‘Kees, vertel eens… Wat ga je het meeste missen aan thuis?’
Langzaam keek een jonge brunette op. Haar bruine ogen gleden naar haar oma, wie naast haar op de bank stond. De vraag zat er al aan te komen, maar toch kon ze het niet helpen zich licht treurig te voelen. Immers betekende dit dat het er echt aan zat te komen. Ze zou vertrekken.
Het was al enkele jaren geleden dat zij en haar moeder hier in huis waren genomen, maar ze had het zo naar haar zin gehad dat ze dit huis zou missen. Het huis wat ze altijd te klein vond, maar wat de familie altijd dicht bij elkaar wist te brengen.
“
Ik ga… De gezelligheid missen,” sprak ze. Haar stem klonk zacht, moeite hebbend de treurigheid in haar stem te verbergen. Haar blik gleed naar haar nichtje, wie naast haar zat. “
Ik ga je uitbundigheid zo hard missen, Kayleigh,” glimlachte ze naar haar nichtje. Voor een moment voelde ze de armen van het meisje om haar nek. ‘Ik ga je missen, Kees!’ sprak het meisje, voor deze haar los liet. “
Ik jou ook, Kay,” glimlachte Casey. Ja, ze zou haar nichtje zeker missen, maar er was geen mogelijkheid dat deze op reis ging. Immers begon haar lichaam af te takelen en zou ze op elk moment de kracht over haar spieren kunnen verliezen. Dan zou ze veilig thuis moeten zijn. Ze kon haar nichtje niet in gevaar brengen. Vooral niet nadat ze haar ouders al verloren was…
“
En ik ga jou missen, mams,” zei ze vervolgens en ze keek haar moeder aan met een wat twijfelende blik. Ze wilde het niet, echt niet. Het verlaten van haar familie was moeilijk. Maar, dit was iets wat ze moest doen. Ze moest eerst wat levenservaring opdoen, voor ze zichzelf voor de rest van haar leven op één plek zou begeven. Thuis zitten zou haar hier niet in helpen, dus was het tijd om de avonturen van het reizen te gaan vinden. Ze voelde de armen van haar moeder om haar heen en sloeg voorzichtig haar armen ook om de oudere vrouw heen.
Op dit moment begon haar reis. Het was lang niet zo lastig als ze had gedacht, merkte ze in het begin op. Toen leek alles namelijk nog perfect! Ze sliep haar eerste nacht bij bekenden in Aquacorde Town en kreeg daar een heerlijk ontbijt, voor ze haar reis voortzette. Al gauw bleef ze echter hangen bij het water, haar ogen uitkijkend en genietend van de warmte die de zon haar bood. Het moment waarop de zwemmende kinderen haar opvielen, fronste ze even. Zwemmen? Nee, daar was ze niet van plan aan mee te-
En voor ze het wist lag ze in het water. Hoe het precies was gebeurd wist ze niet, maar het was vast iemand geweest wat haar duwde. Direct ging ze kopje onder en zodra ze zichzelf wist te herpakken en naar boven wilde zwemmen, greep iets haar bij haar voet. Geschrokken opende ze haar ogen en keek ze omlaag, om te zien hoe een roze… Wat was het? Haar voet beetpakte. Een enorme kracht zat achter dit wezen en ze voelde hoe ze omlaag werd getrokken, hoe ze ook trapte en woelde. Nee, nee, nee! Dit was absoluut niet hoe ze haar reis wilde eindigen! Toen ze echter voelde hoe ze verlamd raakte, wist ze dat het einde verhaal zou zijn. Er was geen enkele mogelijkheid dat ze dit wezen nog af zou kunnen weren…
‘Gaat het?’ klonk er geschrokken en langzaam begon het meisje de pijn in haar longen te voelen. Ze hoestte wat en keek geschrokken om zich heen, terwijl ze zich afvroeg hoe ze uit de gebeurtenis van eerder ontsnapt was. Al gauw bleek echter dat het wezen haar… had gespaard. Want, naast de jongen die geschrokken boven haar hing, bevond zich ook een roze Pokémon boven haar. Aan de armen te zien was het duidelijk het wezen wat haar eerder naar beneden had getrokken, maar wat deed het hier?
‘Het spijt me! Mijn naam is Delsin en dit hier is één van onze Frillish,’ sprak hij, voor hij zijn hand uitstak en Casey overeind hielp. “
Ik ben… Casey,” stelde ze zich twijfelend voor. Zou dit allemaal gepland zijn? Was dit één of andere slechte actie? Ze snoof zachtjes en vernauwde haar blik licht. “
Waar sloeg dat op?” vroeg ze, al klonk haar stem lang niet zo fel als ze het had willen laten klinken. “
Ik verdronk bijna door dat geintje van jou en je… Frillish,” merkte ze toen op. Nog altijd niet fel genoeg.
‘Weet je wat? Ik weet hoe ik me kan verontschuldigen! Kom alsjeblieft mee?’ vroeg de jongen toen. Nog altijd had Casey haar blik vernauwd, maar de enorm blauwe ogen van de jongen haalden haar al gauw over en ze zuchtte.
Zwakkeling beet ze zichzelf nog toe, voor ze fronste. “
Ik ben benieuwd,” merkte ze op. Yeah, sassy Kees! Well done!
Met druipende schoenen was ze achter de jongen aangelopen, zijn huis binnen. ‘Oh, Penta, wat heb je nou gedaan?’ vroeg een oudere vrouw en meteen rende deze weg om even later terug te komen met een handdoek. ‘We hebben hier een douche, wijffie! Verschoon jezelf maar, dan zullen we het hierna hebben over de schade die Ryan en Penta hebben aangericht!’ sprak ze, voor er een uitleg kwam waar de douche was. Waarom de vrouw eerst een handdoek gooide en haar dan richting de douche wees, was Casey een raadsel.
Eenmaal schoon stapte ze de woonkamer in. Gezien het prachtige weer droeg ze nu haar shorts met een wit topje erboven, haar haren gevouwen in een knot met daarboven een pet om haar natte kapsel te bedekken. “
Dank u voor de douche,” sprak ze zacht, in een poging boven de boze preek van de moeder uit te komen. Het leek erop dat de jongen, Ryan, hier niet makkelijk vanaf zou komen. Arme kerel toch.
‘Jongedame, kom eens hier!’ klonk er van de moeder’s kant en langzaam schoof Casey aan. Ze was overduidelijk verward door deze hele situatie en verwachtte een gratis overnachting, of een lunch of zo als bedankje voor het niet aangeven van de jongen. Wat ze echter kreeg, was iets heel anders. Een koker werd door een onbekende man (vast de vader) op de tafel gezet. ‘Dit is een ei. Wij zijn breeders en kennen onze Frillish als geen ander. Als excuus voor eerder, willen wij je een ei overhandigen.’
En dat was dus hoe ze bij Professor Sycamore was aangekomen met een ei in haar handen. ‘Goedenavond, jonge Casey! Je bent laat!’ riep de man uit en Casey keek hem met een fronsje aan, het ei vastklemmend. Wilde ze het wel? Zo’n Frillish? Die van de jongen was gevaarlijk geweest… “
Er was oponthoud,” sprak ze echter zacht. De man knikte en leek er verder niet al te veel over in te zitten. ‘Helaas moet ik je wel zeggen dat we nu nog maar één starter voor je overhebben,’ sprak hij. Langzaam knikte Casey, kijkend naar het ei in haar handen. “
Ik heb al een starter,” sprak ze daarom. De man fronste een keer, maar richtte zijn blik uiteindelijk op het ei. Het leek erop dat hij wilde tegenspreken, tot het ding begon te gloeien.
Het ei werd uit Kees d’r handen gehaald en op de grond gezet toen ze in paniek raakte. Het leek veel heftiger dan het in werkelijkheid was, maar na enige tijd zat daar een jonge Frillish op de grond. Ze was roze, net als haar moeder, want schijnbaar was dat hoe een vrouwelijke Frillish eruit zag. Natuurlijk had Casey geen idee. Ze wist niet eens wat een Frillish was.
‘Gefeliciteerd met je starter,’ sprak de professor echter en Casey keek op, voor ze door haar knieën zakte bij de jonge Frillish en glimlachte. “
Hallo daar,” sprak ze met een grijnsje. ‘Wil je haar een naam geven?’ klonk er vervolgens, waarop Casey voor een moment fronste. “
Ja. Mercy,” sprak ze toen. Immers was dit wat ze zou hebben. Ze had de Frillish hier achter willen laten en zou een starter mee hebben genomen, maar ze besloot… De Frillish een kans te geven. Deze kon er immers niets aan doen dat ze uit een huis vol gekken kwam.
Na het verzorgen van de Frillish, stond ze op en keek ze Sycamore aan. “
Dus, wat nu?” vroeg ze met een glimlachje. De man grijnsde even. ‘Allereerst wil ik je vragen: weet je al welke kant je op gaat?’ vroeg hij. “
Eh… Terug naar Santalune?” reageerde ze meteen. Waar moest ze anders heen? Santalune was de plek waar beginners hun starterpokémon uittestten in de allereerste Pokémon Gym, waar bugtypes gebruikt zouden worden. Frillish zou dus niet in het voor- of nadeel zijn, wat betekende dat het op pure kracht en techniek aan zou komen.
‘Ik bedoel… Wat wil je worden?’ glimlachte de man. Het was een vraag waar Casey nog niet over had nagedacht. Al die tijd had ze aangenomen gewoon trainer te willen worden, maar… Was dat alles wat ze in het leven wilde bereiken? Pokémon trainen tot ze niet meer konden? Nee, ze wilde sterker worden en ze wilde in staat zijn zichzelf en haar team te beschermen, maar het zou niet haar uiteindelijke doel zijn. Wat dan wel?
‘Er zijn verschillende trainertypes. Allen mogen ze meedoen aan wedstrijden voor de andere types, maar het is een doel wat je uiteindelijk hebt,’ sprak de man. Langzaam knikte Casey. Een… Doel.
‘Om te beginnen heb je de alledaagse trainer. Ze vechten tegen Gyms en willen de Pokémon League winnen, om Champion te worden,’ sprak hij. Was dat het? Nee. Absoluut niet. Samen met de Frillish wilde ze zeker meedoen aan de Gyms, maar… als hobby. Niet als doel.
‘Dan komen de coördinators. Zij doen mee aan contests, waar ze de schoonheid van hun Pokémon laten zien.’ Dit was iets wat meteen afgestreept kon worden. Onhandig als ze was, was het geen geschikt idee om Casey op een podium te zetten waar schoonheid belangrijk was. Daar zou ze absoluut op haar snufferd gaan of zou een Pokémon haar raken met een aanval. Zulk ongeluk scheen ze namelijk aan te trekken.
‘En tot slot hebben we de breeders. Ze fokken Pokémon om eigen redenen. Voor gebruiksdoeleinden, betere Pokémon met egg-moves of goede abilities, of om een soort te promoten,’ sprak de man toen. Breeden, hè? Hetzelfde soort hebben, maar het met de keer dat je eraan wekte beter maken. Een soort compleet veranderen. Ability, moves en misschien zelfs de kleur! Ja. Dit sprak haar aan. Ze wist eindelijk wat ze worden wilde! Ze zou een echte Breeder gaan worden, maar eerst…
“
Mag je als breeder meedoen aan Gyms?” Ze wilde het weten. Ze wilde niet officieel een breeder zijn en belemmerd worden in haar hobby. Gelukkig zei de man haar al snel genoeg dat dit kon. Ze kon een breeder zijn en met haar gebreede Pokémon gyms uitdagen. Egg moves gebruiken, waardoor haar tegenstanders versteld zouden staan. Met een lichte frons keek het meisje naar de Frillish. “
Dan lijkt het erop… Dat ik een Breeder word,” sprak ze uiteindelijk, wat zekerder dan eerder, waarna haar blik weer naar de professor gleed. Ja, dit was wat ze wilde doen! Ze wilde de beste breeder worden!
‘Helemaal perfect. Dan heb je hier een Pokéball,’ sprak de man, waarop Casey fronste. Eéntje? ‘Een baby gaat altijd in de Pokéball voor degene die zij beschouwt als haar moeder. Dus, ga je gang,’ sprak hij toen. Ergens was het begrijpelijk dat een baby altijd in de ball ging voor degene die ze als eerste zou zien.
Met een kleine glimlach zakte Casey weer door haar knieën en drukte ze de Pokéball tegen het voorhoofd van de Frillish. De ball bewoog hard heen en weer, maar na flink gewiebeld te hebben kwam het ding toch tot stilstand. ‘Gefeliciteerd, Casey. Dan heb je nu je eerste Pokémon,’ glimlachte de man en Casey knikte langzaam. Ja… Ze had een Frillish! Mercy en zij zouden samen laten zien waar ze van gemaakt waren. Ze zou haar onzekerheden vergeten en beter worden dan al die kinderen die op de basisschool luider waren geweest, haar zichzelf hadden laten vergeten in de stilte. Ze zou zoveel sterker worden dan dat! Hier zou ze het niet bij laten. En dit alles was begonnen met de geboorte van haar Frillish…
‘Dan heb ik hier nog meer voor je, Casey,’ sprak de man. Casey kwam weer overeind en hield de Pokéball wat ongemakkelijk in haar hand. Waar kon ze die laten? In haar tas was ongemakkelijk… Zou de professor iets hebben? ‘Loop maar even mee,’ sprak hij en langzaam knikte de brunette. Vast wel, toch? Alle trainers die ze had gezien hadden immers hele handige plekken voor hun badges en balls!
Na meegekomen te zijn met de professor, werden haar kleine magneetjes overhandigd die zouden werken met het vastklikken van de Pokéballs. Waar ze ze vast zou klikken, moest ze echter zelf beslissen. Ze keek naar de band van haar schoudertas, die langs haar borst naar haar linkerheup liep. Perfect! Ze bevestigde de magneetjes aan de tas en verkleinde haar gevulde Pokéball, om deze enthousiast vast te klikken aan de tas. De tas had ze altijd bij, dus dit was dé perfecte plek!
‘Hier heb je vijf Pokéballs. Een Pokémon team kan bestaan uit maximaal zes Pokémon en dit is dus genoeg om één team mee te vullen. Vang je meer Pokémon, dan zullen deze naar een systeem genaamd de Pokémon PC gaan. Hier kan je Pokémon in- en uithalen, om je team te ordenen zoals jij dat wil,’ sprak de professor en opnieuw knikte het meisje. Wat handig! Ze besloot de lege balls in haar tas te doen, zodat te zien was hoeveel Pokémon ze had als ze ergens liep. Eéntje. En ze was er trots op! Dit aantal zou vast en zeker groeien naarmate ze verder kwam!
Vervolgens werd haar een raar ding overhandigd. ‘Dit hier is een Pokédex. Hij kent alle geregistreerde Pokémon en registreert alles wat je tegen komt,’ sprak de man rustig. ‘Het is handig om het erbij te pakken voor gevechten. Zo leer je wat de zwaktes en krachten van bepaalde types en Pokémon zijn,’ merkte hij op. ‘Want, naast types heeft elke Pokémon ook een ability. Waar een wateraanval normaal weinig schade doet aan een Frillish, zal deze een Frillish met Water Absorb zelfs goed doen!’ legde hij uit. ‘De Pokédex kan je ook vertellen welke ability je Pokémon heeft,’ vertelde hij vervolgens. Casey knikte. Het was allemaal zo veel, maar ze wist zeker dat ze het onthouden kon!
‘Dan ben je er helemaal klaar voor, Casey,’ sprak de man vervolgens. Ze knikte, iets wat ze bij gebrek aan woorden wel heel veel leek te doen in deze conversatie. ‘Overigens! Ik moet je waarschuwen voor Team Rocket,’ vertelde hij. Een frons sierde het gezicht van het meisje. ‘Team Rocket zijn slechte mensen die Pokémon stelen van trainers. Kijk uit en vertrouw niemand je Pokéball toe, behalve de zusters in het Pokémon Center,’ sprak hij toen. Langzaam knikte ze. Team… Rocket? Help! Ze wilde helemaal niet dat Mercy gestolen werd!
Ze hapte een keer naar adem. “
Dank u, Sycamore,” wist ze te zeggen na zichzelf gerustgesteld te hebben. “
Ik zal mijn best doen,” grijnsde ze vervolgens, voor ze zich omdraaide. Ja, haar reis zou nu echt beginnen! Ze was een breeder!
T I M E S K I P :: +/- 1 month
Even rekte een jong meisje zich uit. Ze was nu al een ruime maand op weg en zowel zij als Frillish waren enorm verder gekomen! Niet alleen was Frillish in levels gestegen, ook had het meisje enorm veel geleerd! Wie had geweten dat Frillish deels ghost was en dus immuun was tegen normal-attacks? En dat ze Absorb zou leren? Het laatste gevecht wat ze hadden gehad, was geweest tegen een trainer en zijn Froakie. Ze hadden deze keihard ingemaakt met Absorb en de Water Absorb-ability van Frillish! De Froakie had niets te vertellen gehad. Casey grijnsde even, kijkend naar de roze geest-pokémon die zich aan haar zijde bevond. Het was haar eerste en nog altijd enige Pokémon, iets waar ze enorm trots op was.
Vandaag zouden ze zich vermaken op het strand! Eigenlijk was de brunette van plan geweest binnenkort richting Santalune City te vertrekken, maar ze kon het idee van het festival niet weerstaan en had zichzelf er toch heen gewerkt. Nu was ze dus hier, op het strand. Aangezien het al wat later was, had ze een kampvuurtje gecreëerd, waar ze haar handen tevreden aan warmde. Enkele meters verderop spetterde de jonge Frillish in het water en Casey glimlachte opnieuw. Het festival zag er geweldig uit en ze was benieuwd wie er als winnaar uit het toernooi zou komen. Ze vond het wel jammer dat ze zelf te laat was geweest met inschrijven, maar dat maakte niet uit! Er zou vast ooit wel een nieuw toernooi komen en dan zou ze mee doen. Hopelijk mocht ze dan meedoen met haar eigen Pokémon, want dat wilde ze echt heel graag. Het werd binnenkort namelijk tijd om Mercy eens te testen. Ondanks alle gevechten tegen andere beginners, wist ze niet hoe sterk de Pokémon precies was. Na het festival zou ze dus direct richting Santalune trekken en de eerste gym uitdagen. Dan pas zouden ze het weten. Zouden ze sterker zijn dan de gymleider? Wie schijnbaar een Surskit en een Vivillon gebruikte? Beide Pokémon had ze nog nooit gezien, dus misschien dat het handig zou zijn om te kijken of ze beiden nog een tweede type hadden. Want, als een Surskit bijvoorbeeld deels elektrisch was, moest ze uitkijken met Mercy! Immers was dat een water-pokémon en erg zwak tegen elektriciteit.
