Friendship [Patrol]

Wat vreemd. Hij was weer in de buurt van huis. En hij was erg geneigd om naar huis toe te gaan en iedereen een dikke knuffel te geven. Maar hij was wel aan het werk nu, dus dat kon niet. Vastberaden deed hij een mentale Ranger Saluut en liep verder. Hij was namelijk op patrouille gestuurd naar de Safari Zone in de buurt van Lilycove City. Het was een plek waar van alles mis kon gaan, dus ook een plek waar Rangers hard nodig waren. En hey, als hij op tijd klaar was, dan zou hij altijd nog even op visite kunnen komen. Dat zouden ze vast heel leuk vinden. Dan gaan ze praten, en lekker eten en spelletjes doen. Helemaal leuk. Linus liep zoals altijd naast zijn trouwe Ranger. Het kleine beestje had het zowaar voor elkaar gekregen om zijn benen zó goed te trainen dat hij zijn ijverige Ranger kon bijhouden. Hij ging er zo ondertussen van uit dat hij een Pokémon was die nou eenmaal niet evolueerde, dus hij hoefde niet op nieuwe benen te gaan wachten, hij kon beter zijn bestaande benen trainen. En dat was helemaal okay, hij ging graag met Philip mee. Het was zo’n bewonderenswaardig figuur die jongen. En diezelfde jongen keek uit over de vlakte. Welke kant was het ook alweer op? Hij was er eigenlijk nog nooit geweest, en hij had het fijn gevonden als er een bord had gestaan met bewegwijzering. Nou zeg, dan moesten ze maar gokken. Als ze zee aan die kant lag.. dan moest de Safari Zone er recht tegenover liggen.. nou, het was het proberen waard. Dus ze gingen die kant op. En wonder boven wonder hadden ze de goede weg genomen. Dat wisten ze omdat er uiteindelijk toch een bord had gestaan. En ze zagen het gebouw ook al in de verte staan. Ze liepen naar binnen en liepen naar de persoon achter de toonbank toe. Philip zette Linus op de toonbank. “Goedemiddag. Mijn naam is Philip Schulz en ik ben een Hoenn Graduate Ranger. Dit is mijn partner Linus. Als het goed is hebt u al kennis van ons bezoek. Het is vandaag mijn taak om patrouille te lopen in de Safari Zone. Bij deze kunt u aangeven dat ik er ben, mocht dat nodig zijn.” Hij deed zijn Ranger Saluut. De verveelde persoon achter de toonbank knikte en typte iets in op haar computer. “Veel plezier.” Zei ze terwijl de schuifdeuren open gingen. Philip schonk haar een glimlach en zette Linus weer op de grond. Hij had even op de toonbank moeten staan, op die manier had Philip hem goed kunnen voorstellen aan de vrouw. Hij was een belangrijk onderdeel van hun duo. Dus Linus werd ook zo behandeld. Philip vond dat Linus zelf eigenlijk ook een beetje een Ranger was. Maar dan zonder een partnerpokemon. Eigenlijk liepen er nu gewoon twee Rangers in de Safari Zone. Dat was een betere manier om het te zien. Ja! En hopelijk zag Linus het ook zo! Nouja, Linus die zag het dus anders. Die zag wat Philip over had voor andere mensen. Hoe ver hij wilde gaan om anderen te helpen of om anderen te beschermen. En hij wist dat hij dat nooit zou kunnen doen. Hij zou het enkel voor Philip kunnen doen. In ieder geval, in die extreme maten. Want iemand gewoon helpen of beschermen was geen probleem voor deze kleine Ranger Pokémon. Linus stelde zich voor hoe het er uit zou zien als de rollen omgedraaid waren. Hij stelde zichzelf voor als een kleine en jonge Ranger met een Herdier, En die Herdier zou hem beschermen, hoe eng of extreem de situatie ook zou zijn! Hij vroeg zich af of hij misschien meer zoals Philip zou moeten zijn. Hij voelde zich simpelweg niet krachtig genoeg om er iets aan te doen. Hij was van een hoog level en had al zijn aanvallen geleerd.. maar toch voelde hij zich niet helemaal.. af. Niet klaar om er vol voor te gaan. En daar voelde hij zich best wel schuldig over. Hij wilde zo graag de meest betrouwbare Pokémon in de geschiedenis zijn, maar hij schatte gewoon niet in dat dat een realiteit kon worden op deze manier. Ondertussen wat Philip er aan aan het denken hoe fijn het was dat Linus zijn partner was. Aan het begin van zijn carrière werd hem verteld dat hij toch wel moest opletten met een Fomantis, maar dat had echt heel erg meegevallen. Het was zelfs zo dat Linus erg goed beviel. Hij was nooit lastig en deed altijd goed mee. En hoewel Philip hem niet altijd begreep hadden ze toch een bepaalde chemie. Het mooiste voorbeeld vond hij het toneelstukje in de speeltuin tijdens hun eerste patrouille. Toen had Linus eigenlijk al laten zien hoe geweldig hij was. En dat was nog pas de eerste dag dat ze elkaar hadden ontmoet. Dat was ook wel even een ander soort gebied zeg. Dat was de stad. En dit leek wel een soort jungle.. maar ook een savanne.. en nog wat andere dingen. Ze liepen eigenlijk al best een tijdje rond en waren nog geen enkel levend wezen tegen gekomen. Geen mens, geen Pokémon, geen alien. Niks. Maar het voelde niet verontrustend. Het voelde zelfs goed. Philip vond het heerlijk om te helpen, maar hij vond het ook geweldig om te zien dat er plekken op de wereld waren, waar dingen goed gingen. Hij was er heel even aan aan het denken om een pauze te nemen. Even wat eten en drinken. En dat deden de twee heren dan ook. Als ze dan nog iets zouden tegenkomen, dan zouden ze ten minste helemaal voldaan zijn. Dan konden ze op hun best helpen! Philip had twee boterhammen, en Linus had een aantal Poké brokken. Hij at niet zo veel. Hij had een vrij kleine maag, en de meeste energie die hij kreeg, was van de zon. Die scheen best prima vandaag. Af en toe een wolkje, maar er was genoeg zon om tevreden van te blijven voor Linus. Zo, klaar. Eens zien wat er zou gebeuren vandaag!

En vrijwel direct na het moment dat ze verder wilden gaan lopen kwam er een Pokémon strompelend op hen af. Linus had de neiging om zich achter Philip’s been te verschuilen, de Pokémon zag er eng uit vond hij. Maar hij herinnerde zich dat hij moedig moest zijn, en dwong zichzelf te blijven staan. Naast zijn Ranger. Zo hoort dat! Ondertussen brak Philip’s hart. Arm ding! Hij zette meteen een stap richting het beestje en ging op zijn knieën zitten. “Hoe is dit gebeurd?” Hij zei het meer tegen zichzelf, aangezien een Pokémon meestal niet terug kan praten. Voorzichtig kwam Linus er ook bij staan. Hij keek voor zijn eigen geruststelling even naar Philip. Die leek helemaal niet bang te zijn, dus hij moest het zelf ook niet zijn! De Accelgor plaatste zijn handen op Philip’s been en duwde zichzelf een beetje omhoog, vervolgens wees hij de kant uit waar hij vandaan was gekomen. Er was daar iets. En het had onontzeggelijk te maken met hoe de Accelgor er aan toe was. Philip tilde de Pokémon op en ging rechtop staan. “Moeten we die kant op gaan?” Hij reageerde, maar Philip begreep er natuurlijk niks van. Hij keek naar Linus. Linus was een beetje bang voor wat er daar in die richting was, dat zo’n sterke Pokémon had kunnen verwonden. Heel even dacht hij er aan dat hij gewoon nee kon schudden. Maar nee! Hij wilde het goed doen! Hij wilde net zo bijzonder als Philip worden! Hij knikte ja. Ja, ja, ja, die Accelgor wilde dat ze die kant op gingen. Er was daar iets goed mis. En er spoelde een gevoel van tevredenheid over Linus heen. Hij was, voor even, trots op zichzelf. Philip knikte naar hem en begon te lopen. Linus was altijd zo’n geweldige hulp. Hij prees zichzelf een bofkont. Ze kwamen op een gegeven moment aan bij wat struikgewas en Philip ging er achter zitten. Hij verbond de Accelgor wat, met wat EHBO spullen die hij in zijn rugzak had zitten. Zelfs Linus hielp. Die gaf hem af en toe wat spullen aan. Wat er koddig uit zag gezien Linus zijn korte lengte. Maar toen Philip echt nét klaar was begon hij te wriemelen. Ze moesten door. Hij bleef maar wijzen naar de andere kant van de struik. “Oh sorry, ja, laten we doorgaan.” Zei hij. En hij tilde de Pokémon weer op. Hij ging rechtop staan en keek over de struik heen. Hij zag iemand van Team Rocket.. die had een jongetje bij de enkels vast gegrepen. “Geef me je geld!” Een andere Team Rocket lid laadde net wat zakken achterop een truc. Ja, okay, duidelijk. Die waren de Pokémon en spullen van dat jongetje aan het stelen. En De Accelgor was van de jongen, maar die was hulp gaan halen. Zie je nou wel, hij dácht al dat Accelgor niet in het wild voorkwamen. Hij kreeg ook meteen een boos gezicht. Maar dat was dus helemaal niet aardig! Stop daar eens mee! Linus kon niks zien, en probeerde zich door de struiken de wurmen. Philip zette een stap door de struiken heen en zei hardop: “Mijn naam is Philip Schulz.” Beide mannen, en het jongetje keken zijn kant op. “Ik ben een Hoen Graduate Ranger. Hier om te helpen. En jullie begaan een groot misdrijf. U bent geacht om de spullen en Pokémon terug te geven, anders volgen er maatregelen.” Hij deed zijn Ranger Saluut. De man liet de jongen vallen en wees naar Philip. En van achter de truc rende ineens een Rhyhorn op Philip af. En die stond ineens verstijfd van angst. Dit was het. Dit was hoe het ging aflopen. En hij had de jongen nog niet eens kunnen redden. Dat was wat hij eigenlijk nog het ergste vond. En ineens beukte er iets groens tegen de Rhyhorn aan, waardoor die van koers veranderde en tegen een dikke boom op knalde. Helemaal verward stond Philip er naar te kijken.. Dat was Linus niet. Daar stond een andere Pokémon. En die keek hem aan. Toen gaf hij hem een knipoog. Het drong eindelijk tot Philip door. Linus was geëvolueerd. Zodat hij hém kon berschermen. Hij kon dus wél evolueren! Philip kreeg een glimlach. “Handel jij de Rhyhorn af? Dan red ik het jongetje.” Ze knikten naar elkaar. Linus sprong op de Rhyhorn af en sloeg hem nog een keer met zijn Leaf Blade. Philip raakte direct het jongetje van de grond. Nu had hij in zijn ene arm een Jongetje vast en in de andere een Accelgor. Misschien was het toch niet zo’n strak plan. De man sloeg naar hem en Philip bukte. Weetje, het onderzoek was gelukt, hij wist helemaal wat er aan de hand was. Maar toen klonk de motor. De man pakte een Pokéball en stuurde zijn Rhyhorn terug. Daarna sprong hij achterop de truc en reden ze weg. Snel stond Linus weer naast Philip. Ja.. wat nu.. De jongen was veilig.. maar zijn spullen.. En toen verscheen er een klein windje rond Linus. Er bliezen allemaal bloemblaadjes om hem heen. En toen.. blies hij een sterke wind naar de zijkant van de truc, waardoor die omviel. De aanval heette Petal Blizzard. “Wow.” Zei Philip zachtjes vol bewondering. Helemaal in paniek stormden de mannen uit de truc en rende weg. Ze lieten de truc, en daarmee de spullen van het jongetje én zijn Pokémon achter. Dat waren waarschijnlijk Grunts dus. Jeeminee zeg, die kerels hadden Philip’s humeur helemaal verpest. Hij zette het jongetje op de grond en reikte hem zijn Pokémon. “Zal ik je helpen je spullen en Pokémon terug te nemen?” Vroeg Philip. Maar het jongetje zei niks. Hij stapte naar voren en gaf Philip een dikke knuffel en begon te huilen. “Ik vi-hi-hi-ind het niet meer leuk!” Snikte hij. Philip aaide het jongetje over zijn hoofd en zuchtte even. Nog even en hij zou zelf ook gaan huilen hoor. “Weet je wat. Als je alles en iedereen weer terug hebt, kunnen we een kampvuur maken, en lekker marshmallows eten.” Linus ging erbij staan. Tja, ze moesten maar even wachten of het zou werken.

Hij zuchtte. Hij vond het allemaal zo zielig, maar hij moest toch echt even verder werken. Maarja, de knuffel van het jongetje was nog niet los. Dus hij besloot zijn Ranger Communicatie Systeem er maar bij te halen. Oftewel zijn, RCS. Hij plaatste het ding tegen zijn oor en begon te spreken. “Twee Team Rocket Grunts gesignaleerd in de Safari Zone, te Lilycove City in Hoenn. Versterking is gewenst.” Of ze de Team Rocket leden nu lieten arresteren, of dat ze hen nu zouden volgen naar de base, of dat ze gingen onderzoeken of er nog meer Team Rocket leden waren op deze situatie.. het was té veel voor Philip om alleen af te handelen. Daarom maakte hij er melding van. Ten tweede was het ook gewoon zijn plicht om gevaar te melden aan de Base. Hij zorgde dat het jongetje los liet en zei: “Ik ga even je spullen halen okay?” Het jongetje reageerde niet echt. Die keek Philip gewoon na. Philip haalde nog twee juten zakken uit de truc. Hij maakte de zakken open. In één van de zakken zat een uitgeschakelde Linoone. In de andere zak een uitgeschakelde Wartortle. Het was allemaal zo zielig! Philip keek naar het jongetje en zei: “Ze hebben wel wat rust verdient denk je niet? Stuur ze anders terug naar hun Pokéball.” En verrassend genoeg gehoorzaamde het jongetje nog vrij vlug. Hij stuurde zijn Pokémon terug naar hun Pokéballs en Philip zocht verder in de truc. Hij vond een kekke rugzak met een kekke Blastoise er op heck yeah super kek -
L. Hij liep naar het jongetje toe en zei met een glimlach: “Deze is vast van jou.” Nog helemaal stil knikte het jongetje en plaatste zijn Accelgor op de grond, zodat hij zijn rugzak weer kon dragen. Daar had hij namelijk even vrije handen voor nodig. Nu waren er nog twee dingen om te doen. De truc rechtop zetten, en het kampvuur maken om de beloofde Marshmallows te roosteren. De truc konden ze met geen mogelijkheid rechtop duwen. Dus daarvoor moesten ze wachten op een sterke Pokémon, voor een assist. Aangezien Philip totaal niet wist welke Pokémon er hier rondhingen, besloot hij ook maar niet op een doelloze speurtocht te gaan. Daarnaast was er nog een kans dat als er meerdere Rangers gestuurd zouden worden, dat deze wel Pokémon bij zich hadden die dit konden oplossen. Dus de volgende stap zou het kampvuur zijn. Even het jongetje kalmeren.
Even later was alles gereed. Een kampvuur, de prikkers, de marshmallows en een goed gesprek. “Dus heb je al een gym uitgedaagd Robbie?” Vroeg Philip aan het jongetje. Een gesprek over de vaardigheden van het jongetje zou misschien wel zijn zelfvertrouwen weer een boost geven. “Ja ik heb Roxanne al verslagen. Miki was geweldig!” De gedachte aan zijn Wartortle maakte de jongen helemaal enthousiast. “Wauw dat klinkt cool! Is Miki echt zo sterk?” Het jongetje nam een veel te grote hap van zijn marshmallow en zei met volle mond: “Mhm, ze was helemaal van psstrrgboem!” “zo hé! Dan is Miki wel heel sterk zeg!” Linus hoorde dit allemaal aan en vroeg zich af waarom Philip geen Gyms ging doen? Vond hij hem te zwak? Was hij te zwak toen hij nog een Fomantis was om Gyms te doen? Maar nu was hij sterk toch? Nu konden ze iedereen verslaan! “Ik daag zelf de Gyms niet uit. Ik ben een Ranger.” Begon Philip te zeggen. “Ik ben de hele dag in de weer met mensen helpen. Dat vind ik het leukste om te doen.” Robbie prikte nog een marshmallow op zijn prikker en zette die bij het vuur. Hij leek even te denken. “Wat is daar nou leuk aan?” Vroeg hij, zo bot en direct, als alleen een kind dat kan. Hij bedoelde het echt niet vervelend hoor, hij begreep het gewoon niet zo goed. Ondertussen had Linus zijn antwoord gekregen op waarom Philip geen Gyms deed. Het antwoord klonk als Philip, en daarnaast loog hij nóóit. Het stelde Linus gerust, en het maakte hem zelfs nog een beetje meer trots op meneer Schulz. Maar toen de vraag van het jongetje kwam, wakkerde dat ook een nieuwsgierigheid in hemzelf aan. Ja, wat was daar nou leuk aan? Het was een respectvol beroep.. maar.. leuk? Philip wist eigenlijk helemaal niet wat hij moest zeggen. Ja het was gewoon leuk om te helpen. Zou er meer achter kunnen zitten? Nee, toch? Iedereen vond het leuk om te helpen, dacht hij. “Uh.” Begon hij. “Ik vind het gewoon leuk.. denk ik.” Robbie vond het al helemaal niet meer interessant. Hij was alweer helemaal afgeleid door de volgende marshmallow die hij perfect geroosterd had. Wat kon die jongen genieten van geroosterd snoepgoed zeg. Het was bijna een talent. Maar goed, het leek er dus op dat het was gelukt om Robbie een beetje te kunnen kalmeren. En hem vervolgens weer de oude te maken. Ofja, het leek er ten minste op dat hij weer de oude was. Hij gedroeg zich alsof er nooit wat vervelends was gebeurd. Het bleef hem maar verbazen hoe makkelijk kinderen konden terugkomen van dit soort dingen. Maar misschien was het ook wel dat ze in de capabele beschermende handen van Linus waren, en dat hielp misschien om gerust te worden. Die gedachte gaf hem een glimlach.
Even later had Philip Robbie de weg naar de uitgang gewezen van de Safari Zone en ging weer verder op patrouille. En.. het was apart. Philip had even naar Linus gekeken. En het voelde eigenlijk alsof hij meer Linus was, dan hij eerst was. Alsof hij de échte Linus was, nu hij was geëvolueerd. Het klopte helemaal nu. Het hele Ranger gebeuren. Philip en Linus. Rangers. Hij voelde zich sterker dan ooit tevoren. Ze konden nu echt alle wereldse problemen samen aan. Hij had soms nog de angst gehad dat hij niet geschikt was voor de Red Rangers. Maar hij wilde het zó graag doen! Hij was Linus er erg dankbaar voor dat hij geëvolueerd was. Nu had hij er het volste vertrouwen in. Zij samen. Een team.

Het is tijd om weer in actie te komen Philip! Het jongetje was dan misschien nu wel veilig, maar dat was nog niet genoeg. Dus hij lichtte de persoon aan de kassa van de Safari Zone in over wat er aan de hand was. Ook dat er versterking aan zat te komen. Echter, waren er nog twee Team Rocket leden waarvan hij wist dat ze nog aanwezig waren. Hij was er eerst van uit gegaan dat ze zonder winst en zonder vervoer wel zo snel mogelijk terug naar de Base zouden gaan.. maar hij kon het niet van zich af zetten dat ze misschien nog hier waren. Vandaag was deze locatie zijn verantwoordelijkheid. En hij ging er voor zorgen dat het met de grootste zorg verzorgt werd! Al glimlachend knikte Philip naar Linus en maakte ze hun weg verder door de Safari Zone. En dat duurde ook wel even hoor. Het was een groot gebied. Perfect voor mensen met slechte bedoelingen. Maar gelukkig ook voor mensen met goede bedoelingen. Het was een metaforisch grijs gebied, die Safari Zone. Zowel liefhebbers als uitbuiters zouden zich hier prima kunnen vermaken. Maar Philip voelde zich wel een beetje vervelend ineens bij de gedachte aan de uitbuiters. Hij kreeg een beeld in zijn hoofd van een kleine Oddish die tegen zijn wil moest vechten voor Team Rocket. Maar het Team Rocket lid zou hem pijn doen als hij niet zou vechten. En zelfs nog meer als hij niet zou winnen. Philip begon met zijn handen te wapperen. Eraf. Eraf. Eraf. Nee. Niet leuk. Stop. Vervelend. Daar wil ik niet aan denken. Linus plaatste zijn handdinges op Philips onderbeen en keek hem aan. Philip keek terug. “Ik moest even aan iets vervelends denken.” Zei hij eerlijk. Hij was niet het type om te liegen. En al helemaal niet het type om dingen kleiner te maken dan ze waren. Zijn theorie was dat anderen hem het beste leerden kennen als hij gewoon helemaal eerlijk was. Linus aaide hem even over zijn been. Het was niet alsof hij iets kon zeggen om hem gerust te stellen. En nu stoppen om te knuffelen zou niet helpen. Philip was in werkmodus. Het beste dat Linus nu kon doen was hem helpen om zo snel mogelijk de Team Rocket leden te vinden. Dus hij koos er maar voor om alert om zich heen te kijken. Waar hij beter had kunnen kijken.. was naar achteren. “Hey jij! Lastpak!” De heren draaide zich om. Daar stond het Team Rocket lid met de Rhyhorn. Hm, waar was de andere? “We gaan jou en je potplantje een kopje kleiner maken voor het dwarsbomen van Team Rocket!” Philip kreeg een pruillipje. “Nee! Dat wil ik niet!” “Jammer vriend.” Zei het Team Rocket lid toen met een grijns. “Horn Attack!” De Rhyhorn kwam op hen af gerend. Philip keerde zich meteen naar Linus. “We zijn een team. Daarom mag je zelf kiezen hoe je vecht. Ik zal je ondersteunen.” Linus knikte en maakte een enorme sprong naar de Rhyhorn toe. De Horn Attack en Leaf Blade kruisten elkaar, waardoor de twee van elkaar af werden geduwd. Ondertussen rende Philip naar het Team Rocket lid toe en ging voor hem staan. “Bulldoze!” Riep de man over Philip heen. De Rhyhorn begon naar Linus toe te rennen, maar Linus gebruikte een Razor Leaf. Een zwerm aan bladeren sloegen tegen de Rhyhorn aan. Maar het hield hem niet tegen. En Linus werd een meter of drie naar achteren gebeukt. Snel ging hij weer rechtop staan. Hij zakte door zijn knieën en rende naar de Rhyhorn. Eenmaal daar schopte hij hem tegen zijn hoofd noor midden van een Low Sweep. Ondertussen probeerde de man Philip te slaan, maar hij dook er onderdoor. “Halt! In de naam van alles wat goed en juist is!” Probeerde onze favoriete Ranger nog. Maar de man bleef gewoon door slaan. Philip moest steeds sprongen naar achteren maken om ze te ontwijken. “Stomp!” Riep de man woedend. De Rhyhorn tilde zijn poot op en ging op Linus staan. Linus werd nu tegen de grond gedrukt. Dit was erg zwaar. En Linus kreeg het gevoel dat hij hier niet onderuit zou komen. Hij keek opzij naar hoe Philip zich groot hield tegen de veel sterkere man. Hij wilde de man nog niet eens pijn doen. Hij wilde gewoon dat hij zou stoppen met gemeen zijn. Linus keek weer terug omhoog naar het gezicht van de Rhyhorn. En hier lag hij.. te denken aan opgeven.. mooi niet! Ze waren een team! En met één enkele duw, duwde hij de Rhyhorn omhoog, waardoor die voor een seconde op zijn achterpoten stond. Linus rolde onder de voet door en sloeg de Rhyhorn met een Leaf Blade. De Rhyhorn schoof een meter opzij. Hij sprong omhoog en gooide nog eens een Razor Leaf over de Rhyhorn heen. En tijdens het dalen naar de grond laadde hij zichzelf op met het zonlicht en sloeg de Rhyhorn nog een keer met een Solar Blade. Linus has awoken. “Maar we moeten hem niet uitschakelen Linus! Hij is niet degene die iets heeft misdaan!” Door zijn aandacht naar Linus te werpen, lette hij niet goed genoeg op de man en kreeg een stomp in zijn maag. De Rhyhorn was erg moe nu, dus Linus besloot naar de man toe te rennen. Maar nog voor hij daar kon komen, landde een Dragonite tussen hem en de man. Op de rug van de Dragonite zat een Ranger. Hij had kort bruin haar, helder blauwe ogen en het gezicht van een engel. Hij stelde zich voor als Cecil Harvey. De volgende minuten waren wazig en verwarrend voor Linus. Het volgende dat hij wist was dat Philip Cecil bedankte voor de versterking en nam de man mee naar de Base. Hij vertelde dat er nog drie andere Rangers op locatie waren om te zoeken naar eventuele extra Team Rocket leden. Philip beloofde op zoek te gaan naar het tweede lid waarvan hij wist dat die nog aanwezig was. Ook stelde Philip voor aan Cecil om de Rhyhorn mee te nemen naar de Base voor verzorging en rehabilitatie. Ze salueerde naar elkaar en zwaaiden. Linus en Philip keken totdat ze Cecil aan de horizon zagen verdwijnen en gingen toen verder. Na ongeveer een tien minuten te hebben gelopen hoorde ze ergens de roep van een Pokémon. Maar ze wisten niet welke het was. Ze wisten niet eens waaróm die Pokémon zich liet horen.

De roep van een Pokémon. Hij was een Ranger, en dan was het het altijd waard om even een kijkje te nemen. Gewoon om er zeker van te zijn dat alles in orde was. Dat was dus precies wat Philip en Linus gingen doen. Tot zijn schrik zagen ze dat het een Aipom was. Samen met dat andere Team Rocket lid. Het Team Rocket lid had de Aipom bij haar staart vast. Ze deed erg haar best om los te komen, maar de lange slungel van een man had haar stevig vast. Hij had daarnaast ook nog eens een Espeon bij zich. Dus als de Aipom het voor elkaar zou krijgen om zich los te krijgen, dan zou ze in nog meer problemen komen. “Stop dat! In de naam van alles wat goed en mooi is!” Riep Philip naar de man, terwijl hij er samen met Linus naartoe rende. Op een aantal meter afstand stopte hij met rennen. “En wie zegt dat?” Zei de man venijnig. “Ík zeg dat! Ik ben Philip Schulz. Hoenn Graduate Ranger. En ik laat jou deze Pokémon niet mishandelen!” Hij balde dan ook zijn vuisten toen hij dat zei. Het was het meest kwade hoe je Philip ooit gezien had. Maarja, dit was ook de hele reden dat hij Red Ranger wilde worden. Dan kon hij direct Pokémon uit de handen van slechte mensen houden. Kom maar op schobbejakker! Philip is niet bang voor je! “Moet jij weten..” De man leek niet erg onder de indruk te zijn. Hij haalde dan ook even zijn schouders ophaalde een juten zak tevoorschijn en propte de Aipom erin. Vervolgens plaatste hij de zak op zijn schouder. Hij gaf Philip een ‘kom dan’ knikje. Maar Philip liet zich niet zo snel van de kaart brengen. Hij moest wel professioneel blijven. Dat was zijn plicht als Ranger. De man stak zijn wijsvinger naar Linus uit. “Espeon! Doe Confusion!” De Espeon zakte door haar voorpoten en keek Linus aan met een intense blik. Linus kruiste zijn scharen voor zich. De ogen van de Espeon kregen een rose gloed en Linus kreeg ineens een pijnlijke steek in zijn hoofd. Hij maakte twee hak-bewegingen met zijn scharen, om aan de Espeon duidelijk te maken dat het haar niet zó makkelijk ging lukken om hem neer te krijgen. Hij rende op haar af en scharen kregen een licht groene gloed. Hij sprong omhoog en toen hij neer kwam sloeg hij de Espeon met beide scharen in een x-vorm. Het was X-Scissor. Ze schoof een halve meter naar achteren. Philip rende ondertussen naar de man toe en greep naar de juten zak op zijn schouder, maar de man zette een stap opzij en Philip viel voorover. Op dat moment drukte de man zijn voet tegen Philip’s hoofd, tegen de grond. “Laat ‘m zien wie de baas is met Psybeam!” Het steentje op het voorhoofd van de Espeon kreeg een blauwe gloed, daarna schoot het een soort laser tegen Linus op. Hij zelf schoof nu ook een halve meter naar achteren. Een dergelijke soort energie had hij nog nooit gevoeld. Wat kon het zijn? Geen tijd om erover na te denken.. Hij rende weer naar haar toe en liet zijn rechter schaar wit opgloeien, vervolgens sloeg hij haar ermee tegen haar schouder. Ze deinsde even terug. Dat gaf Linus de mogelijkheid om te zien wat er met Philip aan de hand was. Zijn hart brak even. “Quick Attack!” En het was dit sentiment dat ervoor zorgde dat hij niet genoeg oplette.. Hij werd een meter naar achteren gebeukt door de Quick Attack van de Espeon. Hij wreef boos zijn scharen tegen elkaar. Zijn hele lichaam begon een groen aura te krijgen.. en uiteindelijk.. spurtte hij op de Espeon af en sloeg haar zo haar dat ze tegen haar trainer aan knalde. Dit zorgde ervoor dat de man omviel. En van Philip’s hoofd af kwam. Het was een Solar Blade aanval geweest. Snel rende Linus naar Philip toe en probeerde hem rechtop te krijgen. Het Team Rocket lid mopperde boos wat en stond op. Zo ook Philip, maar dan zonder het mopperen. “Zie je. Dat is de kracht van vriendschap. Waarom begrijp je dat nu niet?” Philip had er echt moeite mee te begrijpen, dat sommige mensen dat gewoon niet begrepen. De man negeerde het. “Tackle!” De Espeon sprong op Linus af, maar hij zette een stap opzij en sprong toen naar de juten zak, die hij open sneedt met zijn Slash aanval. De Aipom viel er uit en Linus zei een paar dingen tegen haar. Wat het was kon Philip niet verstaan, maar ze knikte naar Linus. Ondertussen probeerde de man Philip te slaan. En het lukte, Philip was nog steeds een beetje van de wap door het op de grond liggen. “Swift!” De Espeon schoot een zwerm aan sterretjes tegen Linus en de Aipom op. Op dat moment rende de Aipom de bosjes in. Maar Linus zijn rechter schaar gloeide donker groen op, daarmee sloeg hij de Espeon tegen haar hoofd. Het was een Leaf Blade. Philip duwde ondertussen de man van zich af. “Okay nu heb ik genoeg van jullie. Psychic!” De Espeon tilde Linus op met haar psychische krachten en sloeg hem tegen Philip op. Beide heren waren nu tegen de grond gewerkt. En toen.. kon iedereen gerommel horen. Geschrokken keek iedereen om zich heen. Behalve Linus. Die wist precies wat er ging gebeuren. En een horde van ongeveer vijftig Aipom stormde de bosjes uit en rende op het Team Rocket lid en zijn Espeon af. Met het enorme aantal handen, tilden de Aipom de man en de Espeon op. Daarna rende ze naar de uitgang van de Safari Zone. Philip en Linus renden er achteraan. Als ze geluk hadden liep daar nog iemand van de versterking, en kon die het Team Rocket lid meenemen. En ja hoor, daar stonden de twee Rangers die er nog waren. De Man werd overgeleverd. De Aipom werden bedankt. En Philip zwaaide ze uit. Wat je niet allemaal kon bereiken met wat goedheid, vertrouwen en vriendschap. Hij kreeg ineens de behoefte om Linus op te pakken en hem een dikke knuffel te geven. En dat deed hij ook gewoon. “Je bent geweldig!” Riep Philip. Linus aarzelde eerst even.. maar knuffelde Philip uiteindelijk terug.

Opeens werd Linus zijn aandacht getrokken door iets. Hij keek toe hoe hij een kleine Aipom een boom in zag proberen te klimmen. Maar lukte hem steeds niet. Bijna met tranen in zijn ogen keek de kleine Aipom naar de top van de boom. Linus trok Philip’s aandacht door hem wat duwtjes te geven met zijn scharen. Philip keek naar waar Linus aan het wijzen was en zag nu precies hetzelfde. “Och jeetje. Dat is wel een beetje vervelend.” Zei hij toen. Hij zette Linus op de grond en liep samen met hem naar de Aipom toe. Hij hurkte bij de kleine paarse aappokémon en vroeg: “Zullen wij je eens helpen met klimmen.” De grote tranende ogen van de Aipom keken Philip recht aan. Met zijn pootje veegde hij een van zijn tranen weg en knikte zachtjes. Philip’s blik zat vol compassie voor het beestje. Hij tilde hem op En plaatste hem tussen zijn armen. Daarna keek hij eens goed naar de boom. Hm, de boom was gelukkig niet heel erg hoog, dus oefenen zou hier wel kunnen. Maar er zaten niet veel takken aan. Alleen maar bovenaan. “Dit soort bomen zijn inderdaad wel een beetje moeilijk te beklimmen.” Verzachtte Philip. “Dus daar moet je sterke armen en benen voor hebben.” Hij keek omlaag naar de Aipom tussen zijn armen.Hij kreeg een verwachtingsvolle blik terug. “Dan gaan we maar eens trainen, okay?” Hij zette de Aipom op de grond en ging op zijn knieën zitten. “Wat ik nu voor ga doen heet een push-up. Hiermee krijg je sterke armen. Je plaatst je handen op de grond en gaat dan met je tenen tegen de grond staan. En dan druk je je een paar keer omhoog. Kijk maar.” Philip deed wat hij net had uitgelegd en deed een paar push ups. De Aipom was heel nieuwsgierig naar Philip aan het kijken. Linus keek ook nieuwsgierig toe. Deed Philip dit vaker? Moest hij dat nu ook gaan doen om sterker te worden? Er kwamen zelfs nog meer vragen naar boven in zijn hoofd. Toen stopte Philip en zei: “En nu met z’n allen. We gaan beginnen met twintig.” Philip ging weer in de positie staan en wachtte tot de twee andere heren dat ook deden. “Komt ‘ie dan. En 1 en 2 en 3..” Daar stonden ze dan met hun drieën. Push-ups te doen. En na de laatste push-up plofte de Aipom toch wel even neer. Het was toch wel zwaar hoor, als je niet gewend was om dit te doen. “Zo dat was geloof ik wel even moeilijk, niet?” Hij glimlachte begrijpend naar de Aipom. “Voel je je spieren?” Philip deed nog een macho-man spanning van zijn armspieren, maar dan zonder de arrogantie. En de Aipom deed hem na. Toen hij door kreeg wat Philip bedoelde knikte hij enthousiast. Wauw! Philip werd kreeg er alleen maar een bredere glimlach van toen de Aipom zo deed. Linus was ergens onopvallend naar zijn eigen armen aan het kijken. Werkte dat zo allemaal? Die spieren in je lichaam konden sterker worden? En wat waren voor hem de beste spieren om te hebben? Allemaal misschien? Philip stond vlug op en stak zijn vuist in de lucht. “En nu gaan we onze benen trainen! Ren maar achter mij aan!” En daar ging hij hoor. Linus was de eerste die achter Philip aan ging rennen, daarna pas de Aipom. “Jongens, denk er aan. Rechter rug. En laat je armen mee zwaaien. Knieën goed optillen. Dan pas ben je goed bezig.” Direct probeerde Linus en de Aipom Philip’s postuur aan te nemen. Het ging niet direct even makkelijk, maar daar gingen ze toch hoor. Rondjes rennen, en het zag er enorm koddig uit zo met hun drieën. En na tien rondjes stopte Philip plots. Linus rende tegen zijn been op en de Aipom op zijn beurt weer tegen Linus op. Philip gooide zijn handen voor zijn mond en zei geschrokken: “Oh sorry sorry. Dat was niet de bedoeling.” Hij ging meteen op zijn knieën zitten en keek of ze in orde waren. Maar het bleek allemaal mee te vallen. Ook de heren zelf gaven aan dat het allemaal niet zo erg was. Maar.. het is wel lief van je hoor Philip. Toen uiteindelijk alles weer was zoals het hoorde zei Philip: “Ik zal nu maar eens voordoen hoe je moet klimmen.” Hij plaatste zijn armen om de boom heen. De Aipom en Linus waren hem met grote ogen aan aan het kijken. Daarna maakte Philip een hopje en plaatste zijn benen om de boom heen. En toen begon hij zich omhoog te trekken met zijn armen. Daarna klemde hij zich op zijn plek met zijn benen, liet zijn armen weer een stuk omhoog gaan, en herhaalde het process. De Aipom begon voor Philip te klappen. Linus stond er gewoon naast vol bewondering. Philip bleef door klimmen totdat hij helemaal bovenin op een tak kon gaan zitten. “Zie je? Dat kan jij ook! Ik zal naar beneden komen.” Philip kwam naar beneden en ging bij de Aipom staan. Hij wilde daar staan zodat hij hem kon opvangen mocht het misgaan. Maar dat wilde hij niet hardop zeggen, zodat hij het zelfvertrouwen van de Aipom niet zou aantasten. De Aipom knikte en liep meteen naar de boom toe. Linus ging naast Philip staan en keek omhoog, naar zijn gezicht. Hij.. steunde werkelijk ie de reen.. Wat een prachtig mens. Linus keek naar beneden, naar zijn nieuwe lichaam. Het was nog niet genoeg.. hij moest nóg sterker worden! Want nu vond hij zichzelf nog niet waardig voor Philip’s goedheid. En toen begon de Aipom te klimmen. Philip plaatste zijn samengevouwen handen voor zijn mond, gepaard met een trotse blik. De Aipom klom zo goed als hij kon, met een vastberaden blik, maar toen hij tot ongeveer de helft was gekomen gleed hij weer omlaag. Snel stapte Philip er naartoe om hem op te vangen. De Aipom, die nu in Philip’s handen lag, keek sipjes naar zijn personal-trainer. “Hey, je kunt het wel. Je moet het gewoon nog eens proberen. Het lukt vast wel.” De Aipom leek niet overtuigd te zijn. Hij tilde de Aipom meer op en bracht hem naar zijn hoofd. “Ik geloof in je.” De Aipom keek hem weer aan, bijna beschaamd dat hij het had willen opgeven. “Nog één keertje?” Vroeg Philip toen? De Aipom kreeg hij een vastberaden blik en stak een van zijn pootjes in de lucht en zei: “Aipom!” Wat Philip graag opvatten als ‘Gaan met die banaan!’ Hij plaatste de Aipom op de grond en hij en Linus keken toe hoe die nog een poging deed. Halverwege gleed hij weer bijna weg. Maar hij herpakte zich en klom helemaal de boom in. Philip klapte enthousiast. “Wat goed!” Hij en Linus zwaaide de Aipom gedag. “Veel plezier met je vriendjes en vriendinnetjes!” Het was tijd voor Philip en Linus om weer terug te gaan.