Sootopolis is een grote stad dat gelegen is midden in een krater. Deze krater ontstond toen een vulkaan onder water zich omhoog duwde. Uiteindelijk werd deze krater gevuld met regenwater. Je moet dan ook onder water gaan, of vliegen om überhaupt in Sootopolis te komen. Een hoop van de mensen die hier wonen zijn dan ook bijzonder in vorm. Als ze zich willen navigeren zullen ze een hoop trappen moeten nemen om omhoog te gaan, of ze moeten onder water zwemmen. Beide zijn activiteiten waar veel spieren voor nodig zijn. Echter leven er nog geen vijf en veertig mensen in deze stad. Ook niet zo raar met zo’n aparte locatie. Hij had echter wel een hotel opgemerkt. Een trainers hotel. Speciaal voor de mensen die Wallace gingen uitdagen zeker. Wallace was sterk en het kon misschien wel dagen duren voor je hem verslagen had. Dit.. was voor JP niet zo motiverend in ieder geval. Maar waarom was Jean-Pierre nu eigenlijk hier? Tja, dat had vooral te maken met zijn vorige locatie. Hij had een bepaald gevoel bij Mossdeep dat hem niet zo aanstond. En dat kwam niet door de gym daar. Dat kwam eigenlijk gewoon door de inwoners. Het voelde alsof ze niet.. echt inwoners waren. Het was moeilijk te zeggen, maar het voelde gewoon alsof de meeste mensen in Mossdeep er waren voor hun werk in plaats van er gewoon te willen leven. En ze keken hem eng aan. Dat was ook niet fijn. Wat het ook voor werk was wat die mensen ook deden.. het was vast geen leuk werk.. anders keken ze wel eens wat vaker wat meer vrolijk. Hij vond het maar apart dat dat kon. Hij werd zelf altijd blij juist, van zijn werk. Hij moest zichzelf soms stoppen om niet te veel te werken. Dan vergat hij om te eten. Of om te slapen. Maar hij deed dat altijd.. met een dikke glimlach op zijn gezicht. Meestal was het ook Chichi geweest die hem uit zijn werk trance haalde. Maar dat was vaker omdat ze gevoerd wilde worden dan om iets anders. En groot gelijk had ze. Als JP zichzelf wilde verhongeren was dat zijn probleem, maar hij had ook een verantwoordelijkheid voor zijn Pokémon. En Chichi was eens de enige die er iets van durfde te zeggen. Achteraf was de rest van het team haar vaak dankbaar. Dat was een van de meerdere redenen waarom ze graag rond Chichi hingen. Het was een sterke vrouw die wist wat ze wilde. En boven alles. Zij zou niets magisch kapot maken. Want dan laat je een eenhoorn huilen. En dat is gewoon niet cool. Achja. Het werd dan maar eens tijd om de speciale plekjes van Sootopolis op te zoeken. En de meest speciale was de Cave of Origins, vond Jean-Pierre. Het is de grot waar leven begint. Althans, dat is hoe het wordt beschreven. Het is vrij vaag.. en zweverig.. dus perfect voor Jean-Pierre! Hoe vager, en hoe zweveriger, hoe beter! Daar was hij helemaal in thuis.
Toen hij voor de grot stond voelde hij zich toch wel even geïntimideerd. Het was duidelijk dat de mensen deze decoraties hadden gemaakt hun Cave of Origins heel serieus namen. Hij was bijna bang om te praten. Net alsof je in een belangrijk gebouw staat en je het gevoel hebt dat je niks mag zeggen omdat dat dan onrespectvol is. In zijn achterhoofd wist hij dat dat niet waar was, maar dan nog. Het was immers tot een paar jaar geleden nog niet eens toegestaan om naar binnen te gaan. Voorzichtig liep hij naar binnen. Stap stap. Hij liep voorzichtig naar binnen. Het voelde nog steeds een beetje verboden. Maar hij keerde niet om. Zijn nieuwsgierigheid naar de grot waar zogenaamd het leven begint was veel te interessant om de rug toe te keren. Jeetje, hij was echt nerveus. Hij had jeuk aan zijn arm. Hij durfde niet eens te krabben. En nu aan zijn neus! Hij durfde nog steeds niet te krabben! Wat een drama! Wat kon hij doen? Tegen de muren van de grot aanschuren? Nee dat is zelfs nóg erger. Hij kon ook niet iemand anders voor hem laten krabben. Uiteindelijk werd het zó erg dat hij dan toch maar krabde. Hij maakte een mini buiging. Alsof hij zichzelf wilde verontschuldigen tegenover de grot. Ja, typisch Jean-Pierre. Hij is werkelijk de enige persoon op de planeet die zich tegenover een grot kan verontschuldigen omdat hij jeuk had en was gaan krabben. Nou.. nu dat dat ook weer was gebeurd kon hij verder gaan. Dat is wat hij even nodig had om naar de volgende gedachte te gaan. Wie zouden er hier al allemaal vóór hem hier geweest zijn? En met welke reden of redenen? Waren het goede redenen of slechte redenen? Waren het eigenlijk wel mensen? Technisch gezien, als al het leven hier begint.. moet ieder wezen hier al eens een keer zijn geweest. Maar dat leek hem erg sterk. Want dan zou hij er zelf ook al een keer moeten zijn geweest. Maar hij herinnerde zich er niks van. Of was het metaforisch? Omdat het hier allemaal met water te maken had? Was daar iets mee? Hij was niet helemaal bij met al die wetenschap dingen. Dus dat was wel jammer. Nu had hij geen antwoord. Achja, ooit komt het wel eens naar boven. En dat was niet het enige dat naar boven zou komen. Op dit moment kwamen er geluiden naar boven. Maar geen enkel geluid dat naar boven kwam kon hij plaatsen. En dat vond hij zeer verontrustend. Hij liep vooruit. Vooruit. Alsmaar vooruit. Het was angstaanjagend. Hij meende gelach te horen. Zacht gelach. Hij liep verder de grot in totdat hij tegen iets aan liep. Hij scheen met zijn Holo Caster ligt op de situatie. Hij.. stond op een soort balkon. Gemaakt van steen. En beneden hem was een heel groot gat. Ineens lichtte er allemaal lichtpuntjes op. En toen viel ineens het kwartje. Het waren allemaal ogen. Hij scheen zijn Holo Caster erop en kwam er achter dat er een enorme groep Sableye in het gat zaten. Wat.. was dit nou weer?
