Vastberaden liep hij over de straten van Slaterport City. Hij was van plan een kadootje te gaan kopen voor de verjaardag van zijn zusje die er aan zat te komen. En de markt in Slaterport City leek hem de perfecte plek om maar eens te gaan kijken. Het zat altijd vol met de meest populaire producten en heel vaak zelfs producten die je bijna niet tegenkomt in normale winkels of op normale markten. Ooit vond hij eens een paars konijnenpak. En een andere keer een telefoon die kon werken op bananen energie. En een andere keer vond hij een parasolhouder gemaakt van gelatine. Het was niet praktisch, maar wel leuk bedacht vond hij. Maargoed, daar liep hij dus rond. Hij had wel ongeveer een idee wat hij kon kopen voor zijn zusje. Zo lang het stoer en schattig was kon hij er mee weg komen. Snoepgoed was ook altijd goed bij haar, maar JP vond het leuker om kados te geven die iets langer houdbaar zijn dan etenswaren. Dan bleef de herinnering verser. Zo van: “Hey weet je nog dat je me dat kado ooit had gegeven?” Van die dingen. Die dingen vond hij leuk. Maargoed, na een tijdje rongelopen te hebben zag hij ergens een knuffel van een Pikachu in een biker kostuum. En het was echt perfect. Het was schattig. Het was stoer. EN het was iets dat langer houdbaar is dan eten. Hij liep er op af. “Hoeveel kost de biker Pikachu mevrouw?” Ze wees naar het prijskaartje dat er naast stond. Natuurlijk.. hoe had hij die kunnen missen. Achja. Hij haalde zijn portemonnee erbij en pakte het geld eruit. “Pakken jullie het ook toevallig in als het voor een verjaardag is?” Ze keek hem suf aan. “Nee..” Zei ze geïrriteerd. Tja, het was te proberen. Het was wel een markt, maar hij had de mensen iets vriendelijker verwacht. Vooral de verkopers. Want ja, niemand gaat iets kopen bij een chagrijn. Maargoed, het kadootje was gekocht en hij kon verder. Hij herinnerde zich dat er winkels zijn met een bepaalde tafeltje bij de deur waar je kadootjes kan inpakken. De Peperton heette het dacht hij. Dus hij zocht naar de winkel. Het duurde eigenlijk niet zo lang voor hij die vond en stapte naar binnen om het kadootje in te pakken. Als een pianist was hij vlug en behendig met de vingers dus een kadootje inpakken lukte hem vrij goed. Nu was de volgende stap om naar het postkantoor te gaan. Hij zou zelf door drukte helaas niet zelf zijn kadootje kunnen geven, maar hij kon het wel naar haar op sturen met een leuke kaart erbij. Hij maakte zijn weg dus naar het postkantoor en ging op zoek naar een leuke kaart. ‘Voor de stoerste zus die er bestaat.’ Stond er op. Die was perfect. Hij schreef er nog iets leuks op en stopte het in een envelop met een postzegel erop. En toen liep hij het naar Rustboro Town naar het adres van zijn ouders sturen allemaal. Want zijn zusje woonde nog thuis.
Daarna kon hij meteen door naar wat hij eigenlijk echt wilde gaan doen hier en dat was een dagje rust nemen aan de kade van Slaterport City. Er was vast ergens een leuk terrasje te vinden om op te gaan zitten en even wat lekkers te drinken. Hij was de laatste tijd veel te veel bezig geweest met trainen vond hij en hij nam eigenlijk bijna nooit meer tijd voor zichzelf of voor zijn pianospel. Dat was in zijn eigen ogen toch best wel zonde zo. Maar niet getreurd. Hij was zich er van bewust en kon daarom dus ook de nodige acties ondernemen om het weer allemaal goed te maken. Maar voor hij echt een lekker plekje kon vinden zag hij dat er een hoop oproer in de stad was. Een grote groep mensen stond te luisteren naar wat iemand in het midden te roepen had. Hij ging dichterbij staan en wurmde zich door de drukte totdat hij vooraan stond. “Geloof me nou toch! Ze hebben een grote voorraad traangas in de Sealed Chamber! Ik weet niet wat ze er mee gaan doen maar het kan niet goed zijn!” Jean-Pierre merkte een aantal mensen weglopen. Ze zeiden dat de Sealed Chamber helemaal niet bestond. Vreemd. Er bleven maar meer mensen weglopen totdat hij er eigenlijk nog als enige stond. De man greep hem wanhopig bij de kraag. “Alsjeblieft jongen als niemand iets doet zijn we er misschien allemaal geweest straks.” Weetje.. het maakte niet zo veel verschil. Hij was wel benieuwd nu. En het was een mooie kans om zijn duikpak eens echt uit te proberen. Wat kon het nou voor kwaad? In het ergste geval zou hij er achter komen dat ze allemaal veilig waren. En dat klonk helemaal niet erg. “Is goed meneer, ik zal eens een kijkje nemen. In welke richting ligt de Sealed Chamber ongeveer?” De hoop sprong terug in de man zijn ogen. “Je bent geweldig. het ligt ten..” De man ging door met uitleggen hoe het allemaal in elkaar zat. Jean-Pierre knikte. Ze spraken af dat als hij over twee uur nog niet terug zou zijn er hulp gestuurd zou moeten worden. Dat leek hen een veilige afspraak. tevreden met het zicht op een nieuw avontuur ging Jean-Pierre zich omkleden in een van de kleedhokjes die je op het strand kon vinden. Hij kwam er uit als een echte.. uhm.. tja.. duiker. In zijn Piplup duik outfit. Jean-Pierre kon gewoon niet niet schattig zijn om de een of andere reden. Vervolgens ging hij terug naar de man. Die had een boot en via die boot zou hij het water in duiden dan. Er werd hem geadviseerd om hulp bij hem te hebben, dus hij nam Rondo met zich mee. Die kon zich prika redden in het water. En die kon prika Jean-Pierre redden in het water. Dus dat was wel fijn. Ze waren een tijdje onder water en ze vonden al iets wat leek op een grot. Ze zwommen dichterbij met het idee dat dat nog wel eens de Sealed Chamber zou kunnen zijn. Wat zou ze hier nou weer te wachten staan?
