Een lading water klotste tegen zijn gezicht. Hij knipperde met zijn ogen en wreef het water van zijn gezicht. Hij was in slaap gevallen. Een klein golfje had hem wakker gemaakt. Toen hij vooruit keek zag hij dat ze al bijna bij de kust van Ever Grand City waren. Nu pas viel het hem op dat het er best vreemd uit zag. Hij kon enkel Rondo’s planten hoedje zien boven het zeewater. Het paste gewoon niet bij elkaar. Maarja, daar deed hij het voor, dingen die niet helemaal zijn zoals ze horen, dat zijn de leukste dingen. Dat vond hij zelf dan ten minste. De twee heren kwamen aan op het strand en ruimde de opblaasboot op. Die konden ze hier niet zomaar laten liggen. Dat wisten ze nog van de laatste keer dat ze hier waren. Dat was de Battle Maison. Een speciale rij aan uitdagingen van verschillende trainers met willekeurig gekozen pokemon. Het was de bedoeling om tien gevechten achter elkaar te winnen. Een pittige uitdaging dus. Maar hij had het gedaan. Twee keer zelfs. Dit was precies het soort plek waar hij voor zichzelf kon uittesten hoe goed hij was. Gyms waren daar ook goed in, maar daar moest je net iets langer voor trainen. Iets anders, waar JP echter nog niet was geweest, dat hier ook aanwezig is, is de Victory Road. Het was een weg.. een weg die naar.. nouja.. overwinningen zou moeten leiden. Maar er was een dikke kans dat dat niet het geval was. misschien voor sommigen, maar niet iedereen kon altijd winnen. Hij wist enkel dat er in de Victory Road, en daarna, zeer sterke trainers aanwezig waren. Misschien dat hij dat voor nu nog maar even ging overslaan. Het had sowieso geen zin te gaan vechten, als Rondo al moe was van al dat zwemmen. Het was een sterke pokemon, maar genoeg is genoeg. Dat was ook een van de redenen waarom zijn pokemon hem een prima trainer vonden. Hoewel hij dat zelf niet altijd zo zag. Zes badges later.. en hij twijfelt nog steeds of hij wel écht een trainer is. Zijn probleem is gewoon dat hij niet eens weet wat een échte trainer is. Dus hij zal zichzelf ook nooit zo kunnen zien. Er zijn namelijk veel te veel manieren om een trainer te zien. En eigenlijk zijn veel te veel mensen een trainer. Er is niet zomaar één antwoord. Maar ach, daar komt hij ooit zelf nog wel eens achter.. hopelijk.
Na een tijdje langs de kust te hebben gelopen, ze kwamen aan de verkeerde kant van het strand aan, kwamen ze aan bij een klein stadje. Ofja, het was niet echt een stad. Het waren drie huizen en een pkmn centre. Het was in ieder geval iets minder dan hij had verwacht. Bij een stad met ‘Grand’ in de naam verwacht je nou eenmaal iets meer dan een paar huisjes en een pkmn centre. Hij keek er eens rustig overheen om na te denken over wat hij als volgende ging doen. Hij kon best even rusten bij het pkmn centre terwijl Rondo ook even een momentje kreeg om te rusten. Maar op dat moment hoorde hij iets. “Nee niet doen jij zoon van een zeurende zorgdrager!” JP’s wenkbrauwen gingen een beetje omhoog. Dit was.. een aparte belediging. Maar het klonk niet alsof het boos werd gezegd. Meer ongerust ofzo. Wat kon dat zijn? En hij had zijn hoofd nog niet eens een halve millimeter opzij gedraaid, of er flitste alweer iets langs zijn voeten. Het was een Drowzee. En achter hem aan kwam een meisje, net iets jonger dan JP, gerend. “AUW!” In het voorbij rennen trapte ze per ongeluk op zijn tenen. Was het per ongeluk? Laten we daar maar wel even van uit gaan. “Sorry.” Zei ze nog zachtjes in het voorbij rennen. De Drowzee draaide zijn hoofd snel naar haar en stak zijn tong uit. “Niet jij, jij geel gekleurd gammelend gasfornuis!” Hij viel niet zo snel op vrouwen met een kort lontje, maar hij was toch wel erg gecharmeerd van haar. Maar misschien moest hij er niet op in gaan. Hij was hier niet om dates te fixen. Dus dat. Hij keek verder hoe haar pokemon en zij verder om een huisje renden, totdat het er op begon te lijken dat ze gewoon rondjes om het huis aan het rennen waren. Waarom was ze zo boos op de Drowzee? Hij keek naar Rondo, maar die haalde ook zijn schouders op. Het was een bijzondere dag. Nu al. En het was nog niet eens elf uur geweest. Had hij eigenlijk wel zin in een zo’n drukke gebeurtenisvolle dag? Well, daar kon hij maar op één manier achter komen. En dat was door zich ermee te gaan bemoeien. En nét toen hij een stap in hun richting wilde zetten deed iemand de deur open. De Drowzee knalde er tegen op. En het meisje ook! Voor een seconde lagen ze allebei uitgeteld op de grond, maar het scheen dat het meisje meer vuur in zich had dan je op het eerste oog zou denken en greep direct naar de uitgetelde Drowzee. “En nu heb ik je! Hebbes!” Ze greep hem helemaal vast. Hij liep naar haar toe en zei: “Een pokéball is ook een prima optie om je pokémon bij je te houden.” Ze keek verward op. En toen leek ze het te begrijpen. “Ohja.. dat kan natuurlijk ook.” Ze deed direct wat haar werd geadviseerd. Hij vond het toch wel opmerkelijk dat ze dat niet zelf had bedacht. Een trainer in Ever Grand CIty weet toch wel iets van trainen af? Als dat niet zo was, kon het hier echt heel gevaarlijk zijn. En voor hij het wist was ze al opgestaan en stak ze haar hand uit. “Ik ben Mabel. En jij?” Oh nee, contact, paniek. Wilde hij dit wel? Maar in het nadenken had zijn hand al besloten dat hij een hand terug moest geven. “Uu..u..uh Jean-Pierre.” Zei hij wat twijfelachtig. “Ja met zo’n naam zou ik ook twijfelen of ik het zo moest uitspreken.” Plaagde ze. Oh wat frustrerend.. Het ging er weer zo eentje worden vandaag.
