[Ranger Quest] Imagine Me and Her [Closed]

“Asjeblieft.” Benji keek op en werd begroet met een paarse beker, wat hij lichtelijk verward van de vrouw overnam en naar de inhoud staarde. Het oranje stak erg af tegen de paarse kleur van de beker zelf, maar het maakte wel dat hij de vloeistof meteen herkende. Het was vruchtensap. Vers geperste sinaasappelsap, afkomstig van de andere vrouw die bij de machine op het aanrecht stond. Hij schonk de vrouw die voor hem stond een brede, dankbare glimlach en knikte. “Dankjewel!” voegde hij er oprecht aan toe, blij dat hij niet alleen op zichzelf hoefde te letten deze ochtend. Het was nog vroeg, maar Benji zat al in zijn Ranger-uniform op de bank, klaar om zijn werk te kunnen verrichten. De jongen nam een grote slok van zijn drinken en keek vervolgens naar zijn moeder in de keuken. Ze ving zijn blik en kon het niet laten om even te giechelen zodra haar zoon zijn duim naar haar opstak.

“Bianca heeft ze uitgekozen,” gaf zijn moeder toe. Haar blik ging voor een moment naar de dame die bij haar jongen in de buurt stond en Benji kon het niet anders omschrijven dan verliefd. Zelf voelde hij plaatsvervangend geluk van Nicole op hem overslaan en dat gaf hem een heerlijk gevoel in zijn buik. Alsof hij net de beste pizzarol van zijn leven had gegeten. “Dan heb je een goede feel voor fruit,” grijnsde Benji naar Bianca. “Je bent vast net zo’n goede chef als mama!” De vrouw begon licht te blozen en kon hem even niet aankijken, haar mond al open om te stotteren dat het wel mee viel, maar Nicole was haar voor. “Dat is ze! Zullen we je vanavond verrassen en samen iets voor je koken als beloning voor je werk?” stelde zijn moeder voor. Ze keek grijnzend naar Bianca, een haast uitdagende blik in haar ogen – en dat leek nog te werken ook. De ongemakkelijkheid verdween van Bianca’s gezicht en er werd plaats gemaakt voor iets dat alleen maar als vastberadenheid kon worden beschreven.

Benji zag ondertussen dat Storm zijn kant op kwam gehupt en nieuwsgierig naar zijn beker met sinaasappelsap keek. Toen ze aan de rand begon te snuffelen, hield de jongen het voorwerp zo omhoog dat ze er zelfs een slokje van kon nemen, als ze wilde. De Pichu deed precies dat en ook zij liet horen dat het fantastisch smaakte, maar voor Benji er goed en wel een reactie op kon geven, lichtte het beestje fel op. Haast automatisch kneep hij beschermend zijn ogen dicht, hoewel hij de brede glimlach rond zijn lippen niet kon helpen. De jongen wist precies wat dit betekende, namelijk. Nicole en Bianca, echter, lieten beide een verraste opmerking vallen. Zodra Benji het veilig achtte om zijn ogen weer te openen, zag hij dat hij geen Pichu meer op zijn schouder had zitten, maar dat het een volgroeide Pikachu was. “Storm, wat cool!” bracht hij meteen verblijd uit. Hij zette zijn beker aan de kant en omhelsde zijn pokémon enthousiast.

“Gefeliciteerd Benji,” hoorde hij Bianca glimlachen. Hij liet Storm los en keek trots naar de vrouw, waarna zijn blik naar zijn moeder gleed. “Je bent een goede trainer,” sprak Nicole, haar blik net zo trots als die van haar zoon, maar dan om een andere rede. Benji’s glimlach verbreedde zich naar een grijns en voor een moment leek de ochtend perfect te zijn. Dat moment werd echter door zijn Styler verstoord. Een melodieus piepje verbrak de stilte en meteen gleed zijn hand naar het apparaat op de tafel. Fronsend tikte hij het berichtje aan en zag hij dat het om een Quest ging. Eentje die in de buurt was aangevraagd. Zo te zien riep het werk hem. “Het lijkt erop dat we meteen aan het werk moeten, Storm. Wat zeg je ervan?” vroeg hij vrolijk aan zijn Pikachu. Het gele wezentje balde haar poot tot een vuist en gooide die de lucht in, gevolgd met een vastberaden “Pika!” Benji keek van Nicole naar Bianca en sprong van de bank af. Uit fatsoen dronk hij eerst zijn sinaasappelsap op. “Ik moet, als het goed is, alleen maar wat bloemen bezorgen buiten de stad. Als ik terug ben wil ik wel in de keuken helpen,” legde hij aan de twee dames uit. Nicole knikte, hoewel hij aan haar blik kon zien dat ze zich zorgen maakte. Dat deed ze altijd. Gelukkig was Bianca er nu om haar af te leiden.

Benji treuzelde niet lang en gaf ze allebei een knuffel. Daarna rende hij naar de deur met Storm in aantocht en deed hij de voordeur open. “Tot straks!” riep hij over zijn schouder. De jongen wachtte tot hij een tot straks van allebei terug had gekregen en trok toen de deur achter zich dicht.

Storm hupte rustig aan zijn zijde, terwijl hij zijn best deed om het adres te vinden. Fortree kende hij op z’n duimpje, dus moeilijk was het niet echt. Toch hield hij het adres dat op zijn Styler stond er wel bij, zodat hij er zeker van kon zijn dat hij goed zat. “Hmm…” mompelde hij, zijn blik onderzoekend op de huisjes gericht. Hij eindigde bij eentje dat eigenlijk geen gewoon huis leek, maar op een bloemenzaak. Dan… Moest dit het zijn, niet? “Hier is het,” sprak hij tegen zijn pokémon. Storm keek op en knikte instemmend, waarna ze naar de deur rende en op hem wachtte. De deur ging namelijk niet automatisch open – Benji moest hem voor haar open maken als ze naar binnen wilde. Gelukkig was het plan sowieso al om naar binnen te gaan, dus hoefde ze hem niet om te kopen of lang te wachten. Hij kwam zelf al aangelopen en duwde nonchalant tegen de glazen deur van het zaakje, waardoor een belletje begon te rinkelen en ze naar binnen konden. De Ranger negeerde het belletje, gewend aan het geluid en wetend wat het inhield, maar Storm was duidelijk geïntrigeerd.

“Goedemorgen, welkom in – Oh, hallo,” sprak de vrouw achter de toonbank. Ze stond eerst met haar rug naar hem toe en had waarschijnlijk niet verwacht dat een jong kind van elf haar winkel in zou komen. Benji wreef ongemakkelijk met zijn hand achter zijn hoofd, proberend zijn vingers niet in zijn krullen te strikken. “Hallo,” begon hij vriendelijk. “U vroeg om de hulp van een Ranger, toch?” Hij gebaarde naar zijn uniform. De vrouw bekeek hem van top tot teen en fronste. Benji zag de bui al hangen en zette zich schrap voor wat hoogstwaarschijnlijk komen ging, maar tot zijn verbazing had ze het niet over zijn leeftijd en dat hij ongeschikt voor het werk was. “Dat klopt. Ben jij gekomen om me te helpen?” vroeg ze onzeker aan hem. Hij knikte. Een glimlach speelde nu met haar lippen, hoewel die erg voorzichtig tevoorschijn kwam. “Ik zou graag een bos bloemen willen laten bezorgen, maar ik ben hier in mijn eentje en ik heb geen pokémon. Ik kan de zaak niet onbemand achterlaten,” legde ze uit.

Ah. Dus dat was het probleem. De jongen liep rustig naar de toonbank, waar hij nog net boven uitkwam, en probeerde met zijn gezichtsuitdrukking al duidelijk te maken dat ze zich geen zorgen meer hoefde te maken. “Storm en ik kunnen dat in een mum van tijd. Toch, Storm?” sprak hij, waarna hij zoekend om zich heen keek en zijn Pikachu bij een pot bloemen vond. Ze snuffelde er geïnteresseerd aan. Benji begon te lachen. Straks moest hij nog een bosje bloemen voor zijn Pikachu kopen. “Ze is heel snel,” ging Benji ongestoord verder, een geamuseerd grijnsje op zijn gezicht. “Dat beloof ik u.” De vrouw giechelde enkele tellen en wuifde vervolgens met haar hand. “Zeg maar je. Zo oud ben ik niet,” vertelde ze hem. Benji knikte. Nicole was niet heel streng met zijn opvoeding geweest, maar ze had hem wel geleerd dat het netjes was om u te zeggen en omdat hij best een brave hendrik was, hield hij zich daaraan. Totdat iemand aangaf dat het niet hoefde, natuurlijk.

De jongedame draaide zich om en bukte zich, waarna ze enkele tellen later omhoog kwam en de bos bloemen in haar handen had. Benji keek met grote oogjes naar het boeket en was meteen onder de indruk van hoe goed de kleuren met elkaar mengde. Wow. Ze wist in ieder geval hoe goed een boeket in elkaar stak, dat wist hij zeker. “Voor wie is het?” vroeg hij nieuwsgierig. Hij zag dat ze nerveus met haar vingers speelde en dat ze zachtjes op haar lip beet. Had hij iets verkeerds gevraagd? “Voor mijn vriendin. Ze woont buiten de stad,” biechtte ze op. “Ik heb het adres al voor je opgeschreven.” Het leek haast alsof ze vlug van onderwerp wilde veranderen. Ze reikte al naar de zijkant van de toonbank om een papiertje te pakken, maar Benji was helemaal in trans. Liefde vond hij een erg leuk onderwerp en nu zijn moeder de hare met hem had gedeeld, wilde hij er alleen maar meer van weten. Zijn kinderlijke onschuld zorgde er ook voor dat hij er geen erg in had dat zoiets voor sommigen taboe was. Voor hem was het juist prachtig.

“Mijn moeder heeft ook een vriendin,” gaf hij met een vrolijke twinkeling in zijn ogen toe. “Ik heb haar laatst ontmoet, maar ik denk dat ze al langer op elkaar verliefd zijn.” Bianca was een collega van Nicole, die tijdens een uitwisselingsproject in Hoenn terecht was gekomen. Ze woonde in Alola, dus het was maar van korte duur, maar Benji was niet dom. Het internet bestond en hij wist ook dat lange afstandsrelaties een ding waren. Hij zag dat het nieuwtje de bloemist erg veel goed deed, want ook haar ogen lichtten op. “Echt waar?” vroeg ze aan hem. “En je vindt het niet erg?” Ze gaf hem een klein papiertje en hij nam het direct over. Zijn blik gleed vluchtig over de letters om te weten waar hij heen moest, maar zijn aandacht lag grotendeels bij de jongedame. Die vraag snapte hij niet helemaal. “Waarom zou ik dat erg vinden?” reageerde hij verbaasd. “Wat is er nou beter dan twee moeders hebben?” De jonge Ranger grijnsde van oor tot oor, waardoor er bij haar ook een tevreden glimlachje op haar gelaat verscheen.

Benji wilde het boeket van de toonbank plukken, maar zag toen iets merkwaardigs eraan. Er hing geen kaartje bij. Hoe moest de vriendin dan weten van wie het was? Dat kon hij niet aan zijn neus voorbij laten gaan, natuurlijk. “Hey, waar is het kaartje?” merkte hij dan ook enkele seconden later op. Hij keek vragend naar de bloemist, wie naar de bos bloemen keek en terug naar de jongen staarde. “Ik… Ik ben niet zo goed met woorden. Ik dacht dat ze het wel zou weten als ze de bloemen zou zien,” biechtte ze op. Benji fronste lichtjes. Hoewel dat waar was, vond hij dat er nog een extra touch bij kon. Gewoon, om het extra speciaal te maken. “Ik wil wel helpen,” sprak de jongen resoluut. “Ik ben misschien elf, maar ik ben goed met woorden!” Of, nou ja, dat zei Nicole hem altijd. Ze kon ook gewoon de lieve, steunende moeder uithangen, maar Benji had er wel zelfvertrouwen aan overgehouden. Als ze samen zouden werken, dan kwam er vast een mooi bericht uit.

“Ik weet het niet…” mompelde de jongedame achter de toonbank. “Wordt dat niet teveel?” Ze keek hem vragend aan, alsof ze het zelf niet zeker wist en zijn hulp nodig had om dat uit te vinden. Benji besefte zich dat hij haar bijna zou pushen, maar dat wilde hij juist voorkomen. Daarom besloot hij zijn antwoord aan te passen. “Ik ga je niet dwingen,” begon hij. “Maar ik denk dat ze dat heel leuk zou vinden. Woorden kunnen veel betekenen.” Het kon je zelfvertrouwen geven en kon je laten weten of anderen echt om je gaven. Woorden waren iets moois, als je ze goed gebruikte, en Benji was ervan overtuigd dat ze die kracht erachter wel konden geven. De bloemist schijnbaar ook, want ze knikte uiteindelijk instemmend en wees naar het kleine rekje dat op de toonbank stond. “Dan mag jij het kaartje kiezen,” liet ze met een glimlach aan hem weten, waardoor zijn enthousiasme haast het dak uit schoot. Zorgvuldig keek hij het rek rond en riep zijn Pikachu bij zich om hem te helpen, wie uiteindelijk via zijn been naar zijn schouder kroop en inderdaad samen met hem een mooi kaartje uitkoos.

“Deze,” sprak de jonge Ranger, terwijl hij het kaartje dat zijn pokémon aanwees eruit plukte en hem aan de jongedame gaf. Ze pakte hem aan, bekeek hem even en keurde hem vervolgens met een lachje goed. Vervolgens vouwde ze hem open en pakte ze er een pen bij. “Oké, dan nu nog een tekst…” Benji zag dat ze haar best deed om zelf wat te verzinnen, maar hij wilde haar wel een duwtje in de goede richting geven. “Misschien iets als… Ik vind je madelief? Iets in die richting, in ieder geval,” probeerde hij. Ze konden er een gedicht omheen verzinnen, maar het kon ook gewoon één zinnetje vol liefde zijn. Als hij zich niet vergiste, dan betekende elke bloem ook iets in hun eigen taal. Wat dat precies inhield wist hij niet, daar had hij niet voor gestudeerd, maar de bloemist wel. Misschien wist zei het. Aan de andere kant, ze had daar vast al aan gedacht bij het maken van het boeket zelf, dus dat kon misschien wel dubbelop zijn…

“Hm…” mompelde de jongedame. “Madeliefjes zitten niet in het boeket, dus dat is misschien wat vergezocht…” Benji wierp een blik op de bos bloemen. Hij herkende de helft ervan nog niet eens, dus hij ging zich niet aan die namen wagen. Misschien moest hij het simpeler aanpakken? Een gedichtje om bloemen heen verzinnen, in plaats van specifieke namen van bloemen. “Oké, euh…” bracht hij uit, terwijl hij bedachtzaam over zijn kin wreef en om zich heen keek. Hij draaide zich om en begon te ijsberen. “… Heel veel mooie bloemen, in een prachtig grote wei…” begon Benji. “Maar er staat een uniek bloemetje tussen… en dat unieke bloemetje ben jij.”

Hij draaide zich onzeker naar de toonbank en zag tot zijn genoegen dat de bloemist erover heen stond gebogen en driftig wat op aan het schrijven was. Ergens vond hij zijn gedichtje wat afgezaagd, maar blijkbaar had zij er een andere mening over. Zodra ze klaar was, maakte ze het met een dun lintje aan het bosje bloemen vast en kwam de Ranger terug naar haar toe gelopen om het boeket over te nemen. “Bedankt voor je hulp lieve Ranger,” sprak ze met een glimlach tegen hem. Hij grijnsde. “Als ik je ergens mee kan helpen als wederdienst, dan hoor ik het graag.” Benji fronste en opende zijn mond om te reageren dat het niet hoefde, maar hij kreeg spontaan een idee bij het zien van al die mooie bloemen en het idee dat hij het van de ene vrouw aan de andere zou geven. “Eigenlijk wel,” kwam er niet veel later uit zijn mond. De bloemist keek hem nieuwsgierig aan. “Zou je me willen helpen met het uitzoeken van een paar leuke bloemen voor mijn moeder en haar vriendin?” vroeg hij aan haar.

Een hele korte stilte viel. Daarna verscheen een brede, dankbare glimlach rond de jongedame haar lippen. Benji voelde opnieuw dat gelukzalige gevoel van eerder die ochtend, toen hij zijn moeder zo verliefd had zien kijken, en weerspiegelde daarom die glimlach meteen. “Natuurlijk wil ik dat. Van het huis,” sprak de jongedame met een knipoog. De Ranger wilde protesteren, maar ze weerhield hem daarvan door hem tactisch en beleefd de deur te wijzen. “Kom maar langs als je terug bent, ik zal de winkel open houden!” Storm sprintte bij die woorden terug naar de deur en bleef daar afwachtend naar haar trainer kijken. Benji keek verbaasd van zijn Pikachu naar de bloemist, schudde met zijn hoofd, lachte en stapte vervolgens naar de glazen deur toe. “Oké. Tot straks!” reageerde hij vrolijk, waarna hij opnieuw de deur open deed, door de deuropening naar buiten liep en de deur achter zich dicht deed zodra Storm ook buiten was.

Glimlachend bewandelde hij het pad dat hem uit Fortree zou brengen, terwijl hij de bos bloemen zo voorzichtig mogelijk vasthield. Hij wilde het namelijk niet verpesten, want dit was voor hem een erg belangrijke missie. Liefde kon pril zijn, maar het was zo mooi. Hij vond het heerlijk om het mee te mogen maken. Benji vond het vooral fantastisch om te zien dat koppels ook niet alleen uit jongens en meisjes bestonden, maar dat het vaak ook meisjes en meisjes konden zijn. Of jongens en jongens. Dat bewees dat liefde inderdaad geen grenzen kende. Hij begreep het wel van zijn moeder en Bianca, en ook van de bloemist met haar vriendin. Meisjes waren heel lief. Dat kon hij heel goed weten, want als hij eerlijk moest zijn en er echt over nadacht, dan was hij omringd door dames. Zelfs zijn pokémon waren allemaal meisjes.

Zijn blik gleed over de randen van het pad, waardoor hij uiteindelijk een hoop madeliefjes opmerkte. Benji richtte zijn aandacht toen op de Pikachu, wie verblijd voor hem uit paradeerde en haar energie eens lekker de vrije loop liet gaan, want Arceus wist dat ze er vaak teveel van had. De jongen liep naar het gras toe, hurkte neer en plukte voorzichtig een madeliefje tussen de rest uit. “Hey Storm,” riep hij op zijn pokémon. Ze stopte, draaide zich om en kwam naar hem toe gehupt toen ze zag dat hij naar haar wenkte. Met het boeket in zijn ene arm en het madeliefje in zijn andere hand wachtte hij geduldig tot ze bij hem was. Daarna probeerde hij het madeliefje achter haar oor te plaatsen, wat tot zijn genoegen wel lukte. “Ik vind je madelief,” glimlachte hij vermaakt naar zijn Pikachu. Storm grijnsde breed en gooide haar korte armpjes de lucht in, zodat ze hem kon laten weten dat het gevoel wederzijds was en dat ze hem erg dankbaar was. Benji begon te lachen en kwam weer overeind.

“Dankjewel Storm,” vertelde hij haar. De jonge Ranger begaf zich weer naar het pad. Het was niet ver meer. “Kom op, laten we dit zo snel mogelijk bezorgen, oké?” De Pikachu knikte instemmend en rende weer voor hem uit, hoewel ze er wel op lette dat het bloemetje niet van achter haar oor uit viel. Tezamen overbrugden ze de laatste afstand met een spelletje om de tijd te doden en kwam Benji uiteindelijk bij een alleenstaand huisje dat nog net tussen de bomen verstopt ging. Met een vriendelijke glimlach liep hij naar de deur en belde hij aan, maar in eerste instantie kwam er geen reactie. Verbaasd wierp hij een blik naar Storm. “Zou ze niet thuis zijn, denk je?” vroeg hij aan haar. De Pikachu haalde haar schouders op. Hij besloot nog maar een keer aan te bellen en kreeg dit keer wel gehoor. “Ik kom eraan!” klonk er gehaast achter de deur vandaan. Na enkele seconden volgde er een klik en ging de deur dan toch open. Benji hield meteen het boeket omhoog. “Ranger bezorg service! Ik heb een mooie bos bloemen voor een sprankelende dame,” vermeldde hij vrolijk. Hopelijk had hij het juiste huis. Hij moest namelijk nog een paar leuke bloemen voor zijn moeder uitzoeken…