A drugged house

Eindelijk had hij weer tijd om naar zijn vader op zoek te gaan. Hij had tot nu toe enkel een naam en hoewel dat een goed begin was, kon hij er zelf niet veel mee. Hij had op het pokénet wat zitten zoeken naar informatie, maar de naam Lukas Pryde kon hij nergens terugvinden. Hij kende niet veel mensen hier in Kalos waar hij terecht kon om meer te weten te komen, maar er was wel een plek in Coumarine City. Hij zat afwezig door het raam van de trein te staren totdat ze bij de eindehalte in Coumarine zouden aankomen. Hij was op weg naar de mensen die hem in de eerste plaats hadden geholpen toen hij naar Kalos gekomen was. Ze hadden hem onderdak verleent. Hij zou ze geen vrienden noemen, maar hij was er wel steeds welkom. Eigenlijk waren het allemaal drugsverslaafden, met uitzondering van één iemand. Die was daar zoals hem terecht gekomen wanneer hij onderdak nodig had. Ondanks hun drugsverslaving waren het best aardige kerels die geen vlieg kwaad deden. Hij kwam het best overeen met degene die clean was en de andere vijf kerels hun huishouden deed. Het was geen vriend, maar misschien toch wel een maat. Alex, zo heette hij. Luuk was eigenlijk blij hem weer terug te zien, al zou hij dat nooit toegeven. Alex had een jonger zusje dat zwaar gehandicapt was, maar ondanks dat hield hij zielsveel van haar. Hoe ouder ze werd, hoe meer zorg ze nodig had. Alex deed zeker zijn deel, maar zijn ouders vonden het te lastig worden en ze werd in een gesloten centrum gestopt. Ze mocht amper bezoek hebben en Alex was woedend op zijn ouders. Hij had gerust zijn baantje willen opgeven om meer te kunnen helpen. Rond die tijd ontdekte hij ook dat hij gay was. Hij kon het al niet erg meer vinden met zijn ouders door dat hele gebeuren met zijn zusje, en toen hij aan zijn ouders vertelde dat hij op jongens viel werd hij het huis uitgezet. Tot overmaat van ramp werd hij alle contact met zijn zusje verboden. Toen kwam hij daar terecht en hij besefte dat hij daar op zijn plek zat. Hij deed het graag, voor de jongens zorgen. Als hij ergens zielig alleen was gaan wonen was hij er vast aan onderuit gegaan. Hij was echter dolblij als er een ander helder ziel bij hem kwam wonen, maar het was slechts tijdelijk. Alex zorgde dat de deals steeds goed verliepen, maar had zelf nog geen drugs aangeraakt. In de tijd dat Luuk daar woonde had hij ook vaak meegeholpen in zowel het huishouden als de deals, maar was net zoals Alex de hele tijd clean gebleven. Alex is ook de enige “buitenstaander” die weet dat Luuk bij Team Rocket werkt. Hij had in het begin wat geschokt gereageerd, maar besefte dat Luuk nog steeds dezelfde kerel was. Eén keer liep een deal fout, maar Luuk was wel wat streetfights gewend en alles was uiteindelijk in hun voordeel uitgedraaid. Ze hadden plots een voorraad waarmee ze een jaar zouden voortkunnen als ze een klein beetje zuinig waren. Vanaf dat moment was hij hun grote held en Alex was erg dankbaar dat hij zich een tijdje niet meer met deals zou moeten bezighouden. Daardoor had hij meer tijd gekregen om zelf een baan te zoeken en wat centen op te sparen. Als hij genoeg geld had zou hij een huis kopen in de buurt waar hij zijn zusje zou kunnen laten inwonen. Hij had al gedacht om het hier te doen, maar toen hij besefte dat er eerst iemand zou komen om de omstandigheden te inspecteren wist hij dat het hier niet zou lukken.

Toen de trein vertraagde stond Luuk op om als eerste aan de deur te kunnen staan. Hij hoopte echt dat Alex de naam eerder gehoord had. Het was zijn enige hoop. Hij wist dat zijn vader in allerlei louche milieus aanwezig was. Ongetwijfeld was zijn naam ook wel ergens in het drugsmilieu bekend. Hij belde aan toen hij bij het adres kwam, maar hij wist niet zeker of ze hier nog woonden. Stel je voor dat de politie de hele boel had opgerold! Hij zuchtte opgelucht toen Alex de deur opendeed, met een gezicht vol ongeloof. ”Luuk, ik had niet gedacht dat je ooit nog zou terugkomen!” Hij werd hartelijk ontvangen en werd begroet door de vijf kerels in de kleine woonkamer. ”Ik ben van plan enkele dagen te blijven, als dat mogelijk is natuurlijk.” Hij kreeg direct zijn oude plaatsje toegewezen in de kamer van Alex en hij pakte zijn beperkte bagage uit. Alex vroeg hem hoe het was en waar hij nu woont. ”Ik huur een studio in Lumiose City, maar als ik genoeg geld heb, ga ik het misschien wel kopen. En daarbij heb ik twee nieuwe pokemon gevangen.” Hij haalde eerst Nero boven. De twee kenden elkaar en de Houndour blafte opgewekt toen hij de oude bekende zag. Daarna haalde hij Pluto en Crassus erbij. Crassus zweefde zoals gewoonlijk een rondje om zijn hoofd alvorens op zijn schouder neer te strijken. ”Pluto, de Larvitar, heb ik tijdens een Quest gevangen. Het meisje heeft pit, dat zeg ik je. Crassus de Sableye…” Hij slikte toen hij aan die dag terugdacht. Niet omdat hij er toen misschien bijna was geweest, maar hij moest terug enken aan die droom. “Ik waak over je” had Darkrai gezegd alvorens zijn hersens hem hadden veranderd in de Sableye. Hij was er nog steeds niet over uit of het slechts een verzinsel was van zijn brein of als Darkrai er echt voor iets tussen zat. “… Ik heb Sableye altijd al leuke pokemon gevonden en ik ben in Reflection Cave op zoek gegaan en heb er ééntje gevonden.” Hij vertelde er niet bij dat de pokémon hem gevonden had en wat er toen allemaal gebeurt was. Hij vertelde ook niets over het meisje dat hij daar ontmoet had. ”En waaraan hebben wij je bezoek dan te danken.” vroeg Alex aan hem. ”Je weet dat ik op zoek ben naar mijn vader en… Ik heb eindelijk een naam.” Alex was direct enthousiast. ”Lukas Pryde. Ik had gehoopt dat je de naam al eens gehoord zou hebben…?” Alex benadrukte nog eens dat hij het vreemd vond dat de achternaam niet overeenkwam, en dacht toen diep na. ”Ik heb wel het gevoel dat ik de naam al eens eerder heb horen vallen…” Luuk keek hem verwachtingsvol aan. ”Ik weet het weer! Het was tijdens een deal. Ik weet niet echt meer precies wat er gezegd is geweest, maar op dat moment zat hij in Hoenn, misschien nu nog steeds.” Er verscheen een glimlach op Luuks gezicht. ”En weet je nog wie die personen waren? Zei weten vast meer.” Hij zag dat Alex diep in zijn geheugen moest graven. ”Ze verbleven in een verlaten hotel in Dendemille Town, die waar die punkers zitten. En een naam… Thomas. Achternaam heeft hij niet gezegd. Ik hoop dat het een hulp is?” Luuk kon het niet geloven. Hij was weer een stapje dichter bij het vinden van zijn vader! ”Ja, heel erg. Ik kan niet vertellen hoe blij ik ben!”

Hij hielp Alex bij het huishouden en vertrok terug naar zijn eigen studio na twee dagen. Als hij tijd had zou hij eens een bezoekje brengen aan die Thomas. De vraag was enkel wanneer dat zou zijn… En zijn vader zat waarschijnlijk in Hoenn… Als hij een Pass zou kunnen kopen… Hij zou beter nu al wat geld beginnen sparen.