Mauville City. De stad van de technologie. De stad met de koepel. De stad waar het altijd bruist met leven op straat. De stad waar stopcontacten het meest gevaarlijk zijn. De stad waaronder een tweede stad ligt. Met zelfs nog meer technologie. De stad van Watson’s Gym. De stad met een geschiedenis. De stad met de centrale ligging. Het was een stad van vele dingen. En nu was het ook nog eens een stad, waar Philip een bezoekje aan had gemaakt. En dat vond hij zelf nu eigenlijk nog wel het leukste aan de stad. Hij had hier nu een herinnering. En die koesterde hij. Ook al was het niet zo’n speciale dag. Hij hield zijn hoofd eens achterover en keek naar de koepel. Wat gek, het was goed te zien dat het een koepel was, maar het was nog steeds mogelijk om er doorheen te kijken, alsof er geen koepel tussen de stad en de lucht stond. Philip kreeg een glimlach. Eigenlijk waren de Rangers ook een soort koepel. Maar dan een koepel om de burgers heen, zodat ze hen konden beschermen. Philip was er trots op om een koepel te zijn. Een koepel was een mooi metafoor voor zijn werk. Ondertussen, was er beneden aan Philips voeten ook vanalles aan de hand. Daar stond Linus. Eerst stond hij een beetje na te denken, maar op een gegeven moment werd zijn aandacht getrokken door een voorbij lopende Roselia. Helemaal betoverd keek hij haar na. Hij zwaaide naar haar alsof dit de eerste keer in zijn leven was geweest dat hij een vrouw had gezien. Zet ‘m op Linus! Pak je kansen! Maar Linus keek opzij. Naar Philip. En hij zag hoe hij omhoog aan het staren was. Hij wist niet zo goed wat Philip er nu zo kijkwaardig aan vond. Maar hey, de jongen was een geweldig mens. Hij liet hem maar even zijn ding doen. En toen Linus weer terug keek was de Roselia verdwenen. Hij zuchtte even. Dat was heel jammer. Hij had eigenlijk helemaal niet geweten wat hij had moeten doen. Maar het voorbij laten gaan van een kans is altijd vervelend. En weer terug naar Philip. Hij had een kleine dagdroom over een gelukkige wereld. Waar iedereen elkaar kende, en waar iedereen lief tegen elkaar was. Er zou een standbeeld staan van een Ranger. En iedereen zou er bewondering voor hebben. Bewondering voor de prachtige wereld die ze hadden gemaakt. Ik wil er even aandacht aan besteden, dat Philip dus geen standbeeld van zichzelf voorsteld. Daar is hij veel te bescheiden voor. Hij ziet dit niet als iets dat hij alleen aan het doen is. Het zijn alle Rangers tesamen die voor die prachtige wereld in zijn dagdroom hebben gezorgd. Hij had het wel leuk gevonden als er een Linus standbeeld had gestaan, maar dat leek hem onwaarschijnlijk. Wat nog wel had gekund was dat Linus op een gegeven moment in de toekomst een logo zou worden voor een bepaalde bibliotheek. Dat zou die vast leuk vinden. En daarmee keek Philip naar beneden. De twee heren waren elkaar nu aan het aankijken.
Philip plaatste vastberaden zijn handen in zijn zij en zette zijn gepatenteerde Philip glimlach op. “Zullen we maar weer eens verder gaan? Misschien kan iemand onze hulp nog wel gebruiken.” Linus knikte. Jep, daarvoor waren ze hier. En misschien zou hij de Roselia nog wel tegenkomen als ze zouden gaan lopen. Philip zette al een paar stappen richting het centrum en Linus liep met hem mee. Het super duo! Het koppel dat alles kon doen! Niet de helden die Hoenn nodig had.. maar de helden die Hoenn verdiende! En deze twee helden kwamen aan bij een ijscokar. Maar de ijscoman leek nogal in paniek te zijn. De nieuwsgierige Philip liep er samen met zijn partner, Linus, naartoe. “Goedemiddag meneer. Mijn naam is Philip Schulz en ik ben een Hoenn Graduate Ranger. Zou ik u vandaag misschien ergens mee kunnen helpen toevallig?” Hij deed zijn Ranger Saluut. De man keek hem gepaniekeerd aan, maar dat leek een klein beetje te zakken toen hij hoorde dat hij met een Ranger te maken had. Hij zuchtte en begon te spreken: “Mijn ijscokar zit zonder stroom. Ik heb een noodaccu, maar die is ook leeg.” En Philip kreeg een mooi idee. “Geen zorgen meneer. Er zijn hier genoeg elektrische Pokémon. Ik zal er eentje om hulp vragen. Die zou uw noodaccu kunnen opladen.” Hij deed nogmaals zijn Ranger Saluut en ging op pad. Ook Linus waggelde mee. Philip was altijd zo vlug als hij mensen ging helpen. Hij kon het nauwelijks bijhouden. Hopelijk zou hij ooit evolueren. Hij wist niet of het ging gebeuren. Maar er was een kans dat als hij kon evolueren, hij langere benen zou krijgen. En dat zou veel fijner zijn als hij met Philip op pad moest. En een half uurtje later zagen ze een Elektrike zonder baasje over straat lopen. “Hey!” Zei Philip. “Zou je ons misschien kunnen helpen? We zouden je speciale krachten goed kunnen gebruiken!” De Elektrike keek hem onbegrijpend aan. “We kunnen je elektriciteit gebruiken om een accu op te laden. Maar daarvoor moet ik je wel even capturen.” Legde Philip uit. Hij haalde zijn Stuler tevoorschijn en begon wat Cirkels rondom de Elektrike te maken. Het was een hondachtige, en begon het als een spelletje te zien. Dus Philip moest af en toe aparte bewegingen maken om de cirkels niet te verbreken. Maar het was dan toch uiteindelijk écht gelukt. Snel bewogen ze zich terug naar de man met van de ijscokar en gebruikten het trucje dat ze hadden bedacht. De Elektrike laadde de accu op en de man was weer helemaal gelukkig. En ook de kinderen waren gelukkig. De ijscoman had schijnbaar uitgelegd dat er een aardige Ranger zou zijn die terug zou komen met de oplossing voor hun ijsgerelateerde probleem. Philip verbrak te capture en zwaaide daarna de Elektrike na. Vervolgens haalde hij voor zichzelf en Linus een ijsje. Dat hadden ze wel verdient vond hij. Vooral Linus. Want Linus was een geweldige persoon.
[Closed]
