In Search of the Un(k)nown [+Hallr Norling]

Op gevoel, had hij zijn weg gemaakt door de wildernis. Hij had geen direct plan voor hoe hij een sterkere trainer zou worden, dus hij rees maar gewoon veel, hopend zaken tegen te komen waarmee hij zijn vaardigheden kan polijsten. Daarnaast was het ook een goede training voor Deorwin. Dan kon die meteen leren wat uithoudingsvermogen en doorzettingsvermogen inhielden. Jong geleerd, is oud gedaan, zullen we maar zeggen dan. En toen.. te midden van het bos.. stond Hallr stil. Deorwin keek verbaasd achterom, toen die nog per ongeluk een stap verder naar voren had gezet. "Ik voel een oerkracht. Die me nog niet bekend is." Sprak hij. Er hing iets vreemds in de lucht, en het liet hem enigszins denken aan thuis. Hij sloot zijn ogen en liet zijn kin zakken. Hij mistte thuis. De bossen waren daar groener, de lucht schoner en de mensen vriendelijker. En daarom besloot hij er op af te gaan. Het voelde hem bekend. En bij Wurdiz, ging hij iedere kans nemen om zich meer thuis te voelen in deze versteende wereld. Zodra ze het bos uit stapte liepen ze vrijwel meteen een aantal gebouwen tegen het lijf. Hallr keek om zich heen. De rotsformatie. Zo had hij er thuis ook een aantal helpen maken. Had deze rotsformatie dezelfde bedoeling? Het leek hem het meest respectvol eerst navraag te doen. Hij liep het gebouw in dat het dichtst bij hem in de buurt was en liep naar binnen, niet wetende wat het concept van een café is. Deorwin hopte er achteraan. "Wie kan mij vertellen waar die rotsformatie voor is?" Vroeg hij met een aanwezige stem. Deorwin nam plaats op de grond naast de voeten van zijn baasje en kwispelde, vriendelijk rondkijkend. Nja, niet echt een jachthond zou je zo zeggen.

De zaak werd stil. Het enige wat nog te horen was, was de zachte muziek van de radio op de achtergrond. Een concept waar Hallr eerst een tijdje aan had moeten wennen, maar nu wel goed mee bekend was. De stilte werd pas gebroken toen de barvrouw een grapje maakte naar Hallr. Hij begreep hem niet zo goed. Waar hij vandaan kwam betekende iemand uitnodigen voor eten of drinken dat je iemand beter wilde leren kennen. Maar zij leek naar haar grapje al weer vrij vlug met andere dingen bezig te zijn. Zoals glazen afdrogen. Achja, er was al iemand anders die wat meer deed dan enkel stil naar hem staren. Want dat was wat de andere mensen in het Café aan het doen waren. Hij liep naar de man toe en luisterde naar wat hij vertelde terwijl hij plaats nam op de kruk. Deorwin trippelde er snel achteraan en zette zijn voorpootjes tegen de stoel op. Hij wilde ook! Maar Hallr besteedde er even geen aandacht aan. Hij hield enkel even zijn hand omhoog, als teken dat Deorwin af moest. Zo deed een baasje dat. Liefdevol streng. "Dan bent u de man die ik spreken moet. Mijn naam is Hallr, en mijn kameraad heet Deorwin." Sprak hij. De man ging hem helpen met een mysterie. Dat was al genoeg bewijs voor waardigheid van het weten van hun namen. Hij vond het stiekem ook wel fijn dat de man wat ouder was, dat wees op wijsheid.

Hij werd een met een blik bekeken, en tevens Deorwin ook, die hij niet herkende. Hij vond in eerste instantie dat het iets weg had van de blik van een jager die zijn prooi aan het bestuderen was. Maar het was niet geheel hetzelfde. Het was een blik waar een vonk van opwinding in zat. Eigenlijk een beetje de blik die een jager had, na het succesvol vangen van een prooi. Maar de intenties van de man genaamd, Sam, zoals die zichzelf voorstelde, leken hem niet van het jacht-type. Hallr kon het totaal niet plaatsen. Tot aan het punt dat hij het gevoel kreeg dat hij op zijn hoede moest zijn. Niet wetende dat de man gewoon blij was zijn verhaal kwijt te kunnen, en dat de man gewoon blij was een interessant individu tegen te komen. Hij knikte een beetje mee naarmate de uitleg vorderde, om aan te geven dat hij aandachtig aan het luisteren was. En wat er gezegd werd kwam als een schok.. "Builen.." Zei Hallr zowel gefrustreerd als ongelovig. Hij keek op naar Sam. "Ze me dat het niet zo is.." Hij balde de vuist die op tafel leunde en keek Sam indringend aan. "Waar halen ze de dwaze ideeën vandaan dat deze Pokémon niet bestaan?" Hij moest het nu heel zeker weten. Er was iets in hem aan het opborrelen dat hij nog nooit eerder gevoeld had. Deorwin begon klagend te piepen en zette zijn pootjes weer tegen de barkruk aan. Is alles goed Hallr? Gaat het wel?

Hij had al verwacht dat de man door zijn hogere leeftijd wijzer zou zijn. Zowel zijn woorden, als zijn toon, als zijn houding bevestigde dat in Hallr's ogen. Zijn blik werd minder indringend. Maar zijn houding veranderde niet. Gewoon omdat hij begreep waarom het gebeurde, betekende nog niet dat hij het ermee eens was. Mensen moesten iets zien om er in te geloven. Dat sloeg nergens op. Dwaze woorden. Als je iets ziet, is het waarheid, dan hoef je er niet eens meer in te geloven. Maar hij had zijn eigen bewijs gehad. De hoeveelheid keren dat een mythische Pokémon zijn dorp wel niet had geholpen waren ontelbaar. Maar hij had het natuurlijk nooit zelf zien gebeuren. Maar als er iets positiefs gebeurde zonder verklaring, was het voor hém duidelijk wie er geholpen had. Hij ging rechtop zitten en legde zijn handen gekruist over elkaar heen tegen zijn borst aan. Hij sloot zijn ogen en liet zijn kin zakken. "En wat gelooft u? Wijsheer Sam van Geosenge?" De gedachten van een man als hij, waren het zeker waar dom aan te horen.

Hij was maar een simpele onderzoeker zei die. "Waar ik vandaan kom, zijn dat de meest wijze mensen." Het was ook logisch. Onderzoekers waren de mensen die de wereld begrepen. En als je de wereld begrijpt, kun je daar wijsheid uit putten. Maar goed, De man ging verder. Hij vertelde over Unown, en deze zouden iets te maken moeten hebben met de mythische Pokémon. Er werd hem een boek in zijn handen geduwd. Zo eentje van waaruit ook Rottr had geleerd hoe hij planten moest verzorgen. Rottr had op zijn beurt Hallr geleerd over de Latijnse namen die alle vegetatie had. Hallr kon dat niet zelf doen aangezien hij niet lezen kon. Hij keek naar het boek. Hij herkende de Pokémon die op de kaft stond. Het zag er niet uit als een echte unown, het was meer een interpretatie van de artiest hoe die er uit zou kunnen zien. En toen werd hem een volgende vraag gesteld. "Ik heb nog nooit van een dergelijk iets gehoord. Ik zou er niet eens over kunnen lezen in dit boek. Ik heb echter wel verhalen gehoord over de Unown. Wij noemen ze Fontlingen." Deorwin had ondertussen zijn kin op de grond gelegd. Het werd hem een beetje saai zo. Hij besloot maar wat rust te nemen.

Als een fatsoenlijk mens liet hij Sam zijn boek natuurlijk terugnemen. Kennis was belangrijk. Zoiets nam je niet zomaar van iemand af. Zelfs niet als ze zich schandelijk hadden gedragen. Daar zijn betere oplossingen voor. Vervolgens begon de uitleg. Na de eerste zin al vernauwde hij zijn ogen om aan te geven dat hij zich veel moeite aan het doen was om het allemaal te begrijpen. Hij kende de woorden die Sam uitsprak in ieder geval wel al. Dat scheelde. Anders had hij het absoluut niet kunnen begrijpen. Toen Sam sprak over over Deorwin, keek hij even omlaag. Hallr vroeg zich direct af welke reden hij ooit zou kunnen hebben om een Meowth te hebben. En hij kon er geen enkele verzinnen. Het hele idee dat hij er zelf meerdere keren was, was iets waar hij niet direct in geloofde. Hoe kon hij er nou meerdere keren zijn. Zelfs met meerdere werelden, leek hem dat een onmogelijkheid. Hij keek nu wel wat meer sceptisch naar de man, die zijn uitleg vervolgde. Dit was dan weer iets dat hij zichzelf wel kon voorstellen. Er waren niet voor niets meerdere talen op de wereld. Dus konden andere werelden gemakkelijk andere talen hebben. Het drankje, overigens, dat hij Sam zag drinken, vond hij er maar raar uitzien. En hij vond het raar ruiken. Het rook naar hem als iets dat als medicijn geurde. Hij ging er voor het gemak maar even van uit dat de man ziek was. Maar hij ging er niet naar vragen, dat waren persoonlijke zaken. Iets waar Sam zelf al over begon. Hallr verroerde zich niet toen de man voorover ging zitten. "Op dit moment ben ik niet in de gelegenheid die kennis met u te delen. Alhoewel ik u respecteer, bent u ook nog steeds een vreemdeling. Ik zou mijn broeders en zusters in gevaar kunnen brengen. Dat is iets dat ik niet zal laten gebeuren." Een vrij goed antwoord. Het was niet oneerlijk deze kennis niet te delen met de man. Het was ook absoluut niet waarvoor hij hier was. "Maar uw theorie is dat de rotsen hier te maken hebben met die werelden waarover u spreekt? Ik zou een man van kennis goed kunnen gebruiken wanneer ik het ga onderzoeken." Deorwin liet zijn oortje bewegen. Oh, hoorde hij dat nu goed? Gingen ze weer iets doen? Jottem!

Hallr luisterde geduldig, terwijl hij in zijn hoofd er enkel over kon nadenken dat het benoemen van het overduidelijke enkel tijd kostte. Maar een eervolle strijder zou niet anders doen. Dus hij liet de man uitpraten. Het was tevens een oudere wijzere onderzoeker. Daar moest hij met alle respect naar luisteren, zo was de traditie. Op het moment dat de man verklaarde dat hij mee zou gaan, stond Deorwin met een hopje weer vlug op alle vier zijn pootjes. Hallr stapte kalm van zijn kruk af en zei: "Dan laten we haast maken." Door zijn iets snellere, maar ferme draai, zwaaide zijn cape een beetje mee. Hij liep zelf al op de deur af en hield die open. Deorwin zelfs kon zijn geluk niet meer op. Die liep niet, die maakte sprongetjes. Totdat hij natuurlijk in de buurt was van zijn baasje. Toen hij daar was ging hij kwispelend naast hem zitten. Hallr keerde zijn stem naar alle mensen in het café. "Moge Nerþuz bij u staan." Het was een soort gelukswens.