Pikachu encounter! Catch it?

Lumiose City was wel het laatste waar Noa op dit moment wilde zijn maar na haar Quest in Camphrier Town had ze te horen gekregen dat ze was geslaagd van haar studie. Dat was misschien wel het beste nieuws ooit dat ze te horen had gekregen maar dit was niet de rede dat ze nu in Lumiose City was. Nee, ze was hier omdat ze na een lange tijd Dodger eindelijk kon ophalen om in haar team op te nemen waar Noa eigenlijk het meeste naar uit had gekeken. Ze had haar Growlithe ontzettend gemist, Kenai keek er ook naar uit om zijn teamgenoot weer te zien en aangezien ze het dichtst bij Lumiose City was, was ze samen met Kenai daarheen gegaan. “Kom er maar uit!” riep Noa terwijl ze de Pokéball van Dodger opgooide die al openklapte toen het voorwerp de grond raakte. De Growlithe blafte enthousiast naar haar zodra hij in de gaten had dat het meisje hem had opgeroepen en rende snel op Noa af waar hij tegen haar opsprong. Hij was vrij zwaar waarna ze naar achteren viel door het gewicht van de hond maar sloot haar armen om hem heen. Dodger likte haar gezicht terwijl hij tegelijkertijd piepte van enthousiasme. De rust keerde weer terug waarna Noa Dodger aankeek waar de pup aan haar voeten zat en nog steeds vrolijk met zijn staart kwispelde. “Welkom terug Dodge,” grijnsde ze naar de Growlithe waarop Kenai haar gezichtsuitdrukking weerspiegelde. “..alleen zitten we nu wel met een probleem,” vervolgde Noa waarop haar gezichtsuitdrukking serieuzer werd. Want nu ze was afgestudeerd werd het tijd om haar team met meer Pokémon uit te breiden en een zo sterk en gevarieerd team samen te stellen. Noa wilde namelijk ontzettend graag een Red Ranger worden en met haar huidige team was het niet zo’n probleem maar het was slimmer om een team te hebben waarbij ze wat variatie had. Ondanks dat ze hiervoor een trainer was geweest had ze een kleine lijst samengesteld die ze had gemaakt toen ze nog met gyms bezig was geweest, die wilde ze afwerken want ondanks dat Kenai haar powerhouse was had ook hij nog veel training nodig. Ze ging het dan ook niet ontkennen dat ze heel graag een Pikachu of een Raichu in haar team wilde hebben.. het waren populaire en vrij sterke Pokémon als je het haar vroeg maar ze wilde niet al haar Pokémon op kracht trainen. Het ging bij haar ook om de gezondheid van haar Pokémon en de band die ze had met hun en eerlijk gezegd vond ze dat het belangrijkste dan hele zware kracht training.

”Ga je nog uitleggen wat het probleem is?” weerklonk de stem van Kenai waarna Noa haar hoofd naar de Lucario draaide waardoor ze besefte dat ze met hen bezig was. “Ja..” gaf ze als reactie en kwam recht zodat ze haar partner aan kon kijken. “..het probleem ligt niet bij jullie maar ik ben er wel over uit dat we meer moeten gaan trainen,” voegde ze eraan toe. Noa keek met een veelbetekenende blik naar Dodger die enkel kwispelde met zijn staart. De Growlithe was te lang uit het team geweest dus hij moest getraind en op hetzelfde niveau komen als Kenai. “Het is vooral Dodger die training nodig heeft, jij Kenai daarentegen hebt meer gevarieerde aanvallen nodig dan dat je nu hebt.” Kenai sloot zijn ogen terwijl hij zijn armen over elkaar heen sloeg en instemmend gromde voor deze ene keer had Noa misschien wel gelijk. Tsja, hij kende merendeels alleen maar gevechts type aanvallen dus dat was misschien niet zo heel erg handig. Alleen voor nu had Noa niet zo’n zin om een training te plannen, ze wilde eigenlijk gewoon even wat tijd door brengen met haar twee Pokémon en Dodger de aandacht geven die hij nodig had. “Alleen nu gaan we vieren dat we weer bij elkaar zijn!” grijnsde Noa breed naar zowel Kenai als Dodger die beide in leken te stemmen met het plan van het meisje. Deze woorden waren nog niet volledig over haar lippen of er klonk een kreet dat vanuit een steegje afkomstig was. Oh hemel nee. Dodger begon vrijwel direct te grommen toen hij merkte dat het niet pluis was maar keek verbaasd op toen er van uit het niets een kleine Pikachu uit het steegje rende. Het wezentje hijgde en stond op het punt van instorten maar bleef koppig op zijn pootjes staan. Er kwamen vonken uit de rode wangetjes van het wezentje alleen scheen de Pokémon het meisje en haar Pokémon niet op te hebben gemerkt. Noa schrok op toen er een vrij grote Drapion uit het steegje kwam die met een Night Slash de Pikachu aanviel die een poging deed tot het ontwijken van de aanval maar de gele Pokémon werd zonder enkele moeite tegen de grond geworpen. Pikachu rolde over de grond heen waar hij tegen een boom tot stilstand kwam, te versuft om verder te vechten of dat leek zo. Drapion gooide triomfantelijk zijn armen in de lucht en slaakte een overwinningskreet maar de Pokémon had te vroeg gejuigd. Noa merkte al snel dat de kleine Pikachu ontzettend veel wilskracht moest hebben om het gevecht niet te laten eindigen zoals men dacht. Ze hoopte zo dat het wezentje zou winnen. Pikachu kwam moeizaam overeind terwijl hij met zijn laatste restje energie een Electro Ball wist op te laden en de Drapion te verrassen met een comeback. “Pika..chupi!” piepte het gele wezentje terwijl hij behendig van de grond sprong en de elektrische bal op de Drapion afgooide. Deze werd volop geraakt maar het was net niet genoeg om de gigantische schorpioen uit te schakelen, nee daarentegen besloot de Drapion om Pikachu weer aan te vallen. Noa had nooit gedacht dat Pokémon net zo vuil konden spelen als mensen maar deze Drapion spande gewoon de kroon. Een paars-zwarte bol vormde zich tussen de scharen van de paarse Pokémon die op de uitgeputte Pikachu werd afgeslingerd. Het arme ding werd volop geraakt waardoor hij naar achteren werd geslingerd en met een doffe dreun tegen een vuilnisbak belandt. “Hé! jij vuile..!” riep Noa kwaad uit naar de Drapion maar maakte haar zin niet eens af, in plaats daarvan snelde ze naar de Pikachu toe die bewusteloos op de stenen straat lag. Echter opende Pikachu zijn ogen al maar hield krampachtig een van zijn ogen dicht, hij deed nog een verwoedde poging om overeind te komen maar het lukte niet. “Pi..ka,” kreunde het gele wezentje terwijl er tranen in de ooghoeken verschenen van de gele Pokémon. Dat arme beest zat onder de schrammen en het vuil wat waarschijnlijk een indicatie was dat het gevecht tussen de twee Pokémon lang had geduurd. Het moest waarschijnlijk veel klappen hebben gehad van de Drapion.

Noa keek even naar Kenai die er inmiddels ook bij was komen staan waar hij ook bezorgd naar de Pikachu staarde. ”We moeten naar het Pokémon Center,” sprak Kenai vrijwel direct nadat hij een blik had geworpen op de Pikachu. Noa knikte instemmend waarna ze de Pikachu van de grond raapte en hem in haar armen naar het dichtstbijzijnde Pokémon Center wilde brengen. Het meisje wenkte Dodger die vrijwel direct achter haar en Kenai aan rende. Noa wist voor het eerst het Pokémon Center zonder verdwalen te vinden waarna ze zich herinnerde dat ze dit al eens eerder had meegemaakt met Kenai toen hij nog een Riolu was. De Lucario rende voor haar uit maar dit bracht ondanks de situatie een glimlach rond haar lippen. Samen hadden ze al zoveel doorstaan en meegemaakt dat het geen wonder was dat ze elkaar zonder enkel probleem begrepen. Noa was gewoon ontzettend blij om dit rangerwerk te doen samen met hem, ze had geen betere partner kunnen hebben dan Kenai. Al besefte Noa dat de Pikachu in haar armen haar nodig had waarna ze sneller begon te rennen en zonder te kijken waar ze liep het Center in rende. “Zuster Joy!” riep Noa al rennend naar de balie waardoor de vrouw opschrok en meteen opstond zodra ze de jonge ranger binnen zag komen met haar Lucario en Growlithe. “Wat is er gebeurt?” vroeg de vrouw vrijwel direct toen ze een blik wierp op de gewonde Pikachu. “Hij heeft gevochten tegen een Drapion,” verklaarde Noa maar ze kon niet zo heel vertellen aangezien ze niet het hele gevecht had meegekregen. De zuster daarentegen leek al meteen te begrijpen waar ze het over had. “oh nee toch.. niet alweer,” zei de zuster zwaar zuchtend en wenkte haar Audino dat ze moest komen met een brancard. De ranger legde de kleine Pikachu op de brancard neer waarna Noa vragend naar de zuster staarde. “Alweer?” herhaalde ze en keek Kenai even kort aan die ook niet helemaal begreep wat er aan de hand was. Alleen de vrouw reageerde al niet meer op haar doordat ze met de zwaargewonde Pikachu bezig was, ze reed hem een behandelkamer in waar het OK lampje op rood sprong zodra de deur achter haar dicht was gegaan. Noa bleef achter met Kenai en Dodger waarop ze ietwat bezorgd naar het raam keek waar zuster Joy bezig was met de Pikachu. Het wezentje lag aan een monitor waarop zijn bloeddruk en hart werden gemeten. Noa zelf kon er zelf niet echt naar kijken omdat het haar deed denken aan toen Daniël overleed die aan zo’n zelfde monitor had gelegen. Alleen kon ze dit niet echt vergelijken met haar broer, deze Pikachu had gevochten als een Pyroar maar toch had het wezentje verloren, ze had immers kunnen zien aan zijn handelingen dat de Pikachu jong en naïef was net als Kenai toen. Noa grijnsde even kort toen ze naar haar Lucario keek. “Die Pikachu doet me aan jou denken, Ken,” mompelde ze tegen de Lucario die verrast opkeek bij deze woorden. Kenai keek met een beschamende blik naar de grond maar kreeg een stomp tegen zijn schouder zodra het meisje merkte dat hij dat had gedaan. Hij hoefde zich niet te schamen. Waarom Noa per se wilde wachten wist het meisje zelf niet eens maar ze zag ontzettend veel van Kenai terug in de kleine muis Pokémon. Wachten duurde daarom ook veels te lang voor haar doen, natuurlijk kon ze weggaan maar dat wilde ze zelf niet. Ze wilde gewoon weten hoe Pikachu er aan toe was. Het leek wel een eeuwigheid te duren voordat het rode lampje doofde en de zuster naar buiten kwam, Noa kon nog net zien dat de Audino van de zuster Pikachu in een bed wegreed. De vrouw daarentegen kwam naar haar toegelopen toen ze zag dat de zuster een kleine glimlach om haar lippen had staan. Kon Noa opgelucht ademhalen. “Het komt wel goed met hem hij heeft alleen wat rust nodig dan is hij weer zo goed als de oude,” vertelde de zuster waarop Noa knikte. “Om nog even terug te komen op je eerdere vraag.. die Drapion zorgd al voor een langere tijd voor problemen. Hij is achtergelaten door zijn trainer maar dat is geen excuus om onschuldige Pokémon aan te vallen,” legde de zuster uit. Noa knikte instemmend.“Vreselijk dat iemand zoiets kan doen,” reageerde Noa waarna ze een blik uitwisselde met haar Pokémon die zwijgend instemde met haar. Dodger wist hoe het moest voelen om achtergelaten te worden. “..dat verklaart dan ook meteen dat Drapion Shadow Ball gebruikte tegen de Pikachu,” voegde Noa er nog aan toe. Zuster Joy keek even verbaasd op maar knikte toen, het was gewoon de harde waarheid die niet altijd even leuk was. “..als je bij je Pikachu wilt kijken dan kan dat hij ligt in de uitslaapkamer.” Zuster Joy wees met haar vinger naar de kamer waarvan de deur openstond.

Noa liep er naartoe aangezien voor zichzelf wilde zien hoe hij eraan toe was. Kenai volgde haar op de voet net als Dodger die op een van de stoelen sprong en bij het raam ging zitten. Het meisje liep naar het bed waar Pikachu lag met zijn kopje in verbonden in verband, zijn kleine pootjes waren ook ingepakt en niet te spreken over de vele pleisters die hij op zijn kleine lijfje had. Voor een moment zag ze Kenai daar liggen in plaats van de Pikachu. “..weet je, dit doet me denken aan toen ik jou ontmoette,” mompelde Noa tegen haar Lucario die nieuwsgierig opkeek aangezien het meisje een glimlach rond lippen had getoverd. “..die Gabite en Zangoose hadden je goed te pakken gehad.” Noa grijnsde eventjes naar Kenai die wegkeek toen ze hem hier aan herinnerde. De Lucario vond het niet echt een van de fijnste momenten in zijn leven aangezien hij als Riolu was verstoten door zijn eigen groep waarin hij toen leefde. Als Noa er toen niet was geweest.. nee, hij wilde er niet eens aan denken wat er gebeurt zou kunnen zijn als zij er niet was geweest. Noa besefte echter dat de situatie van de Pikachu heel anders moest zijn dan wat Kenai was overkomen, dit was gewoon een kwestie op territoriaal gebied. “..Pi..ka?” weerklonk het zachte stemmetje van de Pikachu waardoor Noa opkeek en merkte dat het gele wezentje wakker was geworden. “Hé daar,” begroette ze de gele Pokémon op een rustige toon en stak haar hand op naar het beestje. Deze staarde haar enkel aan waarna het wezentje de dekens van zich afgooide en de benen wilde nemen maar Noa wist hem nog net om zijn middel vast te grijpen voordat hij hem ook daadwerkelijk was gepeerd. “Oh jij gaat helemaal nergens heen, meneertje,” sprak ze op een strenge toon terwijl ze de Pokémon in bedwang probeerde te houden maar hij spartelde ontzettend tegen. “..de zuster zei dat je moet rusten,” ging ze verder maar Pikachu dacht er heel anders over. “Pika..chu!” sputterde het gele wezentje maar kon ondanks alles niet uit de greep van het meisje ontsnappen daarom gaf hij het maar op. Noa zette het gele wezentje op haar schoot nadat ze was gaan zitten op het bed. Boos om het feit dat het hem niet gelukt was om te ontsnappen sloeg hij mokkend zijn korte pootjes over elkaar heen, hij wilde wraak nemen op die Drapion. “Ik weet dat je een rematch wilt tegen die Drapion maar met roekeloosheid kom je niet ver,” zei Noa met een brede grijns rond haar lippen waarop Pikachu haar een nijdige blik toewierp. Kenai wierp Noa een dat-moet-jij-nodig-zeggen-blik toe..oké misschien dat ze dit zei omdat ze zelf niet nadacht over de consequenties maar zelf kon ze er ook wat van. Noa zag vervolgens hoe het gele wezentje zijn kopje liet zakken waarbij zijn oren gingen hangen, een droevige uitdrukking op zijn snoetje was te zien. Ze keek hem even bezorgd aan maar besloot er verder niet naar te vragen het was misschien wel een te pijnlijk onderwerp.

---De volgende ochtend---

Noa was op het bed van Pikachu in slaap gevallen omdat ze hem in de gaten had willen houden dat hij er niet vandoor ging. Ze was nog in diepe slaap toen ze plots voelde dat er tegen haar schouder werd getikt waarna ze slaperig haar ogen opende en een bezorgde zuster Joy aan het bed zag staan. “hmmn..?” mompelde ze slaapdronken en knipperde even met haar ogen. “Heb jij Pikachu vanochtend ergens gezien?” vroeg de zuster aan het meisje die overeind ging zitten en slaperig in haar ogen wreef. “Hoezo?” Noa keek even verward naar het bed waarin ze in slaap was gevallen gisteravond maar Pikachu was nergens te bekennen. Oh shit..! “We gaan hem wel zoeken,” zei Noa toen ze zich realiseerde waar het wezentje kon zijn. Hij kon maar op één plek zijn en dat was waarschijnlijk het steegje waar ze hem gister had zien vechten met de Drapion. Noa liet Dodger terugkeren in haar Pokéball waarna ze Kenai aan zijn arm meetrok naar buiten die zelf ook nog half sliep. ”Hé!” riep hij verontwaardigd toen het meisje hem uit het kamertje meetrok. “Niet zeuren we hebben haast!” gaf ze als reactie en rende dwars door de aanwezige groep trainers in de centrale hal naar buiten. De mensen gingen al automatisch aan de kant toen ze het meisje met de Lucario aan zagen komen. Zodra ze buiten was sloeg Noa meteen als eerste de beste hoek om waar het steegje zich bevond. “Pikachu! waar zit je!” riep ze alrennend maar stopte toen ze de kleine gele Pokémon al opmerkte tussen de vuilnisbakken en andere rommel.. het was eerder een ravage dat ze aantrof. Ze had geen gelijk gehad.. die Pikachu wilde revenge omdat Drapion zijn nest had vernield en als ze er een gok op moest wagen dan was de familie van beestje uit angst gevlucht.. dat was gewoon zo gemeen. Voor het eerst sinds tijdens verschenen er tranen in haar ooghoeken niet omdat ze een huilebalk was maar echt omdat ze te doen had met de Pikachu. Dit brak haar hart in duizende stukjes. “Het spijt me..” mompelde ze tegen het gele wezentje dat zich omdraaide naar het meisje. Hij bleef echter op zijn plek staan en keek Noa kort aan voordat ze bij het wezentje neerknielde. Kenai voegde zich bij haar en richtte zijn rode ogen op het tweetal. “Pika..” Vervolgens draaide Pikachu volledig om zodat hij Noa en Kenai aan kon kijken en ging met een strijdlustige blik tegenover hen staan. Zijn staart had hij naar voren gestoken als een schorpioen die op het punt om te steken. Wacht wat?


Noa wreef haar ogen droog waarna ze opstond en even naar de houding keek van het gele wezentje die haar met een zelfverzekerde blik aankeek. Wilde hij nou vechten? Ze begreep er op moment helemaal niks van maar als hij per sé een gevecht wilde dan kon hij dat krijgen. Kenai grijnsde breed waarna hij naar voren liep en tegenover het wezentje ging staan. “Challenge Accepted,” grijnsde Noa naar de Pikachu. Pikachu knikte even met een klein grijnsje waarna hij zich afzette met Quick Attack waarmee hij recht op Kenai afkwam gestoven. “Kenai, vang die Quick Attack op!” riep Noa waarna de Lucario even kort omkeek en met een grijnsje een van zijn achterpoten naar achter zetten voor extra evenwicht. Met gemak ving hij hierdoor de Pikachu op die verbaasd leek te zijn door de zet van het meisje en de Lucario. “Snel Me first en doe dan Force Palm!” Kenai gromde geamuseerd waarna hij de Pikachu van zich afgooide en met zijn ene poot de gele muis een klap gaf tegen zijn hoofd waardoor het beestje werd weggeslingerd. Pikachu daarentegen wist halverwege zich in de lucht om te draaien en zonder probleem op vier poten terecht te komen. Hij schudde even met zijn kop om de klap van zich af te schudden. Vervolgens zette Pikachu zich weer af van de grond maar dit omringd met gele energie..Noa fronste haar wenkbrauwen even toen ze naar de aanval keek. was dat Volttackle of Spark? Nee, het was een Spark aanval want Volttackle was krachtiger dan Spark. Ze wist niet zo goed of Kenai deze aanval kon ontwijken dus misschien moest ze een tegenaanval inzetten. “onderschep die Spark met je Aurasphere!” riep Noa naar Kenai. Deze knikte waarna hij tussen zijn poten een lichtbol vormde die hij op de Pikachu afgooide. Deze had overduidelijk al in de gaten wat het plan was waarna het wezentje snel overschakelde van Spark naar Electro Ball aangezien hij al genoeg energie had verzameld om de aanval rechtop Kenai af te gooien. Toen de twee aanvallen elkaar raakte ontstond er een kleine explosie waardoor er een rookwolk was ontstaan. Hoestend hield Noa haar arm voor haar ogen maar grijnsde.. die Pikachu wist wel hoe hij moest vechten. Kenai weerspiegelde haar uitdrukking. “Oke Kenai gebruik Extreme Speed!” De Lucario grijnsde dit was een snellere vorm van Quick Attack en stiekem wel zijn favoriete aanval. Kenai zette zich af waarna hij met extreme snelheid op de Pikachu afrende, deze had geen om te kunnen ontwijken waardoor hij door de aanval werd geraakt. Noa besloot echter geen medelijden meer met hem te hebben waarop ze had besloten om Kenai nog een keer aan te laten vallen. “Close Combat!” De Lucario gaf de Pikachu een paar rake klappen met de aanval waardoor het wezentje met een klap tegen de grond aan werd gegooid. Hij schoof even over de grond heen waar hij uiteindelijk tot stilstand kwam. Echter betekende dit voor Kenai dat hij werd geparalyzed door de ability van Pikachu; Static. Noa wilde zichzelf een klap voor haar hoofd verkopen aangezien ze niet had nagedacht over dit probleem.. ze had het moeten weten. Pikachu kwam dit keer een stuk minder snel overeind dan de vorige keer dat hij was geraakt wat ook kwam omdat hij nog was uitgeput van het gevecht tegen Drapion. Zijn eerdere verwondingen begonnen dus ook pijn te doen. “Well.. als je verder kan vechten..” sprak Noa tegen Pikachu maar deze wilde er niets over horen, hij sprong op waarna hij zijn pootjes balde tot een vuist en zijn elektriciteit ontlaadde, hij dacht er niet eens meer over na. “Goed jij je zin.. snel Kenai doe je Dragon Pulse!” riep Noa erachter aan waarna de Lucario, langzamer dan eerst, van zijn plek sprong en vervolgens tussen zijn poten een paarse schokgolf op de Pikachu werd afgevuurd. Het wezentje dat nog half in de lucht hing kon aanval niet ontwijken waardoor hij met de kracht van de Dragon Pulse naar de grond werd gegooid. Met een harde dreun knalde hij tegen een vuilnisbak waarna hij langzaam naar beneden gleed en roerloos bleef liggen. Kenai werd alsnog naar door de Thundershock geraakt maar het deed hem niet veel. Noa aarzelde geen moment want ze wilde de Pikachu verder geen pijn meer doen, eigenlijk hoorde ze zijn uitdaging niet eens aan te nemen, dus pakte ze de enige Pokéball die ze had van haar riem. Ze keek er even kort naar waarna het ronde voorwerp vergrootte en de bal naar de Pikachu slingerde. Deze klapte open en een rode straal zoog de Pikachu op de Pokéball in. Het ding bleef op zijn plek wiebelen.. zou hij blijven zitten?

Spoiler:

Het duurde even voordat de Pokébal waar Pikachu inzat weer openklapte, waar met een witte flits het gele wezentje tevoorschijn kwam. Een kleine brede triomfantelijk grijns was zichtbaar op het snoetje van de gele muis te zien. Pikachu zwiepte met zijn staart de Pokéball naar haar terug alsof hij haar hiermee nog meer wilde uitdagen. “Dus jij bent er zo eentje,” grinnikte Noa terwijl ze het gele wezentje even inspecteerde. Hij was overduidelijk uitgeput mede door het gevecht met de Drapion maar toch was hij nog energiek. Maar hoe lang wilde hij dit gevecht door laten gaan? “Pika!” Pikachu zette zich af waarna hij met een nieuwe Spark op Kenai af kwam stormen. Gele vonken kwamen van het kleine gele lijfje af. “Snel weer die aanval af met je Bone Rush!” riep Noa naar haar Lucario maar deze was door de verlamming te langzaam om dit te kunnen ontwijken. Met een enorme snelheid die zelfs Sonic niet kon evenaren beukte Pikachu met een hoop kracht tegen de Lucario aan die zijn armen had gekruist om de aanval op te vangen. Kenai schoof een stukje naar achteren waarna Noa breed begon te grijnzen. “Nu doe je Force Palm!” Kenai haalde met een van zijn krachtige poten uit naar de Pikachu die met een kleine schokgolf naar achteren werd gesmeten, de kleine muis dreigde om met een klap op de grond terecht te komen maar hij wist zich nog op tijd om te draaien en op zijn vier poten terecht te komen. Hierdoor kon hij zich opnieuw afzetten en sprintte met een witte streep achter zich recht op Kenai af. “Doe Detect!” riep Noa naar haar Lucario die kort knikte en een soort van onzichtbaar schild maakte hierdoor mistte de Quick Attack waarop Kenai zonder te wachten de Pikachu vastgreep. Noa grijnsde eventjes breed.. dat was nog best een goede tactiek. “Gooi hem de lucht in en gebruik Aurasphere om hem te raken!” riep Noa die een plannetje in haar hoofd kreeg. Kenai deed wat de Ranger hem opdroeg en gooide Pikachu met een ferme zwiep de lucht in. Geschokt door het feit dat er met hem werd gegooid sperde Pikachu geschrokken zijn ogen en slaakte een kreetje. Nog geen milliseconde later kreeg hij de Aurabol vol tegen zijn hoofd en werd door de kracht tegen de grond geslagen. Pikachu schoof eventjes over de grond waar hij even stil bleef liggen.

Noa beet op haar onderlip en keek bezorgd naar Pikachu die moeite had met overeind te komen. Het lukte hem uiteindelijk toch, en ondanks dat hij een van zijn ogen dicht had geknepen, kwamen er wat vonkjes van zijn wangen af. Zijn tanden had hij ontbloot. Noa keek even naar Kenai die kort knikte.. want ja als ze wilden winnen konden ze geen staar wedstrijd blijven doen. “Kenai Dragon Pulse!” De Lucario knikte en kwam in beweging terwijl hij op Pikachu afrende. Deze wilde aan de kant springen maar hij zakte door een van zijn achterpoten heen waardoor Kenai vrij spel had. De paarse schokgolf ging weer rechtop het wezentje af maar Pikachu wist deze aanval te counteren met een Thundershock waardoor de twee aanvallen tegen elkaar opbotste. Pikachu werd door de kracht weggeblazen en klapte met een dreun tegen een van de vuilnisbakken aan althans zo klonk het wel. Noa moest voor de tweede keer hoesten en haar ogen beschermen met haar armen tegen het vele stof die opwaaide door de twee aanvallen. Kenai had weten overeind te blijven staan maar had er toch wel enigszins moeite mee gehad. De rook trok weg waardoor Noa kon zien dat Pikachu nog steeds overeind stond maar hij had er wel moeite mee om overeind te blijven. “Doe nog een keer je Dragon Pulse!” Kenai maakte een dezelfde paarse schokgolf die rechtop de gele Pokémon afging maar tot hun grote verbazing bleef hij staan. Zoals verwacht werd Pikachu volop geraakt en stuiterde hij met zijn kleine lijfje op de grond. “Maak het af met Close Combat!” riep Noa die haar ogen dichtkneep omdat ze de genade klap niet wilde zien. Kenai verdween van zijn plek waarna hij met zijn krachtige vuist tegen het hoofd van de Pikachu aansloeg. Deze werd tegen de grond geslagen waar hij op de grond bleef liggen, trillend van de impact.

Noa opende langzaam haar ogen en tot haar verbazing kwam Pikachu langzaam met moeite weer overeind maar hij had door de dubbele aanval heel veel schade opgelopen. Noa vroeg zich in eerste instantie af waarom deze Pokémon zoveel moeite wilde doen om Kenai te willen verslaan maar ze kon maar een ding bedenken en dat was dat hij wraak wilde nemen op die Drapion en dat hij wilde trainen om sterker te worden. Pikachu was inmiddels een klein beetje bijgekomen waarna er een heleboel Pikachu verschenen in het steegje. Double Team? Waar was de echte nu? Kenai gromde geïrriteerd toen hij zag wat de Pikachu aan het doen was waarna hij werd aangekeken door Noa. “Spoor de echte Pikachu op met aura!” riep Noa met een brede grijns. Kenai knikte terwijl hij zijn ogen sloot en zich trachtte te concentreren. Pikachu daarentegen voerde een Electro Ball uit die rechtop de Lucario afsuisde. De Lucario voelde dat de aanval rechtop hem afkwam waarna hij met een snelle reflex de elektrische bal kapot wist slaan. Inmiddels had hij de echte Pikachu ook al gevonden. De echte Pikachu was namelijk gewond dus Kenai had makkelijk onderscheid kunnen maken tussen de echte en de neppe Pikachu. De echte Pikachu hing nog in de lucht na zijn poging tot aanvallen met Electro Ball terwijl de andere op hun plek bleven staan. Noa grijnsde breed toen ze zich dit realiseerde en keek Kenai kort aan. “Maak het af met een Aura sphere!” riep Noa waarop Kenai knikte en zich van de grond afzette. Hij verzette zich tegen de verlamming die hij had opgelopen en sprong vervolgens met een hoge sprong op de Pikachu af die geschrokken opkeek toen hij was ontdekt. De blauwe energie bol tussen de poten van Kenai kreeg hij volop tegen zijn kleine lichaam aan waarna hij met een derde doffe dreun tegen de grond aan werd gesmeten. Pikachu leek in eerste instantie te zijn uitgeschakeld omdat hij op zijn plek bleef liggen met een grimas rond zijn snoetje.

Noa’s grijns verdween van haar gezicht toen ze zag hoe het wezentje op de grond lag waarna ze de Pokéball die ze eerder had gegooid erbij pakte en deze voor een tweede keer naar Pikachu toegooide. De bal vloog rechtop het gele wezentje af waarna die voor een tweede keer door een rode straal werd opgezogen in de Pokéball. Het ding plofte op de grond waar hij op zijn plek begon te wiebelen. Kenai zakte opdat moment ook van vermoeidheid, of de verlamming eiste nu zijn tol, door zijn knieën nadat hij soepeltjes was geland op de stenen grond waarna Noa snel naar hem toeliep om te kijken of hij in orde was. Desondanks keek ze gespannen naar het wiebelende ding dat op zijn plek aan het bewegen was. Ze wilde hem wel helpen om die Drapion te grazen te nemen want ja ze was daar Ranger voor en stiekem had ze altijd al een Pikachu willen hebben maar het was aan Pikachu zelf. Ze zou het hem later wel voorstellen als hij was herstelt van zijn verwondingen en nu maar hopen dat hij bleef zitten zodat ze hem kon wegbrengen naar het Pokémon Center. Zou het…?

Spoiler:

Een.. twee.. drie! Een bevestigende pling vertelde Noa dat de Pikachu was gevangen nadat de Pokéball na drie keer rollen stil bleef liggen. Ze kreeg een brede grijns rond haar lippen waarna ze zich dit besefte en stoof meteen op de Pokéball af die vlak nadat ze was aangekomen openklapte. Pikachu wankelde even gevaarlijk aangezien hij nu echt zwaargewond was waarop Noa de Pokéball van de grond raapte en het gele wezentje optilde. Het wilde niet in de Pokéball blijven dus dan moest ze hem maar dragen naar het center. “..je bent echt net zo eigenwijs als Kenai, man.” Ze grijnsde even speels naar het gele wezentje waarop de Lucario haar een nijdige blik toewierp. Pikachu toverde een zwakke glimlach om zijn mondje waarna hij zijn oogjes sloot. Te uitgeput om zijn ogen nog open te kunnen houden

Noa was nog sneller in het Pokémon center dan de eerste keer dat ze daar heen was gegaan met het wezentje. Pikachu lag weer in het ziekenhuis bed dit keer met veel meer verband om zijn kleine lijfje heen waar zij naast hem op bed lag met arm om het kleine lijfje heen. Het was inmiddels alweer avond en hoewel ze niet echt blij was met de vangst voelde ze zich toch trots. Het was eerder de situatie waarin het wezentje had verkeerd. Desondanks was ze moe en wilde ze het liefst nu gaan slapen maar ze was bang dat hij er weer vandoor zou gaan, echter klampte Pikachu zich aan haar vast doordat hij zich vasthield aan haar shirt. Ze het morgen maar moeten vragen wat hijzelf wilde.. na deze gedachte sloten haar ogen en viel ze in slaap.