Op haar hoede bewoog Lynn zich tussen de mensen door die, net zoals zij, de weg naar het middelpunt van de stad bewandelden, of daar juist van weg liepen. Zara volgde haar op de voet, een berekenende blik in haar gifgroene ogen. In grote menigtes voelde Lynn zich normaal gesproken het meest op haar gemak, maar deze keer was het anders. Deze keer bevond ze zich in Lumiose City – de stad die van bruisend middelpunt van Kalos naar bruisend, bedreigend middelpunt van Kalos was gegaan, mits het niet na de ingang van de avondklok was. Ook Zara merkte dat er iets veranderd was, te zien aan het alerte gedraai van haar oren en haar onrustig zwiepende staart. Ze waren hier al lang niet geweest: sinds de stad overgenomen was, hadden ze geen voet meer op haar drukke straten gezet. Eigenlijk wilde ze hier ook helemaal niet zijn, maar het kon niet anders. Met haar blik op de grond gericht en haar handen in haar zakken, stapte de jonge Trainer door. Er was geen directe dreiging, maar toch voelde ze zich onrustig. De gedachte aan dat er mogelijk iets kon gebeuren, wat dan ook, was al genoeg geweest om dit te veroorzaken. Niet dat ze dat aan de buitenwereld liet merken, echter. Haar ware gevoelens had Lynn gewoontegetrouw weggemetseld achter een kalme gezichtsuitdrukking. Meer dan eens in haar leven had ze zich op ongure plaatsen als deze moeten begeven die haar een onprettig gevoel gaven; dit was meer herhaling dan nieuw terrein.
Ook de Lumiose Tower, die steeds dichterbij kwam, was haar niet onbekend. Wat haar erin te wachten stond, was dat echter wel: de vijfde Gym, onder leiding van een lid van Team Rocket genaamd Klaus. Lynn zag tegen dit gevecht op, maar tegelijkertijd had ze er goed vertrouwen in dat haar team dit aankon. Zij en haar Pokémon hadden lang en hard getraind totdat ze het idee had gehad dat ze er klaar voor waren, en daarna hadden ze doorgetraind, net zolang totdat Lynn met zekerheid kon zeggen dat ze een goede kans maakten. Dat ze dit konden winnen. Dit was de Gym die in handen was van Team Rocket, en ze wilde hem daarom zo snel mogelijk achter de rug hebben. Het zoveel mogelijk vermijden van contact met de organisatie had tot nu toe goed voor haar uitgepakt, en dat wilde graag zo houden.
Ze hielden halt aan de voet van het gigantische, stalen bouwwerk. Na een moment de indrukwekkende constructie in zich opgenomen te hebben, richtte Lynn haar donkerblauwe blik op haar maatje.
"Ben je er klaar voor, Zara?" De Liepard miauwde enthousiast als antwoord. Ieder ander zou dit als een goed teken zien, maar Lynn kende haar maatje daar te goed voor. Ja, Zara was enthousiast, maar niet zo enthousiast als gewoonlijk. Iets temperde haar geestdrift, en te zien aan de blik in de ogen van het wezen, was het ongerustheid. Met een kleine glimlach op haar gelaat aaide Lynn de katachtige Pokémon over haar kop.
"Ik voel hetzelfde, maar we kunnen het niet blijven uitstellen." Zouden ze deze Gym niet uitdagen, dan zouden ze ook nooit verder komen, en dat was noodzakelijk. Omdat ze een doel hadden en zich wilden bewijzen, maar ook omdat het uitdagen van Gyms de inkomstenbron was die het meeste geld opbracht voor Lynn en haar team. Ze hadden het geld nodig. De jonge Trainer haalde een keer diep adem. Ze gingen dit doen. Daadkrachtig zette ze zich weer in beweging, al snel gevolgd door Zara, op weg naar de liftdeuren die hen naar het topje van de Lumiose Tower zouden brengen.
De lift was voller dan ze verwacht had. Toen de ijzeren deuren opgingen, namen drie paar ogen Lynn onderzoekend in zich op. De zwartharige voelde ongemak opborrelen, maar negeerde het gevoel zo goed mogelijk en liet het niet in haar lichaamshouding zien. Geveinsd rustig stapte ze de metalen kubus in. Zara verliet haar zijde niet, haar gifgroene blik schoot van de ene naar de andere man waarmee zij en haar maatje de lift moesten delen. Het viel Lynn op dat Zara's oren iets naar achteren stonden, alsof ze dacht dat er iets mis was. Het meisje fronste. De katachtige Pokémon had een goede intuïtie wat gevaar betrof; ze hadden er altijd op kunnen vertrouwen. Dit was niet goed. De mannen hadden nog niets anders gedaan dan toekijken en zwijgen, maar ook Lynn voelde nu aan dat er iets mis was. Het werd moeilijker om haar adem rustig te houden. Misschien was het beter om later terug te komen, bedacht ze, als ze zeker wist dat de lift leeg was. Haar blik schoot over de gladde, metalen wanden, op zoek naar het bedieningspaneel waarmee de liftdeuren opengedaan konden worden. Het ding was nergens te bekennen. Dit kon niet kloppen. Paniek borrelde in haar op. Iemand kuchte overdreven. Tot nu toe had Lynn de blikken van de mannen ontweken, maar ze wist dat het een van de drie moest zijn die had geprobeerd haar aandacht te trekken. Op haar hoede liet ze haar blik gaan naar waar het geluid vandaan gekomen was. De middelste van de drie mannen, de enige die ontspannen tegen de wand van de lift aan leunde, grijnsde naar haar. Het was geen vriendelijke grijns. Het was ook geen vriendelijke man, aan de rest van zijn uiterlijk te zien. Zijn blik was priemend en zijn neus zag eruit alsof hij ooit gebroken was geweest en scheef hersteld was. De kleding die hij droeg was op het eerste oog niet bijzonder, maar toen Lynn beter keek, kon ze vormen van voorwerpen onder de stof herkennen die ze liever niet gezien had. Een koude rilling liep over de rug van de jonge Trainer, maar ze verbrak het oogcontact niet. "Je bent hier voor Klaus." De man sprak langzaam, alsof hij alle tijd had. Lynn wist zeker dat hij het expres deed, en op dat moment besefte ze zich ook dat deze mannen van Team Rocket moesten zijn, en dat ze dit waarschijnlijk bij iedere uitdager deden. Kinderen en tieners angst inboezemen en laten zien dat zij en de organisatie waar ze voor werkten de macht hadden. Hun spierballen tonen. Om de één of andere reden stelde deze gedachte haar een beetje gerust; iedereen die deze Gym overwonnen had, had dit doorstaan en overleefd. Zij zou hetzelfde doen. Hopelijk. Ze was niet toevallig die ene uitzondering, toch? .. Toch?
"Dat klopt." Haar stem was rustig. Nu moest zijzelf nog rustig worden. Ze keek toe hoe de man grinnikte en zich meer oprichtte. Na zijn blik een laatste keer in die van haar geboord te hebben, knikte de figuur naar de man naast hem, die zich omdraaide en ergens op drukte. Lynn kon nog net een glimp van het eerder vermiste bedieningspaneel opvangen voordat de leider van de drie zijn mond weer opende en ze daar haar aandacht op richtte. "Oké dan. Veel.. Succes." Het klonk spottend, en mede daarom besloot Lynn niet te reageren. De lift kwam geruisloos in beweging, en Lynn trok zich – voor zover dat mogelijk was in een ruimte van maar zo'n drie bij drie meter – terug in één van de hoeken. Zara ging voor haar zitten, klaar om haar te beschermen wanneer de mannen iets probeerden. Het gebaar stelde haar maatje erg gerust, want hoewel ze liever niet wilde dat de Liepard zich in gevaar bracht om haar ergens van te behoeden en daardoor mogelijk zelf een klap te verduren kreeg, gaf het haar een veiliger gevoel.
De rit naar boven werd in complete stilte afgelegd. Ze werd niet plots aangevallen. Het enige dreigende was dat de man die zich als leider van de twee andere figuren voordeed, gedurende de hele rit naar haar bleef grijnzen. Lynn probeerde er niet al te veel aandacht aan te besteden, net zoals ze weigerde in te gaan op het weeë angstgevoel dat zich in haar buik genesteld had. Op een gegeven moment, toen de lift langzaam minder snel begon te gaan, haalde de enige van de drie mannen die tot nu toe niets gedaan had iets uit de binnenzak van zijn jas. Het meisje herkende het voorwerp als een walkietalkie net voordat de man in het ding begon te praten. "Er komt een uitdager aan, Klaus. Jong." Even was er ruis, waarna een honende lach door het ding klonk. Het apparaat werd weer opgeborgen. Lynn klemde haar kaken op elkaar toen ze de neerbuigende blikken zag. Ze zou deze uitdaging aangaan, en ze zou laten zien dat dat lachje een vergissing was geweest.
De deur achter de mannen ging met een ontoepasselijk vrolijke 'ding' open. Tergend langzaam gingen de drie figuren aan de kant, waarna Lynn tussen ze door naar buiten kon lopen. Dat deed ze dan ook, zo snel mogelijk als ze kon, maar dan wel zonder de nervositeit die ze voelde te laten zien. Eenmaal in de ruimte achter de lift, sloten de ijzeren deuren achter haar weer en begon de lift aan zijn tocht naar beneden, maar niet voordat een stem, die Lynn inmiddels herkende als die van de leider, haar oren bereikt had. "Tot ziens, meisje." Ze weerhield zichzelf ervan om achterom te kijken; die reactie gunde ze de maker van de spottende opmerking niet. Terwijl Zara met haar neus tegen de grond voor haar uit dwaalde, liet Lynn haar ogen kort door de ruimte gaan. Ze waren alleen, concludeerde ze, voor nu. Het verwarde haar, aangezien ze op zijn minst een Gymleader en scheidsrechter verwacht had, maar ergens was ze er ook wel blij mee. Nu had ze een moment om tot rust te komen, want hoewel er niet echt iets gebeurd was, waren er genoeg dingen die hadden
kunnen gebeuren. Dingen waar haar gedachten onbewust naar toe waren gegaan, ook al had ze haar best gedaan om dit tegen te gaan. Een huiverige zucht verliet haar lippen. Oké. Ze gingen dit doen. Ze hadden lang getraind, ze waren hier klaar voor. Lynn rechtte haar schouders en herhaalde de woorden nog een keer in haar hoofd. Ze wist dat ze waar waren, maar het drong niet helemaal tot haar door. Nog steeds was ze bang dit gevecht te verliezen.
Om zichzelf van de twijfels af te leiden, concentreerde Lynn zich op de ruimte waarin ze zich bevond. Het was een bijzondere aanblik; zowel de muren als de vloer bestonden uit diepzwarte, glazen platen, waarachter lichten in alle mogelijke kleuren pulseerden in de meest hypnotiserende patronen. De enige lichten die niet aan en uit gingen, waren degene die het strijdveld en de bijbehorende trainervakken afbakenden. Langzaam liep Lynn tot in het vak waar zij gedurende wedstrijden zou moeten staan, de lichten in de vloer verwonderd in zich opnemend. Het leek haar erg moeilijk om dit alles te maken en programmeren, wat ervoor zorgde dat ze bewondering voelde voor degene die dit alles had weten te produceren ondanks dat techniek niet echt iets was wat haar interesseerde. Ze kende wel iemand die dit vast nog vele malen boeiender had gevonden dan zij, echter.. Pastelroze ogen doemden voor haar geestesoog op zodra het idee haar gedachten binnengeslopen was. Voor een moment kon Lynn aan niets anders denken. Een verandering in haar omgeving bracht hier ook al snel verandering in, echter; één van de glazen panelen die deel van de wand uitgemaakt had, schoof geruisloos naar boven en onthulde twee figuren. Vlug schudde Lynn met haar hoofd om zichzelf te dwingen haar aandacht op de mensen voor haar te richten in plaats van de persoon in haar hoofd en de verwarring die zij bij haar teweeg bracht.
Zo gehaast had ze niet hoeven te doen. De man, die voldeed aan de beschrijving die Lynn van Klaus had – gemeen gezicht, blauw haar, smetteloos wit pak met een grote, rode 'R' – had haar nog niet opgemerkt. Nu was het moeilijk om haar, het enige niet fel oplichtende iets in de ruime, over het hoofd te zien, echter. Hm. Haar aanwezigheid werd niet erkend, begreep Lynn. De Gymleader negeerde haar, alsof hij te goed voor haar was. Het frustreerde haar. Ze kon niet goed tegen mensen die hun neus voor anderen ophaalden, alleen omdat ze andere mensen uit gewoonte minderwaardig achtten. Het deed haar denken aan haar ouders, en dat maakte de frustratie alleen maar groter. Een miauw trok plots haar aandacht en maakte een abrupt einde aan de opbouw van woede in Lynns lichaam. Het meisje keek omlaag en in de grote, groene ogen van haar maatje. Ze zag begrip en verzet. Ze zag een waarheid. Klaus speelde expres met haar gevoelens, besefte Lynn zich nu. Hij probeerde zichzelf een mentale voorsprong te geven voordat het daadwerkelijke gevecht begon. Dit was simpelweg een vervolg op het vertoon van in de lift. Het veroorzaakte twijfel en woede die een Trainer niet hoefde te voelen en draaide het gevecht zo naar de hand van de Gymleader. Lynn klemde haar kaken op elkaar. Een eerlijk gevecht was niet wat Klaus wilde, zoveel was duidelijk. Maar zo gemakkelijk zou ze dat niet laten gebeuren. Deze man en de organisatie waar hij voor stond, mochten niet zoveel invloed hebben op haar. Ze weigerde dat toe te staan.
Met haar handen ontspannen in haar zakken en haar kin net iets hoger dan haar werkelijke zelfvertrouwen hem zou houden, bleef Lynn waar ze was. Alle gevoelens die haar zouden doen wankelen, duwde ze zo ver mogelijk weg. Zara ving de overschakeling in gedrag op en nam meteen naast haar maatje plaats, haar sikkelvormige staart netjes om haar poten gekruld, een extra rustige blik in haar ogen. Klaus kon bluffen en acteren, maar zij konden dat ook. Ze zouden voorbij deze Gym komen.
Kalmpjes liet Lynn haar blik gaan naar de man aan wie ze tot nu toe weinig aandacht besteed had; de man die in het gezelschap van Klaus verschenen was. Het leek erop dat de man hier liever niet met de Gymleader zou zijn, observeerde Lynn, en dat begreep ze goed. De manier waarop de blauwharige zijn arm om hem heen geslagen had, had niets broederlijks. Het was een dwingende, stevige greep die de man – de scheidsrechter, te zien aan zijn kleding – op een oncomfortabel kleine afstand van zijn gezelschap hield. De twee waren in gesprek met elkaar, wat inhield dat Klaus op lage toon sprak en de ander om de zoveel tijd haastig knikte. Lynn wist zeker dat hier iets besproken werd dat nadelig voor haar uit zou pakken, maar er iets van zeggen leek haar een slecht idee. Ze kon Klaus niet goed inschatten en wist daarom niet hoe hij zou reageren. Het liefste lokte ze niets uit als het niet nodig was. Het leek er daarnaast op dat ze toch al te laat was om te stoppen wat gaande was, wat dat dan ook mocht zijn. Zwijgend hield Lynn haar ogen op het tweetal gericht en volgde zo hun pad naar het nog lege trainersvak tegenover haar. De mannen kwamen tot stilstand. Lynn bleef waar ze was. Nog steeds keurde Klaus haar geen blik waardig, maar wel loste hij eindelijk zijn greep op de scheidsrechter. Deze maakte meteen van zijn hervonden bewegingsvrijheid gebruik door met enkele schuifelpassen afstand tussen hem en de Gymleader te creëren. Klaus zei nog een laatste ding en de scheidsrechter knikte nog een laatste keer, en toen richtte eerstgenoemde eindelijk zijn blik op Lynn. Terwijl de scheidsrechter zijn gewoonlijke plaats aan de zijlijn innam, nam Lynns gevoel van ongemakkelijkheid toe terwijl de Gymleader zijn ogen langzaam over haar heen liet gaan. Ze moest moeite doen om haar geveinsde onverschillige uitdrukking in stand te houden; ze hield er niet van om zo in de aandacht te staan. De stilte maakte het voor haar alleen maar ongemakkelijker en ze overwoog dan ook om deze te doorbreken, maar dat werd al voor haar gedaan. Een diepe zucht verliet Klaus' mond, gevolgd door enkele op verveelde toon uitgesproken woorden. "Laten we dit snel afhandelen, ik heb zaken te regelen."
Ze voelde zich gekrenkt. Dat laten blijken zou ze niet, maar ergens was het pijnlijk om te horen dat een Gymleader – iemand die jou als een waardige tegenstander hoorde te zien en de gevechten uitdagingen hoorde te maken – niets van de aankomende confrontatie verwachtte. Ze was gewoon een van de velen, een onbelangrijke zaak. Lynn wist heus wel dat een Gymleader, die dag na dag met Trainer na Trainer te maken had, diens tegenstanders op een gegeven moment meer als een massa dan als een verzameling unieke individuen zag. Ze begreep het en nam het ze ook niet kwalijk; het kon bijna niet anders bij een baan als deze. Toch stak het wel een beetje als het zo onomwonden gebracht werd. Maar, zo sprak Lynn zichzelf toe in haar gedachten, ze zou zich er niet door laten beïnvloeden. Zodra ze er zeker was dat haar stem geen spoortje van gekwetstheid meer bedroeg, antwoordde ze:
"Goed." De scheidsrechten opende hierop zijn mond om, zoals gebruikelijk, de regels uit te leggen, maar voordat hij zijn eerste zin af kon maken, werd hij afgekapt door Klaus. "Je verspilt mijn tijd. We beginnen." En met die woorden stak de Gymleader een Pokéball voor zich uit.
| FIGHT FIGHT FIGHT FIGHT FIGHT |  | VS |  | FIGHT FIGHT FIGHT FIGHT FIGHT |
Nadat het rode licht dat uit de Pokéball kwam, weggeëbd was, zag Lynn een klein, eekhoornachtig wezentje in de lucht hangen. Haar uiterlijk deed schattig aan, maar in de ogen van de Pokémon ontbrak vrolijkheid. Een frons rimpelde Lynns voorhoofd terwijl het meisje Atlas liet verschijnen. Vreemd. Gympokémon keken in de meeste gevallen uit naar gevechten, anders zouden Gymleaders ze niet uitkiezen. Het duurde nog enkele seconden voordat het besef kwam waarom het deze keer anders was. Deze Pokémon moesten van de vorige Gymleader zijn, de echte. Het had haar al verbaasd dat er geen andere Pokémon in de Gym waren gekomen na de overname van Team Rocket. Deze Emolga – en haar teamgenoten – moesten afgenomen zijn. Ze hadden zich vast niet vrijwillig bij Klaus aangesloten, in ieder geval. Met de opkomst van medelijden voor de wezens, kelderde Lynns motivatie voor het gevecht. Ze wilde het de Emolga niet aandoen, en daar bovenop keken zowel Atlas als Zara haar bezorgd aan. Ook zij hadden door dat er iets mis was met de electric-type en wachtten nu op haar, hun Trainer, om daar verandering in te brengen. Die afwachtende blikken vol vertrouwen gaven Lynn het laatste zetje. Haar teamleden gingen er vanuit dat zij zou doen wat het beste was, en dat was ook hoe ze wilde zijn. Vastberaden rechtte ze haar schouders en opende haar mond.
"Ik—" "Thunder." Vliegensvlug schoot de Emolga in actie, haar bewegingen haast koortsachtig. Binnen de kortste keren hadden donderwolken zich onder het plafond samengepakt en sloegen hun tot één grote bliksemschicht geconcentreerde stralen geladen energie op Atlas in.
Met een brul zakte Atlas door zijn knieën, zichzelf nog net genoeg met zijn flippers ondersteunend om te voorkomen volledig om te vallen. Geschrokken zette Lynn instinctief een pas naar achteren, haar ogen groot. Ze hoorde Klaus grinniken. Een irritant, loom gegrinnik. Zara miauwde verontwaardigd en stond op het punt om naar voren te springen, het strijdveld op. Lynn hield haar maatje nog net op tijd tegen door haar armen om de katachtige Pokémon te slaan. Nog even probeerde de Liepard zich te bevrijden zodat ze alsnog haar teamgenoot te hulp kon staan, maar toen ze voelde dat haar Trainer haar greep daarop verstevigde, gaf ze het – mokkend, dat wel – op. Het zorgde voor iets van opluchting bij Lynn. Ze wilde niet dat haar maatje ook een Thunder-aanval te verduren zou krijgen.
Zichzelf vervloekend klemde de jonge Trainer haar kaken op elkaar zodra ze weer rechtop stond. Ze had de aanval niet aan zien komen, had niet geweten dat de Emolga over TMs beschikte. Ze had niet op tijd kunnen reageren, en nu leed Atlas daaronder en vermaakte Klaus zich kostelijk. "Nog eens." Ze kon hier niet meer onderuit komen, besefte Lynn zich. Er was geen weg meer terug. Opnieuw werd het donker boven de hoofden van de aanwezigen. Atlas had één achterpoot onder zijn lichaam weten te krijgen, zag Lynn, maar hij zou niet op tijd overeind staan om weg te bewegen van de plek waar de bliksem in zou slaan. Lynns blik werd grimmig. Haar handen balden zich samen tot vuisten. Als ze het gevecht niet meer af zou kunnen blazen, zou ze er maar zo snel mogelijk een einde aan maken.
"Protect!" De bliksemschicht flitste door de lucht en even dacht Lynn dat ze opnieuw te laat was geweest. Totdat de energie, nog maar enkele meters van Atlas verwijderd, op een soort onzichtbaar krachtveld stuitte, waardoor op de plek van impact een wazige barrière zichtbaar werd. Onder bescherming van de Protect, richtte de Carracosta zich volledig op en wierp een blik naar achteren, naar zijn Trainer. Hij was in orde. Lynn blies de adem uit die ze onbewust ingehouden had. Atlas was oké, voor nu. Ze maakte zich meer zorgen over hem dan normaal, aangezien zijn tegenstander over aanvallen beschikte die super effectief tegen hem waren. Atlas had ook een aantal moves achter de hand die het de Emolga moeilijk zouden maken, echter. Het werd tijd om daar gebruik van te maken.
De tijdelijke bescherming die de Protect gevormd had, begon namelijk af te brokkelen, zeker nu de Emolga opdracht had gekregen om er een Quick Attack op uit te voeren.
"Ancient Power, Atlas!" De Carracosta sloot zijn ogen kort en hief zijn flippers. Kiezeltjes, omgeven door een mysterieuze paarse gloed, veranderden in stenen en namen verder in grootte toe totdat een hand ze niet meer zou kunnen omvatten. Plots opende de prehistorische Pokémon zijn ogen, en de kleine rotsen schoten naar voren, op de Emolga af. Het wezentje, dat haar klauwen net in wat nog van de Protect resteerde geslagen had in voorbereiding voor het aanvallen van het ding, verwijdde geschrokken haar ogen. "Omhoog." Het klonk verveeld, alsof er helemaal niet vanaf hing. Toch schoot de Emolga meteen in actie en zette zich af, zichzelf hiermee de lucht in lancerend. Door gebruik te maken van de losse huid tussen haar poten, wist ze zichzelf hogerop te brengen. De Ancient Power volgde haar op de voet en kwam steeds dichterbij. "Acrobatics." Net voordat de klein uitgevallen rotsblokken doel zouden raken, maakte de Emolga een omtrekkende beweging door een salto om de aanval heen te maken. De stenen konden de koers van het vlugge wezentje niet bijhouden en sloegen op het plafond in zonder schade te doen. Lynn beet op haar lip. De electric-type had een schroef ingezet en daalde op hoge snelheid neer. Binnen enkele seconden zou ze haar tegenstander bereikt hebben, tenzij ze door iets afgeremd werd.
"Hydro Pump!" Atlas opende zijn bek, en meteen schoot er een gigantische waterstraal uit. De Emolga week uit, maar kon daarmee niet voorkomen dat de krachtige straal haar schampte. Het was genoeg om de schroef af te remmen en van richting te laten veranderen, waardoor de eenhoornachtige Pokémon nu stuurloos door de lucht tolde. "Hervind je balans. Snel." Lynn kon zien dat de Emolga het probeerde, maar de Hydro Pump had haar een erge zwieper gegeven.
"Nu, Blizzard!" Na diep ingeademd te hebben verlieten een ijzige wind en duizenden sneeuwvlokken Atlas' bek. Ze wervelden de ruimte in en slokten de Emolga op in een zee van wit.
| INTERLUDE INTERLUDE | | VS | | INTERLUDE INTERLUDE |
Een kreetje was te horen, gevolgd door een bonk. Lynn sloeg haar armen om zichzelf heen om de koude lucht op een afstand te houden. Zwijgend maar op hun hoede wachtten zowel zij als Zara en Atlas totdat de witte waas neergedaald was. Daar lag de Emolga, bewegingsloos, temidden van smeltende sneeuwvlokken. Was het.. Al over? Dat kon haast niet. Alhoewel, het verschil in level tussen de Emolga en Atlas was groot, wist Lynn, maar toch leek het haar onwaarschijnlijk. Desondanks lag de electric-type daar, zonder direct op de commando's van de Gymleader te reageren, zoals ze eerder had gedaan. De toon van deze commando's werd steeds snauwender, merkte Lynn. "Sta op." was veranderd in "Sta òp, verdomme." en Klaus' gezicht begon langzaam een rode tint aan te nemen. Bezorgd verplaatste Lynn haar blik naar de scheidsrechter, wiens blik tussen de bewegingsloze Emolga en diens Trainer heen en weer flitste, de vlag die een overwinning voor de uitdager betekende twijfelend iets opgeheven. Ook Klaus had de twijfel van de scheidsrechter inmiddels opgevangen. Een priemende blik was genoeg om de vlag weer helemaal te laten zakken.
Lynn kreeg dit niet helemaal meer mee; ze had haar aandacht met een frons op de Emolga gericht omdat haar iets opgevallen was. De oogleden van het wezentje trilden, alsof ze haar best deed ze zo natuurlijk mogelijk dicht te houden. Alsof de bewusteloosheid geveinsd was.
"Atlas?" Vragend keek de prehistorische Pokémon om. De tirades van Klaus hadden inmiddels zijn hoogtepunt bereikt, maar Lynn deed haar best om de woorden te negeren. Het voetengestamp en het gevloek maakten dat een lastige taak, echter.
"Kan je even kijken of.. ?" Ze hoefde haar zin niet af te maken; Atlas knikte al en overbrugde de afstand die zich tussen hem en zijn tegenstander bevonden had. Eenmaal bij de Emolga aangekomen, boog hij zich bezorgd over het wezentje heen, haar voorzichtig aanrakend met zijn flipper. Niets. Hij bracht zijn kop tot op enkele tientallen centimeters van die van de electric-type en liet een laag, vragend geluid hoorden. Iets gebeurde. Het was zo te missen, maar omdat Lynn al haar aandacht op de Emolga gericht had, ontging het haar niet. De Pokémon had haar hoofd iets bewogen. Ze was nog niet uitgeschakeld. Snel liet de jonge Trainer haar blik naar de Gymleader gaan. Klaus had niet door wat er aan de hand was, daarvoor was hij te woedend. Zijn blauwe haar stak fel af tegen zijn nu vuurrode hoofd. Een niet-aflatende stroom aan woorden verliet zijn mond, net zoals kleine speekseldruppels. Lynn voelde de neiging een stap achteruit te doen, ondanks dat ze al niet dichtbij de Gymleader stond; de zo plotselinge omslag van kalm en ongeïnteresseerd naar furieus beangstigde haar. Als alle leden van Team Rocket zo waren, was ze nog blijer dat ze nooit echt met de organisatie in contact gekomen was.
Hoe langer ze naar Klaus keek, hoe meer ze de behoefte voelde om haar blik af te wenden. Haar ogen zochten naar iets anders om haar aandacht op te richten, en vonden Atlas en de Emolga. De Carracosta had, terwijl de Gymleader druk bezig was met beledigingen en bevelen naar zijn Pokémon slingeren, op zachte toon op zijn tegenstander in gepraat, en dat leek nu haar vruchten af te werpen. Langzaam, heel langzaam, bewoog de Emolga haar lichaam. Atlas gaf het wezentje meer ruimte door enkele passen naar achteren te doen, waarop zijn tegenstander ging staan, zij het met hangende schouders en een neergeslagen blik. Lynn zag dit alles met een bezorgde blik aan. Eerder had ze al begrepen dat het – hoogstwaarschijnlijk gedwongen – wisselen van Trainer een verandering bij de Pokémon teweeg gebracht had, maar nu pas zag ze hoe ernstig de impact daarvan daadwerkelijk was. Waar de ogen van de Emolga eerder milde tegenzin uitstraalden bij het vooruitzicht op een gevecht, stonden ze nu lusteloos. Dit was een Pokémon die al verslagen was voordat het gevecht begon, en Klaus maakte het er niet beter op. Zodra hij zag dat zijn Pokémon weer overeind stond, nam zijn tirade een nog hardere toon. Bij ieder woord dat uitgespuugd werd, kromp de Emolga verder in elkaar. Beschermend stak Atlas een vin tussen de Emolga en de Gymleader, als om een schild te vormen tegen de woorden. Het deed haast fysiek pijn om dit aan te moeten zien. Lynn voelde de sterke neiging om keihard te roepen dat de man moest stoppen, dat hij toch ook kon zien dat dit zijn Pokémon pijn deed, maar ze wist al dat dat niets uit zou halen; Klaus wilde juist dat het pijn deed. Daarom zweeg ze voor nu, wachtend op een moment waarop haar woorden wel goed zouden kunnen doen.
Het leek wel alsof de woorden van het Team Rocketlid de Emolga meer pijn deden dan de aanvallen die eerder op haar afgevuurd waren. De donderpreek kon Lynn bijna niet aanhoren, en omdat ze niet wist wat er zou gebeuren als ze ingreep, probeerde ze de woorden uit haar gedachten te blokken. Een aantal dingen drongen wel tot haar door, echter, en die maakten dat ze dit alles toch echt niet langer door kon laten gaan. De Emolga deed dit vaker. Ze wilde weigeren om te vechten voor deze man, iedere keer weer, maar durfde het alleen op deze manier te doen. Klaus noemde haar daarvoor een lafaard, Lynn vond het moedig dat het wezentje überhaupt iets durfde te ondernemen. Als ze een Pokémon was geweest en onder de man moest leven, wist ze niet of zijzelf zoiets zou kunnen doen. Het maakte dat ze de kleine Pokémon respecteerde, en dat was het laatste duwtje dat ze nodig had.
"We kunnen nu verder," Sprak ze, haar toon resoluut. Langzaam, heel langzaam, verplaatste Klaus zijn blik naar haar. Het leek alsof hij op het punt stond zijn scheldkanonnade op haar te richten voordat zijn blik het vuur van eerder verloor. Een akelig kalme glimlach bekroop zijn gezicht. De ware aard van de man was weer weggestopt. "Goed." Opgelucht ademde Lynn uit, haar best doend om het niet teveel op te laten vallen. Hoe makkelijk Klaus tussen kalm en ongeïnteresseerd en witheet kon switchen, beangstigde haar en maakte dat ze hier nog sneller weg wilde dan voorheen het geval was. Atlas maakte meer afstand na de Emolga een bemoedigend klopje gegeven te hebben. De eekhoornachtige Pokémon nam haar houding tegenover hem in nu ze niet meer verbaal aangevallen werd. Beide Pokémon keken duidelijk niet naar de confrontatie uit, maar een betere optie was er niet.
| RESUME RESUME | | VS | | RESUME RESUME |
"Thunder Shock." De wangetjes van de Emolga lichtten op. Al snel was het knisperende geluid van elektriciteit te horen, waarna een bundel dunne flitsen op Atlas afschoot.
"Hou het tegen met Water Gun!" De prehistorische Pokémon opende zijn bek om te gehoorzamen, maar was niet snel genoeg. De elektrische aanval maakte contact, en Lynn kon zien hoe de stroom door het lichaam van de Carracosta trok en hem voor een moment verstijfde. Een moment dat Klaus niet onbenut liet. "Lucht in en Wild Charge." Lusteloos zakte de Emolga door haar pootjes en zette af. Nadat ze zich hoog genoeg in het luchtruim bevond, begon ze aan de afdaling. Nog steeds kon Atlas niet bewegen. De elektriciteit omhulde zijn tegenstander als vuur een komeet naarmate ze steeds dichter bij de grond kwam. Bijna leek het alsof ze niet eens moeite deed om op Atlas, en niet hard op de grond te landen. Lynns medelijden nam haast onmogelijke proporties aan, maar een oplossing had ze niet. Klaus was te machtig, zeker buiten Pokémongevechten. Waar ze op gewacht had, gebeurde inmiddels: Atlas kwam weer in beweging.
"Smack Down, snel!" Een rots die in de grote flippers van de Carracosta klein leek, vormde uit het niets. De prehistorische Pokémon mikte en zwiepte het ding de lucht in. "Breek er doorheen." De steen maakte contact met de in elektriciteitsflitsen gehulde Pokémon. Het wezentje liet een gepijnigd kreetje horen, maar niet veel later begonnen barsten zich ook te vormen in het oppervlak van de rots. Het volgende moment vielen brokstukken naar de grond. De Emolga kwam steeds dichterbij.
"Nog eens, Atlas!" Opnieuw vormde de schildpadachtige Pokémon een steen, maar deze keer was hij met het werpen te laat. Voordat de bescheiden rots zijn flippers kon verlaten, beukte zijn tegenstander al tegen zijn kop aan. Lynn zag hoe de elektriciteit die de Emolga omhuld had oversprong zodra de twee Pokémon contact maakten. De impact en de schok maakten dat Atlas' kop een stuk naar achteren sloeg. De Pokémon wankelde, maar hield de steen tussen zijn poten geklemd. Desondanks dat Lynn de klap haast tegen haar eigen hoofd voelde en wilde checken of haar Pokémon in orde was, wist ze dat het nu belangrijk was om van de erg kleine afstand gebruik te maken. De Emolga had een moment nodig om bij te komen; ook zij had een klap te verduren gekregen, en geen zachte ook.
"De steen, nu!" Iets slomer dan normaal kwam de Carracosta weer in beweging. Met een diepe, rommelende grom tilde hij de rots omhoog, het ding loslatend net voordat het zijn tegenstander zou raken. De Emolga had het te laat door en Klaus nam niet de moeite om zijn mond open te trekken. Pokémon en steen vlogen omhoog, op weg om contact te maken met het plafond.
Een beschadiging aan zijn gebouw was wel genoeg aanleiding voor de Gymleader om te spreken, zo bleek. "Thundershock." De wangetjes van de Emolga begonnen te gloeien, een lichtflits verscheen en de rots verpulverde. Gruis en kleine steentjes regenden op Atlas neer, die voorzag dat Klaus zijn Pokémon weer op hem af zou laten stoppen en daarom al beschermend zijn flippers voor zich gekruist hield. "Wild Charge." Niets duwde haar nu meer hoger de lucht in, waardoor de Emolga geen moeite hoefde te doen om zich te laten vallen. De elektriciteit verscheen om haar heen als de hitte om een neerstortend ruimteschip. Lynn huiverde en verdrong de ietwat lugubere vergelijking uit haar gedachten. De electric-type daalde nog steeds af, sneller en sneller. Ze moest iets doen.
"Ontwijk met een Aqua Jet!" Binnen enkele seconden bevond Atlas zich aan de andere kant van het strijdveld, waar hij zich omdraaide om zijn tegenstander in het oog te kunnen houden. De Emolga was tegen de grond geknald en probeerde – zonder al teveel overtuiging – haar pootjes weer onder haar lichaam te krijgen. Lynn wilde helpen, het veld oprennen en het wezentje optillen. In plaats daarvan opende ze, met pijn in haar hart en ogen, haar mond.
"Blizzard, Atlas." De zachte reus liet zijn flippers vallen en keek haar aan. Zag de onwil weerspiegeld in de ogen van zijn Trainer en knikte, na even geaarzeld te hebben. In vloeiende bewegingen bewoog de prehistorische Pokémon zijn flippers om hem heen. Kleine, dwarrelige vlokjes ontstonden rond de toppen en volgden in het begon loom de bewegingen van de Carracosta. Totdat het aantal sneeuwvlokken groter en groter werd, ten minste, totdat de Pokémon haast niet meer te onderscheiden was temidden het razende wit. "Sta op, Discharge." Terwijl de Emolga zich langzaam op haar achterpoten hees en de elektriciteit in haar lichaam liet opbouwen, nam Atlas' bol aan grootte toe. Op het moment dat hij de aanval in een ijzige stroom naar zijn tegenstander stuurde, liet ook de eekhoornachtige Pokémon de Discharge gaan. De flits doorkruiste de gerichte ijsstorm zonder moeite, maar wist niet te voorkomen dat hij de Emolga raakte. Het wezentje piepte en kromp rillend in elkaar. Tegenover haar deed Atlas hetzelfde, al was bij hem de elektriciteit de dader.
Klaus liet geen tijd voor een adempauze. Dat had Lynn ook niet van hem verwacht. "Electro Ball." Zijn Pokémon deed een halfslachtige poging. De stem van de Gymleader klonk even monotoon als ijskoud toen hij zijn commando herhaalde. Nu deed lukte het de Emolga wel om de bal van energie te vormen, al ging het nog steeds niet van harte.
"Surf!" Atlas hief langzaam zijn flippers aan weerszijden van zijn lichaam. De toppen van golven volgden de opwaartse beweging alsof ze met touwtjes aan de ledematen vastzaten. Op een hoge muur van vloeiend blauw schoot de Carracosta op zijn tegenstander af. De bal elektriciteit werd opgeslokt alsof het niets was. "Omhoog." De Emolga bracht zichzelf de lucht in. Terwijl ze verticaal meters aflegde, werd de horizontale afstand tussen haar en haar tegenstander in een razend tempo hoger. Atlas' golven waren sneller; de electric-type werd erin verzwolgen zoals haar aanval eerder.
Achter de Emolga kwam Atlas op de grond neer. Wat overgebleven was van zijn Surf, waste hierdoor nog een keer over zijn tegenstander heen, die opnieuw tegen de grond geslagen was. Beide Pokémon stonden nu tegenover hun trainers, met hun ruggen naar elkaar toe. Normaal zou Atlas zich meteen omdraaien, zoals hij eerder gedaan had, maar nu probeerde hij oogcontact de maken met zijn Trainer. Lynn gaf toe en zag wat ze al gevreesd had: naast dat de elektrische aanvallen al een aardige tol hadden geëist op de prehistorische Pokémon, zag ze pijn in zijn blik. Het inbeuken op een onschuldige Pokémon die tegen haar wil door moest vechten, gaf hem emotioneel een flinke klap. Lynn begreep het en haatte zichzelf ervoor dat ze hem en de Emolga dit liet doorstaan. Als ze binnen haar team de Pokémon aan moest wijzen die het meeste met anderen meeleefde, de Pokémon die het zachtste en het liefste was, dan zou ze haar vinger zonder aarzelen op Atlas richten. De gedachte om op te geven en het gevecht af te blazen, die al een aantal keer in haar gedachten naar voren was gekomen, kwam daarom weer op nu ze de blik in de ogen van het grote wezen richtte. Een aantal anderen weerhielden haar ervan om hem ook echt werkelijkheid te maken, echter. Ze had het geld nodig. Ze had de vooruitgang nodig. Als ze dit nu niet afmaakte, moest ze de Emolga dit mogelijk nog een extra keer laten doorstaan in de toekomst.
"Het spijt me." Klaus grinnikte en beval zijn Pokémon om op te staan en Discharge te gebruiken. De Emolga kwam in beweging, Atlas niet. Hij bleef staren, wachtte, zocht. Toen een knetterend geluid achter hem opklonk, vond hij eindelijk wat Lynn wilde zeggen in haar blik. De Pokémon begreep haar, zag zij op haar beurt, maar het deed niet aan zijn pijn af.
Wel was het genoeg om de Pokémon om te laten draaien. Zonder op een commando te wachten, voerde het prehistorische wezen een Ancient Power uit. Klaus deed wederom niets en zijn Pokémon werd geraakt, maar niet voordat ze elektriciteit alle kanten op liet schieten. Lynn zag het met een steek in haar borst gebeuren. Niet veel later voelde ze een zachte neus tegen haar samengebalde vuist. Het was Zara, die met bezorgde ogen naar haar opkeek. Ook in de blik van de Liepard was verontwaardiging te zien, maar de emotie die het duidelijkst naar voren kwam, was bezorgdheid. Lynn wist een kleine glimlach te produceren en aaide over de kop van haar maatje.
"We moeten dit doen," sprak ze, haar stem zacht. De Liepard knikte.
"Hierna nooit meer." Weer knikte de katachtige Pokémon. Haar maatje ademde diep in en richtte haar blik weer op het strijdveld. Dit was het laatste gevecht dat ze tegen een Pokémon die niet wilde zou vechten, en ze zou het zo snel mogelijk ten einde brengen.
Op het moment dat Lynn haar aandacht verlegde naar de twee Pokémon voor haar, werd Atlas geraakt door een Electro Ball. Het meisje klemde haar kaken op elkaar. Aangezien een Emolga veel sneller was dan haar schildpadachtige Pokémon, zou die aanval veel schade aanbrengen, en dat met een supereffectieve move.
"Aqua Jet!" Aangedreven door water onder druk, schoot Atlas op zijn tegenstander af. "Spark." Ook de Emolga kwam in beweging. Elektriciteit en water botsten en maakten elkaar onschadelijk. Hoewel het de eerder toegedane achterstand niet verkleind had, was de fysieke afstand tussen de twee hiermee wel minder gemaakt.
"Rollout, Atlas!" De Carracosta dook voorover alsof hij in niet-bestaand water wilde springen, en voordat zijn flippers de lichtgevende grond raakten, had een stenen laag zich om zijn opgerolde lichaam gevormd. Als rotsharde bol rolde hij naar voren, zijn tegenstander hiermee plettend. In plaats van zijn Pokémon uit de route van diens tegenstander te krijgen, beviel Klaus de tegenaanval in te zetten met een Wilde Charge. De elektrische aanval zorgde ervoor dat Atlas' beschermende steenlaag van hem af brokkelde, maar raakte niet ook de schildpadachtige Pokémon zelf.
"Ga door met een Aqua Tail!" Snel ontrolde de Carracosta zich, zichzelf in diezelfde beweging omdraaiend. Zijn zwiepende staart was al snel omhuld door water en sloeg tegen de Emolga aan, die nog geprobeerd had zichzelf voor die tijd de lucht in te werken. Het wezentje schoof een eind achteruit, wankelde even en viel toen achterover.
Was dit het? "Discharge." Elektriciteit golfde over de wangetjes van het wezen. De aanval zag er aanzienlijk zwakker uit dan eerder in het gevecht, maar dat de move überhaupt uitgevoerd werd, betekende dat het nog niet helemaal afgelopen was. Ook deed de aanval Atlas nog steeds veel pijn; de prehistorische Pokémon liet een rommelend geluid horen toen de bliksemschicht op hem neersloeg. Overeind komen deed de eekhoornachtige Pokémon nog steeds niet, echter, ook al werd Klaus' toon steeds angstaanjagender. Lynn besefte zich dat dit de laatste aanval zou zijn voordat ze op een commando besloten had. De adem van de Emolga was snel en haar lichaam trilde van de klappen die ze had moeten opvangen. Atlas naderde voorzichtig, zijn afwachtend en ietwat ongeduldige blik op zijn Trainer gericht.
"Rock Smash," besloot deze. Een move die weinig pijn moest doen gezien het type. Een 'welterusten' die zo zacht was als maar mogelijk, in dit gevecht. Atlas' vin maakte contact met zijn tegenstander, en de Emolga stopte met trillen. Nog geen moment daarna werd ze opgezogen door een rode straal en ontmoette Lynn de te kalme, nonchalante blik van Klaus. Er brak een brede, eveneens ongemakkelijk makende grijns op zijn gezicht door toen ook Atlas in elkaar zakte.
| END END END END END END END | | VS | | END END END END END END END |
Zwijgend en met een kalmte die ze niet voelde, wendde Lynn haar blik af en liet ook Atlas terugkeren. Ze hield de Pokéball even in haar hand voordat ze hem wegstopte. In haar gedachten beloofde ze zichzelf en de Carracosta om zo snel mogelijk een uitje te maken om hem meer op te vrolijken, want ze wist dat de prehistorische Pokémon dit niet makkelijk van zich af zou kunnen zetten. Voor zichzelf was ze daar ook niet zo zeker van, maar dat drukte ze meteen weg zodra de gedachte in haar opkwam. Het ging om haar Pokémon, niet om haar. Hij had de handelingen moeten uitvoeren.
Een nieuwe Pokémon verscheen voor haar en Zara: een Magneton. Lynn fronste toen ze zag dat het wezen zo goed als roerloos in de lucht hing. Door haar onnodig uitgebreide onderzoek dat ze had gedaan om maar uit te stellen het daadwerkelijke gevecht te hoeven doen, wist ze dat de magneten van Magneton normaal gesproken schokkende bewegingen maken. De magneten van dit wezen bleven op hun plaats hangen. Hetzelfde gold voor het hele wezen, eigenlijk; op het o zo minimale op-en-neerzweven van de Pokémon na, had deze zich nog helemaal niet geroerd. Vreemd. Onnatuurlijk. "Je werkt op mijn zenuwen, meisje," klonk het van de andere kant. Lynn zag het vuurrode gezicht voor zich dat ze had gezien toen de Emolga op de zenuwen van de Gymleader had gewerkt, en besloot zo ongehaast ogend als mogelijk was een Pokéball tevoorschijn te halen.
| FIGHT FIGHT FIGHT FIGHT FIGHT |  | VS |  | FIGHT FIGHT FIGHT FIGHT FIGHT |
Met een dreun kwam Vesta op de grond neer. Haar ogen stonden vurig en in haar begroetingsbrul klonk enthousiasme door. De energie van haar Pokémon maakte dat Lynn de benauwende sfeer voor enkele seconden vergat; er verscheen zelfs een glimlach op haar gelaat. Ze had de onbevreesdheid van de Typhlosion altijd al bewonderd, maar in haar huidige situatie deed het meisje dat nog meer.
"Oké, Vesta," begon Lynn, haar focus weer bij waarom ze hier waren.
"Flamethrower!"De fire-type ademde diep in en opende toen haar bek. Een dieprode vlammenstraal schoot eruit en naar de andere kant van de strijdveld. Klaus deed niets. De Magneton deed niets. Lynn fronste en keek toe hoe de aanval vol trof. Geen kik, geen enkele reactie kwam van de Vesta's tegenstander. Het wezen hing nog steeds in de lucht waar hij verschenen was. Lynns blik ging naar Klaus. De Gymleader leek onaangedaan door het feit dat zijn Pokémon geraakt was, en leek ook niet van plan om in actie te komen. Waarom stond hij dit zomaar toe? Lynn begreep het niet, maar ze besloot dat het ook niet belangrijk was. Wel was belangrijk dat ze hier gebruik van kon maken, en dat zou ze dan ook doen. Net als zij, leek Vesta in verwarring gebracht door het gebrek aan reactie van haar tegenstander. De Typhlosion wachtte maar gewoon het volgende commando van haar Trainer af. Die wist immers wat ze deed, oordeelde de Typhlosion vol vertrouwen.
"Brick Break!" Een fysieke aanval zou misschien meer reactie uitlokken, hoopte Lynn. Niet dat ze zo graag wilde dat Vesta tegenaanvallen te verduren kreeg, maar omdat ze de bewegingsloosheid van de Magneton verdacht vond. Ze vertrouwde het niet. De Typhlosion lanceerde zichzelf naar voren, een van haar voorpoten hoog geheven. Net voordat haar lichaam contact zou maken met de Magneton, bracht ze de poot met veel snelheid naar beneden. Een metalige 'tonk' was te horen toen de poot contact maakte. Vesta landde op de grond, maakte wat afstand en richtte haar blik op haar tegenstander. Door de impact was de Magneton een stuk naar beneden geduwd, zagen zij en Lynn. Dat was alles, echter. "Oh, ik moet
weer alles voor je doen?" De Trainer richtte haar blik op de overkant, waardoor ze zag hoe Klaus met een norse blik in zijn ogen zijn armen over elkaar sloeg. Hij keek niet naar haar, maar naar zijn Pokémon. Weer? Commando's geven was juist normaal, voor zover zij wist. Alhoewel, deze Pokémon leek niet normaal. Niet meer. Misschien was deze Pokémon ook veranderd onder het eigenschap van Klaus, bedacht Lynn zich, zij het dan op een erg andere manier.
Veel tijd om daar langer over na te denken, kreeg ze niet; Klaus zuchtte een commando. "Spark." Wel meteen kwam de Magneton in beweging. In een rechte lijn zweefde het wezen op zijn tegenstander af, zijn lichamen omhuld door elektriciteit.
"Dig, snel!" Vlug begon Vesta met graven, maar ze was niet snel genoeg; lichtpanelen weggraven was moeilijker dan hetzelfde doen met aarde. Een boos geluid verliet haar toen ze achterover gebeukt en tegelijkertijd geschokt werd. Toen Vesta weer overeind gekomen was, merkte zij iets op wat Lynn enkele seconden eerder al opgevallen was. Haar tegenstander was precies blijven hangen waar hij en zijn tegenstander elkaar geraakt hadden. Het wezen leek zichzelf haast uit te schakelen zodra hij het commando van de Gymleader uitgevoerd had, peinsde Lynn. Ook een soort verzet, net zoals de Emolga had gedaan. "Zap Cannon." Klaus leek deze vorm minder erg te vinden, echter. Lynn wist niet goed hoe ze zich daarover moest voelen.
Zo snel als ze kon, schoot Vesta opzij. Lynn had dezelfde actie op willen opdragen, en keek daarom alleen zwijgend en gespannen toe. Het klaarmaken van de Zap Cannon had maar enkele seconden in beslag genomen en een felgele straal doorkliefde de lucht dan ook vrijwel meteen. Vesta's reactie was snel geweest, maar niet snel genoeg. De elektriciteitsexplosie raakte haar in de flank. Met een harde dreun kwam de Typhlosion op de grond terecht, kleine schokjes liepen over haar vacht. Lynn klemde haar kaken op elkaar toen ze het zag; paralyze was precies wat ze nu niet kon gebruiken, aangezien Klaus een tweede Zap Cannon beval. Dapper probeerde de fire-type haar poten weer onder haar lichaam te krijgen.
"Je kan het, Vesta!" moedigde Lynn de Pokémon aan, hopend dat het ook maar iets zou helpen. Veel effect leek het niet te hebben, echter. Het enige wat op dit moment meezat, was dat het opladen voor de aanval ditmaal langer leek te duren – er was dan niets aan de Magneton te zien, blijkbaar had het uitvoeren van de krachtige aanval hem toch een beetje uitgeput. Lynn dankte Arceus ervoor, want Vesta had nu alle tijd nodig die ze kon krijgen. De Typhlosion had zich inmiddels half opgericht, maar haar op willekeurige momenten samentrekkende spieren bemoeilijkten het daadwerkelijke opstaan.
Gespannen liet Lynn het blik van haar teamgenoot naar de tegenstander gaan. De Magneton werd omgeven door een aureool van elektriciteit, het teken dat hij bijna klaar was om de Zap Cannon uit te voeren. Ze konden het inzetten van een tegenaanval niet langer uitstellen.
"Flamethrower!" Precies op het moment dat Vesta, na kort met haar schokkerigheid geworsteld te hebben, een vlammenzee uit haar mond liet komen, kwam de krachtige elektrische straal op haar af. De aanvallen raakten elkaar en worstelden om door de ander heen te breken. Deze krachtmeting was niet van lange duur, echter: Klaus opende zijn mond. "Laat maar. Omlaag." Onmiddellijk brak de Magneton zijn aanval af en bewoog – net op tijd om het nu op hem afkomende vuur te ontwijken – naar beneden. Had het wezentje enkele centimeters minder naar beneden gezweefd, dan was hij alsnog verbrand; weer deed hij alleen het minimale om aan de commando's van zijn nieuwe Trainer te voldoen.
Enkele centimeters lager, aan de andere kant, en de Magneton had tegen de grond gezeten. Daar konden ze gebruik van maken.
"Spring op en gebruik nog eens je Flamethrower!" Vechtend tegen de stijfheid boog Vesta zich door haar poten, waarna ze opsprong. De paralyze voorkwam dat ze erg hoog kwam, maar het was genoeg om de volgende straal van withete vlammen van boven de Magneton op hem af te sturen. Uitwijken kon alleen naar beneden, wat Klaus dan ook commandeerde. Helaas voor de Gymleader zat daar de vloer. Vesta's vuur omhulde haar tegenstander en schroeide de lichtpanelen waaruit de ondergrond opgebouwd was. De klap was een harde geweest voor de Magneton, die voor de eerste keer in het gevecht uit eigen beweging iets deed en één van zijn magneten op de grond liet leunen om zichzelf niet helemaal in de lucht te hoeven houden. Een blijk van dat de supereffectieve aanvallen langzaamaan hun tol begonnen te eisen, constateerde Lynn.
Ze waren er nog niet, echter: zodra Klaus snauwde dat de electric-type weer de lucht in moest, hing het wezentje alweer boven de grond. "Discharge." Elektrische schokjes schoten over de magneten van de Magneton en groeiden uit tot schokken. Plots richtte het wezen al zijn magneten naar voren en bundelde de elektriciteit zich tot een gevaarlijk uitziende shock, die op Vesta af flitste.
"Ontwijk met Rollout!" riep Lynn snel. De Typhlosion maakte een vlugge koprol, en zodra ze aan haar tweede rol begon, had een stenen laagje zich om haar heen gevormd. Haar Trainer zag dat de schokjes die de paralyze-status aangaven tijdens dit proces verdwenen en kon een moment opgelucht ademhalen, om vervolgens in spanning toe te kijken hoe haar Pokémon van de plek waar de Discharge in zou slaan wegrolde. Omdat Vesta voor deze ontwijkende manoeuvre nogal plots uit had moeten wijken, moest ze nu een scherpe bocht maken om weer richting haar tegenstander te kunnen rollen. De Magneton had hierdoor genoeg tijd om, nadat Klaus daar het commando voor had gegeven, uit te wijken. "Spark." De electric-type omhulde zich met elektriciteit en dook op Vesta af. Zowel haar Trainer als zij konden niet op tijd reageren, waardoor hun tegenstander enkele seconden later op de Typhlosion in beukte en de stenen laag voor een gedeelte van haar af sloeg. Omdat een half schild onhandiger was dan geen, wierp Vesta de rest van de stenen ook van zich af voordat ze zich naar de Magneton omdraaide. De afstand tussen de twee Pokémon was nu erg klein. Tijd om daar alles uit te halen.
"Fire Blast, nu!" Voor een moment rees het vuur dat Vesta's kraag vormde hoog op, waarna het tot een haast niet meer zichtbare hoogte zonk toen de Typhlosion haar bek opendeed. Vlammen zo intens en dieprood dat ze op je netvlies gebrand bleven staan schoten op de Magneton af. Deze kon geen kant op; het was een zuil, een muur van vuur, die niet te ontwijken was. Ook Klaus zag dit in en vond het daarom blijkbaar ook niet de moeite waard om nog een commando tot ontwijken te geven, en dus bleef zijn Pokémon in de lucht hangen waar hij hing terwijl de vuurzuil op hem afstevende.
Pas toen de vlammen verdwenen waren, werd de Magneton weer zichtbaar. Opnieuw steunde hij met een van zijn magneten op de grond. Wat deze keer anders was, was dat de Pokémon niet direct de lucht in schoot toen de Gymleader dat opdroeg. Klaus moest een tweede keer schreeuwen voordat het wezen deed wat hij wilde, en het commando om onmiddellijk een Zap Cannon te doen leek haast een straf hiervoor.
"Swift en wijk uit!" Vesta kruiste haar voorpoten kort voor haar borst en bracht deze vervolgens met veel snelheid naar haar zijden. Terwijl haar poten deze baan aflegden, materialiseerden felwitte, lichtgevende sterren zich om de ledematen, die op de Magneton afschoten zodra de beweging tot een einde was gebracht. De Zap Cannon die volgde was slordig – de uitvoerder ervan werd uit balans gebracht door de Swift en had al net een harde klap te verduren gehad – maar raakte toch nog min of meer doel. Vesta liet een verontwaardigde brul horen en bekeek kort haar schouder, waar de elektriciteitsstraal haar geraakt had. Lynn kon vanaf haar plaats niet zien hoe erg het was en vroeg daarom:
"Gaat het, Vesta?" Kort keek de Typhlosion naar haar om, een zelfvertrouwde blik in haar ogen. De Pokémon knikte. Lynn had naar haar geglimlacht als ze in die donkere ogen niet ook iets van uitputting had gezien.
Ze gehoopt om met de Typhlosion het derde gevecht ook te kunnen doen. Als ze niet snel de Magneton versloegen, zou hier niets meer van komen.
"Nog eens Rollout!" Vesta gehoorzaamde direct en lanceerde zichzelf naar voren, ondertussen een koprol makend. Toen ze op de grond neerkwam, was ze omhuld door een rotslaag. Ze donderde op haar tegenstander af, die gewoon bleef hangen. Klaus bracht daar al snel verandering in, echter. "Omhoog en Magnet Bomb." De Magneton schoot in een kaarsrechte lijn omhoog terwijl stalen bollen om zich heen vormden. De dingen leken een hummend geluid uit te zenden. Plots schoten de dingen naar voren, op Vesta af. Ze gingen te snel om zomaar met een duik ontweken te kunnen worden. Haar Pokémon had een schild nodig.
"Ontrol, snel!" Lynn zag dat Vesta kort snelheid minderde, verward, maar toen toch het commando uitvoerde. Het vertrouwen dat de Typhlosion in haar had, was Lynn veel waard. Doordat de fire-type zich ontrolde terwijl ze zich op hoog tempo voortbewoog, vlogen de stukken rots die haar omhuld hadden naar voren, tegen de magnetische bollen aan. Ze ontploften voordat ze bij Vesta aan konden komen.
De rook benam Lynn het zicht op de tegenstander, maar ook die van de tegenstander op hen. Ze moesten snel handelen.
"Fire Blast, Vesta!" De Typhlosion nam een kort moment om diep in te ademen. Ze opende haar bek, en een verzengende vuurstraal die bijna de hele breedte van het veld innam schoot over de vloer. Lynn hoorde geen pijnkreten – eigenlijk verwachtte ze die ook al niet meer van de Magneton, merkte ze – maar zag dat de Pokémon geblakerd met een magneet op de grond rustte. Er was contact met de grond. Een specifieke, erg effectieve aanval kwam in Lynn op.
"Earthquake!" Met een brul liet Vesta haar voorpoten op de grond neerkomen. De grond begon te trillen en de grond leek haast als water naar voren te schieten, de rimpels steeds groter en groter wordend. "Omhoog, verdomme!" Aan het begin van het gevecht, toen de Magneton al zijn energie nog had, zou dit meer dan genoeg geweest zijn om de aanval te kunnen uitwijken. Nu, echter, kwam de electric-type een fractie van een seconde te laat omhoog. De Pokémon werd gevangen in het geweld en achteruit geworpen, tot aan de voeten van Klaus. De man stapte achteruit, zijn lippen ontevreden omhoog opgetrokken.
De Gymleader gaf zijn Pokémon een trap. Het wezentje schoot over de grond naar voren. Lynn voelde iets groots en slechts in haar buik. Haar ogen waren groot. De Magneton bleef liggen waar hij uitgeschoven was, maar was niet uitgeschakeld. Hij deed alleen niets. "Electro Ball." Snel, maar toch langzamer dan eerst, bracht de electric-type zichzelf weer de lucht in en draaide zich naar Vesta. Kleine schokjes ontstonden tussen één van zijn magneten en werden er steeds meer, totdat ze uiteindelijk een bol vormden. De aanval werd afgevuurd, en het was alsof Lynn het wel kon zien, maar niet uit haar eigen ogen. In haar hoofd zag ze Klaus steeds opnieuw naar zijn Pokémon uithalen. Haar opdracht om te ontwijken kwam dan ook veel te laat. Op het moment dat Vesta doorhad dat er iets mis was en zelf wilde handelen, was de Electro Ball al bij haar aangekomen. Het ding raakte haar midden op haar borst.
Het gepijnigde geluid van Vesta bracht Lynn min of meer terug op aarde. Ze dwong de schok weg. Ze kon nu niet aan zichzelf denken, ze moest dit gevecht afmaken, verdomme. Vesta was degene die echt pijn werd aangedaan, en daarbovenop wilde ze ook de arme Magneton zo snel mogelijk ontzien.
"Flamethrower!" Een geconcentreerde vuurstraal schoot over het veld nadat Vesta zichzelf overeind gekregen had. "Ontwijk." Te simpel. De Magneton ontweek de aanval met gemak. Lynn beet op haar lip. Ze moest haar hoofd er echt bijhouden, maar ze voelde nog steeds ongeloof en walging.
"Ga erop af, Vesta!" De Typhlosion liet zich op al haar vier poten vallen en stormde naar voren, iedere stap groter dan de vorige. Een Flash Cannon werd opgedragen. De Magneton begon onmiddellijk aan het opladen van de aanval. Ze moesten snel zijn.
"Spring op de Magneton!" Vesta sprong naar voren, haar voorpoten uitgestrekt. "Naar achteren." Wederom was de electric-type te laat: met een harde bonk kwam eerst hij, en daarbovenop Vesta neer op de grond.
"Nu Inferno, snel!" Met haar sterke voorpoten hield de fire-type haar tegenstander tegen de grond, voor het geval Klaus het commando gaf om iets te doen. Vervolgens vuurde ze de aanval af. De Magneton kon geen enkele kant op en kreeg de volle laag.
"Thunder Shock." Oh nee, paralysis konden ze nu niet gebruiken.
"Spring weg!" Alsof Vesta de schokken al kon voelen, sprong ze achteruit. Zo snel had ze niet eens hoeven zijn, echter – de Magneton bewoog nu een stuk langzamer. Hij was aan het einde van zijn Latijn, constateerde Lynn. Hoopte Lynn. "Thunder Shock," herhaalde Klaus, een stuk dreigender dit keer. De Magneton deed zijn best. Tergend langzaam zweefde hij van de grond af en draaide zich naar Vesta. De schokjes die uiteindelijk een aanval moesten vormen, liepen over zijn lichaam, maar zagen er verre van krachtig uit. Het was tijd voor een laatste aanval.
Lynn stond het zichzelf toe om even diep adem te halen. Met een inmiddels weer boos vloekende Klaus aan de overkant van het veld hielp het haar om rustig te blijven. Vesta had zich half naar haar omgedraaid en keek haar vragend aan. Het was te zien dat de Typhlosion een aantal harde klappen te verduren had gekregen, maar ook dat ze voorlopig nog niet uitgevochten was. Misschien zat dat tweede gevecht er toch nog in. Eerst moesten ze deze afmaken, echter.
"Focus Blast, Vesta," sprak Lynn, haar ogen op de Magneton richtend. Vesta deed hetzelfde en sloot vervolgens haar ogen. De Thunder Shock was nog verre van gevormd; de kans dat ze geraakt zou worden nu haar ogen dicht waren was erg klein. De Typhlosion bracht haar voorpoten bij elkaar en een blauwe, gloeiende bol begon zich ertussen te vormen. Op het moment dat ze hem naar de Magneton wierp, vuurde hij ook zijn erg kleine Thunder Shock af. Het elektrische balletje werd vernietigd door de aanval van zijn tegenstander. Opnieuw beet de electric-type in het stof. Deze keer kwam hij niet meer overeind, hoeveel bedreigingen Klaus ook naar zijn hoofdje slingerde. Lynn moest haar best doen om haar ogen niet af te wenden en daarmee zwakte te tonen. De seconden voordat de Magneton teruggekeerd werd leken wel eeuwen te duren.
| END END END END END END END | | VS | | END END END END END END END |
