Drunk nights.

Nee, nee, nee. Het ging helemaal niet zoals ze het wilde! Ook al had ze op dit moment echt geen idee wat ze wilde, maar ze wist vrij zeker dat het dit in elk geval niet was. Ze wilde niet in huilen uitbarsten voor een man die ze eigenlijk nauwelijks kende. Aan de andere kant voelde het eerlijk gezegd wel als een opluchting aan dat ze eindelijk haar emoties kon uiten, dat ze een keer goed kon huilen. Ze hield haar handen stevig op haar knieën, haar vingers zich knijpend om het vel dat zich daar bevond, ook al voelde ze het minder goed omdat ze een jeans aangetrokken had. Ze was het allang niet meer gewend om een rokje, een jurkje of iets anders aan te doen omdat ze dacht dat het de verkeerde aandacht trok, maar deze avond had haar bewezen dat zelfs een jeans al genoeg was om een jongen op te hitsen. En ze had geen idee wat ze daar aan kon doen. En ze had ook geen idee wat ze met dit moest doen, want plotseling had de jongen zich verlaagd totdat ze op oogniveau waren en vroeg hij iets aan haar. Ze keek naar hem omdat ze niet wist of ze het goed verstaan had, maar ze begreep het wel goed. Hij had zijn armen lichtelijk gespreid en leek klaar te zijn om haar op te vangen als ze bij hem uit wilde huilen. Wilde ze dat? Ja. “Ik eh…” Ze wist niet waarom, maar ze fluisterde nu tegen hem. “Ik hoop dat ik niet stom overkom, maar ik ben geen aanrakingen gewend.” En zonder verder nog iets te zeggen, liet ze zich langzaam naar voren komen. Ze rilde even toen ze haar lichaam tegen zijn armen voelde strijken en toen zijn geur het enige was wat ze nog kon ruiken, maar het voelde… anders dan ze had verwacht. Dat kon ook omdat ze half dronken was, maar ze had gedacht dat ze direct weg zou gaan. Maar dat kon ze niet. Ze sloeg haar armen voorzichtig om zijn nek heen en merkte dat dit was wat haar lichaam misschien al de hele tijd nodig had gehad, wat haar geest de hele tijd nodig had gehad: iemand die haar troostte. Ze begon weer zachtjes te snikken terwijl ze zich liet vasthouden en zich afvroeg wanneer ze ooit van die ellendige pijn in haar binnenste verlost zou zijn. “Ik ben je denk ik wel een uitleg verschuldigd,” zei ze door haar snikken heen.

Niet dat ze gedacht had dat ze het had moeten doen, maar de jongen leek in de gaten te hebben dat ze niet op aanrakingen gesteld was. Als hij toch eens wist waarom… Zou hij haar met een vies gezicht bekijken? Niks meer met haar te maken willen hebben? Ze wist dat het erg was, maar de alcohol leek ervoor te zorgen dat ze zich daar geen zorgen om maakte. Misschien was het zelfs wel beter. Dan zouden ze elkaar nooit meer zien en dan had zij haar verhaal aan iemand kunnen vertellen zodat er een last van haar schouders zakte en zou ze daarna misschien verder kunnen gaan met haar leven. Of ze zou er verschrikkelijke spijt van krijgen. In elk geval zorgde het half ongevoelige gedeelte in haar binnenste ervoor dat ze alle voor zichzelf opgestelde grenzen negeerde en besloot om het gewoon tegen hem te zeggen. Maar ze wilde hem niet aankijken, dat vond ze te moeilijk. “Ik was vijftien jaar toen mijn moeder mijn vader verliet,” begon ze haar verhaal trillerig. “Ik werd wakker in een ziekenhuis nadat ik mijn vader tegen had willen houden omdat hij net mijn moeder had geslagen. Hij zei dat mijn moeder hem verlaten had en toen ik thuiskwam, moest ik opeens alles voor hem doen. Koken, het huishouden, eigenlijk alles wat een kind van vijftien op dat moment nog maar moet leren.” Ze slikte. “Zijn gedrag werd steeds erger en zijn humeur verslechterde ook. Opeens bleef het niet meer bij verwensingen, maar sloeg hij me ook echt of sneed me met iets scherps. Hij was erg vaak dronken en hij kon het niet hebben dat ik zo nu en dan met mijn Pokémon ging trainen. Ik had op dat moment een Charmeleon en ik ging stiekem trainen met hem om aan mijn vader te ontsnappen.” Ze haalde diep adem. Nu kwam het ergste gedeelte, het gedeelte waar ze zich het meeste voor schaamde. “Op een dag ging ik een nieuwe Pokémon vangen en toen ik thuiskwam, stond mijn vader opeens voor mijn neus. Ik kon zien dat hij gedronken had, maar deze keer was het echt erger dan alle andere keren. Hij…” Ze verstijfde in zijn armen en een snik ontsnapte haar mond. “Hij riep naar me dat hij me haatte, dat het mijn schuld was dat mijn moeder hem verlaten had en vervolgens sleurde hij me mee naar zijn slaapkamer waar hij echt iets gruwelijks deed.” Ze begon weer te huilen en merkte dat ze haar handen krampachtig om zijn shirt had gewikkeld waar ze hard in kneep. Ze haalde een paar keer diep adem. Ze was bang dat als ze nu zou stoppen dat ze nooit meer de moed zou hebben om verder te gaan. “In elk geval begon het de mensen in mijn omgeving ook op te vallen en kregen we een politiebezoek. Ik werd direct naar een centrum gebracht waar ik over mijn problemen kon praten en heb daar twee jaar gezeten voordat ik mezelf weer bijeen kon rapen om onder de mensen te komen. Ik dacht dat een tatoeage op mijn schouder laten zetten en met mijn Pokémon een toekomst opbouwen me ging helpen, maar nu hoorde ik een week of twee geleden dat hij eventueel vervroegd vrij kon komen. Dat hebben ze gelukkig kunnen afblokken, maar de vreselijke nachtmerries van die ene nacht zijn weer terug en om het nog erger te maken heb ik één van mijn Pokémon weg moeten doen omdat hij serieuze gedragsproblemen vertoonde en hij onhandelbaar werd. Hij was erbij toen… toen alles gebeurde, zeg maar.” Ze had zich nog steeds niet van hem losgemaakt en ze merkte dat ze ontzettend aan het trillen was in zijn armen.

Hoewel zijn strelingen over haar rug haar kalmeerden, voelde ze een raar gevoel in haar maag. Een gevoel alsof ze zichzelf en haar vader had verraden door dit verhaal te doen tegen een wildvreemde. Ze wist dat het gemakkelijker naar buiten kwam door de alcohol en dat ze waarschijnlijk niet eens had mogen drinken, maar het voelde alsof er een kleine last van haar schouders ging. En ze wist ook dat ze hier spijt van ging krijgen. Arceus, dat had ze nu misschien al wel. Want ze wist dat dit een wildvreemde was en dat hij geen Muk zou geven om haar problemen, ook al kwam hij nu wel zo over. Ze wist beter dan zo hoopvol na te denken en vroeg zich daardoor des te meer af waarom ze haar verhaal dan had gedaan. En opeens wist ze dat dit moest ophouden, dat ze zich los moest maken en vervolgens zo ver van hem vandaan moest komen als dat mogelijk was. Maar het was net alsof ze gevangen was in zijn armen, ook al lagen deze losjes rond haar heen. Het was net alsof haar lichaam het gunde om even haar verhaal te kunnen doen, om zich te laten troosten door iemand die volledig buiten alles stond. Misschien was het maar goed dat ze haar verhaal had gedaan aan een vreemde en niet aan iemand die ze kende. Misschien zou hij het morgen vergeten en dan was er niets aan de hand. De jongen – ze kende zijn naam niet eens! – toonde zijn medelijden aan en Rose knikte. Ze dwong haar lichaam om zichzelf los te maken van het zijne en merkte nu pas dat er grote tranen over haar wangen rolden. Haar wangen voelden koud aan en Rose wreef er met haar handen overheen. “Nou…” Ze glimlachte zwakjes, maar ze durfde hem nauwelijks aan te kijken. “Dan ga ik maar. Je zal me wel verafschuwen nu. Ik verafschuw mezelf ook, dus ik kan het wel begrijpen.” Ze probeerde haar rug te rechten en net te doen alsof het haar niks deed, maar het ging niet. Het ging gewoon niet en ze vroeg zich af waar het door kwam. “Bovendien wil ik je niet verder lastigvallen.” Haar argumenten klonken steeds zwakker en zwakker en Rose had het gevoel alsof ze de alcohol in haar binnenste niet kon bevechten. Ze zuchtte diep en dwong haar trillende benen om haar weg te leiden van de jongen, weg van de enige persoon die haar verhaal nu kende.

Ze kwam niet echt ver, want opeens werd ze bij haar pols vastgepakt en schoot er een angstig gevoel door haar heen. Ze wist dat het de hand van de jongen was, maar toch maakte het haar bang. Wat redelijk ironisch klonk, want ze had net voor de eerste keer in haar leven toegelaten dat ze geknuffeld werd door een jongen die ze niet eens kende. Het was aangenaam geweest en ze had zich zeker veilig gevoeld, maar ze wist niet of ze hem onder ogen kon blijven komen nu hij haar hele verhaal wist. Ze kende hem in principe niet en nu de werking van de alcohol wat minder werd, besefte ze wat ze zojuist had gedaan. Ze had een heel erg persoonlijk verhaal wat tegen haar gebruikt kon worden verteld aan een wildvreemde. En hoewel het bevrijdend voor haar aanvoelde, voelde het aan de andere kant ook weer verstikkend aan. Ze gaf een knikje nadat hij zijn woorden had gesproken, want ze klonken eigenlijk best wel logisch. Als ze weg zou aan en ze zou zo’n lid van Team Rocket tegenkomen, dan gebeurden er nog wel ergere dingen dan een jongen die nu haar achtergrondverhaal kende. “Maar ik weet niet…” Ze keek naar haar handen. “Waar wil je dan naartoe gaan? Als we hier te lang blijven, gebeurt er sowieso weer iets vervelends.” Nu de alcohol wat uit begon te werken, begon ze logischer na te denken. “Ik kan mezelf niet geloven.” Ze schudde haar hoofd en nieuwe tranen blonken in haar ogen, maar deze keer waren ze er van frustratie. “Ik heb zojuist een heel persoonlijk verhaal verteld aan iemand die ik niet eens ken. Ik ken je naam niet eens. Wat doe ik mezelf toch aan?” Ze legde haar handpalmen tegen haar voorhoofd aan en schudde haar hoofd terwijl ze met haar rug tegen de muur leunde en geen idee meer had wat ze met zichzelf aan moest.