Drunk nights.

Rose slikte. De avondklok zou bijna ingaan, maar ze merkte dat dat haar nu weinig kon schelen. Het was net alsof ze het ene moment helemaal verdoofd was en het andere moment weer begon te leven. Alsof het vertrek van Zippo diepe groeven had achtergelaten in haar hart en dat op sommige momenten pas echt zichtbaar voor haarzelf werd. Het beste kon ze het onderdrukken als ze bij andere mensen in de buurt was. Het hielp niet bepaald dat ze eerst hadden gedreigd dat haar vader vrij kon komen, want nu waren de nachtmerries die ze al een paar maanden had weten te onderdrukken weer terug. De nachtmerries waarbij hij haar sloeg, een kamer insleurde en haar hulpeloze kreten verloren gingen in de nacht. Ze wist dat ze het nooit tegen iemand zou kunnen zeggen, maar waarom voelde ze dan zo die nood om toch met iemand te praten? Ze schudde haar hoofd. Ze kon het niet met iemand bespreken, want dan zou diegene over zijn nek gaan. Dan zou ze raar aangekeken worden en dan wilde niemand nog iets met haar te maken hebben. Er was een reden waarom ze haar achternaam verborg voor anderen, want het nieuws was wat minder voorzichtig dan zij en ze noemden de daden die hij had gedaan letterlijk. Het zou een catastrofe zijn als iemand hun achternamen zou vergelijken en erachter zou komen wat ze als kind zijnde mee had moeten maken. Ze slikte en draaide haar hoofd toen ze een club passeerde met luide muziek. Ze keek weer naar voren en schrok zich halfdood toen ze een figuur in de verte zag naderen. Instinctief wist ze dat het iemand van die verknipte organisatie moest zijn en snel glipte ze naar binnen. Ze wist wat haar te wachten stond als ze haar hier op straat zouden vinden; ze had al verhalen genoeg gehoord over Pokémon die opeens gestolen werden. Ze draaide zich om en keek recht in de ogen van een jongen die al aardig wat gedronken had. Hij naderde haar en Rose voelde dat haar keel dichtgeknepen werd van angst. Shit. Hij kwam veel te dichtbij! En dus tikte ze maar de eerste beste persoon aan die ze kon vinden. “Eh… help?”

Muk. Als ze al hulp ging vragen bij iemand om weg te rennen van de ene, kwam ze weer bij een andere creep terecht. Of misschien vond ze alle jongens wel gewoon eng en was dat een probleem die zij alleen had. Hoe dan ook, de jongen met het rode oog leek een uitstekende dreigende werking te hebben op de jongen achter haar, want deze droop af na iets gesnauwd te hebben. Rose wist niet of ze de woordkeuze kon appreciëren van de jongen voor haar, maar in elk geval had hij haar geholpen en dus kon ze niets anders doen dan het maar gewoon accepteren. Ze beet op haar onderlip toen de jongen aangaf dat ze moest gaan zitten en in eerste instantie wilde ze weer heel hard wegrennen. Waar zat ze met haar hoofd toen ze had besloten om na de avondklok nog naar Lumiose City te gaan? Ze voelde of haar Pokémon nog aan haar riem zaten en voelde haar hart overslaan toen ze geen Poké Ball’s voelde. Oh ja. Die had ze in het Poké Center in een kluisje achtergelaten. Ze beet op de binnenkanten van haar wangen en ging uiteindelijk zitten, want veel keus had ze toch niet. Ze had schrik voor wat er zou gebeuren als ze zijn orders zou volgen, maar ze had er nog meer schrik voor wat er zou gebeuren als ze naar buiten zou gaan. En dus was de keuze vrij snel gemaakt. “Bedankt voor de hulp,” sprak ze. “Ik denk dat ik over vijf minuutjes maar eens stilletjes aan naar huis moet gaan. Ik ben toch geen interessant persoon om bij in de buurt te zijn.” Opeens werd er een glas met een klap voor haar neus gezet. Een klein glaasje. Een shotje. Rose had gehoord dat als je daar te veel van achter elkaar dronk dat je makkelijk je ellende kon vergeten. Het was tot dusver nog nooit een optie voor haar geweest, maar ze was moe en ze dacht niet helder na. En de barman gaf aan dat het voor haar was, van wie het dan ook afkomstig was. En dus greep ze het vast, bestudeerde het even en zette het toen aan haar lippen. Muk it. Ze sloeg het achterover en voelde het goedje door haar keel glijden, waarna er een brandend gevoel in haar keel en in haar binnenste ontstond en ze even moest hoesten.

Het was grappig hoe ze in eerste instantie was gevlucht voor het feit dat haar Pokémon van haar afgenomen konden worden als ze hier te lang rond zou blijven lopen en de verkeerde tegen het lijf zou lopen en hoe ze het volgende moment erachter kwam dat ze helemaal geen Pokémon bijhad. Maar dan nog konden er allerlei dingen gebeuren en op de één of andere rare manier vond ze deze omgeving wel rustgevend, alsof het haar problemen voor heel even wegdrukte. Misschien deed de omgeving dat niet, maar de drank die zich recht voor haar neus bevond wel. En ze wist dat het fout was, maar ze had het nodig. Ze had dat middel nodig om haar pijn te onderdrukken. Zippo’s vertrek, haar vaders potentiële vrijlating die toch niet door was gegaan, het feit dat de zaak weer terug ter sprake gebracht was geweest en iedereen in Kalos en andere regio’s dat had kunnen volgen… Ze had nog een geluk dat ze haar echte achternaam nooit aan iemand had verteld. Maar ze was bang om zich open te stellen aan iemand anders omdat ze schrik had dat ze die drang om haar verhaal te doen dan niet langer meer kon onderdrukken. En ze wist dat het gevaarlijk was om van de drank te blijven genieten, want dan kon haar angst nog wel eens werkelijkheid worden. Maar waarom leek het er dan op dat ze zo weinig moeite deed om die angst te onderdrukken? Ze had het drankje ook gewoon kunnen weigeren, maar dat had ze niet gedaan. Ze merkte dat ze niet goed tegen drank kon; haar hoofd begon al wat lichter aan te voelen en het werd moeilijker om de antwoorden die in haar hoofd opkwamen te onderdrukken. “Ik dacht dat mijn Pokémon afgepakt konden worden als ik te lang op straat zou blijven rondlopen, maar ik realiseer me net dat ik niet eens Pokémon bij me heb.” En opeens grinnikte ze, hoewel het allesbehalve grappig was. Er werd weer een shotje voor haar neus gezet en Rose graaide ernaar alsof haar leven er vanaf hing. Het goedje gleed opnieuw door haar keel en het branderige gevoel bleef net zo erg als de vorige keer waardoor ze weer moest hoesten. Toen ze bijgekomen was, vroeg ze: “En jij? Ben jij voor iets gevlucht?"

Het moest vast ironisch voor de man naast haar overkomen hoe erg ze wel niet aan het kloten was met haar drankje, maar om heel eerlijk te zijn kon dat haar vrij weinig schelen. Misschien zou ze er iets om hebben gegeven als ze die drankjes niet had gedronken; de alcohol begon vrij snel effect op haar te hebben en het werd moeilijk om dat niet op te merken. Antwoord geven op vragen werd dus gemakkelijker, ook al waren het misschien antwoorden die ze liever niet wilde geven. Was dat was alcohol met je deed? Dat je alle zorgen vergat, maar ook alle voorzichtigheid uit het oog verloor? Het was eng en opwindend tegelijkertijd en misschien zou ze er morgen wel spijt van krijgen, maar voor nu was het onbezorgde gevoel zo goed dat ze zichzelf er nog even aan vast wilde houden. “Ik wil niet gemeen overkomen, maar je lijkt me wat jong om al een werkgever te zijn.” Het flapte er zomaar uit en Rose klemde haar kaken op elkaar, maar het gevoel van schaamte kwam nooit opsteken en ze wist eerlijk gezegd niet of ze daar dankbaar voor moest zijn of dat ze dat erg moest vinden. Misschien een beetje van beiden. “Maar die eenzaamheid ken ik wel, ja,” gaf ze eerlijk aan hem toe, zich afvragend waarom hij daar iets mee te maken had en waarom ze dat nu weer per se moest delen aan een bar waar mensen zaten die haar konden horen. Er werd weer een nieuw glaasje voor haar neus gezet en zonder aarzelen pakte Rose het vast, zette het aan haar lippen en liet het goedje opnieuw door haar keel glijden. Deze keer voelde het inderdaad al iets minder branderig aan en Rose vroeg zich af of ze de vreemde naast zich dan toch kon vertrouwen op zijn woord. “Mijn Pokémon is weg,” floepte er opeens uit. “Mijn Pokémon die al zowat mijn hele leven bij me is geweest en me door de duisterste herinneringen heeft gesleurd, is opeens weggegaan. Ik heb hem weg moeten geven. Het moest wel. Ik had geen andere keus.” Dat laatste zei ze zachtjes terwijl ze naar de bar keek.

Op de één of andere manier was het shotje dat haar keel in brand zette niet genoeg en ging de man over naar een ander soort spul: vodka. Rose had er wel eens wat dingen over gehoord, maar ze had het nog nooit geprobeerd. De man sloeg het echter achterover alsof hij dat elke avond deed. En misschien was dat ook wel zo voor zover zij wist. Misschien zat hij zich hier elke avond wel te bezatten om de één of andere reden die zij niet wist en waarvan ze ook niet zeker wist of ze het wilde weten. Ja, ze was nieuwsgierig aangelegd, maar ze wist niet of ze iemand anders zijn problemen daar nog bij kon nemen. Het was gemeen om dat soort dingen te verwerken, want zij vertelde haar problemen juist wel aan iemand anders in de hoop dat diegene haar kon ondersteunen en haar hulp kon bieden. Of misschien wilde ze alleen maar een luisterend oor hebben. Dankzij de alcohol was er voor haar moeilijk onderscheid te maken tussen de twee en dus richtte ze zich maar op wat hij te zeggen had. De man gaf aan dat hij bekend was met duistere herinneringen en gaf haar toen een blik op zijn persoonlijke leven, net zoals zij dat bij hem had gedaan. Ze had misschien wel Pokémon, maar voor de rest bevonden ze zich aardig in hetzelfde schuitje, want vrienden had ze niet. Die had ze allemaal stom genoeg laten vallen toen dat van haar vader opeens erbij was gekomen. Ze was bang dat ze haar hart zou uitstorten bij de eerste de beste die haar vroeg hoe dat het ging en dus had het haar beter geleken om alle banden gewoon af te kappen, iets wat ze achteraf gezien misschien niet had moeten doen. “Dat is… klote.” Ze had er geen ander woord voor en ze draaide haar hoofd zodat ze hem kon aankijken. “Ik ben nog door niemand opgevangen,” zei ze toen. “Ik heb mijn vrienden achter me gelaten en dacht dat ik het wel alleen aankon. Maar het lijkt elke dag steeds moeilijker te worden. Ik ben niet zo zwak dat ik denk dat er geen andere uitweg is, maar…” Ze liet even een stilte vallen, want ze wist niet waar ze heen wilde. En dus gaf ze maar een knikje naar de bartender en werd haar glas opnieuw bijgevuld, maar deze keer met een spul zonder kleur. Het leek op water. En zonder er verder over na te denken zette ze het weer aan haar lippen en gooide ze het opnieuw achterover.

Rose kon het niet helpen: ze rolde met haar ogen toen hij zijn woorden sprak. Misschien had ze daar wel beter over nagedacht als ze gewoon nuchter was geweest, maar ze was niet nuchter. En dan alcohol maakte het tien keer moeilijker voor haar om op een manier te reageren die ze gewoon was, een manier die ze direct aan zichzelf kon linken. Alle manieren waar ze nu op reageerde waren vreemd voor haar, alsof ze niet echt in haar eigen lichaam zat en toekeek hoe iemand anders in haar lichaam functioneerde en woorden sprak die ze waarschijnlijk voor zichzelf had gehouden mocht ze niet bijna dronken geweest zijn. De klap van de vodka volgde niet al te snel nadat ze de drank in haar keel naar beneden had laten glijden en dat deed Rose eraan herinneren hoe slecht ze tegen alcohol kon. Hoe kon het ook anders als je van zero glaasjes naar vier achter elkaar ging? Maar het verdovende gevoel was op de één of andere manier geruststellend en de man naast haar leek niet half zo eng maar als hij in het begin had geleken. En op de één of andere manier had ze het rare idee dat ze nooit echt bang voor hem was geweest; als hij haar iets aan had willen doen, had hij dat nu allang gedaan. Of hij wachtte misschien zijn moment af. Hm. Nee, ze dacht gewoon te veel na. Het was verbazingwekkend hoe haar alertheid sneller verdween dan dat ze de glazen achter elkaar op kon drinken en ze grinnikte zachtjes terwijl ze haar eigen glas naar hem hief. “Aye!” Het was misschien iets te luid, maar dat interesseerde haar niet. De bartender lachte naar haar en Rose wist niet of het zorgelijk of gemeen bedoeld was, maar hij vulde haar glas weer bij en zij stelde geen vragen meer. “Ho, ho, doe je wel voorzichtig aan met de drank, schatje?” Opeens kwam er een andere kerel naast haar hangen en Rose verwachtte het beklemmende gevoel, maar in plaats daarvan maakte zijn aanwezigheid haar woest. Hij legde een hand op zijn been en wilde haar in haar nek zoenen, maar haar hand was sneller. De klap leek nog wel drie keer na te galmen in haar hoofd en de kerel keek haar verbaasd zijnde aan. Een rode plek was achtergebleven op zijn wang en voordat ze zichzelf tegen kon houden, sloeg ze hem nog een keer. “Los!” siste ze hem toe. “Laat me lós.” Ze hoorde iemand grinniken, maar het boeide haar niet. Haar ogen waren woedend gericht op de jongen die zijn hand nu op haar rug had liggen en opnieuw vloog haar hand naar zijn wang. "Laat me los, vuile klootzak."

Rose wist niet goed waarom, maar het was net alsof het verdriet en de vernedering van afgelopen jaren plaatsmaakte voor woede. Een woede die ze misschien wel gevoeld had, maar dan toch heel erg onderdrukt. Ze was niet het type dat vocht en ja, ze was al een paar keer in de problemen geraakt waarbij ze iemand misschien wel zeer had gedaan, maar normaal gezien zou ze verstijf geweest zijn door angst als iemand haar affectie had proberen te tonen. Hoewel ze niet wist of ze dit echt onder de categorie “affectie” kon plaatsen, want de man had alleen lust in zijn ogen gehad toen hij haar wilde kussen. En ze haatte het. Ze haatte dat ze gebruikt werd voor dit soort dingen. Misschien hoopte ze later wel een stabiele relatie te krijgen met iemand die echt om haar gaf, maar voor nu was dat zeker niet aan de orde en een onenightstand was voor haar simpelweg emotioneel gezien niet haalbaar. De man achter haar kwam, voor een tweede keer deze avond, weer tussenbeide en siste de man iets toe wat ze niet verstond. Het volgende moment dook iemand anders echter op hem af, iemand die totaal niet met het gevecht te maken had. Ze wilde hem waarschuwen, maar hij had het al voorzien en wist hem tegen de grond te werken. Voordat hij meer schade aan kon richten, werden ze al uit elkaar gehaald en ze leek weer tot haar positieven te komen toen de man haar aankeek. Ze kon er niets aan doen, maar tranen verzamelden zich in haar ogen en ze beet op haar onderlip. Die begon te trillen. Shit. Een paniekaanval. Niet hier, niet nu. Ze keek van hem weg en zocht met haar ogen naar afleiding. Ze zag een glas dat opnieuw aangevuld was, dronk snel het goedje op en sprong vervolgens van haar stoel af. “Misschien is het beter als ik ga. Bedankt voor de drankjes,” zei ze tegen hem, maar ze durfde hem niet altijd niet aan te kijken. De woede die ze daarnet had gevoeld, verdween op slag en snel maakte ze zich uit de voeten terwijl de tranen over haar wangen begonnen te rollen. Het hielp ook niet bepaald dat de drank ervoor zorgde dat ze niet echt recht kon staan en dus half en half tegen mensen aanviel. Ze gaf een jongen die zijn arm om haar buik klemde snel een trap tegen zijn schenen en wist deze keer wel recht te blijven terwijl ze naar de uitgang rende. Jezus, wat hadden deze jongens toch allemaal?!

Great. Ze was weggevlucht van een figuur waarvan ze dacht dat hij haar Pokémon ging stelen – terwijl ze niet eens Pokémon bij had – naar een club waar er overal hitsige jongens waren die maar één ding wilden. En over dat ding wilde ze niet te zeer nadenken, want dan kreeg ze weer een paniekaanval. Die had ze nu sowieso al, maar dan zou het erger worden en dan was de kans groot dat ze zichzelf niet meer kon verweren. Waarom was ze zo om geweest en had ze geen Pokémon meegenomen? En waar was Zippo als ze hem nodig had? Zippo zou de gezichten van de drie jongens die haar hadden aangeraakt allang geroosterd hebben. Zippo was al vaker voor haar opgekomen in haar leven en hij zou haar niet in de steek laten. Nee zij had hem juist in de steek gelaten. Ze had hem zonder pardon aan iemand anders meegegeven en waarom? Omdat zijn gedrag de verkeerde kant op was gegaan. Omdat ze bang was geweest dat hij een verkeerde invloed op haar team zou hebben en dat ze niet meer aan de Kalos League zou kunnen deelnemen omdat hij steeds alles vernielde. Ze had zelfs haar badge eens een keertje uit zijn buurt moeten halen omdat hij kwaad was geworden. Het was echt niet meer gegaan en dus had ze hem weggedaan, had ze hem aan iemand gegeven die hopelijk beter voor hem kon zorgen. Achteraf gezien had ze gewoon haar tanden op elkaar moeten klemmen en verder moeten gaan met hem verzorgen zoals ze altijd al had gedaan. Ze zuchtte en wilde zich net door nog een groep jongens duwen toen ze opeens een hand voelde op haar schouder. Ze schrok, maar op de één of andere manier werd ze gelijk weer kalm toen ze hoorde dat het de jongen van daarnet was. Het leek haar een beter idee om hem gewoon te volgen. Het was fijn om tegen hem te praten en op de één of andere manier vertrouwde ze hem, ook al klonk dat vreselijk nadat hij zojuist een jongen in elkaar had willen timmeren. Maar het was niet per se daardoor waardoor ze een paniekaanval had gehad, maar eerder omwille van het feit dat ze haar vader weer voor haar netvlies had gezien. Ze volgde hem naar buiten en merkte pas dat haar voorhoofd kletsnat was van het zweet toen ze buiten stond. Ze leunde tegen de muur aan en ademde diep uit. “Daar ga ik nooit meer binnen,” sprak ze. En toen barstte ze opeens in huilen uit. Verdorie. Dit had ze helemaal niet zo gepland! Ze kneep net zo lang in haar benen totdat het zeer begon te doen, maar de snikken kwamen er nog steeds met lange halen uit en ze had geen idee hoe ze het moest stoppen.