Tyson stond met Kyro in zijn nek aan het strand van Lilycove City te kijken naar het mooie uitzicht. In de verte kon je buiten de vele Wingull, Wailmer zien zwemmen die water omhoog spoten via hun spuitgat. Ondanks dat het regenseizoen was begonnen scheen er nu wel een waterig zonnetje waarvan de stralen weerkaatste op het water waardoor het water leek te glinsteren. Een fris briesje stak op waardoor zijn haren mee bewogen op de wind waarop hij zijn ogen voor een momentje sloot, de oren van zijn Pikachu bewogen mee die zachtjes tegen zijn wang aankwamen. Kyro deed hetzelfde als Tyson waarna er bij beide een kleine glimlach om hun lippen verscheen. “Weet je ik zou nog best wel een keertje terug willen komen,” mompelde hij tegen zijn Pikachu die zijn ogen opende en vanuit zijn ooghoeken naar de jongen keek. Zijn oortjes bewogen even kort toen hij zijn kopje op hief. “Pika?” reageerde het gele wezentje waarop Tyson zijn bruine ogen op het beestje richtte. “Ja nog een keer terug naar Hoenn maar dan om door te reizen,” vervolgde Tyson terwijl hij even met zijn hand onder zijn neus wreef. Ja, dat was wat hij wilde als hij straks alle badges had verzameld vanuit Kalos doorgaan met de volgende reeks aan badges. Dat was eigenlijk wat hij altijd al had gewild maar door omstandigheden had hij het even op een laag pitje moeten zetten omdat het een kloof had gevormd tussen hem en zijn Pokémon. Vooral Kyro had er last van gehad en daarom was hij begin van de zomer naar Hoenn gekomen om hier even tot rust te komen maar nu leek zijn band versterkt te zijn door zijn beslissing. Hij had immers best veel meegemaakt toen hij een stukje door Hoenn had gereisd en hij had hier veel Pokémon gezien, zelfs een paar gevangen. Oké zijn ontmoeting met Natsumi was misschien in het begin wat stroef verlopen maar die met Chiaki was weer op een hele andere manier gegaan. Desondanks had hij vandaag besloten om vandaag dan toch echt terug te keren naar huis om zijn training in Kalos weer op te pakken.
Tyson keek even naar Kyro voor hij hem een aai over zijn kopje gaf en vervolgens de Pokéball van Orion pakte die hij opgooide nadat hij zijn rug naar de zee had toegekeerd. Het ronde voorwerp ging met een boogje door de lucht om vervolgens halverwege zijn val open te breken waaruit een fel wit licht tevoorschijn kwam. De vaste contouren van een Flygon werden langzaam zichtbaar zodra het licht bijna verdwenen was. Orion liet een zachte grom horen toen hij oogcontact maakte met de jongen die zijn arm naar de Pokémon uitstak die zijn kop in de hand van de jongen legde. “Het wordt tijd dat we naar huis gaan jongens,” sprak hij tegen zijn twee Pokémon die beide zelfverzekerd knikte waarna Ori zichzelf liet zakken zodat Tyson op zijn rug kon klimmen. Het voelde nogal raar toen hij zijn been over de rug van zijn Flygon sloeg. Hij had nog nooit van zijn leven op de rug van een draak gevlogen en al helemaal niet op de rug van Orion. Hij had namelijk wel een kleine handicap maar het zou niet veel uit moeten maken, volgens de zuster in deze stad. “Oké, Ori laten we gaan!” riep hij wat krachtiger waarna de groene draak zich stevig tegen de grond af zette en met zijn vleugels hevig begon te slaan en stoof als een pijl richting de lucht. “Op naar Vaniville Town!” voegde hij er nog snel aan toe. Orion grijnsde lichtjes waarna hij met zijn staart sloeg en snelheid begon te maken. Tyson keek met een brede glimlach naar beneden hoe ze steeds meer de hoogte in gingen. Kyro drukte zichzelf helemaal tegen de jongen aan die tussen zijn armen was gaan zitten. Tyson klemde een van zijn armen om de middel van de Pikachu als teken dat hij niet bang hoefde te zijn. Hij voelde echter ook hoe gevaarlijk zijn pet bijna van zijn hoofd waaide maar kreeg een brede glimlach op zijn gezicht. Vliegen was fantastisch!
Tegen de tijd dat Tyson, Kyro en Orion eindelijk aankwamen in Kalos was het al gaan schemeren en landde de Flygon na een halve dag vliegen in Vaniville Town toen het helemaal donker was. Het licht van zijn moeders huis brandde nog wel wat dus betekende dat zijn moeder of Paula nog gewoon wakker waren. “Bedankt Ori voor je hulp,” sprak hij tegen zijn Flygon en ging met zijn hand over het hoofdje van de draak. Deze liet een zachte grom ontsnappen waarna hij in zijn Pokéball verdween die Tyson voorzichtig tegen zijn kop drukte. De enorme draak werd door de rode straal opgezogen waarop de jongen het ronde voorwerp aan zijn riem vast maakte. Hij wierp even kort een blik op Kyro die vastbesloten naar zijn trainer keek en zachtjes knikte waarna Tyson zachtjes naar het raam sloop om naar binnen te turen. Daar zag hij inderdaad twee vrouwen met een kleine jongen op de schoot van de ander. Paula was zo te zien druk bezig met zijn broertje die een kadootje open scheurde bij een boo.. wacht.. een Kerstboom? Tyson stak zijn hand in zijn zak om zijn Holocaster erbij te pakken om zich vervolgens te beseffen dat hij al bijna een jaar niet meer thuis was geweest. 25-12-1016 of iets van zich had laten horen. Ja, afgezien van die ene keer dat ze hem een berichtje had gestuurd via de Holocaster om te vragen of hij iemand wist die een baan zocht.. maar dat was niet echt contact. Tenminste hij ging er niet vanuit dat zijn moeder hem expres met rust liet. Desondanks zag hij dat zijn moeder niet al te blij leek te zijn omdat het kerst was.. het gezin was niet compleet. “..Ik denk dat het tijd is om naar binnen te gaan,” sprak hij op fluistertoon tegen Kyro die knikte. “Pikachu.”
Tyson draaide zich weg van het raam om vervolgens naar zijn sleutel te zoeken om die in het sleutelgat te steken maar hij kon het niet vinden. Waarschijnlijk zat het ergens in zijn tas verstopt en daar had hij net geen zin in om die overhoop te halen. Daarom drukte hij aarzelend op de deurbel die afging om vervolgens voetstappen op de gang te horen, die driftig naar de deur toeholde. Vervolgens hoorde zowel Tyson als Kyro hoe de sloten van de deur werd gehaald en vervolgens bijna letterlijk werd opengegooid door zijn moeder. “Tyson..” sprak ze bijna geluidloos om vervolgens als versteend in de deuropening te blijven staan. Tyson krabde even nerveus achter zijn hoofd en keek even naar Kyro die hem toe knikte. De Pikachu sprong vervolgens van zijn schouder waar hij een poging deed de jongen in beweging te krijgen. Uiteindelijk kwam hij dan toch in beweging waarop de vrouw hetzelfde deed en haar armen vrijwel direct om haar zoon heen sloeg. Ze snikte wat nogal gedempt klonk omdat ze haar gezicht in de jas van de jongen drukte. Tyson forceerde een glimlach om zijn lippen toen zijn moeder nog een keer wanhopig zijn naam uitsprak. “Ja mam, ik ben er.. het duurde even maar ik besloot om met kerst maar naar huis te komen,” probeerde hij in een poging het wat luchtig te brengen met een grapje maar ze verstevigde haar grip meer. Zijn woorden hielpen niet echt. Dat was ook niet echt gek gezien hij meer dan een half jaar niks van zich had laten horen. Een kwartier duurde het voordat zijn moeder gekalmeerd was en niet meer zo van streek was waarop ze hem losliet.
“..jij ook welkom terug Kyro,” sprak zijn moeder tegen de Pikachu die inmiddels weer in zijn nek zat en groetend zijn pootje op stak. Hij ontving een aai over zijn hoofdje heen van de vrouw waarop het gele wezentje een tevreden ‘Pika’ liet klinken. Paula kwam al rollend in haar rolstoel over de drempel heen gereden en zette haar rolstoel op de rem tussen zijn moeder en hem in. Tyson boog zich half voorover om haar een hand te geven die ze aannam. “Wat een mooi moment om met kerstmis thuis te komen, knul,” sprak Paula tegen hem waarop hij haar een warme glimlach schonk. Hoewel er ook een vleugje van verdriet in te vinden was gezien dit de eerste kerst was zonder zijn opa en Daichi. Even wisselde hij met Kyro een blik uit voor hij dan door zijn moeder naar de voordeur werd geloodst. “..laten we maar naar binnen gaan,” zei zijn moeder terwijl ze de rolstoel van Paula over de drempel heen duwde en Tyson als eerst naar binnen lieten gaan waar hij als allereerst zijn schoenen uitdeed. Zijn tas zette hij op het dressoir in de hal met zijn pet erbovenop zodat hij die niet meer mee hoefde te slepen. Toen de jongen verder naar binnen liep kon hij bijna niet geloven dat dit nu zijn huis was, aangezien hij voorheen bij zijn opa had gewoond in Kanto. Ergens mistte hij Viridian City wel een beetje omdat het toch wel een connectie had met zijn opa die er niet meer was.
Tyson wisselde eventjes een blik uit met Kyro die toen een aai onder zijn kin kreeg van hem waar het wezentje genietend zijn oogjes sloot. De jongen ging hierna op de bank zitten naast zijn moeder die een kop warme chocolademelk voor hem neerzette en bood hem vervolgens een plak kerstcake aan, alsof dat niet genoeg was kreeg zijn Pikachu ook iets lekkers. Zijn kleine broertje ging bij zijn moeder op schoot zitten. Tyson pakte een stuk cake van het bord af waarna hij een stukje afbrak en deze aan Kyro gaf die het gretig aannam. “Mam.. ik..” begon hij maar zijn moeder schudde met haar hoofd toen hij zijn excuses wilde aanbieden dat hij niks van zich had laten horen maar blijkbaar had ze hem door gehad. “Lieverd, je hoeft me niet te vertellen dat het je spijt, oké?” sprak ze en merkte dat hij werd aangekeken door zijn Pikachu. Ergens had Kyro toch wel gelijk gehad.. hoewel het wezentje het wel vaker bij het rechte eind had maar dat niet altijd wilde toegeven. Langzaam kwam er een gesprek opgang dat meer de richting opging naar Tyson’s avonturen die hij op zijn reis had beleeft. De jongen vertelde uitgebreid over de dingen die hij had meegemaakt, wie hij had ontmoet en hoe hij aan zijn eerste badge was gekomen samen met Kyro. Zijn moeders en Keagan luisterde aandachtig naar de vijftienjarige knul die vol passie over zijn Pokémon sprak en voor het eerst in tijden voelde Tyson zich thuis bij zijn familie. Dat was zelden het geval geweest maar doordat hij over zijn reis sprak leek het alsof hij weer bij zijn opa thuis was. Het was dan ook écht nieuw voor hem toen zijn moeder een arm om zijn nek heen legde en hem tegen zich aandrukte zodat hij half tegen haar aan lag. Kyro was inmiddels in een diepe slaap gevallen en lag als een slappe vaatdoek op zijn schoot. Dit contact had hij in die zeven jaar wel heel erg gemist.
Tyson geeuwde uitgebreid nadat Paula zijn broertje naar bed had gebracht en weer terug kwam de kamer in had ze opgemerkt dat de jongen in zijn ogen aan het wrijven was. “Misschien kan je beter naar bed gaan het was vast een lange reis vanaf Hoenn naar Kalos,” sprak de vrouw hem toe met een warme glimlach rond haar lippen. Nikki knikte instemmend op de woorden van haar vrouw na het uitspreken van deze woorden en legde liefdevol een hand op zijn schouder. “Kom je mee?” vroeg ze toen waarop Tyson knikte en zijn slappe Pikachu in zijn armen legde waar het wezentje gewoon door bleef slapen alsof er niks aan de hand was. “Lijkt me geen slecht plan,” reageerde hij op haar voorstel. Zijn moeder loodste hem mee naar de trap waar moeder en zoon naar boven gingen. Bij de eerste deur stopte ze waar in strakke letters TYSON in de deur stond gegraveerd. “Is dit mijn kamer?” vroeg hij verbluft aan zijn moeder die knikte met een glimlach waarna ze haar hand op de klink neerlegde en deze naar beneden drukte en hierdoor deur opende. Zijn kamer, nadat het licht werd aangedaan, was best groot qua ruimte voor een slaapkamer. Een brede glimlach verscheen rond zijn lippen toen hij de inrichting zag die nog best vrij nieuw was.. hoewel het er sterk naar een meubelzaak rook. Het bed was nieuw, zijn bureau was nieuw en de rol gordijnen ook. Tyson keek even met een verbijsterde blik naar zijn moeder die enkel kon glimlachen. “Ik wist dat je op een dag terug zou komen, schat..” mompelde ze ietwat verdrietig waarna Tyson even vol medelijden naar zijn moeder keek. “..ik..ehm.. wilde niet.. ik wilde eerder terug naar huis komen..” murmelde hij maar zijn moeder maande hem tot stilte. Ze reikte hem vervolgens een pyjama aan die hij met veel moeite aan wist te pakken omdat hij Kyro nog in zijn armen vasthield. Deze legde hij inmiddels bij zijn hoofdkussen neer waar het gele wezentje zich oprolde tot een bal.
De jongen ging in bed liggen na zijn pyjama aan te hebben getrokken en deed zijn bureau lamp uit maar bleef met een glimlach naar het plafond staren. Hij had gedacht nooit meer echt gelukkig te kunnen zijn nadat zijn opa was overleden een halfjaar terug.. maar door vanavond besefte hij zich hoe belangrijk familie was en vooral de liefde van een moeder. Na al die jaren haar te hebben moeten missen was ze weer terug in zijn leven en dat was misschien wel het beste kerst cadeau ooit. Na dit gedacht te hebben vielen zijn ogen langzaam dicht en viel in een diepe slaap.
