Vandaag bevond onze held zich op een berg. Hij keek uit over het land beneden. Een koepel. Hij vond het moeilijk om aan te zien. Hij zag enkel grijs, metaal en rook daar vandaan komen. Zijn ogen werden mistiger.. ijziger.. en hij balde zijn vuisten. Natuurlijk kon hij zo iets gemeens terugvinden net naast een stad die enkel geeft om apparaten. Hij zuchtte diep. Zo diep dat zijn pijp bijna uit zijn mond viel. Geschrokken reikte hij ernaar. Om er voor te zorgen dat het niet op de grond zou vallen. Hij sloot zijn ogen. Geen paniek. Hij moest er gewoon voor zorgen dat hij zich weer voelde als de vorige keer. Zo fel als de zomer, zo mysterieus als de winter, zo geduldig als de herfst en zo volhardend als de lente. En toen hij zijn ogen weer opende.. kon hij het allemaal weer helder zien. Geen mist. Geen ijs. Enkel zuiver blauwe ogen. Hij bleef uitkijken over de vallei toen Tove naast hem landde. “Iets gevondeld?” Tove liet het stoom uit haar neusgaten komen. Het betekende twee dingen. “Ja” en “Laten we ze een lesje leren” En dat was ook precies de intentie van haar scoutmissie. De man met de rode hoed klom op de rug van de Dragonite.. of.. Drageniet.. zoals hij het zelf zegt en ze vlogen naar beneden. Om specifieker te zijn vlogen ze naar de waterkant aan waar Mauvile City stond.
Het was een koude dag vandaag, en het vliegen maakte het niet veel warmer. Het was dan ook een dag waarop de wolken donker waren, en laag hingen. Meestal wist deze knakker op dit soort dagen niet snel genoeg hoe hij een warme plek op moest zoeken. Maar sinds die dag.. is het een ander verhaal. Het ging niet meer om hem. Het ging om iets dat groter was dan hijzelf. En hij moest er voor vechten. Voor zijn huis. Voor de wereld. Op ongeveer een halve kilometer afstand van een fabriek landde ze op de grond. Ze keken toe, hoe de fabriek hun afvalstoffen in het water naast Mauville City dumpte. Als het aanzicht al niet iets was om door te kotsen, dan was de geur dat wel. De man in groen voelde iets in zich opborrelen. Een instinct dat hem vertelde dat hij nú actie moest ondernemen. Er was geen tijd om na te denken. Er was al genoeg tijd verloren gegaan al die tijd dat hij in het bos had geslapen.
Hij rende er op af. Tove begon te vliegen. Ze hield haar afstand, maar vloog wel met hem mee. Ook voor haar was haar trainer onvoorspelbaar geworden. Een man van liefde, maar ook een man van onmogelijke vastberadenheid. De laatste tijd kon het soms zo zijn alsof ze een orkaan zag voorbij gaan als hij ergens op af stapte. Er was zeker iets veranderd. Angst en respect gierde door haar lichaam, terwijl ze zag hoe haar trainer over het hek begon te klimmen. Hij gaf niks om de elektrische schokken die hij kreeg. Eenmaal boven aan het hek liet hij zich naar beneden vallen. Dit maal landde hij op zijn voeten. Dat gebeurde ook niet al te vaak. Eenmaal aan de andere kant van het hek maakte hij zijn weg naar de dichtstbijzijnde ingang. Hij hield de deur open voor Tove, die een paar seconde later aan kwam.
Nu ging het beginnen. De échte missie waarvoor hij hier was gekomen. Het stoppen van de vervuiling die deze fabriek aanrichtte. Het was een serie van gangen, en manoeuvres die ze moesten uitvoeren. Zowel om niet gezien te worden, als om bij de baas te komen. Hij wist dat er een hoofdpaneel moest zijn ergens. Meestal was dat de hoogste kamer. En zeker een kamer waar weinig mensen naartoe gingen. De belangrijkste popo zat daar natuurlijk. De mensen die hij als minder zag moesten maar onder hem werken. Onze rood gehoede wreker was het daar fundamenteel mee oneens. Al gauw waren ze in een gang aangekomen die er enkel op kon duiden dat ze de bestemming die ze wilden bereiken hadden gevonden. Ze stonden met hun tweeën voor de deur. Na een snelle uitwisseling van blikken knikte Tove. Ze wist wat haar te doen stond. Met een Slam aanval sloeg ze de deur vijf meter verderop, uit zijn scharnieren. “Wat!” Er was niemand gewond geraakt, maar er zat wel een heel geschrokken man aan een veel te groot bureau. “W.. wie ben jij?” Vroeg hij angstig zodra hij oog had voor Sven’s blik. De jongen stapte verder de kamer binnen en ging voor het bureau staan. Met Tove direct achter hem. “Stop de fabriek.” Zei hij klam, en toch streng. De man begon te zweten. Maar zei niets. Sven stak zijn pijp aan. Na een paar teugjes maakte hij drie kleine wolkjes die nu boven zijn hoofd hingen. “Mij zeggen het niet nog eens..” Het klonk nonchalant, maar iedereen in de ruimte wist hoe serieus dit bevel was. En toen ging er een alarm af. Sven sloot zijn ogen en zuchtte. Hij keek naar Tove. Binnen een seconde brak ze door een van de ramen van het kantoor, door er doorheen te vliegen. Sven sprong er achter aan en landde op haar rug. “Dwazen..” Wisten ze nou echt niet wat ze aan het aanrichten waren? Ze leefden ook op deze planeet! Waarom kon niemand zien dat er niks van over ging blijven als ze het zo zouden blijven behandelen?! Er was geen verbaal initiatief nodig. Tove dook neer op de elektrische bedrading rondom de fabriek en maakte binnen luttele seconden korte mette met hun voorziening van elektriciteit. Dat was al één manier om ze tegen te houden. De volgende ging meer drastisch zijn. Tove landde op de grond en Sven stapte af. Hij draaide zich naar de fabriek. Hij ging op de uitkijk staan. Met zijn ene hand aan zijn pijp, en de andere op zijn rug keek hij koelbloedig hoe sommige van de mensen die buiten aan het werk waren niet wisten wat ze moesten doen. Toen Tove terug kwam, had ze een grote rots bij zich. Deze propte ze in de uitlaat van de fabriek, zodat er geen rotzooi meer uit kon komen. Als nu iedereen slim was.. maakte ze dat ze de fabriek uit kwamen.. het zou niet meer lang duren voordat er een ontploffing gebeurde. Tove stoof op Sven af. Die sprong op, en landde op haar rug. Als een speer vlogen ze omhoog, om te zien of het ging lukken. En natuurlijk ver genoeg om straks zelf niet onder de drek te zitten.
