Er was eens een Jean-Pierre. En die had het in zijn hoofd gehaald om naar een bepaald soort eiland te gaan. Een eiland waar een grote toren op staat. En die toren staat ergens om bekend. Vraag je je nu af wat dat ding is waar die toren om bekend staat? Die toren staat bekend om het feit dat daar nog wel eens een legendarische Pokémon op zou kunnen zitten. Gewoon lekker chillen boven de wolken weet je wel. Low key. Swagpants enzo. Want het opzoeken van een enorme vliegende draak worm is natuurlijk een van de beste ideeën die een jonge trainer zou kunnen hebben. Vind je ook niet? Jean-Pierre dus ook. En hij ging. Vastberaden. Op weg. Naar de Sky Pillar. De toren waarover we het net nog hadden. Die ene die heel erg gevaarlijk is. Met vloeren waar je door heen kan vallen als je niet snel genoeg er over heen gaat. Die toren dus. Die erg hoog is. Dus dat gevaar van vallen kan fataal zijn zegmaar. Die categorie dus. Die Sky Pillar. Moet ik het je nog een paar keer zeggen of is het zo onderhand wel duidelijk voor je? Want ik zou het graag nog eens uitleggen aan een zeker persoon. Jean-Pierre dus. Die persoon. De persoon die de dodelijk hoge toren met vallende vloeren gaat beklimmen. Die Jean-Pierre. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de locatie. Want het is echt midden op zee ergens. Pacifidlog Town is in de buurt. Maar zelfs dat is eigenlijk nog erg ver weg. Dus als er iets mis gaat wordt het moeilijk om hulp te zoeken. En als hij hulp gaat krijgen, duurt het ook nog wel even voordat het hier kan zijn. Dus weetje. Het is een all round geweldige dag om een Jean-Pierre te zijn. Dusja, tijd om daadwerkelijk een kijkje te nemen bij onze helden. Want dat is nu wel lang genoeg uitgesteld eigenlijk.
Jean-Pierre stond op het eiland naar de toren te staren. Hij kon nog niet eens de top zien als hij naar boven keek. Daar woonde iemand die dus echt niet van sociaal contact houdt. Maar dat was okay. Jean-Pierre ging op zijn hoede zijn voor als er iemand was. Of een Pokémon. Hij wilde immers enkel een kijkje nemen eigenlijk. Een beetje meer ervaring krijgen in het reis gedeelte van het trainer zijn. Dat kon toch geen kwaad. En zijn team was toch al best sterk. Dus er kon niet echt veel mis gaan in zijn ogen. Wat dus totaal het tegenovergestelde is van wat de verteller daarnet nog allemaal zei. Maar sommigen weten meer dan anderen. Dat geeft niet. Daar komen de beste verhalen van weet je. Hij staarde dus omhoog. Hij had geluk dat de zon achter hem stond. Anders zou hij verblind raken door de zon als hij zo omhoog aan het staren was. Hij vroeg zich af hoe hoog het werkelijk zou zijn. Zou hij naar de maan kunnen gaan in die toren? Of werkte dat niet zo? Er was maar één manier om er achter te komen. Het liet hem een beetje denken aan die keer in Victory Road, toen wilde hij eigenlijk ook alleen maar een kijkje nemen. En dat had hij gedaan. Er kwam meteen ruzie van maar ey, dat kan gebeuren. Het herinnerde hem ook aan de kettingreactie aan herinneringen die hij had in de victory road. En een paar waren echt fijn. Zoals al die keren dat hij goede vrienden had gemaakt. Naja, vrienden maken met Cecille verliep een beetje ongemakkelijk eerst. En toen werd het zelfs bijzonder vervelend. Maar als iemand een goed persoon is, dan schijnt dat uiteindelijk wel door. En kun je dat zien. En JP zag dat uiteindelijk dus ook. En daar had hij iets moois aan overgehouden. Waar hij ook iets moois aan overgehouden had was die keer dat hij aan Watson vroeg waar hij zijn truien vandaan haalde. Dat moest hij toen vragen van zijn moeder nog voor zijn Gymgevecht. En de laatste kerstmis kreeg hij zelf een hele fijne trui. Naja meerdere eigenlijk. Maar er was er maar eentje die hij daadwerkelijk mee nam op reis. Dat was een coole bruine trui. Eigenlijk net zoals die van Watson zelf. Hm, dat was vast geen toeval. Die had hij hier ook bij zich. Als ze erg hoog op zouden komen kon hij die trui vast goed gebruiken tegen de kou. Want zo werkte dat schijnbaar als je erg hoog in de lucht zat. Waarschijnlijk hadden vliegende pokemon daarom zo vaak van die dikke donsveren. Maar hoe werkte dat dan met Pokemon zoals Salamence. Die zou moeten bevriezen. Die was sowieso al koudbloedig. Oh dat was dus echt niet verstandig. Al die arme gesneuvelde Dragonites. Wacht.. die komen niet zo vaak in het wild voor. Dan was het geen probleem. Crisis is voorbij. Och wacht eens. Hij had nog iemand naast zich staan. Mimi. Want ja. Je dacht dat hij ging lopen naar boven? Hah, nee echt niet. Jean-Pierre is niet echt een sporter. Dus ze gingen lekker vliegen. En een vurige Pokemon zoals Charizard kon haarzelf wel warm houden. Hij deed uit voorzorgsmaatregelen zijn Watson trui al aan. Goh, hij kon cosplayen als een jonge Watson. Hij had al twee elektrische pokemon dus dat was nog niet eens zo heel erg uit de richting. Hij ging op Mimi’s rug zitten en met een harde klap van haar vleugels schoten ze de lucht in. Ze konden overduidelijk niet recht omhoog vliegen, dus Mimi vloog er in een spiraal draaien om de toren heen. Die toren, met die gevaarlijke vloeren. Maar die vloeren waren nu niet gevaarlijk. Ofja, die waren nog steeds gevaarlijk. Maar ze liepen er niet op, dus het was voor hen niet gevaarlijk. Laat maar. Het zou wel even gaan duren, maar Jean-Pierre merkte dat hij toch echt iets van goggles mee had moeten nemen, want dit was niet te doen voor zijn ogen. Hij moest ze constant of nauw bij elkaar houden, of letterlijk dicht. Hij wende er wel allemaal aan. Maar gewoon niet snel genoeg. Of in ieder geval niet zo snel als dat hij dat zelf fijn zou vinden. Dusja. Maar al met al zag het er vrij episch uit.
[Closed]
