[JOB] Don't Let Your Guard Down [+Arine Hayes]

“Aye aye mon capitán,” salueerde Cecille grijnzend naar de man. De blondine grinnikte even voor ze ook naar de man salueerde. De man knikte voor hij de kant op liep die hij had aangegeven. Voor ze ook maar een keer met haar ogen kon knipperen was Cecille er ook al vandoor. Met een paar snelle passen haalde ze het blonde meisje en haar pokémon in. “Containers, huh? Spannend,” sprak Cecille waarop Arine bevestigend knikte. Ze liet haar blauwe ogen over het terrein gaan voor ze zich weer tot Cecille richtte. "Wat zou er in zitten?" vroeg ze de ander. Can't help but wonder. Wie was er nou niet nieuwsgierig naar wat er in al die containers zou zitten. Het waren er ZO veel!

“Dat zou ik ook wel willen weten, eigenlijk,” sprak Cecille waardoor er een grijns op Arine's gezicht verscheen. Waarschijnlijk was het geen goed idee om even een kijkje te gaan nemen. Dan zouden ze precies doen waarvoor ze waren ingehuurd om het te voorkomen. Ook niet het strakste plan als ze eerlijk moest zijn. “Misschien zijn wij niet de enige.” De manier waarop de blondine haar aankeek zei veel. Aan de ene kant hoopte ze dat het echt zo was maar aan de andere kant was het misschien ook maar beter van niet. Zodra ze bij de conainers aankwamen keek het tweetal enthousiast in het rond. Om natuurlijk helemaal niets bijzonders te zien, er was niemand. Arine zuchtte zacht, het zou misschien nog wel een hele lange, saaie avond worden als er helemaal niets gebeurde.

Arine zag dat Cecille haar mond opende maar een plaats van een stem klonk er een doffe plof. Verward keek Arine in het rond, dat kon helemaal niet. Er moest dus iets gebeurd zijn ergens. “Wat was dat?” vroeg de blondine haar. Ze had net zo min een idee als Cecille. Terwijl ze om zich heen bleef kijken haalde ze haar schouders op om te antwoorden. “Tijd om de boel uit te kammen. Jij de ene kant en ik de andere?” Meteen knikte ze waarna ze meteen een kant op sprintte om alles tot op de bodem uit te zoeken. Want waarom zou ze dat niet doen, daar was ze hier toch voor? De gedachte om de werkgever te waarschuwen kwam totaal niet in haar op. Zij had blijkbaar de kant gekozen waar er niets aan de hand was. Nog geen beschadiging te zien. "Hier is niets te zien," zei ze rustig in het microfoontje op haar schouder. Waarschijnlijk zou de werkgever niet eens door hebben dat er eigenlijk wel wat gebeurd was. In een half joggend pasje ging ze richting de plaats waar Cecille was heen gegaan. Stiekem wel in de hoop dat de blondine wel wat had gevonden.

De blondine zigzagde tussen de containers door. Maar kon ook daar niemand vinden. Liep ze Cecille en haar pokémon nou ook allemaal mis of hoe zat het? Voor ze zekerheid haalde ze San maar uit zijn pokéball en vertelde de pokémon ook te gaan zoeken. Tijdens het zoeken was typisch genoeg de eerste drie dingen die ze tegen kwam haar eigen pokémon. Het vierde wat ze tegen kwam was die van Cecille. "Hey Sivar heb jij Cecille gezien?" vroeg ze maar aan de pokémon. Waarschijnlijk was dat nog de beste optie. De pokémon wist waarschijnlijk wel waar zijn trainster was, hopelijk. In de tussentijd kwam San aan bij Cecille en besloot dat de andere blondine er ook nog wel goed uit zag als iets om op te kauwen. In een rustig pasje wandelde de Gible op het meisje af met zijn bek al een stukje open om een beetje op haar kuiten te kunnen knabbelen. Als ze niet zou vluchten natuurlijk.

De Tyrogue wees een richting op maar wenkte haar vervolgens de andere kant op te komen. Arine haalde haar schouders op, dat zou vast wel goed komen. Een tweede doffe klap was te horen in de richting die de Tyrogue op wees. Een grijnsje verscheen op het gezicht van de blondine voor ze de fighting type volgde. Eens kijken wat ze daar zouden vinden. Het moest haast wel iets interessants zijn want anders zouden er niet van die doffe klappen te horen zijn.

“Oh, hey daar maatje,” begroette het blonde meisje de Gible vriendelijk. Mooi, het vluchtte niet. Dat maakte het voor hem allemaal veel makkelijker. San had het meisje nog nooit gezien en wist dus ook niet dat hij dit persoon niet mocht beknabbelen. “Is deze soms van jou?” vroeg de blonde trainster terwijl ze een vreemde pokéball zijn kant op hield. San reageerde niet omdat hij te druk bezig was met de kuiten van het meisje. “H-Hey!” sprak ze zodra de Gible wat stof in zijn mond proefde. Hè, mis. Zodra hij los liet sprong het meisje een stuk naar achter. “Als je honger hebt, mag je het ook gewoon zeggen!” Langzaam wandelde de kleine pokémon verder op het meisje af. Tot hij nog zo'n doffe klap hoorde. Nu werd hij er toch wel nieuwsgierig naar. Hij wenkte het meisje mee te komen voor hij richting de bron van het geluid rende. Als ze mee zou komen hoefde hij die kuiten later niet nog een keer op te zoeken.

Door de fighting type te volgen kwamen ze uiteindelijk uit bij een wel heel bijzondere opstelling van containers. Alle containers leken te willen vluchten van een groepje dat ergens om heen leek te staan. Bovendien hadden ze ook nog eens een heel andere kleur. Het deed haar vermoeden dat er iets tussen de containers bevond. Maar dan zou ze er bovenop moeten klimmen en de dingen waren nou net iets te groot voor een persoon om dat alleen te doen. Ze zou Cecille nodig hebben om er op te kunnen geraken. Om te kunnen zien of de andere blondine er al was besloot ze maar een rondje rond de groep containers te lopen.

Gelukkig besloot zijn blonde maaltijd naar hem te luisteren en liep ze achter hem aan. Al snel kwamen ze aan bij een plek die wat meer open was dan de smalle gangen van daarnet. Een group containers stonden ergens om heen. Dat moest de bron zijn van dat vervelende geluid. De Gible keek even boos naar de groep containers toen er nogmaals een doffe klap klonk. Konden die dingen niet gewoon stil zijn ofzo? Zijn oogjes vielen echter op wat anders. Nog een blond persoon kwam langs de containers gelopen. Dit persoon kwam hem echter bekend voor. Het was zijn trainster! Rustig wandelde hij van het ene blonde meisje naar het ander, zijn bek alvast open. Want oh mooi dat hij wel een beloning kreeg omdat hij zo braaf was geweest.

Vanaf een afstandje zag ze Cecille staan, samen met een kleine pokémon. Nog voor ze wat kon zeggen was ze zelf ook al gespot. “Yo!” riep de blondine. Arine stak haar hand op waarna ze in een joggend pasje zich bij de ander voegde. Cecille had precies het zelfde plan. “Ik vond dit.” Een vreemd uitziende pokéball met een logootje werd naar voren gehouden. Er verscheen een frons op haar gezicht. Dat had ze ergens eerder gezien... maar waar? “Er staat een vaag embleem op. Geen idee waarvan.” Arine haalde haar schouders op. Waarschijnlijk was het iets geweest wat ze in de voorbijgang had gezien. Iets dat ze zich nooit van haar leven nog zou herinneren. “Oh en ik vond hem, maar de pokéball lijkt niet op ‘m te reageren.” De Gible was langzaam vooruit gelopen en opende zijn bek al. In een beweging die eerst heel snel leek te gaan maar uiteindelijk super langzaam eindigde pakte de pokémon Arine's been vast. Hij beet er niet op, hij sabbelde enkel. Eén keer had hij gebeten, de eerste keer. Daarna zou hij er niet eens meer aan durven denken om dat nog eens te doen. "Nee, hij is ook van mij." Ze zuchtte even waarna ze met haar been wiebelde. Dit was niet de tijd om op haar been te sabbelen. Er klonk weer een van die doffe klappen, nu luider dan alle voorgaande. "Maar die containers, daar tussen zit de bron."

Waarom, oh waarom moest het geluid nou weer vanaf boven komen? Kon het niet gewoon een van de onderste containers zijn? Ja, leuk en al dat er nu wat te doen viel maar dit was iets te veel van het goede. “Kun je goed klimmen?” vroeg Cecille haar. Zonder fatsoenlijke gear waren containers niet bepaald beklimbaar. De gladde stukken waren te hoog om goed overheen te kunnen komen. Klimmen was geen optie. Arine's blauwe ogen scande de omgeving, opzoek naar een andere oplossing. Haar ogen stopte bij het gele ding dat meters boven hun uit torende. De hijskraan. Daarmee zouden ze de bovenste container er af kunnen tillen. Aan de bovenste container zaten de zware, metalen kettingen nog bevestigd. Als ze de haak er aan konden pikken was dat geregeld. "Weet jij hoe een hijskraan werkt?" vroeg ze. Het was natuurlijk wel zo handig dat een van de twee het zou kunnen. Of wacht, misschien kon hun opdrachtgever dat wel. Al was het misschien wat laat om hem er nu nog bij te roepen. Zou hij trots zijn als hij er achter kwam dat ze dit zelf hadden opgelost. Het feit dat hij had gezegd hem er recht bij te roepen mocht er wat gebeuren was ze al compleet vergeten.