Black sound

Echo glimlachte alleen maar bij het antwoord van Arine. Het was niet de eerste keer dat hij het hoorde en zou waarschijnlijk ook niet de laatste keer worden. Zijn litteken zou altijd een teken van aandacht blijven, maar hij liep niet te koop met het verhaal. Toen ze zei dat de waarheid interessanter was en dat het leuke van een geheim verdween als meer mensen het wisten, klapte hij zachtjes in z'n handen. "Bravo," zei hij met een grijns. "Goed dan, ik vertrouw je en beloof je dat ik je niet vermoord als je 't door verteld," vervolgde hij daarna met een knipoog in haar richting. "Ik zit bij Team Rocket, sterker nog, ik ben één van de Elite's," vulde hij uiteindelijk aan. "Dit litteken komt door een ruzie met een Ranger met een Charizard," concludeerde hij vervolgens.

Veel tijd om te wachten op haar antwoord was er niet, aangezien een bijna misselijkmakende geur de ruimte vulde. Aiylana begon direct diep te grommen en toen Echo haar blikveld volgde, merkte hij een Skuntank op die het pad blokeerde. "Oh joy," mompelde de witharige jongen. "Aiylana, gebruik Flamethrower," zei hij tegen zijn pokémon, die een straal gloeiendheet vuur in de richting van de pokémon spuwde.

Echo wilde best meer uitleg geven over wat zijn werk echt in hielt, maar echt veel tijd was er niet voor, aangezien er een Skuntank het leuk vond om de weg te blokkeren. Hij had zijn Ninetales erop af gestuurd om de pokémon weg te sturen, maar de Flamethrower leek alleen ervoor te zorgen dat het beest nog pissiger werd. Daarbij hielp het ook niet echt dat de Gible van Arina erbij was gekomen, die de Skuntank randomly begon te bijten.
Het grietje zei tegen hem dat hij gewoon door kon vuren, dat die vanzelf wel los zou laten. Iets waar hij zeker van was, aangezien hij wist over wat voor een pokémon het ging. Hij besloot dan ook om Aiylana terug te roepen en een pokéball te pakken. "Scrum, help us out," zei hij rustig en de Garchomp slaakte een brul. Toen hij de Gible zag, begon hij diep te grommen, maar een felle uithaal van Echo liet hem stoppen. "Gebruik Dig," zei hij daarna. De Garchomp schoot in de grond, om enkele tellen later, de Skuntank was toch te druk bezig met de Gible, de pokémon een felle beuk de lucht in te geven vanuit de grond.

Nee, de Skuntank was helemaal niet blij geweest met de aanvallen die in zijn richting waren gegooid en daarnaast viel er nu ook nog eens een stuk steen op zijn voorhoofd, maar aan de andere kant stond er een grommende Garchomp voor zijn neus waardoor hij niet zeker wist wat hij moest doen. Echo keek eventjes naar Arine, die zo te zien haar Gible weer veilig in handen had, goed om te zien. Dan konden ze nu vol op het offensieve gaan. "Scrum, Flamethrower," zei hij tegen zijn pokémon, die een lading vuur in de richting van de giftige pokémon stuurde. Het was misschien geen effectieve aanval, maar het dwong hem wel verder terug de grot in. Helaas voor hen echter, was de pokémon zo over de rooien dat ze direct een Flamethrower terug kregen. Echo sprong naar achter toe toen het vuur op hem af kwam en instinctief flinchte hij. Herinneringen aan zijn vorige aanraking met vuur schoten voorbij en deden hem huiveren. Scrum had door dat zijn trainer verstijfde en schoot op hem af, hem uit de weg van het vuur te trekken. Muk.

Aan de ene kant leek alles in slow-motion om hem heen te verschijnen. Het vuur dat aan zijn gezicht likte, voordat Scrum hem uit de weg trok, de herinneringen die zijn brein binnen drongen en zijn omgeving deed vervagen. Het gelach in zijn achterhoofd van, zoals hij nu wist, zijn overleden zusje die hem al maanden teisterde. "You're making the same mistake," hoorde hij een scherpe stem in zijn achterhoofd. "Laat me alleen," gromde Echo terug, terwijl hij zichzelf weer probeerde te hervatten. De rest van het gevecht ging volledig langs hem heen, terwijl hij diep adem haalde en over zijn slapen heen wreef. De sudden hoofdpijn zorgde ervoor dat hij niet echt bepaald goed kon nadenken en was Arine dan ook erg dankbaar dat ze dit leek op te kunnen lossen.
Er viel een klein steentje op zijn hoofd, net zoals het eerder bij de Skuntank had gedaan. Nu viel het hem op dat dit deel van de grot op instorten stond. Muk, ze moesten hier weg. Hij keek om zich heen, maar de weg naar boven toe bleek afgesloten te zijn geraakt. "Scrum, Dig. Haal ons hier uit," riep hij naar zijn Garchomp, die als een drilboord door de grond heen ging. "Wees voorzichtig en volg mij," riep hij daarna naar Arine en Aiylana. "Oh, en dank je," vervolgde hij daarna zachter, toen hij bij Arine in de buurt was.

"I would've been toast if it wasn't for you. I'd to thank you for that," zei Echo op een redelijk rustige toon, terwijl hij achter Scrum aan rende de grot door. Gelukkig was zijn Garchomp een ervaren graven en had hij al snel een groot genoege gang gemaakt waar ze met z'n alle doorheen konden gaan. "Aiylana, Psychic!" riep Echo opeens, de Ninetales draaide zich om en stak al haar negen staarten de lucht in. Ze gloeide lichtblauw op en hielt vallende stenen achter hen tegen. Ze moesten echter wel snel zijn om niet opeens verpletterd te worden door de vallende rotsen. "Scrum, we moeten hier weg," zei hij daarna tegen zijn Garchomp. Deze stopte met graven en schoot opeens naar de zijkant door. Hij maakte zich klaar om een gang te gaan graven, maar schoot in een keer door een muur heen. Echo maakte zich er niet zo veel zorgen om, greep Arine bij de arm en trok haar mee de kamer in. Als laatste sprong Aiylana naar binnen toe, waardoor de kamer achter hen dichtviel met losse rotsen. "Aiylana?" vroeg Echo rustig en al snel werd de kamer verlicht door het spookachtige vuur rondom de Ninetales. "Gaat 't? vroeg hij daarna aan de dame bij hem.

[Hope you don't mind the godmod tho :C]

Hij keek eventjes in het rond. Achter hen was de grot dichtgevallen met rotsen, maar ze hadden tenminste wel die Skunktank af weten te slaan. Nu wist hij alleen niet waar ze waren. Misschien had hij toch Jax mee moeten nemen, dan zou de Gengar erop uit kunnen sturen om te kijken hoe diep ze zaten. Maar voor nu moesten ze het dus zo maar zien op te lossen. "Ik hoop dat er voldoende zuurstof is," mompelde hij, terwijl hij rondliep. Arine gaf ondertussen aan dat het met haar wel goed ging en dat ze wel wat gewend was. Een kleine glimlach trok zijn mondhoeken omhoog, goed om te horen. Ze was dus tenminste een taaien. "Gaat wel, een paar oude wonden open getrokken in de hectiek, dat is alles," zei hij rustig, terwijl hij een hand in zijn zij lag. Hij moest het misschien toch maar eens wat rustiger aan gaan doen, voordat zijn lichaam een chirurgisch wonder begon te worden. "Dus, wat nu?" vroeg hij daarna. Het enige licht dat ze bleken te hebben was het geest vuur van Aiylana en Scrum was te uitgeput om nog verder te kunnen graven. Dus waarschijnlijk zaten ze hier nog wel een tijdje.

Hij moest zeggen dat hij ergens verbaast was over het antwoord dat hij kreeg van Arine. Hoezo hem eerst oplappen? He was perfectly fine, het was niet de eerste keer dat hij ergens gewond rond zou lopen en daarnaast, er zaten een paar littekens op zijn rug die hij liever niet aan andere mensen wilde laten zien. Hij keek haar eventjes aan en slaakte een zucht. "Als je erop staat," zei hij daarna verslagen. Damn you Echo, wat was er met je aan de hand, normaliter liet je je nooit zo snel ompraten. Maar in de korte tijd dat hij Arine had leren kennen, was hij te weten gekomen dat ze een vrouw was waar je niet mee kon discussiëren. En na zijn 'relatie' met Riddle, wist hij ook dat hij met dat soort vrouwen niet in discussie moest treden. Dus ging hij op de grond zitten, deed zijn vest uit en trok zijn shirt over zijn hoofd heen. Enkele verse sneewonden waren open getrokken door het abrupt bewegen en een oud litteken was open gegaan door een scherpe rots waar hij langs gegaan was. Bloed sijpelde naar beneden toe, terwijl hij voor zich uit bleef staren. En nu was het wachten op de vragen.