Slag van Elite Officier Bureau

Man o man, dat was een veel te lange vakantie zonder enige pyromanische activiteit in de stad nu hij enkel continu bij meetings aanwezig moest zijn, spoedvergaderingen moesten houden en met papierwerk én meer geklaag. Vermoeid ademde hij uit, zijn rug leunend tegen de rugleuning van de stoel met zijn blik op de onder stof zittende aansteker die op zijn bureau lag, wekenlang ongebruikt. Ugh, hij wilde zo graag weer in de praktijk aan de slag gaan, niet hier zijn tijd verdoen met deze zakelijke dingen. Hij dacht dat de hoge positie hem uiteindelijk toch zou gaan bevallen maar het tegendeel was bewezen, dit was vervelend en saai. Hij had gedacht leiding te mogen nemen over grootse missies en zelf de meeste vernietiging aan mogen brengen maar helaas, tot dusver bleek dat allemaal één grote onzin te zijn. Gefrustreerd schopte hij tegen zijn bureau aan, en.. wacht, dat was niet zo sli-Waah!

Tel later kwam hij met een knal op de grond terecht, direct bewusteloos op de grond onder het toezicht van al zijn Pokémon. Ze stopten waar ze mee bezig waren om naar hun Trainer te kijken en buiten twee Pokémon, schoot de rest in de lach. Wat een domme knul was het toch, en dát noemde zich een Elite van deze… mensen organisatie? Bezorgd likte Maxtricht en Assault de jongen zijn wangen schoon, in de hoop hem weer bij bewustzijn te krijgen met Katana ietwat twijfelend achter hun staand. De andere drie kon het niet schelen wat er met die knul gebeurde, het was wel rustig zo in de ruimte, geen gefrustreerd gezucht, vergaderingen, heftig geschrijf en andere vervelende dingen. Ze hadden eigenlijk dan ook… het ruimte voor zichzelf. Een grijns sierde het gezicht van Houwitser die de hele tijd in een hoekje zich maar vol zat te vreten en niet eens naar de rest toe ging, sociaal doen kostte teveel energie naar zijn mening. Geamuseerd maakte hij een ‘kom hier!’ handgebaar richting de andere twee Pokémon, waarvan hij zeker wist dat ze ermee in zouden stemmen; koppige Arrow en de piepjonge, driftkop Bullet. De twee keken elkaar aan, bijkomend van het lachen en liepen met enige aarzeling naar de meestal stille Grimer toe. ‘Dus… Van wat ik merk is dat Ciro nog even K.O. blijft, dus wat als we van dit moment gebruik maken om te doen wat we willen? Hij kan ons toch niets maken,’ begon Houwitser, ‘We kunnen alles ook met hem doen en hem dingen eisen, hij is toch zwak zonder ons om tegen te kunnen stribbelen, dus wat denken jullie ervan? We hebben enkel nog eisen nodig die we af kunnen dwingen!’ Het Dark type mentaliteit schoot flink naar boven maar… leek de andere twee mee in te sleuren. Bullet begon spontaan te springen op zijn poten en knikte heftig, opgewonden zwaaiend met zijn staart, terwijl Arrow een ietwat norse blik aanhield uit…. Was dat jaloezie? Ugh, die Archen wilde natuurlijk altijd met de leukste ideeën aan komen zetten en als iemand maar een betere had, raakte dit de Pokémon. ‘Ja ja, maar ik ben dan wel verantwoordelijk voor het vastpinnen van Ciro en de eisen,’ Houwitser rolde gelijk met zijn ogen op de stompzinnige voorstel van de prehistorische vogel, die weer te impulsief bezig was met zijn spotternijen, en keek vanuit zijn ooghoeken maar richting de doelwit in kwestie. ‘We moeten wel iemand hebben die de drie andere Pokémon afleidt van hem, of gaat overhalen,’ Het overhalen zou zeker moeilijk worden met Assault die vrij snugger was en hetzelfde kon hij ook wel zeggen over Katana maar zij was onzeker dus daar kon hij mooi misbruik van maken, en als laatst… Maxtricht. Ja, dat was misschien de moeilijkste, die was blindelings loyaal aan de knul maar wel een push over in een gevecht.

Terwijl hij diep erover begon na te denken, keek Assault vol argwaan richting Maxtricht die ook al zijn aandacht had gericht op Ciro. De knul was háár Trainer, behoorde tot haar bezit, niet tot die smerige hond die zijn wang besmeurde met zijn smerige speeksel. Ze blies dreigend richting de hond, kromde haar rug en liet haar vacht overeind staan maar dat was nog steeds niet genoeg om de hond te intimideren. Echt waar? De Oshawott keek onzeker van de één naar de ander, niet wetend hoe ze hen beide tevreden kon gaan stellen zonder aangevallen te worden door Assault. ‘E-Ehm, jongens?’ begon ze, voorzichtig proberend zichzelf tussen de twee te zetten, maar een op een haar gemiste uithaal van Assault weerhield haar er verder van. Met een zwak krampachtig lachje wierp ze onschuldig haar poten de lucht in en stapte weer iets naar achteren. Dat was geen goede zet van haar geweest maar wat had ze anders kunnen doen op dit punt? Huh? Ze meende gefluister achter zich te horen aan de andere zijde van de kamer en… Oh nee, het was Houwitser weer, ze vertrouwde die Grimer totaal niet en zeker niet hoe hij met de andere twee Pokémon zat te praten. Wantrouwend staarde ze hun kant op en pikte hier-en daar een woord op die haar enkel meer zorgen baarde, ze waren iets slechts van plan met Ciro. Het werd dus duidelijk zo meteen dan een strijd tussen twee partijen om de overname binnen deze kamer en van Ciro.

Vermoeid verborg ze haar kopje tussen haar poten, voordat ze weer naar Maxtricht en Assault keek. Ze moesten gelijk dan actie gaan ondernemen. ‘Assault… Maxtricht…’ De twee keken even op naar haar, de een nog met dezelfde argwaan en de ander oprecht nieuwsgierig als een rasechte puppie, ‘Ik denk… het is maar een vermoeden maar ehm, ik denk dat Houwitser een plan beraamd om…’ Onzeker hield ze haar poten tegen elkaar, waarop de Litten geagiteerd door dat typische gebrek aan zelfvertrouwen gedrag met een klein vlammetje die ze haar kant op afvuurde. ‘Om…?’ vroeg Assault met een ietwat kille blik vervolgens, terwijl de kleur uit het gezicht van de otter verdwenen was. ‘E-Ehm… Ciro vast te pinnen en deze kamer over te nemen,’ De oren van de Litten trokken gelijk naar achteren en Maxtricht hield zijn kopje scheef, niet-geheel bevattend wat er nou aan de hand was. ‘Ze willen Ciro pijn doen,’ zei Katana, direct gericht op de Houndour toen ze opmerkte dat hij het niet geheel volgde, en direct volgde een drastische verandering op bij de Pokémon. Zijn vacht schoot overeind, zijn onschuldig kijkende ogen werden kil, vulde zich met vuur, en zijn oren gingen naar achteren met in zijn mondhoeken schuim en speeksel opbouwend. Brr, dit duo was duidelijk exact hetzelfde op bepaalde gebieden maar goed, ze moesten Ciro beschermen. Dit was de knul die hun een thuis gegeven had, ondanks dat hij niet altijd even snugger daarboven was, ze konden hem niet zomaar onbeschermd achter laten na al zijn daden. Hoeveel levens hij ook ontnomen had, hij had besloten die van hun immers te besparen en hun leven was niet mis; genoeg voedsel, onderdak, aandacht en de vrijheid om van het leven te genieten. Gelijk greep ze naar de schelp op haar buik en een laagje water kolkte er al omheen, totdat iets haar te binnen schoot en terug tot de twee keerde. Die drie bleven hun teamgenoten en zo ook de Pokémon van Ciro, die konden ze dan toch niet zomaar pijn doen?

De andere zijde leek er geen enkele problemen mee te hebben en Houwitser leek het idee om hen te overtuigen dat ze beter Ciro konden gaan gebruiken maar liggen. Het had geen zin, die vieze otter en die kat en hond leken hen al door te hebben. Er was wel een probleem, Bullet was de jongste onder hen, amper in staat te communiceren en zeer zwak maar… daar kon hij misschien wat mee. ‘Gebruik je Tackle tegen de kasten die vol boeken staan!’ commandeerde Houwitser, en met een speelse knik snelde de Jangmo-o naar de dichtbijzijnde boekenkast en zette zijn volle lichaamsgewicht er tegenaan. Die boekenkast ging vallen, dat zou hem wel moeten lukken! Met een aanloopje lanceerde hij zijn lichaam tegen de kast met als gevolg dat diverse boeken uit vielen en neer kwamen op de grond, maar ook recht op Ciro en de andere partij af. Met trots verklaarde de Alolan Grimer de oorlog, de Slag in het Elite Officier Bureau! ‘Engarde!’ Direct opende hij zijn mond en vuurde een giftige wolk aan gas af, een typische Poison Gas ter afleiding naar de tegenpartij en keek toen om naar Arrow, de sterkste van de hele team die gelukkig aan zijn zijde stond, ‘Nu zijn ze al flink afgeleid, ik denk dat een Dragonbreath het af zou maken, Arrow,’ De Archen snoof afgekeurd nu er nog steeds niet echt naar hem werd geluisterd én die Houwitser zomaar hem besloot te commanderen alsof hij Ciro dacht te zijn. Het erge was nog wel dat hij gelijk had, een Dragonbreath zou slim zijn in deze situatie. Met enige tegenzin opende de Archen ietwat zijn kaken om een donkerblauwe vlammenzee recht de gifwolk in te vuren. Met trotse sprongen voegde Bullet zich weer bij zijn eigen partij en klapte de Archen trots met zijn handen. ‘Dit houdt ze wel even tegen, maaarehh, alles is afgesloten dus over die.. gifwolk..’ Houwitser keek de gevogelte nors aan vanonder zijn blubber en rolde nadrukkelijk met zijn ogen, ‘Had je eerder mee kunnen komen, en wat maakt dat mij uit? Zolang os doel maar behaald wordt, ik kan gerust alleen strijden,’ Dat pikte de Archen niet die stevige stappen naar voren zette en dreigend zijn vinger met een scherpe klauw eraan voor het gezicht van hem hield. ‘Nee, dat kan je niet! Ik ben de sterkste hier en het is zonde als we het doel niet behalen omdat… moi… uitgeschakeld is!’ Als de Grimer zichtbare zenuwtrekkingen had, dan was dat zeker verschenen en geagiteerd reageerde hij terug op die smerige vogel, terwijl Bullet niet-begrijpend van de één naar de ander keek. Terwijl de twee flink zaten te kibbelen was het andere partij in de weer geweest om Ciro kosten wat het kost te beschermen tegen de boeken, gifwolk en de Dragonbreath. Met een Razor Shell wist Katana behendig de boeken weg te kaatsen maar een enkele had ze door midden gesneden maar… ze had Ciro tegen beschermd. Geschrokken keek ze ook op toen ze de gifwolk hen zag naderen, waarop ze gealarmeerd naar Assault keek met een alleszeggende blik. ‘Doe snel de ramen open!’ De Litten knikte, sprong behendig heen-en weer en tikte de ramen open, net op tijd om weg te springen voor de gifwolk hen bereikt had. ‘Phieuw, scheelde niets,’ sprak ze nog met een zucht, voordat ze de volgende gevaar zag, de Dragonbreath. Zonder iets te hoeven zeggen was Maxtricht zonder erbij na te denken er naar toe gesprongen en vuurde hij een krachtige Flamethrower tegenaan. De aanval werd stopgezet en een rookgordijn vulde de ruimte, en Katana richtte zich gelijk tot Maxtricht. ‘Snel, verberg Ciro’s lichaam, dan houden ik en Assault hen wel tegen!’

Niet doorhebbend dat haar onzekerheid even weg leek te zijn gevaagd en dat Assault zeer tegen deze beslissing was, was ze al naar voren gestapt naar de tegenpartij. ‘Jongens! We zijn een team en werken samen, we keren ons niet tegen elkaar!’ Houwitser’s en Arrow’s gekibbel staakte toen het rookgordijn was verdwenen en keken zuur naar de shiny Oshawott en rolde met hun ogen, haar absoluut niet serieus nemend. ‘O, kijk, rotsen!’ Elk woord uitsprekend met een tijdverschil van 5 seconden, maakte de Archen een zwaai en lanceerde daarmee diverse rotsen richting Katana. ‘Deze zijn voor mij, Katana!’ De Litten was al geërgerd dat ze niet direct aan Ciro’s zijde verkeerde, dus dit wilde ze zo snel mogelijk uit de weg hebben. Een laag vlammen vormde zich om haar kaken en ze hapte vastberaden de eerste paar rotsen stuk met haar Fire Fang maar kwam telkens meer dichterbij de tegenpartij. Wat was ze eigenlijk nou van plan? Katana kon enkel gokken dat ze het met geweld wilde oplossen, terwijl ze juist opperde dat niet te willen, tenzij… Assault maakte direct oogcontact met Houwitser, hun leider en ademde diep in voor ze haar luidste Roar ooit liet horen. Geschrokken van de flinke grom deinsde de Grimer naar achteren, een moment lang verbluft, net zoals Bullet. Enkel Arrow scheen niet onder de indruk te zijn en vloog regelrecht op haar af en voerde genadeloos een Acrobatics op haar uit. Pfft, hij was de sterkste hier en dat zou hij ook eens bewijzen. Katana keek armzalig toe hoe Assault haar tanden in het lichaam van Arrow zette, en ze elkaar pijnigde. Dít wilde ze niet. ‘H-Houwitser, stop dit…!’ De Grimer fluisterde iets tegen Bullet en vervolgens stormde de Jangmo-o recht op haar af met een zwakke Tackle. Dat kon ze makkelijk laten weerkaatsen of ontwijken door een tegenaanval maar ze was de jongste in het team, dat kon ze toch niet maken? Met tegenzin liet ze haar lichaam omhullen met een Aqua Jet om de aanval volledig te ontwijken en recht op de twee vechtende Pokémon af te gaan, totdat… Maxtricht schuimbekkend en grommend een Flamethrower afvuurde naar het vechtende tweetal toen ze te dichtbij Ciro kwamen. Op het laatste moment veranderde de Oshawott haar route en knalde pijnlijk tegen het bureau op. ‘Au!’ Kreunend van de pijn plofte ze neer op de grond, terwijl ze toekeek hoe Houwitser en Bullet in de aanval overgingen op Maxtricht.

Dit kon ze niet langer aan zien. Hier moest een eind aan komen. Een vreemd gevoel vulde haar lichaam en voordat ze het wist gloeide haar ledematen op en werd alles voorhaar ogen wit. ‘W-Wat gebeurd er?! S-Sterf ik..?’ Die conclusie wilde ze niet aanmaken maar het was een realistische mogelijkheid na de klap tegen haar hoofd aan, maar nee… Ze voelde zich sterker dan ooit tevoren. Haar lichaam nam in grootte toe en een tweede schelpachtige voorwerp voelde ze ineens bij haar zonet nog vrije hand. Was dit niet een ander fenomeen dan sterven? Was dit… Nou? ‘Wat?’ Het licht dempte en iedereen bij De Slag van Elite Officier Bureau viel stil toen ze plotseling een onbekende, hogere stem hoorde. Een shiny Dewott wreef pijnlijk over haar hoofd, flink boven de rest uitstekend toen ze eenmaal rechtop stond voor het bureau. Ze kon amper bevatten hoe klein iedereen er plotseling uit zag toen er in haar arm gebeten werd door de enige echte.. ‘Ho-Houwitser!’ De Grimer grijnsde geamuseerd en beet steviger door in haar arm, waardoor ze de schelp losliet die ze pas zonet gekregen had. Nee, dit kon ze niet langer door laten gaan! Ze balde haar vuist en lanceerde een krachtige Revene uit tegen de Grimer en wist hem van haar arm vandaan te krijgen, waarna ze naar de andere strijdende tweetal keek; Bullet tegen Maxtricht. De Houndour gromde dreigend naar de Jangmo-o maar hield zich duidelijk in, omdat Bullet de jongste was en duidelijk geen kwaad in de zin had. Ze was erin meegesleurd. ‘Jij… nu lief doen!’ bromde Maxtricht, waarop de jonge Dragon type haar hoofd schuin hield en vervolgens hem woest aankeek, ‘Ikke… loef niej djan?’ De hond schudde steevast met zijn kopje en direct verschenen er dikke tranen in d’r ooghoeken en sprong ze recht op de Houndour af. Met een zachte glimlach zoals enkel Maxtricht kon geven, keek hij naar de jonge Pokémon en likte haar troostend over zijn kopje. ‘Nu… moet de rest nog lief doen,’ Hij had al zijn Flamethrower gestaakt maar het was niet om Arrow te pijnigen, maar juist tegen Assault. Het was geen krachtige aanval geweest en meer een teken onder Fire types geweest dat ze moest dimmen. Dat had hij eens aangeleerd van een Charizard, ene… Cannon? Assault en Arrow vochten inmiddels vlak voor de pas geëvolueerde Katana en geagiteerd haalde de Archen maar uit met zijn onder ontwikkelde vleugels, terwijl de Litten met pure kracht de Pokémon tegen de grond probeerde te duwen maar daar niet in slaagde. Als dat laatste hen nou zou lukken… Arrow rechtte zijn rug en haalde gemeen uit met zijn klauwen tegen de snuit van de katachtige en lachte krankzinnig. ‘Kom maar op, of ben je zo onzeker als jij je snuit niet meer kan gebruiken?’ Geagiteerd sloeg de Litten haar staart opzij, miauwde gefrustreerd maar ze wist dat ze hem niet teveel mocht toe takelen. Bevroren door haar tweestrijd kon ze enkel een tweede klap tegen haar zeer gevoelige snuit ontvangen. Nee, dit kon ze niet langer meer accepteren! Ze sprong opzij bij de derde uithaal, waardoor de Archen naar voren viel en greep een boek vast met haar kaken en wierp die met een smak naar de Archen toe.

Luid gaf deze een gil en tevreden keek ze om naar de Pokémon maar tot haar verbazing… Begon hij ook al op te gloeien. Een vreemde kracht ging door hem heen en verward keek de opgloeiende Archen naar het boek. Was hij door een voorwerp over… economie aan het evolueren? Wacht…. Dit waren afbeeldingen over… Over… Het licht werd te fel om het fatsoenlijk te lezen en voordat hij het wist stak hij boven de rest uit. Met een grimas keek hij tevreden hen elk aan, nu kon hij al helemaal de macht overnemen in de bureau. Hij was immers groter dan zelfs Katana! Maar ook… Houwitser. Met een zwaai van zijn staart knalde hij de Litten tegen de muur aan en vuurde een reeks rotsen recht op de Alolan Grimer af. ‘Wie is hier nu de baas, huh?!’ De zwaardere stem van de Archeops vulde de kamer, en de rotsen naderden daarbij ook Katana die nog net de Grimer van haar af wist te krijgen. Weer een gevaar erbij… Houwitser merkte te laat de aanval op maar Katana had al haar schelpen bij de hand gekregen en sprong naar voren en kalde ze in stukken met haar Razor Shell. ‘Dat laat ik mooi niet toe, Arrow! Of je geëvolueerd bent of niet! Kracht is ietswat je als groep hebt en nie-Aaaah!’  Houwitser had zijn tanden gretig gezet in haar arm en met een pijnlijk gezicht keek ze de Pokémon aan, ‘I-Ik heb je.. b-beschermd, h-hoe kan je?’ De blik van de Pokémon zei genoeg, het was ieder voor zich. De Archeops vloog direct de lucht in, maar had duidelijk nog moeite zijn lichaam de lucht in te houden met zijn nieuwe lichaam en kwam enkel een centimeter de lucht in. Een grinnik verliet Houwitser’s mond waarop Arrow geagiteerd weer een reeks rotsen, ditmaal van een Ancient Power. Een krachtige Flamethrower en een Tackle van Bullet stopten de rotsenregen en verbaasd door het verraad van de jonge Jangmo-o bromde de Archeops een prehistorische scheldwoord, voordat hij een Dragon Breath afvuurde. Dit kon echt niet langer doorgaan.

ROAR!

Een schim vuurde een krachtige Ember op de Dragon Breath en vervolgens op de kaken van Houwitser. Verrast liet hij Katana los die automatisch met een uithaal van de Razor Shell de Alolan Grimer bijna buiten bewustzijn had gemept. Ze deed immers nu alles puur uit zelfverdediging. Datzelfde moment had Assault zich vastgezet op de rug van de Archeops en gleed ze door naar zijn poten waarin ze haar tanden had gezet.

‘Jij gaat nergens heen!’ wist ze op tijd te zeggen, voordat ook zij licht begon te geven en spoedig haar lichaam gespierder, langer en bovenal groter werd. Een geamuseerde grimas verscheen op haar gezicht toen ze met een laatste uithaal de Pokémon op de grond wist te krijgen. De Torracat was misschien niet groter dan de rest, maar gespierder was ze ten minste wel. Ze rustte haar voorpoten op de staart van de Archeops en keek kort richting Houwitser die scherp in de gaten werd gehouden door Katana. Alles ging naar wens op het moment. Hun partij had deze slag gewonnen.

“Huh?”

Opgewonden likte Maxtricht het gezicht van zijn baas onder die langzaam weer bij bewustzijn kwam. Vermoeid en met een barstende hoofdpijn rustte hij een hand op de nek van de Houndour en bracht zichzelf overeind. Wat was er nou ook alweer gebeurd? Ugh, zijn hoofd leek te gaan exploderen. Een groep Agents en Grunts snelden zeer bezorgd de kamer binnen, elk buiten adem en begeleidt met een Pokémon. Gealarmeerd namen ze de toestand van de kamer op die beroerd was en herhaalden telkens maar zijn achternaam en titel. Een hele vervelende manier om aangesproken te worden, hij was Ciro of Ciromaan, of Ciro, de Fantastische, maar niet Elite Officier Raedmund. Hij was maar ook een mens, een mens met hoofdpijn en veel vragen over wat hij gemist had. Hij lag namelijk niet meer vlak achter het bureau, maar voor de deur. Het eerste wat hij buiten de hond zag waren de gezichten van die vervelende groep mensen die op hem neer kijken. Dáár wilde hij nou écht wakker mee worden. Het was nog maar de vraag wat ze nou weer van hem wilde. Wat deden die vervelende mensen hier nou weer, en… nog belangrijker, waarom was zijn eigen kamer zo chaotisch? Ugh, wat wilde ze nú weer van hem? ‘Ehm, bent u in orde, Elite Officier Raedmund?’ De stomste vraag ooit, hij lag met zijn handen in zijn haar en hij zag er vast beroerd uit. “Dat is vragen of een auto kan rijden… Natuurlijk ben ik NIET in orde!” Echt, ze waren soms dommer dan Magikarp en dat was echt ontzettend beroerd, “Ugh, vervelende-“ Toen pas merkte hij de staat van zijn kamer op; een slachtveld van boeken, stukken steen en vuur en zijn… geëvolueerde(??) Pokémon die er zeer toegetakeld uit zagen. En… er was nog weinig van zijn bureau over buiten zijn stoel die nog op de grond lag. Aah, dus dát was hier gebeurd terwijl hij buiten westen was, dat had hij kunnen verwachten. Furius stapte hij op de Pokémon af en keek ze elk een tel lang aan, voordat hij luid teleurgesteld zuchtte en ze hem elk verschrikt aankeken. “Dat jullie hun niet hebben verslagen is diep triest, en als jullie een training gehad willen hebben had je er simpelweg om moeten vragen, maar ik waardeer de rust die jullie me bezorgd hebben door ze weg te jagen. Ik heb deze dagen nogal druk en… het spijt me dat ik jullie niet meer heb laten trainen deze dagen. Wel fijn dat jullie toch aan mij blijven denken door buitenstaanders weg te jagen en mij mijn rust te gunnen. Misschien zijn jullie echt zo slecht zo niet,” Wat… Elke Pokémon staarde hem verbijsterd aan, behalve Maxtricht, die bleef vrolijk kwispelend naar Ciro kijken. “En jullie… stelletje Grunts en Agents… Stellen mij diep teleur, ga eerst een eind trainen voordat je mijn Pokémon gebruikt om mee te trainen, en ik moet al heel veel doen en dan komen jullie mij ook nog eens lastigvallen. Begrijpen jullie dan niet in hoe druk je het hebt als Elite?! Tsjonge, jullie zouden echt eens beter moeten gaan opletten. Ik vergeef het jullie enkel omdat je fouten moet begaan om ervan te leren, dus hierbij de les; mail, of klop aan als je mij wilt spreken máár kom niet als een kudde Tauros mijn kamer binnen stormen, goed?!” Ze keken elkaar verbaasd aan en wilde iets er tegenop zeggen maar na de dreigende blik van de pyromanische Elite stapte ze al naar achteren en namen ze de benen.  “Beter!” zei hij opgelucht, waarop Ciro naar de vrolijke Houndour keek. “Wil je ze weg jagen met een Flamethrower?” Vrolijk opende de Houndour zijn mond en vuurde een flinke steekvlam richting de Agents en Grunts die nou nog een tikkeltje sneller de benen namen, iemand die zich verbrand moet aan de blaren zitten, waarna hij trots naar de jongen om keek voor wat welverdiende aandacht.

Met een tevreden glimlach aaide hij de Pokémon over zijn kop, overhandigde hem zijn lievelings voedsel... een verse croissant die hij in zijn rugtas had zitten. Voldaan en kwijlend nam de Houndour gretig een hap ervan en at deze volledig op, vrolijk zijn lippen likkend en gloeide zijn lichaam op.... Na een croissant? Totdat er een welgebouwde shiny Houndoom stond, die net zo blij was als voorheen. “Kijk nou eens, neem een voorbeeld aan Maxtricht, evolueren wanneer ik erbij ben en na wat nutteloze mensjes weg te jagen,” Elke Pokémon sloeg zichzelf voor zijn voorhoofd, terwijl Ciro tevreden plaatsnam op zijn stoel met Maxtricht op zijn schoot, aaiend. “Het ruikt wel een beetje giftig hier of… lijkt dat maar zo?”