Don we now our Gay Apparel

Langzaamaan baande hij zich een weg tussen de menigte in de koude streek die bedekt was met een zeldzaam witte laag; sneeuw. De bevroren vorm van regen maar met een kristallen structuur, waarmee het verschilde van hagel die ook meer schadelijk kon zijn door zijn puntige vorm. Hij was wel bekend met hagel in Hoenn na een uitbarsting of door een tropische regenseizoen storm, maar sneeuw viel er zelden en elke keer was het een nieuwe ervaring om dat onder zijn schoenen te voelen knarsen. Helaas was het goedje kouder dan hij gewend was en hoewel warmte hem weinig deed had hij dat liever ook over kou willen zeggen. Licht bibberend met zijn zomerse Ranger outfit aan liep hij nog dieper de menigte in. Vandaag was er geen Ranger gerelateerde reden waarom hij de stad bezocht maar meer persoonlijk, gezien er iets gevierd werd wat een normaal fenomeen was onder zijn menselijke soortgenoten. Bewonderd door de felle lichten, de algemeen kalmere en vriendelijke gelaatsuitdrukkingen van zijn menselijke soortgenoten en hun toegenomen openheid ten opzichte van andere dagen moest immers door iets zijn, een enorme omslag als deze gebeurde eenmaal niet zomaar. Na het rondvragen wat er gaande kon zijn kon hij maar achter één ding achter komen, het had te maken met geven en ontvangen en een oudere figuur in een vrij aangezette, dikke outfit die witte randen had en voor de rest felrood gekleurd was. Drastisch felle kleuren in vergelijking met wat zijn soortgenoten rond dit seizoen droegen maar er scheen meer achter te moeten zitten, wilde het en enorme impact hebben op de houding van flinke groepen mensen. Dit gold namelijk ook in de andere vestigingen en steden binnenin Kalos maar veel minder in Hoenn, al meende hij weleens afbeeldingen van een figuur te zien met zulke kleren in de winkels. Dit was bizar, en nadenkend tikte hij met zijn vinger tegen zijn lippen aan, totdat een geur van een menselijke soortgenoot steeds meer zijn kant op kwam, terwijl hij al zich had afgezonderd van de mensenmassa. Alert keek hij op en keek daarmee recht naar een roodharige dame met honingkleurige ogen, een licht getinte huid en ongeveer dezelfde leeftijd had. Haar houding en blik stonden alert, opgewonden en vastberaden, waarmee ze duidelijk maakte iets van hem te willen maar niet met slechte intenties. Die hadden meestal vernauwde ogen en kleinere pupillen uit eigen ervaring met meerdere ongure figuren in het verleden en zelfs een lid uit Team Rocket. Benieuwd naar wat ze te zeggen had sloeg hij al zijn armen over elkaar en liet een glimlach op zijn gelaat verschijnen.

Na een eenvoudige begroeting liep ze met dezelfde kalmte mee, maar kon hij wel zien dat waar ze ook om zou vragen, het haar een flink plezier zou doen. En hij hielp mens en Pokémon maar al te graag, hoe klein of groot het ook was wat hij moest doen, de glimlachjes, hoe klein dan ook waren het helemaal waard. “Gegroet,” groette hij haar energiek, voordat ze een wel heel interessant voorstel had die vrij aansloot aan wat hij in gedachten had. Jonge menselijke soortgenoten een plezier doen en daarbij nóg een soortgenoot van dezelfde leeftijd vermaken? Maar in ruil daarvoor zou hij in een kostuum moeten rondlopen en naar zijn kennis leek dat op de definitie van kleding maar in dit geval afwijkend, anders dan gewoonlijk. Het kon iemand uit het verleden symboliseren, een oude kledingstijl of een organisme, zoals een Pokémon wat meestal niet meer uit kleren bestond maar een veel dikker en warmer materiaal die je hele lichaam verborg. Dat klonk niet slecht in de oren, zeker gezien kostuums naar zijn idee positief werden gebruikt en zo ook werden opgevat door de meeste mensen. Nou, dat liet hij hem niet tweemaal zeggen! Enthousiast greep hij haar hand vast en knikte vastberaden na ze haar voorstel gemaakt had en schudde fanatiek met zijn hand. “Natuurlijk zou ik dat willen! Het is me een eer om mensen te helpen en daar is het dragen van een kostuum absoluut geen obstakel bij!” Deze kans zou hem ook een kans geven meer te begrijpen van de viering, al had hij dat nog niet door. Met vervolgens zijn handen weer op zijn heupen gevestigd werd zijn glimlach enkel breder en kon hij amper inhouden de lach te onderdrukken. Dit maakte zijn bezoek aan de stad alleen maar fijner, al mocht hij niet oordelen door er amper een uur erin te zitten verkennen en maximaal een paar zaken bezocht te hebben, evenals het bos dat verderop lag. Daar leefden immers verschillende Pokémon die niet allemaal even goed tegen kou zouden moeten kunnen maar het wonderbaarlijk genoeg uithielden. Over kou gesproken, hij had misschien wel één dringende vraag over dat kostuum en een andere kwestie.

“Weet je wel toevallig op wat het kostuum gebaseerd is en het warm genoeg is om als vacht te dienen tegen de winterkoud?” Dat was dus het risico dat hij niet wist wat het kostuum in hield, gezien het wellicht een leugen kon zijn en kinderen juist angst in zou boezemen. De dame vertoonde echter geen tekenen van onzekerheid, zoals wegkijken, sneller praten, onnatuurlijke ademhaling,  en daarmee leek de kans dat ze loog heel laag, dus kon hij haar wel op haar woord vertrouwen. Dan hoopte hij ook wel dat het kostuum een Pokémon was die hij herkende en qua gedrag zou kunnen imiteren maar wel zo tam mogelijk in het geval van bijvoorbeeld een Gyarados. Dan kon hij beter de hedendaagse Elapi imiteren dan hoe hij voorheen was geweest toen hij recentelijk geëvolueerd was en zijn agressie jegens mensen snel toonde. Dan was er eigenlijk nog één betere vraag, afgezien van welke kostuum het werd en daarbij keek hij haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. “Waar is het kostuum en waarvoor eigenlijk?” Dat was natuurlijk ook handig te weten, gezien hij zelfs met zijn ogen meerdere plekken kon spotten waar het kostuum eventueel zou kunnen zitten door de synthetische geuren die ervan af kwamen. “Bedankt voor deze kans, trouwens, de naam is Averill,”

tag: - | words: 1007 | notes: -

Met dezelfde mate van enthousiasme reageerde de roodharige vrouwelijke soortgenoot, nadat hij in had gestemd om zijn jongere soortgenoten een plezier te mogen doen. In een kostuum, weliswaar, maar dit gaf hem eigenlijk des te meer mogelijkheden om achter de menselijke cultuur te komen en het feit dat hij anderen kon helpen motiveerde hem des te meer. Het enige wat hij niet begreep, buiten de Ranger om, wat ze waarschijnlijk geobserveerd had op basis van zijn outfit, waren een paar buitenlands klinkende klanken die hij eerder gehoord had. De eerste klanken klonken als ‘dat is’ en uit haar manier van praten kon hij uithalen dat het weleens dezelfde betekenis kon hebben, maar het woord ‘spirit’? Met een omhoog getrokken wenkbrauw keek hij haar nieuwsgierig aan maar ze begon al over om te vertrekken. Wat deze ‘spirit’ ook mocht zijn, het leek niets urgents te zijn of zelfs maar iets negatiefs, anders had hij wel angst opgespoord in haar ogen en zouden ze het plan niet voortzetten. Zou het dan vergelijkbaar zijn met ‘nice’, een term in waarschijnlijk dezelfde taal die iets positiefs betekende? “Is het feit dat ik de aanbod aanneem… staat dat gelijk aan een spirit, of zag je net een spirit voorbij komen?” Haar ogen waren niet van hem afgegaan toen ze dat zei, dus óf het was iets niet bestaands of juist iets zo alledaags dat je er niet meer op zou letten. Het was in ieder geval niet de eerste keer dat hij dat had gehoord, en van wat hij zich meende te herinneren waren de vorige keren positief geweest. Elke keer op een moment dat iemand met iets instemde, bij nader inzien, en er hing dan meestal een positievere sfeer rond.

Graag wilde hij een ‘kostuum’ aantrekken maar hij had nog niet van de soortgenoot gehoord wat deze zou symboliseren, en hij hoopte dat het in ieder geval niet iets dreigends zou zijn, zoals een giftige plant of een gevaarlijke Pokémon. Al zag hij maar zelden zijn soortgenoten in zulke kostuums rondlopen, meestal prefereerden ze de schattige, zoals die van de elektrische muisachtige Pokémon, zoals Pikachu, Plusle en Minun maar ook de drie zeer zeldzame starter Pokémon die uit werden gedeeld in de regio. Al waren dat dus vooral Pokémon, de anderen kon hij minder goed plaatsen, gezien hij niet met zekerheid kon zeggen waarop deze berust waren. Er leek gelukkig een antwoord op zijn vraag te komen met een golf van enthousiasme en energieke armbewegingen van de dame die eerst verwees naar hun omgeving; nepsneeuw, rood, groen en witte kleuren, figuren met een dikke winterjas en een muts op en Stantlerachtige Pokémon met felrode neuzen. Wat hij daar exact uit moest halen qua achterliggend verhaal lukte hem niet direct, maar het leek voor een enigszins warme en knusse sfeer te zorgen onder de mensen die deze plek bezochten. De meesten hadden een glimlach op hun gezicht en een ontspannen houding en een zoetere lichaamsgeur dan gewoonlijk. Het idee was echter dat een zekere ‘Kerst’ gaande was – waarschijnlijk verwijzend naar de cultuur evenement die momenteel gaande was – en dat kinderen de Kerstman en zijn elfjes zouden ontmoeten. Vragen doemden in hem op betreft deze ‘Kerst’ en zeker deze ‘Kerstman’ en ‘Elven’ die hierin een belangrijke rol schenen te spelen maar hij besloot haar eerst volledig uit te horen. Zodoende begon ze over de Kerstman pak die schijnbaar aan de grote kant zat en daardoor warmte goed kon vasthouden, in tegenstelling tot deze ‘elf’ die enkel een ‘jas’ kon dragen. Een warmere vorm van een kledingstuk als een vest met meestal een stuk stof bij de kraag om over je hoofd heen te gooien in het geval van regen. Daar had hij meerdere soortgenoten in rond zien lopen tegen neerslag maar het was dan juist bedoeld als verwering tegen de kou. Uit haar eerdere vraag merkte hij wel op dat hij een ‘elf’ dan moest spelen, een wezen waar hij niet bekend mee was maar tevens ook als term weinig had horen vallen op de festival. Het was dus waarschijnlijk een vrij kleine rol maar zolang hij kinderen daarmee een plezier mocht doen, zei hij geen nee daarop. De lichaamstaal van de ander verried op een gegeven moment wel dat ze wilde vertrekken, al had hij geen idee waar ze heen wilde, maar dit was duidelijk het meest gelegen moment zijn vragen maar te stellen. Straks speelde hij zijn rol verkeerd voor de kinderen en dat kon hij niet maken, niet als persoon maar ook iet als Ranger. “Ik wil zeker geen kou vatten als ‘elf’ maar zou ik nog wat informatie kunnen krijgen over hoe ik die rol moet spelen? Bepaalde bewegingen of woorden die herhaald moeten worden? En hoe moet een elf gedragen ten opzichte van de kerstman?” Het waren wellicht een hele lading aan vragen op haar maar dat nam niet weg dat hij echt zijn best voor wilde doen en direct glimlachte hij er vastberaden bij, “Ik zal namelijk proberen de beste ‘elf’ ooit te spelen en de kinderen de dag van hun leven te geven!” Daar hield hij zich aan! Na even geacht te hebben op een paar antwoorden, vervolgde de ander haar bewegingen alweer om een bepaalde richting op te gaan en alert volgde hij haar blik, regelrecht richting een ruimte, gescheiden door een paar muren met elkaar waar hij de geur van zweet, deodorant en verschillende synthetische stoffen kon oppikken. Het scheen de kleedkamer te zijn en met die term was hij zeker bekend, het behoorde tot één van de eerste woorden die hij geleerd had als Ranger-zijnde in het hoofdgebouw. Hierin verkleedde zijn soortgenoten zich in andere kleren of heel soms helemaal niet. “Ben benieuwd!” sprak hij met dezelfde vrolijke lach als de ander, terwijl hij richting de ruimte liep waar hij een object wat als een jas rook, kon oppikken. Nog voor hij echter de ruimte had geopend had hij zich snel tot de ander gericht om haar hartelijk te bedanken voor deze kans. Ze oogde een enkele tel verbaast door zijn reactie maar het was duidelijk op een positieve manier bedoeld en ze stelde zich voor als ‘Jane’ weer nieuwe klanken die hij zich zou moeten gaan herinneren. Daarbij leek het erop dat ze juist hem wilde bedanken dat hij had besloten dit aanbod aan te nemen, maar hé, zoiets kon hij eenmaal moeilijk gaan staan weigeren. “Aangenaam, Jane! Het is echt een eer!” sprak hij vrolijk uit, en gaf haar vervolgens ter begroeting een lik over haar wang, voordat hij de deur naar de kleedkamer opende en naar binnen stapte.

Een collectie groengekleurde kleren hingen aan een rek met daaronder twee puntige schoenen die qua kleur goed pasten bij de rest van de pak. Direct greep hij de kleren vast en legde deze op een oude houten bank die duidelijk al zeer versleten was, en trok zijn Ranger uniform uit en verloor daarmee gelijk de warmte die ze hem boden. Het was zeker frisjes en al helemaal voor een regio als deze voor het tijd van de jaar, maar hij was eenmaal erger gewend door de jaren heen. Ietwat onwennig hees hij zichzelf in het totaal onbekende uniform die een zeer groene strakke shirt had, warme donkere vest en een strak zittende broek, en een paar knijpende schoenen. Het laatste was een vreemde hoofddeksel, een puntige muts en een set van puntige oren. Tot over had hij zichzelf via een spiegel kunnen zien en leek hij niet heel intimiderend maar… met die puntige oren op? Hij hield deze ter test vlak boven zijn oren en… “Hmm, ik ben toch niet zo eng als ik dacht met deze op,” Met de puntige hoofddeksel op zijn hoofd leek hij eerder op een jonge Spheal qua onschuldigheid dan een verwilderde Zangoose. Was dit wat zijn soortgenoten ‘schattig’ noemde? Met eenmaal zijn uniform aan, stapte hij de kleedkamer uit en liep richting Jane die waarschijnlijk deze ‘Kerstman’ zou bespelen. Hij was nou wel benieuwd wat deze nou exact inhield, en had nog een paar vragen aan haar. Voordat hij echter aan toekwam haar op te sporen en vragen te stellen hoorde hij kleine voetstappen hem op een rap tempo benaderen. Direct keerde hij zich om, enkel om oog in oog te komen te staan met een drietal aan jonge soortgenoten, twee vrouwelijke en één mannelijke die direct zijn broek vastgrepen en enthousiast naar hem opkeken. ‘J-Je bent L-Link!’ kraamde de mannelijke soortgenoot uit, en de kleinere vrouwelijke keek hem verward aan, ‘Nee, Zelda toch? Als de spel?’ De mannelijke soortgenoot oogde geagiteerd door deze opmerking en bleef haar corrigeren dat hij ‘Link’ moest voorstellen. Stelde dat ook dan en elf voor, of werd hij nou aangezien als een figuur die hij niet speelde? Ietwat voorzichtig zakte hij door zijn knieën en keek daarbij de kinderen met een glimlach aan. “Ik ben gewoon een elf, eigenlijk en jullie mogen me noemen zoals jullie willen,” De vrouwelijke soortgenoot zag dit als een triomf, en de mannelijke mompelde somber dat hij zich zo gewonnen had laten geven, waarop Averill ze alle drie een aai over hun bol gaf. “Soms heeft het geen zin om namen aan iets te plakken, ik kan altijd een Link of Zelda zijn, maar een elf… dat ben ik zeker,” De kinderen keken hem met verbazing een tijdlang aan, voordat ze door hun ouders weg werden geleidt, en hij daarmee ook Jane weer in het oog kreeg.

Ter begroeting stak hij gelijk zijn hand omhoog met een volle glimlach op zijn gelaat, “Ik heb een elf gespeeld! En is het gelukt met jouw eigen kostuum als een ‘Kerstman’ of… ‘Kerstvrouw’?” Wat hij echter niet door had was dat hij daadwerkelijk het verkeerde elf kostuum aan had gedaan, namelijk die van Link van een bekende game die toevallig ook een elf was. Enigszins. Een elf genaamd Averill kon natuurlijk ook wel.

tag: - | words: 1642 | notes: -