Deck the Halls

Het was Kerst, het sneeuwde en Jane liep met een kerstmuts op haar hoofd en een goed gevulde sporttas over haar schouders in de gure buitenlucht. Haar gehandschoende handen omklemden een kerstboom van redelijk formaat, waarvan de top achter haar over de besneeuwde grond sleepte. Ondanks het gewicht en de kou – waar ze normaal geen fan van was – was de tred van de roodharige verend en stond er een vrolijke uitdrukking op haar gelaat. Nog een kwartiertje, en zij en Kerstmis zouden bij Lizzle arriveren.

Haar vriendin deed, voor zover zij wist, niet uit zichzelf iets aan Kerst, wat Jane nooit begrepen had. Zij hield juist van feestdagen. De gezelligheid, het samenzijn, de activiteiten eromheen.. Ze kon er geen genoeg van krijgen. Een feestdag was niet compleet zonder al die elementen, en nu ze allebei niet meer in Hoenn waren om – zij het met tegenzin of plezier – Kerst te vieren in het gezelschap van hun ouders, vond Jane dat ze elkaar wel gezelschap kon houden zonder zich schuldig te voelen tegenover haar vader. Lizzle zou het vast ook waarderen, daarover bestond voor de roodharige geen twijfel.

Het flatgebouw waar ze een kwartier later voor stond, verraste haar. Het was veel luxer dan ze verwachtte, ook al had ze het eigenlijk wel moeten verwachten. Haar vriendin was en bleef de dochter van een rijk zakenpaar, haar vorige huis was een half kasteel geweest. Ze was niet jaloers, though: ze gunde het Lizzle van harte. Jane scheurde haar ogen van het imposante gebouw en liet ze naar Rudy gaan. De Bidoof had helemaal geen aandacht voor het bouwwerk; de pokémon was op zijn achterwerk neergeploft nu ze even stilstonden en had zijn kraaloogjes strak op Jane's tas gericht. De roodharige grinnikte.  "Kom op, we gaan," sprak de jonge vrouw met een glimlach. De woorden gingen compleet langs het wezentje heen. Pas toen zij bewoog – of eerder: pas toen de tas bewoog – kwam Rudy ook in beweging. Zijn verlangende blik verliet de tas geen seconde, waardoor hij steeds bijna over zijn eigen poten struikelde. Jane schudde haar hoofd. Wat een dork.

Fronsend staarde Jane naar het bordje dat op de liftdeuren hing. "Shit." 'Buiten werking,' meldde het met chic lettertype bedrukte ding haar. Ze zou op dit moment vrolijk verkondigd hebben de trap te nemen, was het niet dat ze een kerstboom op haar rug droeg die stiekem nog best wel zwaar was. Jane gaf haar grenzen niet graag toe, maar ze wist dat ze de boom niet honderden traptreden omhoog zou kunnen krijgen. That is, in haar eentje in ieder geval niet.. Weer keek ze naar Rudy. Rudy ging door met zijn eenzijdige staarwedstrijd met de tas. Yeah, dat werd hem niet. Dat wilde ze het wezentje ook niet aandoen, anyway. Er zat niets anders op dan haar aanwezigheid toch iets eerder weggeven dan ze gewild had. Oh well.

Niet veel later was de kerstboom voorzichtig op de grond gedumpt en had Jane haar holocaster in haar hand. De roodharige hield het apparaatje een eindje van haar gezicht zodat haar kerstmuts te zien was en trok een extreem overdreven sip gezicht voordat de op de knop drukte. Bij de foto stuurde ze een bericht dat niet veel later verzonden werd. Wetend dat ze hier lang zou staan dan ze wilde, ging Jane op een traptrede zitten, haar gezicht naar de kerstboom en Rudy. Zo, en nu was het wachten.

De hele trap werd geblokkeerd door de roodharige en haar spullen, maar dat besefte Jane zich niet echt. Ze verwachtte hier snel weer weg te zijn, immers, en daarnaast was ze de enige in de lobby; niemand kon haar erop attent maken dat ze nogal in de weg zat.

Plots was er een stem, en die sprak haar naam uit. De stem kwam vanuit haar hoofd, leek het. "What the heck?!" Erg in de war schoot Jane overeind, wild om zich heen kijkend. Voor haar was geen verklaring te vinden. Dit had ze zich niet verbeeld, dat wist ze zeker. Gedronken had ze ook niet in de afgelopen tijd. Maar waar.. ? Ze draaide zich om. Daar, achter de glazen deur, ontwaarde Jane een gestalte. Haar ogen werd groot. Het wezen herkende ze niet, maar de sjaal die ze om haar nek droeg wel. "Dante?"

"Dang, jij bent gegroeid," was het eerste dat haar mond verliet nadat de.. Pokémonnamen, uh.. Nadat het wezen haar poot begroetend naar haar had opgestoken. Zodra Dante naar de deur bewoog, deed Jane enthousiast hetzelfde, zij het nog steeds aan de andere kant van het glas. Ze wist dan misschien niet hoe de nieuwe vorm van de pokémon van haar maatje heette, ze wist wel dat het vosachtige wezen nu een veel betere lengte voor stevige knuffels had en dat een begroetingsknuffel op dit moment heel erg nodig was.

Haar enthousiasme werd getemperd door een deur die niet graag mee wilde werken. Fronsend trok Jane nog enkele keren aan de hendel. 'Deur klemt,' hoorde ze in haar hoofd. De tweede keer verraste het de roodharige niet minder dan de eerste keer; ze maakte een kleine sprong naar achteren en keek wild om zich heen totdat het besef opnieuw tot haar doordrong. Het was een erg vreemde ervaring en haar brein leek nog niet besloten te hebben wat het van deze andere stem – in zijn gebied, nota bene – vond. ".. Daar moet ik aan leren wennen," grinnikte Jane desalniettemin enkele momenten later, haar blik op Dante richtend. Haar hart wist al dat de pokémon geen slechte bedoelingen had, het oordeel van haar brein kwam later wel. Eigenlijk was dat altijd het geval bij de roodharige, zou Jane zich misschien beseffen als ze op dat moment nagedacht had.

Nadenken was precies wat ze niet aan het doen was, though. "Ik ga de deur rammen." Een glazen deur rammen was een perfect idee, daar was ze van overtuigd. Jane zette enkele passen naar achteren, bracht haar bovenarm en schouder naar voren en stormde vrolijk op de deur af.