Naam: Evelyn Jones
Leeftijd: 18 jaar
Geslacht: Vrouw
Type: Trainer
Pokédex: KlikjeInnerlijk: Eve is eigenlijk best wel een bitch. Ze bijt van zich af als ze het ergens niet mee eens is en maakt vaak snerende opmerkingen waardoor vrienden maken voor haar niet gemakkelijk is. Als er interesse wordt getoond vanuit het mannelijke geslacht voor haar doet ze altijd eerst met het spelletje mee, maar kapt ze af als het te serieus wordt. Dit zorgt ervoor dat ze vaak in gevaarlijke situaties belandt; haar grote mond helpt haar daar niet echt bij. Tegen mensen die vriendelijk tegen haar blijven doen en haar muur willen breken, wordt ze wat terughoudender.
Uiterlijk: Evelyn heeft wit lang haar dat tot onder haar borsten komt. Haar haren vallen in een rechte pony over haar voorhoofd en kan verward worden voor heel lichtroze wanneer het licht erop valt. Haar ogen hebben een lichtpaarse kleur en onder haar rechteroog heeft ze twee geboortevlekjes zitten. Ze is vrij klein gebouwd en wordt daarom vaak onderschat, maar in werkelijkheid kan ze je hard raken als ze wil.
Geschiedenis: “Dus je wilt weten wie ik ben? Well, ik kan er een hele lange uitleg aan plakken, maar daar heb ik eigenlijk niet zo veel tijd voor en ook helemaal geen zin in. Het zal meer aan de zin liggen dan aan de tijd, want in principe heb ik op dit moment niks te doen. Maar wat zal ik zeggen? Ik heb op mijn 12de een Shinx gekregen die ik op mijn 14de geëvolueerd heb. En ik weet dat er trainer staat op mijn pas, maar ik ben geen trainer. Ik heb ooit overwogen om Ranger te worden, maar Rangers zijn veel te sociaal en dat ben ik dus totaal niet. Dus nu reis ik eigenlijk maar gewoon wat rond en pik herinneringen of laat herinneringen achter bij mensen die ik tegenkom op mijn weg. Normale ontmoetingen verlopen bij mij niet langer dan een dag, want ik ben goed in mensen wegjagen. Hoe dat komt? Well, ik zou graag willen zeggen dat het aan hun ligt, maar dat is niet zo. Het ligt aan mezelf. Of nee, het ligt eigenlijk aan John. De Seedot. Wil je mijn verhaal dan echt zo graag horen? Goed, maar ik ga er niet langer dan tien minuten aan besteden, hoor. En als je het gehoord heb, wil ik niet dat je het gaat rondbazuinen, want ik weet je waarschijnlijk wel te vinden.
Goed, het begon dus allemaal toen ik vijftien jaar was en nog in Lavender Town woonde, het zogenaamde spookstadje van Kanto en eigenlijk het startpunt van alle achterlijke, ranzige verhalen. Ik ken hier een meisje die daar gewoond heeft en een paar jaar later is uitgekomen dat haar broer foto’s van haar verzameld hield in zijn huis. Toen men dat publiceerde, moest het gelijk weer verwijderd worden omdat het Lavender Town een slechte naam zou geven. Maar goed, daar zijn we nu niet over bezig, want het ging eigenlijk over mij. Als dat niet geweldig is. Zucht. Anyways, er was een knappe jongen genaamd John, einde. Nee, oké, ik zal serieus zijn. Goed, er was dus een knappe jongen genaamd John en veel meisjes vielen op hem. Je kent het wel: lichaam als een atleet, haar dat altijd perfect valt – ook als hij door een storm heeft gelopen – en een hese stem die ervoor zorgt dat je de rillingen op je rug voelt, blauwe ogen die door je ziel lijken te kijken en een strak kontje waar iedereen wel eens stiekem naar kijkt. Oké, dat laatste was niet per se waar ik voor viel, maar voor de rest wel. En natuurlijk had hij ook zo’n goddelijk innerlijk, maar dat moest ook wel als hij zijn slachtoffers wilde strikken. En hier begint de ellende, vlak na onze ontmoeting.
Als ik hierop terugkijk, zou ik mezelf op dit punt het liefste hard een klap geven. Ik was jong, naïef en ik werd zestien. Ik weet niet of die laatste per se iets met mijn fout te maken heeft, maar hij had een superleuke verjaardag voor me georganiseerd met een paar vrienden. Achteraf hoorde ik dan dat het allemaal onderdeel van zijn plan was. Maar goed, hij had dus plannen gemaakt voor mijn zestiende verjaardag en op mijn feest leerden we elkaar beter kennen. Hij leerde iets meer over mijn achtergrond – waar niet veel over te vertellen valt – en ik leerde iets meer over zijn… mond. Ja, hallo, wat had je anders verwacht met alcohol, verliefde gevoelens en een naïef, pas 16 jaar oud geworden meisje? Juist ja, niks anders. Maar goed, we hebben dus gezoend op mijn feest en vanaf toen werd het alsmaar beter. Of alsmaar slechter. Het is maar in welke context je het bekijkt. Ik kreeg zijn mailadres, zijn telefoonnummer – jaaa, ik weet het dat het dom is als je met iemand zoent die je niet eens zo goed kent dat je zijn telefoonnummer en mailadres niet eens hebt, maar hé, ik heb mijn lesje geleerd, dus kijk me niet zo aan – en vanaf toen begonnen we steeds meer met elkaar af te spreken. Mijn schoolresultaten bleven best wel hetzelfde – ik was dan ook een zeer ijverige studente ondanks dat ik graag wat regeltjes brak – en tussen hem en mij ging het steeds beter.
Het duurde ongeveer een jaar eer dat we een relatie kregen. Waarom? Omdat hij voor mij nog een paar andere meisjes had gehad. En telkens brak dat opnieuw mijn hart, maar telkens verzekerde ik mezelf ervan dat het een fase was, dat hij daaruit zou groeien en dat hij voor mij zou kiezen. En op het eerste zicht leek het dat ik gelijk had, want opeens keerde hij zich ook naar mij en vlak na mijn zeventiende verjaardag spraken we nog eens af. We zoenden nog een keer en hij gaf toe dat hij me eigenlijk best wel zag zitten al een tijdje, maar dat hij niet wiste hoe hij op me af moest gaan. En ja hoor, we kregen een relatie. En vanaf toen ging het bergafwaarts. Niet alleen met mijn schoolresultaten, maar ook met de rest. Ik ging lichamelijk gezien veel sneller verder dan dat ik er eigenlijk klaar voor was en ik bleef mezelf maar zeggen dat het niet uitmaakte, dat ik van hem hield en dat hij ook van mij hield en dat zou het dan zogenaamd goed moeten maken. Ik kan je vertellen dat dat niet iets is wat je jezelf wijs moet maken. Je moet gewoon je gevoel volgen op dat moment en dat was iets wat ik niet deed. Ah nee, want als je jezelf iets wijsmaakt, gaat dat toch duidelijk de andere kant op dan hoe je je voelt? Ja, dat begrijp ik nu wel, dus stop met me zo aan te kijken. Djeez.
Maar goed, het ging dus bergafwaarts. Misschien op het eerste zicht niet per se tussen ons, want dat kon eigenlijk niet beter gaan. Hij gaf me aandacht, troostte me als ik dat nodig had en spendeerde veel tijd met Luxio. Het was alleen tijdens de lichamelijke momenten dat ik me… ongemakkelijk voelde. Niet alleen omdat ik er misschien – oké, zeker – niet klaar voor was, maar ook omdat ik het gevoel had dat we nooit alleen waren. Dat klinkt misschien stom, maar ik wist dat we niet alleen waren, dat er iets niet klopte. En nadat ik mezelf volledig aan hem had overgegeven, eigenlijk het ding had gedaan waarvan je ouders willen dat je ermee wacht tot je 30ste, gebeurde het. Opeens hingen er overal foto’s van me. In de klas, in de gymzaal, buiten op de gebouwen. De directie liet meteen alle studenten terug naar huis gaan zodat de conciërge alle foto’s kon verwijderen, maar het was al te laat. Een paar leukerds hadden zelf foto’s van de foto’s genomen en deze op social media verspreid. Na contactopname met de politie werden deze ook verwijderd, maar het kwaad was eigenlijk al geschied, want iedereen keek me scheef aan.
En zoals jullie misschien al wel kunnen raden, zijn mijn ouders en ik moeten verhuizen. Mijn vader die wilde me niet eens aankijken en mijn moeder kon niks anders doen dan huilen. Ik snap mijn vader wel, want ik heb zelf tot op de dag van vandaag nog moeite om mezelf aan te kijken in de spiegel, om te geloven dat ik echt zo stom kon zijn om te geloven dat John ook maar echt iets om me gaf. Uiteraard ging het alleen om het lichamelijke en om me in het openbaar te vernederen, hoewel ik wel moet toegeven dat hij het lang met me heeft uitgehouden. In elk geval zijn we nu naar Kalos verhuisd, naar Vaniville Town of hoe dat rotdorp hier ook heet. Ik ben op mijn achttiende verjaardag gelijk uit huis gegaan om te reizen, want ik kon de teleurgestelde gezichten van mijn ouders niet meer aanzien en bovendien zou het misschien helpen om ervoor te zorgen dat ik mezelf minder ging haten, maar ook wat meer vertrouwen heb in de mensheid. En guess what? Het heeft tot nu toe nog voor geen ruk geholpen.
Dus, hier hebben jullie het. Het dramatische rotverhaal dat mijn leven veranderd heeft. Want weet je, ik was vroeger heel anders. Een vrolijk, lief meisje die veel overhad voor anderen. Nu ben ik op z’n zachtst gezegd een ongevoelige bitch geworden. Maar ik kan niemand meer binnenlaten, vooral geen jongens niet. Want als mijn karakter ze niet afschrikt, zal mijn verleden dat wel doen. Nee, als ik één ding van dit geleerd heb, dan is het dan mensen niet zeggen wie dat ze zijn en dat er altijd wel een addertje onder het gras zit, dat er altijd wel iets achter hun zogenaamde goedbedoelde intenties zit. Niemand is oprecht vriendelijk tegen je zonder dat hij iets van je terugverwacht. En als je gelooft dat dit wel zo is, dan ben je echt gewoon dom. Ik hoop dat mijn verhaal je wat inzicht geeft. En als je enkel naar me toekwam om wat sensatie in je leven te hebben, dan f*ck you. Hier heb je je verhaal. Doe er maar mee wat je wilt, maar je kunt oprotten voor mijn part. Ciao.”
