Summer Festival

Silvie liep over het strand, het was erg druk in de laatste week van de zomer, het was dan ook zomers warm, gelukkig niet meer zo warm als eergisteren, toen was het rond de dertig graden geweest. Nu was het gelukkig wat minder heet, rond de vijfentwintig graden, maar nog steeds warm. Nova liep over het strand met een bewonderende blik in haar ogen, dit was waarschijnlijk de grootste mensen massa waar ze ooit in was geweest. Er waren overal kraampjes met eten, souvenirs, spelletjes en allerlei andere dingen. Silvie liep een beetje aan de rand van alles, ze had geen zin in geduw in het midden van het strand. Nova liep naar een kraampje met poképuffs en keek een moment verveeld naar het eten, sinds de Shelgon was geëvolueerd had ze niet meer zo een honger, eerst was Silvie bezorgd geweest, maar de pokédex had gezegd dat het normaal was in deze stage van evolutie. Het meisje zuchtte en liep verder achter haar pokémon aan, Nova was nog steeds uitbundig en vrolijk, maar toch een stuk minder dan eerst, je kon zeggen dat de pokémon serieus was geworden, of zelf volwassen. Soms miste de breeder de naïeve Bagon die uit het ei kwam, maar op verschillende fronten was dit ook een verbetering. Hopelijk zou na dit uitstapje Nova inzien dat ze niet hoefde te vechten tegen Night, stomme jaloezie. Nova leek het nu prima naar haar zin te hebben, de uitdrukking in de ogen van de pokémon stond vrolijk, al was het moeilijk te zien. Silvie passeerde een paar kraampjes, koopmannen riepen haar toe. “Vissen, kom nu vissen en win die Feebas,” of “Trek een lootje en win prachtige dingen,” en zelfs “Koop hier uw Magicarp, de must have pokémon, het is echt een koopje.” Magicarp? Dat was geen pokémon die echt indruk maakte op het meisje, de vis kon haast niks, al kreeg je een prachtige Gyrados als je de training vol hield. Nova leek ook niet om te kijken naar al die zinloze koopmensen en liep door tussen de mensen massa. Silvie zag het einde en liep de drukte uit, ze zuchtte, Nova stond naast haar en leek weer verder te willen, al zag de pokémon wel dat haar trainer vermoeid was. Een oude man stond vlak bij en begon met praten. “Het is druk hé?” Silvie keek om en knikte. “Ja, is dat normaal hier?” De man grinnikte en wilde antwoord geven, maar in plaats daarvan kwam een kleine jongen van rond de negen aangerend. “Opa, die man heeft interesse in een van de To-,” de zin werd abrupt afgebroken bij het zien van Nova, de jongen barste in lachen uit, de oude man liep ondertussen naar een van de kraampjes waar een trainer stond. “Wat voor rare schildpad is dat? Is het een Shelstom? Wat doet dat ding nu weer hier?” Silvie keek wat nerveus naar Nova, ze had het idee dat de Shelgon niet alles verstond, maar de pokémon nu donders goed wist dat ze werd uitgelachen. “Kan het ook trucjes? Zoals omrollen? Welke trainer wil dát nou weer,” Nova brulde opeens boos en rende op de jongen af, Silvie was in een paar stappen bij de pokémon en ging op de Shelgon zitten zodat de poten aan de weeskanten van Nova kwamen te liggen, de Shelgon kon nergens meer heen. De jongen was nog steeds aan het lachen en had niet in de gaten dat Nova haar mond opende om een ember af te vuren. Het was een niet al te krachtige ember, maar de jongen moest toch opzij springen om niet geraakt te worden door de puntjes van de vlammen, het kind kreeg Silvie in de gaten en brieste boos. “Leer dat beest een wat manieren grietje, het kon me wel wat aandoen!” Grietje? Boos keek Silvie de jongen aan, als hij nog even door ging zou ze Nova op hem loslaten. Opeens schreeuwde de jongen, Silvie keek op en zag de oude man het oor van de jongen vast houden. “En nu is het genoeg, bied de jongedame je excuses aan,” de jongen keek boos naar zijn opa. “Waarom, die Shelstom begon,” de oude man keek de jongen boos aan, het kind zuchtte en zei vijandig. “Sorry,” Silvie snoof, wat een vervelend kind. De opa van de jongen liet zijn kleinzoon los en de jongen liep weg, de mensenmassa in. “Het spijt me voor de knul, hij is wat verwend door zijn ouders,” een pijnlijke stilte trad in. “Wil je anders mijn kraampje zien?” Nieuwsgierig keek Silvie de man aan, zolang dat kind er niet was vond ze het best. De breeder liep met de man mee naar een kraampje aan het einde van de markt, een grote Feraligatr stond de wacht te houden over een paar kleine, blauwe pokémon die Silvie herkende als Totodile. Ze wierp een blik op Nova die steeds om zich heen keek of dat kind er niet was. “Dit is Jaw,” de brunette keek om naar de oude man. “Hij is al erg lang bij me, nu zijn we hier op de markt bezig een huis voor wat van zijn oude neefjes en nichtje te vinden,” er zaten nog drie Totodiles in de bak, twee er van waren vrolijk aan het spelen en in elkaar aan het happen, maar eentje zat aan de rand met gesloten ogen. Silvie keek geïnteresseerd naar de Totodile die rustig aan het zitten was en de oude man zag het. “Dat is Aqua, ze is een denkertje, soms dan, ze is wat bijtgraag, maar niemand schijnt haar te willen hebben, haar broertjes spelen niet met haar dus zit ze al een tijdje zo,” Silvie knikte en keek naar Aqua, het was een mooie Totodile. “Wil je haar even bekijken?” Silvie keek de man aan, waarschijnlijk hoopte hij een mogelijke koper te hebben, ze had al heel lang een Totodile willen hebben, maar wéér een nieuwe pokémon nemen? Toch knikte ze en de man pakte de kleine krokodil op, Aqua deed haar ogen meteen open en spartelde even, toen ze merkte dat ze uit de bak mocht hield ze op en keek ze nieuwsgierig om zich heen, het eerste wat ze zag was Silvie’s tas. De Totodile rende naar voren en beet in de tas, Silvie keek geschrokken naar de pokémon, maar die liet al snel weer los. Aqua had bijna geen schade aan de tas gedaan, maar toch zuchte Silvie opgelucht toen de Totodile los liet, dit was gewoon voor de soort, echt aan wennen ging niet. Het volgende wat in de ogen van de kleine pokémon kwam was Nova, de Totodile rende op de Shelgon af en probeerde te bijten in een van de uitsteeksels op het schild, Aqua kreeg er geen grip op en viel op de grond. Een verbaaste uitdrukking verscheen op de snuit van de Totodile, alsof de pokémon niet begreep dat ze niet in de Shelgon kon bijten. Nova brulde vrolijk, waarschijnlijk had ze helemaal niet door dat ze net een soort van was aangevallen, en keek Aqua vrolijk aan. Een andere uitdrukking verscheen in de ogen van de Totodile, respect, de pokémon brulde bewonderend. De oude man moest lachen, Silvie keek om en zag de gigantische Feraligatr een soort van jalours naar Nova kijken, waarschijnlijk was hij tot hiervoor de enige geweest met het respect van de Totodile. “Wat denk je er van, zou je Aqua willen kopen?” Silvie keek de man even wantrouwend aan, dit was waarschijnljk zijn bedoeling geweest vanaf het begin, de breeder draaide zich om naar Nova en Aqua, de Totodile zat op het schild van de Shelgon en brulde vrolijk toen het meisje naar haar keek. “Ik weet het niet,” murmelde Silvie, Nova brulde opeens zachtjes en keek met een zielige, smekende blik naar haar trainer, alsof ze de pokémon per sé wilde meenemen. Silvie hurkte bij haar pokémon neer. “Ik weet het niet Nova,” Nova keek nog steeds erg smekend, de brunette wierp een blik op haar tas waas een bijtgat in zat. Op dat moment sprong Aqua van Nova en ging tegen Silvie aanzitten, tevreden geluidjes makend. Silvie zuchtte, ze zou zichzelf hiervoor haten. “Oke, meneer, hoeveel is Aqua?” De man noemde zijn bedrag, de breeder overhandigde het geld en ze kreeg de pokébal van de Totodile. Silvie zuchtte, hoe was ze hier nu weer in beland.

Silvie zat op het strand, ze keek uit over de zee, verschillende platformen stonden klaar voor de gevechten later. Ze zou zich er voor kunnen inschrijven. Silvie’s ogen glommen bij het idee, dat kon ze doen, de gevechten zouden vast leuk worden en er was ook een prijs, een bepaald fossiel. Nova zat wat achter haar, Aqua was weer terug gezakt in haar ‘rustige’ staat en zat met glinsterende ogen naast de Shelgon. “Kom meiden, we gaan ons inschrijven voor het toernooi,” Nova stond op en liet Aqua op haar schild klimmen, ze hadden de Totodile misschien een halfuur en nu had Aqua al een lievelings plekje, hoog en droog op Nova’s schild. Silvie stond op, ze had geen idee hoe sterk de Totodile was, vast niet zo sterk aangezien gekochte pokémon meestal niet erg getraind waren, dus pakte ze haar pokédex om te kijken wat haar nieuwe aanwinst allemaal kon. “Totodile, the Big Jaw Pokémon. It is small but rough and tough. It won't hesitate to take a bite out of anything that moves. Its powerful, well-developed jaws are capable of crushing anything. Even its Trainer must be careful.” Silvie rilde even bij de laatste woorden, gelukkig had Aqua geen pogingen tot bijten meer gedaan en ook al zou de pokémon het vast nog vaker gaan doen, nu was de Totodile rustig. Silvie liep richting de inschrijfbalie voor de gevechten, een vrouw zat achter de balie en gaf een formulier. “Als je deze invult doe je mee aan het toernooi, het is allemaal gratis en de prijs in een fossiel, van de uitgestorven Tirtouga. Je krijgt twee waterpokémon toegewezen waarmee je moet vechten. Als je het gevecht zou winnen zou je het fossiel tot leven kunnen wekken in het lab hier,” de vrouw klonk wat minachtend, geïrriteerd nam Silvie het formulier aan en begon met het invullen van de vragen, het waren er een paar zoals je naam, geboortedatum en allerlei dat soort dingen. Het was jammer dat ze niet kon vechten met Nova, en Aqua, maar de Shelgon kon niet zwemmen en de Totodile was nog te zwak. Even sloot het meisje haar ogen en dacht aan de Feraligatr die ze hadden gezien, het dier was zeker groter geweest dan twee meter, veel groter zelfs, als Aqua ook zo groot was... De brunette leverde haar formulier in en liep naar de twee pokémon die braaf aan het wachten waren aan de zijkant van het tentje. “We kunnen gaan,” zuchtte Silvie, het werd toch wel wat warmer, hopelijk konden ze nog een duik nemen in het water met dit weer, al was de zeelucht aangenaam koel. Het meisje liep even langs de kraampjes, het werd steeds drukker, al leek het toch ook weer wat minder dan eerst, waarschijnlijk doordat ze in het midden liep waar het minst mensen liepen. Nova keek naar de verschillende kraampejes, zonder echt interresse te tonen, en Aqua bekeek alles vanaf de Shelgons rug, de Totodile maakte gelukkig geen aanstalte om in iets te bijten. Opeens begon Nova te grommen tegen een rug van een jongen, verbaast draaide Silvie zich om en herkende ze de kleinzoon van de Totodile verkoper. Aqua leek het joch ook niet te mogen, want de Totodile begon ook te grommen, Silvie kon zichzelf wel slaan, verschillende mensen keken al naar de twee pokémon. “Jij weer Shelstom, en hé... is dat niet Aqua? Waar is jullie grietje?” Boos kwam Silvie dichterbij, de jongen had haar nog niet opgemerkt. “Als ze er niet is kan ik je een lesje leren, Shelstóm,” de jongen leek Nova te willen slaan, maar voor hij iets kon doen beet Aqua in zijn broek. De jongen schreeuwde, maar was niet geraakt door de tanden van het dier, Nova brulde en de Totodile liet los, al scheurde ze wel een stuk broek af. De jongen rende weg en liet de twee pokémon triomfantelijk achter. Silvie zuchtte en wenkte de twee pokémon, samen liepen ze weer verder, hopelijk ging Aqua geen manieren van Nova overnemen.