Roadblock

Natuurlijk bevond ze zich weer in de kou. Kate zuchtte en liep verder door de sneeuw. Ze was op weg naar een Quest die specifiek alleen voor Area Rangers was en aangezien er niemand anders beschikbaar was, werd zij erop uitgestuurd. Maar met klagen ging ze ook niks bereiken, dus stapte de blondine stevig door richting het huis waar ze van hulp moest zijn. Het was alweer een tijdje geleden dat ze een Quest had gedaan, dus het voelde wel verfrissend. Net als de wind die ervoor zorgde dat ze haar sjaal wat strakker trok. Als ze naar Kalos verhuisde zou ze sowieso niet in Snowbelle wonen, de reden daarvoor kon je al in de naam vinden. Ze was bijna bij de plek waar ze volgens haar styler moest zijn. In elk geval, als ze verder kon. Bruingroene dinge lagen op het pad en blokkeerden haar weg. Wat in Arceusnaam? Langzaam stopte Kate terwijl ze opkeek van haar holo caster en knipperde een paar keer met haar ogen. Ze hadden niet overdreven toen ze zeiden dat ze hulp nodig hadden met omgevallen bomen. Gigantische naaldbomen lagen op de weg en maakten het moeilijk eroverheen te lopen, laat staan er met een auto overheen te rijden. Kate telde er minstens drie, waarvan twee over elkaar lagen. Ze moest eerst de bewoners van het huis achter de weg bezoeken, maar in elk geval was ze op de hoogte van het probleem. En het was geen klein probleem, great. Onhandig klom de Ranger over de bomen en na een snelle blik over haar schouder te hebben geworpen liep ze verder. Het huis was niet erg veel verder en beleefd klopte Kate op de deur. Een oudere vrouw deed open en keek haar vragend aan, toen zag ze het Rangersymbool op haar jas en lichtte haar ogen op. “Bent u de Ranger die hier heen is gestuurd vanwege de bomen?” vroeg ze hoopvol en Kate reageerde met een knik. Voor ze er verder in op kon gaan ging de oude dame verder. “Die vreselijke dingen liggen er al een hele week,” zuchtte ze met gesloten ogen. “Het werd tijd dat er iemand kwam.” Kate knipperde verrast met haar ogen. “Oh uh, sorry,” reageerde ze verontschuldigend. “Ik was niet op de hoogte van de situatie.” Dat was waar, ze was maar voor een paar dagen in Kalos. Vooral om over een overplaatsing te kunnen praten, maar ze was ook meteen op een Quest gestuurd wat heel iets zei over de Area Rangers in Kalos. “Oh, ik neem het je niet kwalijk schat,” de vrouw keek haar vriendelijk aan. “Ik had alleen gehoopt dat het wat sneller werd georganiseerd, het is moeilijk om naar buiten te komen met die bomen. Mijn man heeft last van zijn rug en ik kan mijn kleinzoon niet altijd lastig vallen.” Kate glimlachte vriendelijk. “Ik zal er zo snel mogelijk iets aan doen.”

En dus mocht ze weer terug de kou in! Die ze nooit echt had verlaten, maar goed. Ze moest bomen weghalen. Aangekomen bij de eerste boom, besloot Kate de omgevallen dingen wat beter te inspecteren. Ze kwam tot de conclusie dat er drie grote bomen lagen en een kleinere die waarschijnlijk minder moeite zou kosten. Ze leken te zijn losgetrokken door een storm, of in elk geval dat was wat de Quest haar had verteld. Een sneeuwstorm, brr. Maar dat was niet het probleem hier. Aangezien het net had gesneeuwd waren de dingen te nat om goed te branden, dus het was onmogelijk om Tara of Hime te gebruiken om de dingen in vlammen op te laten gaan. En haar andere pokémon zouden ook niet veel kunnen uithalen. Wat ze moest doen was de dingen in stukken snijden, maar ze kon niet echt een kettingzaag halen en de dingen bewerken. Bovendien zou dat veel te lang duren. Als ze dat deed zou ze sterven van de kou. En de oplossing voor als ze haar eigen pokémon niet kon gebruiken was wilde zoeken die haar een handje – of pootje – konden helpen. Welke pokémon bevonden zich hier? Het antwoord kwam verrassend snel in haar op. Er was een keer dat ze een wilde Scyther had moeten vangen en dat waren net de pokémon die perfect waren voor deze klus. Dus als ze twee of drie Scythers zou kunnen vinden zouden de bomen zo in stukken zijn. Vastbesloten krabbelde Kate nog een keer over de bomen en probeerde zich te bedenken waar ze de pokémon kon vinden – waar was ze de laatste keer geweest? Na wat onderzoek op in de database vond de Ranger een richting en begon haar reis.

Een Scyther was… eigenlijk verrassend makkelijk te vinden. Nadat Kate haar expeditie in de richting die haar was aangegeven had uitgezet wist ze binnen tien koude minuten een groene gedaante te vinden. De Scyther zag haar ook en glipte er vandoor. “Hey, wacht,” zo snel als ze kon in de sneeuw probeerde Kate de pokémon te volgen. Onder het rennen – of meer onhandig glibberen – klikte ze de pokéball van haar Ninetales los en liet ze de pokémon eruit komen. Hime leek verrast en toen beledigd dat ze in de sneeuw terecht kwam, maar toen ze zag dat haar trainer alweer verder rende, snelde ze er achteraan. “Hime,” licht hijgend keek Kate naar haar pokémon. “Snij de Scyther de pas af!” De Ninetales gromde en rende langs haar trainer. De blauwe punt aan haar zilveren staarten verdween tussen de begroeiing en het duurde niet lang of een luider grommen klonk voor haar. Voor een moment leek de lucht wat warmer te worden en Kate moest haar best doen snel weg te komen van het vuur wat vervaarlijk dichtbij kwam. Hime stond grommend voor de Scyther die nerveus met zijn armen bewoog. Kate klikte haar Styler van haar riem en hief het ding omhoog. Blijkbaar maakte dat geluid, want de Scyther draaide zich om en keek haar dreigend aan. De pokémon was duidelijk bang en wisselde nerveus van been. Achter hem gromde Hime nog iets luider om duidelijk te maken dat hij niks moest proberen, wat hem niet meer op zijn gemak stelde. Alleen maar meer reden hem snel te vangen. Kate vuurde haar tol op de pokémon af en was voorbereid op de slagen die de Scyther probeerde uit te voeren om het ding uit de lucht te halen. Dit was niet haar eerste keer dat ze een pokémon moet capturen en het zou zeker niet de laatste zijn. Behendig wist Kate de groene pokémon te vangen en gebaarde naar Hime dat ze moest ophouden met grommen. “Hey, ik heb je hulp nodig,” ze keek de Scyther doordringend aan. “Dus maak je geen zorgen, we doen je niks.” De wilde pokémon keek verlegen terug en leek nog niet helemaal op zijn gemak te zijn. “Maar eerst moeten we meer van je soort vinden,” mompelde ze er achteraan. Ze wilde voor elke boom één Scyther en dat betekende dat ze er nog twee moest vangen.

Het leek erop dat de eerste Scyther meer een gelukstreffer was dan een teken dat het gebied vol zat met de pokémon. Kate zuchtte – waardoor een ijswolk voor haar verscheen – en wisselde een blik met haar vuurvos. Hime had ook nog geen geuren opgepakt en had een stemming net zo slecht als haar trainer. Beide waren ze geen fan van kou en dit gebied was een regelrechte nachtmerrie voor het duo. “Denk je dat we het beter daar achteren kunnen proberen?” vroeg Kate zich hardop af. De Scyther die ze al hadden gevangen liep rustig mee en klikte met zijn kaken. Misschien was dat een ja? In elk geval voelde de pokémon zich al veel beter op zijn gemak wat een hele geruststelling was. Opeens draaide de Scyther zich om en siste vervaarlijk naar iets achter hem. Was het een andere Scyther? Kate moest zichzelf teleurstellen, een Teddiursa keek nieuwsgierig uit een struik en staarde de groene pokémon aan. Maar wacht, als er een Teddiursa was… dan kon een Ursaring niet ver weg zijn! “Scyther,” siste Kate licht nerveus tegen de pokémon. “Deze kant op.” Gelukkig luisterde de wilde pokémon naar haar commando en volgde hij snel haar naar een beer-vrije plek. Hime wachtte al ongeduldig en richtte haar snuit in een andere richting. “Heb je iets gevonden?” verrast keek Kate haar pokémon aan. De vos liet een schrille blaf horen – wat alleen maar ja kon betekenen – en trippelde weg. Kate wisselde een blik met de Scyther om zeker te zijn dat hij volgde en liep achter haar pokémon aan. Hopelijk was het geen Ursaring die de Ninetales had gevonden.

Hime wist in recordtempo een andere Scyther vinden. De wilde pokémon was bezig met een besneeuwde struik waar wat bessen aan groeiden. Waarschijnlijk waren die moeilijk te vinden, want de Scyther leek erg op zijn hoedde. Nu voelde ze zich bijna schuldig dat ze de pokémon weg zou halen van de kostbare bessenstruik, maar ze zou ze wel iets kunnen geven als ze klaar was. Stil sloop Kate dichterbij in de hoop dat de pokémon haar niet meteen zou opmerken. Helaas waren haar twee compagnons niet zo stil en duurde het niet lang voor de Scyther zich dreigend klikken omdraaide. “Hime,” siste Kate naar haar Ninetales terwijl ze naar achteren sprong om de aanvallende pokémon te ontwijken. De Ranger probeerde naar achteren te komen, maar de sneeuw werkte niet echt mee, en ze gleed uit waardoor de op de grond kwam te zitten. De Scyther kwam dreigend dichterbij en Hime wierp zich meteen tussen de wilde pokémon en haar trainer. Grommend keek ze het monster aan terwijl de sneeuw rondom haar poten begon te smelten – een teken dat ze op het punt stond een vuurbal op haar tegenstander af te vuren. De wilde Scyther ontweek de aanval en schoot naar voren om de Ninetales aan te vallen. Hime wilde opzij springen, maar bedacht zich toen ze merkte dat Kate zich bijna recht achter haar bevond en nog steeds hulpeloos op de grond zat. Dus ze bleef dapper staan en was klaar om een tweede vuurvlaag op de wilde pokémon af te sturen, klaar om geraakt te worden. Voor dat kon gebeuren sprong de tweede Scyther – die Scyther die Kate had gecaptured – tussen de twee pokémon in en beschermde de Ninetales met zijn eigen klauwen. De twee scherpe zeisen sloegen tegen elkaar aan en een holle ‘klang’ klonk door de kille lucht. De wilde Scyther trok zich sissend terug en keek zijn soortgenoot met samengeknepen ogen aan. Kate’s Scyther siste ook en stelde zich beschermend op. Kate kwam snel overeind en liep naar voren om haar tol af te vuren. Terwijl de twee Scythers elkaar aan het bedreigen waren met hun gigantische messen, schoot de Ranger het ding op de wilde af. De Scyther zag het ook en haalde uit naar het ding. De andere Scyther – haar Scyther – zag de kans om de wilde te raken, maar jammer genoeg raakte hij daarbij ook de tol. Het ding vloog uit de baan en landde met een zachte plof in de sneeuw. Kate kreunde inwendig, maar er was niks aan te doen. Voor de in actie kon komen om het ding te pakken schoot Hime al voor haar uit. De Ninetales opende haar bek en schepte het ding met een landing sneeuw mee. Snel sprong de pokémon terug naar haar trainer terwijl op de achtergrond de twee Scythers vochten. Het leek bijna p een rare versie van een zwaardgevecht, alleen dan met.. handmessen? Hime liet de tol voor Kate’s voeten los en schudde wild met haar kop, haar tanden ontbloot. Ieuw sneeuw.

Tijd voor poging twee. Kate spande de tol op haar Styler en vuurde het ding voor de tweede keer af op de vechtende Scyther. Deze keer ging het beter en uiteindelijk trokken de lichtgevende ringen in het lichaam van de wilde pokémon. “Stop,” haar stem galmde door het lege veld en de twee Scythers braken uit elkaar. Ze gaven elkaar vijandige blikken, maar in elk geval vlogen ze elkaar niet meer aan. Kate kon zich niet herinneren of Scyther territoriale pokémon waren, al leek het als ze het zo zag van wel. En ze moest er nog één vinden! Aan de binnenkant voelde Kate zich alsof ze het liefst wilde instorten. Ze moest nog een van deze vinden? In deze kou? Een deel van haar wenste dat ze de Quest had afgewezen, maar toen herinnerde ze zich de oude vrouw die had verteld dat de bomen er al een week lagen. Nee! Ze moest dit afsluiten en de weg vrij maken. Dat was haar verantwoordelijkheid als Ranger en ze kon niet zomaar bailen omdat ze het toevallig geen leuke opdracht vond. Met samengeklemde kiezen en haar losgeraakte sjaal beter om haar nek zette Kate de reis voort. Hime hield de twee Scyther grommend in de gaten terwijl ze achterhoede van de groep vormde. De twee groene pokémon leken elkaar niet te mogen, maar ze vielen elkaar ook niet meer aan. Dat was al een hele verbetering.

“Hou op,” ze had het helemaal gehad met de kibbelende Scythers. Ze waren overgegaan van vechten naar intimiderend naar elkaar te klikken en dreigende bewegingen te maken. En in het begin was het niet zo erg geweest, maar het begon op haar zenuwen te werken. De pokémon keken haar een moment aan en begonnen toen tegen haar te mopperen. Kate zuchtte geërgerd en draaide zich om naar de twee pokémon. “Luister, als ik een lastpak wilde, kon ik gewoon mijn eigen pokémon gebruiken,” siste ze boos tegen de twee Scyther. De twee werden stil en voor een moment vroeg Kate zich af of haar woorden echt invloed hadden – want ergens betwijfelde ze dat de pokémon haar echt konden verstaan. Toen voelde ze een hete adem in haar nek. De Ranger verstijfde en keek naar haar nu grommende Ninetales, de twee Scythers die een vechthouding hadden aangenomen en de schaduw van het wezen achter haar. Iets trok aan haar broek en ze herkende de Teddiursa die ze eerder in de struik had gezien. Eigenlijk… was ze niet al in dit gebied geweest? Ze herkende een van de rare gevormde rotsen. Ze waren recht in het Ursaring-gebied gelopen. Nieuwsgierig keek de kleine pokémon haar aan en stak vrolijk zijn pootjes uit, totaal niet bang voor de blondine. Misschien was dat omdat ze haar moeder had meegenomen voor deze play date. “H-Hime, niks doen,” ze fluisterde bijna, het laatste wat ze wilde was aangevallen worden door de Ursaring achter haar. De vos bleef grommend staan en keek haar trainer hulpeloos aan. Kate zette voorzichtig een stap naar voren en toen er niks gebeurde volgde er snel andere. Voorzichtig keek ze om en zag de Ursaring haar koel aankijken. De mamabeer hield haar oog op haar kleintje en gaf waarschuwende blikken naar de andere pokémon. “We draaien om,” hardop fluisterend liep de Ranger langzaam naar achteren. Ze had hier geen tijd voor! De Scythers liepen braaf alvast naar achteren – nu waren ze wel lief voor elkaar – en Hime bleef beschermend bij haar staan. De Teddiursa wilde zijn nieuwe vrienden echter niet achterlaten en liep achter haar aan. “Hime,” Kate wisselde een blik met haar Ninetales. “Confuse Ray.” Ergens voelde ze zich schuldig dat ze de kleine beer zouden aanvallen, maar ze liep al ruim een uur buiten en moest haar Quest afsluiten. Bovendien was Confuse Ray niet zo erg, het deed geen schade of zo. De beer zou gewoon niet in staat zijn hun te volgen en hopelijk zou de mamabeer bij haar kleintje blijven. De Ninetales liet een klein, lichtgevend balletje los en de Teddiursa sloeg er vrolijk naar. Hij volgde het met zijn ogen en na een tijdje schudde hij verward zijn kop. Dronken liep de beer naar de zijkant en viel bijna om. Zijn mamabeer gromde en liep naar voren, maar Kate en haar vos hadden zich al uit de voeten gemaakt.

“Urg,” verzuchte de Ranger toen ze eindelijk ophield met rennen. “Waarom kunnen we niet gewoon de paden nemen?” Ze praatte meer in zichzelf, maar Hime gromde nog steeds een vermoeid antwoord. Er waren hier geen paden, ze liepen door onbewoond bosgebied. “Waar zijn de Scyther?” Kate keek haar Ninetales schuin aan. De vos trippelde voor haar uit en liep vastbesloten in de richting waar de twee groene pokémon naar waren verdwenen. Gelukkig waren de pokémon niet ver weg, anders hadden ze die ook nog kunnen zoeken. De twee Scyther keken haar afwachtend aan, ze leken zelfs een beetje nerveus. Misschien waren ze bang dat ze de Ursaring achter ze aan zou komen. “We gaan,” bromde Kate tegen de pokémon. Ze had geen zin hier nog langer te zijn, met twee Scyther zou het ook wel lukken. Ze zouden dan wel meer werk hebben, maar dat verdienden ze ook na hun irritante gedrag. Ze was nat, koud en wilde naar huis – al zou dat ook nog wel een week duren. Terwijl de pokémon achter haar aan liepen probeerde Kate bereik te vinden op haar styler in de hoop de weg in één keer terug te vinden. Het duurde even, maar ze vond het! Snowbelle had niet bepaald het beste bereik, maar zelfs één streepje was genoeg. Het duurde natuurlijk wel een eeuwigheid tot ze de resultaten kreeg, al maakte dat haar op dit punt niet meer uit. Iets was beter dan niets. Ze was… nog steeds ver van de bewoonde wereld verwijderd. In elk geval moest er een pad dichtbij zijn. Stil liep Kate door, ze had geen zin om te praten, ze had geen zin om de – alweer – kibbelende pokémon uit elkaar te halen en ze had al helemaal geen zin nog langer door de sneeuw te lopen. Na een tijdje gromde Hime opeens en sprong de begroeiing weer in. “H-Hey,” de koude lucht sneed haar stem af. Ze hadden net het pad gevonden en nu sprong de Ninetales weer weg? Snel liep de Ranger achter haar pokémon aan, ze moesten terug naar het huis! Geluiden die je normaal bij een gevecht vond klonken in de verte en toen Kate eindelijk bij haar vos aankwam zag ze dat de shiny een Scyther had gevonden. Genadeloos drukte Hime de pokémon tegen de grond terwijl ze het wezen met haar hele gewicht vastpinde. Dat was.. eigenlijk precies wat ze nodig had. Zo zou het werk met de bomen ook sneller gaan. Snel spande Kate haar Styler en vuurde het ding op de wilde pokémon af. De Scyther siste angstig – in elk geval leek hij niet zo agressief als zijn soortgenoten – en het duurde niet lang of ze had de pokémon aan haar captures gevoegd.

“Eindelijk,” Kate plofte neer tegen een van de omgevallen bomen. Na ruim twee uur was op avontuur te zijn geweest met hun zoektocht naar Scyther, was ze er eindelijk in geslaagd terug te komen met de drie pokémon en kon ze haar pijnlijke voeten een pauze geven. De sneeuw voelde nat en koud – zoals sneeuw hoorde te voelen – maar voor eens maakte het haar niet uit. Het feit dat ze kon rusten was veel belangrijker dan dat. “Okay,” verzuchtte de Ranger terwijl ze overeind kwam en richtte zich naar de Scyther. “Ik wil dat jullie met Air Slash de bomen – de omgevallen bomen – in stukken hakken.” De pokémon keken haar wat wazig aan, alsof ze maar de helft begrepen van wat ze vertelde. Ze nam het de dieren niet kwalijk, ze klonk vermoeid en had duidelijk geen zin meer om hier te zijn. Hime stond ook op en blafte streng wat naar de wezens en opeens leken de Scythers gemotiveerd om te werken. "Dank je Hime,” zuchtte Kate vermoeid tegen haar pokémon. Zelf had ze geen puf meer om de pokémon aan te sporen, deze omgeving putte haar sneller uit dan normaal. De groene pokémon begonnen in te hakken op de omgevallen bomen en van de zijkant keek Kate toe hoe langzaam het hout in stukken bleef liggen. Ze moesten het hout ook nog weghalen en- ze zuchtte en probeerde haar gedachten op een rij te zetten. Wat als ze een stapel maakten met het hout? Dan konden ze later, als ze het hout wilden verplaatsen, alles veel sneller doen. Ze klikte de pokéball van haar Flygon los en liet de draak verschijnen. Tara schudde haar kop en keek haar trainer nieuwsgierig aan. “Tara, ik wil dat je dat – Kate gebaarde naar de stukken hout die langs de, nu halve, omgevallen boom waren verspreid – ergens op een hoop legt zodat we het later kunnen wegvoeren." De Flygon humde zachtjes en draaide zich om, om aan het werk te gaan. Het was fijn om toe te kijken hoe de pokémon te werk gingen. Met zijn drieën waren de Scyther best snel, ze hadden al bijna één boom klaar, en Tara had geen moeite met het verplaatsen van het hout. Straks zou de weg helemaal vrij zijn!

“Okay,” met een kreun kwam Kate overeind. “Ik ga vragen of ze misschien iemand weten die kan helpen met het hout.” Er was nog één grote boom over en ook die werd in stukken gehakt door de vermoeide Scythers. Ze waren al een tijdje bezig, dus straks hadden ze echt wel een beloning verdient. “Ga je mee Hime?” de Ninetales hief haar kop op en blafte schriel. De vos kwam overeind en schudde haar vast uit, druppels vlogen vanaf haar warme vacht en de pokémon trippelde achter haar trainer aan. “Tara,” Kate keek naar haar draak. “Hou een oog op deze drie.” De Flygon brulde vriendelijk en keek naar de Scyther. De pokémon leken geen confrontatie aan te durven gaan met de draak en werkten rustig verder. Kate rekte zich uit en volgde op rustig tempo het pad. Ze had geen idee hoelang ze hier precies waren, maar met de Scyther zoektocht was het al ruim een paar uur geweest. Het huis kwam in zicht en Kate klopte beleefd aan. “Ah schat, ben je er weer?” de oude vrouw deed open en keek haar vriendelijk aan. Kate knikte en keek kort naar achteren. “Ik heb drie Scyther gevonden om de bomen in stukken te hakken,” legde ze uit. “Ik wilde alleen vragen of u wist of er iemand is die kan helpen met het verplaatsen van het hout.” De ogen van de dame lichten op bij het horen van het woord ‘hout’. “Is er veel hout, schat?” vroeg ze hoopvol. Kate knipperde een keer verrast met haar ogen en knikte toen langzaam. “Het zijn drie hele bomen, dat is niet niks,” antwoordde ze. “En we hebben al een hele stapel hout.” De vrouw draaide zich om naar binnen en liep een eindje terug. “HEY,” schreeuwde ze opeens. Kate en Hime sprongen bijna door de schrik, de blondine wisselde een blik met haar geschrokken vos die haar met licht ontblote tanden aankeek. “FELIX, IK HEB JE NODIG.” Het werd weer stil en Kate merkte dat ze onbewust een stap naar achteren had gezet. “FELIX, NU!” de oude dame liep weer terug naar de deur en keek haar vriendelijk aan, alsof er niks aan de hand was. “Hij komt er zo aan hoor, schat.”

Het duurde inderdaad niet lang of een jongeman – Kate schatte hem midden twintig – aan kwam lopen en keek zijn oma – ze ging er van uit dat dit de kleinzoon was – wat geïrriteerd aan. “Ik zweer het, als je me er nog een keer op uit stuurt voor koekjes ga ik weer terug naar Sinnoh,” bromde hij nukkig tegen de vrouw. Die woof het weg met haar hand en keek in plaats daarvan naar Kate. “Welnee,” zei ze vrolijk tegen hem. “Dat hoef je niet meer te doen. Kijk, er is eindelijk een Ranger gekomen voor de bomen.” Nu leek Felix ook geïnteresseerd. Alsof Kate hem voor het eerst opviel keek hij en haar zilveren vos nieuwsgierig aan. “En ze heeft hulp nodig om de bomen te vervoeren, dus ik dacht waarom help je haar niet en breng je het naar John? Tom is te oud voor dat soort activiteiten, dat weet je, en met zijn rug…” ging de oude dame verder. “Hij zal het kunnen veranderen in brandhout – brandhout is hier erg kostbaar.” Voegde ze er aan toe naar Kate. De blondine knikte, ze begreep het wel. In dit gebied leek brandhout inderdaad erg kostbaar en het was beter om het hout ergens voor te gebruiken dan het gewoon te laten rotten. Felix zuchtte en draaide zich om. “Wacht op me bij het hek,” riep hij over zijn schouder terwijl hij naar binnen liep om zich klaar te maken. “Maar je geen zorgen, hij is erg aardig hoor,” sprak de oude dame – waar ze de naam niet van wist realiseerde ze zich nu – haar toe. “Het is de kou, die verkilt je hart hier als je niet genoeg warmte hebt.” Kate glimlachte simpelweg terug en voelde zich een beetje ongemakkelijk. Ze was niet in een stemming om te praten, ze was koud, ze wilde naar huis. “Ik uh, ik ga die bomen regelen,” reageerde ze terwijl ze langzaam naar achteren begon te lopen. De dame knikte en stak haar hand vrolijk uit. “Veel succes!”

Felix kwam aanrijden in een grote pick-up truck en had Kate even onder de indruk. Zelf kon ze niet eens rijden – misschien moest ze dat eens leren? – maar dat ging snel over toen ze de Quest herinnerde. “Spring achterin,” sprak de jongeman haar toe en onhandig wist Kate in de achterbak te klimmen. Hime sprong met een elegante sprong naast haar en ging met haar staarten om haar poten gekruld bij haar trainer zitten. De auto begon te rijden en de Ninetales blafte geschrokken toen ze over een hobbel reden. Kate grinnikte en leunde lichtjes naar achteren. Dit was veel beter dan lopen. Met de truck waren ze binnen no-time bij de bomen en tot haar tevredenheid zag Kate dat de laatste boom bijna in stukken was. “Goed gedaan,” prees ze de pokémon terwijl ze uit de truck sprong. De Scyther leken in eerste instantie wat geschrokken van het ding, maar bij het zien van de Ranger leken ze wat te kalmeren. “Tara!” de Flygon verscheen en liep op haar trainer af om liefkozend haar kop tegen haar schouder aan te duwen. Felix verscheen ook uit de truck en floot. “Dat is veel hout.” Ja, dat was uh… duidelijk? Kate zei niks en liep op hem af. “Denk je dat we het allemaal meekrijgen?” vroeg ze aan hem. Felix schudde zijn hoofd en keek naar zijn auto. “Nee,” antwoordde hij om zijn hoofdgebaar kracht bij te zetten. “Niet in één keer in elk geval.” Hm, hij had gelijk realiseerde Kate zich toen ze naar de heuvel hout keek die Tara had gemaakt. “Laten we maar beginnen met inladen,” mompelde Felix terwijl hij naar het hout liep. “Tara?” haar enige pokémon die echt geschikte armen en klauwen had om de taak uit te voeren. De draak knikte en ondanks de vermoeidheid ging ze door met het optillen van het hout. Kate hielp ook en de eerste lading werd al snel door Felix weggevoerd terwijl de Ranger achterbleef om de rest te regelen.

“Goed gedaan,” onder de indruk keek Kate naar de vermoeide Scyther, de pokémon waren er echt in geslaagd de bomen in stukken te hakken en ze zaten nu uitgeput langs de weg. Tara was bezig de laatste houtstukken van de tweede lading in de truck te leggen die ook net terug was gekomen. “We moeten denk ik hierna nog één lading doen,” klonk Felix stem van ergens achter de auto. “Okay,” reageerde Kate vanaf de andere kant en rommelde rond in haar tas. “Hier,” ze gooide een zak met snacks naar de wilde Scythers. “Tara, zorg ervoor dat ze delen.” Voor de pokémon om het eten konden vechten was de dreigende gedaante van de Flygon verschenen en hielden de groene wezens op met vervaarlijk klikken. Braaf lieten de Scythers hun snacks worden verdeeld door de draak en Kate liep richting truck. “Tot later,” zei ze vriendelijk terwijl Felix de motor van het ding startte. De jongeman stak zijn hand ook vriendelijk op en reed weg. Tevreden keek Kate naar het boomvrije pad en ging aan de zijkant zitten naast haar Ninetales. Ze was hier misschien nu vier uur en ze was uitgeput, later zou ze maar iets leuks voor de ontspanning moeten doen – zonder pokémon. Want daar had ze geen behoefte aan. Na ongeveer twintig minuten klonk de zware motor van Felix truck – of misschien die van zijn grootouders – en het ding kwam weer binnen rijden. Zuchtend kwam Kate overeind, tijd voor de laatste lading.

“Ik heb jullie niet meer nodig,” Kate keek de Scyther’s glimlachend aan. Ze had de dieren al vrijgelaten op haar Styler, maar ze waren nog rond blijven hangen. De pokémon hadden hun snacks opgegeten – en zelfs een paar met Hime en Tara moeten delen – en hadden lusteloos aan de zijkant van de weg gestaan. De pokémon keken haar een moment aan en toen stond de eerste op en verdween tussen de struiken. De andere twee volgden al snel en Kate draaide zich om naar Tara en Felix die bezig waren met de laatste stukken hout. Snel voegde de blondine zich bij de twee en hielp ook met het inladen van de kapotte bomen. “Wat denk je?” vroeg Kate toen ze klaar waren met de auto en even tijd hadden om op adem te komen. “Ziet er goed uit toch?” De weg was eindelijk vrij van bomen en ze was blij eindelijk klaar te zijn met de Quest. Nu zou ze alleen hier in de buurt nog een plek moeten vinden om te verblijven en dan kon ze over ongeveer een week de tocht naar Hoenn terug maken. Er waren nog zoveel dingen die ze wilde doen, maar nu wilde ze vooral slapen. De hele tocht had haar uitgeput en ze was er zeker van dat haar voeten de komende dagen rust wilden. Niet dat ze niet gewend was aan lange afstanden lopen, maar lange afstanden lopen in de sneeuw was gewoon niet haar ding. Met een schuin oog keek ze naar Felix die zich klaarmaakte om te gaan rijden. Hopelijk vond hij dat ook.