond ineens voor de Pangoro en incasseerde de aanval. Furfrou wankelde achterover en Dahlia verloor zelf haast haar evenwicht. In plaats van zich te bekommeren over haar eigen wonden, draaide ze zich om en vuurde een roze straal op Björn af. Cecille schrok. Ze stond op het punt om Dahlia een preek te geven, maar ze merkte net op tijd dat de pandabeer meer energie begon te krijgen. Perfect.

Dahlia was nog niet klaar toen er een schelle stem uit de mistwolk klonk. Dat dwong de Lucario om te stoppen met Heal Pulse om haar oren af te dekken. Björn greep ook naar zijn hoofd. Uiteindelijk stierf de stem langzaam weg; en daarmee verdween ook de mist van het strijdveld. Haar pokémon herstelden zich van de aanval. Bij het zien van deze gebeurtenissen toverde Cecille een grijns op haar gezicht en sloeg haar vuisten tegen elkaar. Het was tijd om terug te vechten.

“Björn?” De Pangoro keek over zijn schouder naar Cecille. Ze knikte goedkeurend naar hem. “Ga maar los.” Grijnzend van oor tot oor sprong hij de lucht in en sloeg hij vlakbij de Altaria tegen de grond. De stenen suisden hen om de oren. Altaria kreeg de volle laag en had een moment nodig om te bekomen van de aanval. “Furfrou, Giga Impact, snel,” beval Harold. Furfrou stond in de buurt van Björn, maar de panda was sneller. Hij balde zijn poot tot een vuist en haalde hard naar de pokémon uit. Door de impact werd de poedel de lucht in geslagen. “High Jump Kick!” riep Cecille naar Dahlia, wie achter de Furfrou aansprong en met een omhaal het wezen terug naar beneden schopte. Daar stond Björn de pokémon al op te wachten.

“Altaria, help Furfrou!” riep Harold gehaast. Zijn wolk vloog zo snel als maar kon op Björn af met Pluck. Cecille hoefde hem niet eens op te dragen om de aanval te ontwijken; hij stapte als vanzelf al soepel aan de kant en gebruikte het momentum om een krachtige Brick Break in te zetten. Furfrou werd tegen de grond gedrukt en bleef roerloos liggen. Harold wreef het puntje van zijn snor kort tussen zijn vingers, waarop hij de pokémon terug liet keren. Dat was een. Nog een te gaan.

De man hoefde dit keer geen commando te geven. Altaria laadde boos een aanval op. Een krachtige straal suisde op Björn af, wie te laat was met het opmerken. Een gepijnigde kreun viel over zijn lippen. Met moeite bleef hij overeind staan. “Dahlia, Dragon Pulse!” riep Cecille naar haar Lucario. Als Altaria het wilde hebben, dan kon die het krijgen. Een tweede straal begaf zich door de lucht en bereikte de vogelpokémon. De klap was genoeg om Altaria het evenwicht te ontnemen. Moeizaam bleef het wezen in de lucht hangen. “Work Up, Björn,” droeg de blondine op. Verrassend genoeg luisterde hij naar haar en spande hij zijn spieren aan. Voor ze er iets mee konden doen vloog Altaria verder het luchtruim in. Cecille gromde geërgerd. Gelukkig voor haar hadden Dahlia en Björn een plan. De Lucario riep naar haar gevechtspartner en in reactie hield de panda zijn poten voor zich. Gecalculeerd ging ze op hem af. Eenmaal in de buurt sprong ze op en gebruikte ze zijn poten als opzetje. Björn zette extra kracht bij, waardoor Dahlia al snel in de buurt van haar doelwit kwam.

Cecille vond het fantastisch om de twee zo in sync met elkaar te zien. Ze vergat bijna een opdracht te geven. “Flash Cannon!” riep ze vlug. De felle lichtflits was zelfs voor haar haast verblindend. Altaria kermde het uit van de pijn. Hij liet zichzelf naar de grond zakken en stelde hoogte bij. Met een paar fikse vleugelslagen kwam hij gevaarlijk dicht in de buurt van Björn, wie de Take Down niet aan zag komen en tegen de muur werd geduwd. “Björn!” Cecille staarde bezorgd naar de twee pokémon. De pandabeer herstelde zich snel en wierp een zelfingenomen grijnsje naar zijn trainer. Een verwarde frons verscheen op haar voorhoofd. Nog geen tel later sloeg hij met zijn gebalde vuist tegen de muur aan. De impact en het getril zorgden ervoor dat een aantal grote rotsblokken naar beneden vielen. Precies op de plek waar Björn en Altaria zich bevonden. De twee werden bedolven en Cecille kon niet anders dan toekijken.

Er trok een stofwolk op, maar die verdween na een aantal lange tellen weer. Daarna kwamen een paar stenen in beweging. “Björn?” zei Cecille hoopvol. Het figuur van Altaria kwam tevoorschijn. Hij zag er flink gehavend uit, maar hij leefde nog. Aan zijn blik was te zien dat hij verder wilde vechten. “Björn!” Cecille wilde naar hem toe rennen om te zien of hij in orde was. Voor ze een voet kon verzetten kwam er een tweede schim tussen de rotsen vandaan. Tot haar opluchting was het haar Pangoro. Hij kroop het puin uit en viel uitgeteld neer. Cecille haalde meteen de pokéball van haar riem en keerde hem terug. “Je hebt goed je best gedaan,” vertelde ze de bal met een zucht en een glimlach. “Rust maar lekker uit, oké?”

Harold tikte nog eens met zijn wandelstok op de grond. “Zo te zien is het gevecht bijna voorbij,” deelde hij mee. “Zullen we er maar een eind aan gaan breien?” Cecille richtte haar blik op de man; haar mond tot een streep getrokken. “We gaan eens wat laten zien, toch, Dahlia?” Een gevallen kameraad werd geërd. Niet met verdriet, maar met een winst. Harold lachte vermaakt. Die serieuze houding beviel hem wel. Dit was precies waar hij op had gehoopt.

“Dragon Pulse,” beval hij zijn pokémon. “Jij ook!” reageerde de blondine meteen. Twee krachtige, paarse stralen botsten met elkaar. Voor langere tijd spande het erom wie de overmacht zou hebben. Ze bleven op hetzelfde punt tegen elkaar aan komen. Dahlia zwakte als eerste af, maar daarna takelde Altaria omlaag. De twee gaven het uiteindelijk tegelijk op. Harold gunde zijn pokémon geen moment rust meer. “Return,” vervolgde hij vrijwel meteen. Cecille wist wat de kracht van deze aanval kon betekenen. Dat zou nog het einde kunnen worden, was het niet voor een specifieke move die haar Lucario kende. “Me First!” Nog voor de Altaria zijn zet kon doen, kaapte Dahlia zijn spotlight. Met een immense kracht beukte ze op de pokémon in. Cecille had verwacht dat de aanval schade zou opleveren, maar ze had niet gedacht dat het zoveel effect zou hebben. Verbouwereerd staarde ze haar Lucario aan. Die deed alsof ze de blik van haar trainer niet kon zien.

Het herstel van Altaria duurde veel langer dan eerst. Langzaam maar zeker daagde het bij Harold dat hij geen spelletjes meer kon spelen. “Perish Song.” Cecille’s ogen werden groot van verbazing. Hoorde ze dat nou goed? Dit legde de druk alleen maar meer op haar Lucario. Helder gezang vulde Dahlia’s gehoorgang. Die wist ook dat dit foute boel was. Ze moesten dit snel afhandelen. Met een vlugge blik over haar schouder hoopte ze dat aan Cecille duidelijk te maken. Laatstgenoemde deed erg haar best om iets te verzinnen. “Dahlia, doe Extreme Speed!” was het beste waar ze op het moment mee kon komen. In een oogwenk bevond de Lucario zich vlak naast de Altaria. Haar poot lichtte in een metalen kleur op. Voor haar tegenstander erop kon reageren, haalde ze krachtig uit. De pokémon werd geraakt en viel naar de stenen grond. Dahlia landde netjes op haar poten. Afwachtend keken zowel pokémon als trainer naar de Altaria.