I'm Coming After You!

"Lucille, hou op," ze probeerde streng te klinken, maar het lukte totaal niet. Half verstopt achter haar tas zat Mabel op een bankje terwijl ze naar haar shiny Lopunny keek. De pokémon was de Sneasel aan het lastigvallen die ze recent had gevonden. De Sneasel... de afgelopen week had ze gemerkt dat er een indringer was op de Daycare en het had een tijdje geduurd tot ze de pokémon hadden gevangen. Het was een geluk dat ze geen eieren hadden gehad, anders zou Jacqueline misschien wel een paar hebben gestolen en opgegeten. Gelukkig was dat niet gebeurd, in plaats daarvan vond ze een pokéball en een briefje dat de vorige trainer niet langer voor haar kon zorgen. Hij - of zij, dat wist ze niet - had opgeschreven dat ze Jacqueline hete, afgekort Jay, en geen moeilijke pokémon was. Ze kon prima voor zichzelf zorgen en had alleen een plek om te leven, eten en soms een beetje aandacht nodig - zoals de meeste pokémon eigenlijk. Haar favoriete item was haar rode beanie en die mocht je niet afpakken, anders zou ze flippen. Dat klonk een beetje eng in haar oren, al zou ze het wel aankunnen - tenminste zolang niemand de beanie stal. Maar dat was niet wat haar dwars zat, doordat de Sneasel hier was achtergelaten was het alsof ze een opvangcentrum voor ongewilde pokémon was. Okay, haar Daycare hete dan wel 'Safe Haven' en ze wilde ook dat het een plek was waar alle pokémon terecht konden als ze er geen hadden, maar... ze was nog steeds niet van haar fobie af en het zou moeilijk zijn voor een gevaarlijk uitziend monster te zorgen - in elk geval voor haar. Ten again, ze had Amy ook nog steeds, dus misschien zou het wel goed komen. Toch, het zat haar dwars, wat als dit vaker zou gebeuren? Bovendien was haar Daycare gefocust op vogels en geen andere pokémon. Well, behalve Buneary's dan, want daar had ze veel succes mee gehad. In elk geval, nu had ze een Sneasel om voor te zorgen. Jay was over het algemeen geaccepteerd door haar andere pokémon en was liever op zichzelf, maar er was één pokémon die zich daar niks van aan trok en dat was natuurlijk Lucille.

De shiny Lopunny had interesse in de Sneasel gevonden en was begonnen met de pokémon rond te volgen en te sarren. Jay werd meestal boos en dat eindigde in een Icy Wind waardoor de ruimte altijd letterlijk killer werd. Het ging altijd zo door tot Amy, Mercy of zelfs Silvester de twee uit elkaar braken. Het was meer Lucille die de afgunst van zijn teamgenoten kreeg, maar daar trok hij zich niks van aan. Het enige waar hij om gaf was blijkbaar Jacqueline pesten. Net als vandaag. Ze had besloten om naar Ambrette te gaan vanwege de zee - okay, ze kon nog steeds niet zwemmen, maar ze wilde ook geen duik maken - om misschien een wat betere band met Jay op te bouwen. De Sneasel vond haar - volgens Amy - wel oké, maar het was niet alsof ze buddies waren. Bovendien moest ze echt aan haar angsten werken. Maar daar was abrupt een einde aan gekomen toen Lucille de kans had gezien uit zijn pokéball te komen. De shiny Lopunny had zijn armen rondom de veel kleinere pokémon geslagen en gaf haar een knuffel waar ze niet uit kon ontsnappen. Zelfs met haar gevaarlijke klauwen kon ze zich niet loskrijgen. En zelf was ze te bang om dichterbij te komen. "Lucille," smekend keek Mabel haar pokémon aan. Ze durfde ook geen van haar andere pokémon tevoorschijn te halen in het geval dat het weer op een gevecht uit liep, het was niet alsof Jay gewond raakte. De Lopunny reageerde met een vrolijke 'buuunnn' en schudde de kleine Sneasel licht heen en weer. Jay bromde boos en probeerde wild een weg open te krabben. Jammer genoeg had Lucille haar armen vast gepind en kon ze geen kant op. Gefrustreerd gromde ze tegen de grotere pokémon en zette haar tanden in zijn arm bij gebrek aan betere opties. Geschrokken liet Lucille los en schudde zijn arm, Jacqueline had niet hard gebeten - Sneasel kon niet eens Bite - maar ze had zoiets nog nooit gedaan. Eigen schuld, dacht Mabel in zichzelf, Lucille moest leren 'nee' voor een antwoord te nemen. Jay gaf het konijn uitdagende blik, al sloeg dat al snel om in schok.

De ogen van de Sneasel werden groot toen ze de rode stof van haar beanie in de poot van de Lopunny zag. Jay reikte naar haar hoofd en merkte dat ze het ding niet meer op had. Lucille leek zelf ook verrast dat hij de beanie te pakken had gekregen en grijnsde. "Lucille, nie-," maar ze was te laat, de Lopunny zette het op een lopen en de Sneasel stormde achter hem aan. Jay's kortere poten konden de grotere pokémon onmogelijk bijhouden en kwam langzaam tot stilstand. Terwijl Lucille wegrende liet de pokémon een schreeuw van frustratie horen. Mabel was overeind gekomen en bleef op een afstandje van de Sneasel staan. Ze vond de pokémon nog steeds eng, maar ze wilde haar nieuwe teamlid helpen. Jacqueline draaide zich om en keek haar smekend aan, voor het eerst een andere emotie dan de ijzige blik die de pokémon normaal had. "Het.. het spijt me," mompelde Mabel verontschuldigend. Het voelde alsof het haar schuld was, ze kon niks doen en Lucille was haar pokémon. Maar Jay was dat nu ook en ze moest het roze konijn terug vinden. "Laten we hem vangen," de brunette keek de Sneasel met een kleine glimlach aan. Jay staarde vastbesloten terug en knikte. Ze wilde haar beanie terug!

Lucille terug vinden was makkelijker gezegd dan gedaan, de Lopunny had een ruime voorsprong gekregen en Mabel had geen idee waar hij heen was. Zoekend keek ze om zich heen, maar het was redelijk druk. Mensen kwamen van het zomerweer genieten zolang het er nog was. Dus misschien had iemand hem gezien! "E-Excuseer me," nerveus tikte Mabel de dichtstbijzijnde persoon aan. "Heb je misschien een Lopunny gezien?" Achter haar stond Jay ongeduldig te wachten. Voor haar was er geen tijd te verliezen, ze wilde haar beanie nu terug! Wie weet wat Lucille ermee zou doen!

& Shawn