Hey Mother [Closed]

“Benji, lieverd, zou jij de paprika voor me willen snijden?” vroeg zijn moeder hem. De jongen stond al bij de ingrediënten, klaar om mee te helpen waar hij kon, dus het hoefde hem geen tweede keer gevraagd te worden. Hij bukte voorover om de keukenkast in te duiken en een snijplank tevoorschijn te halen, waarna hij hem op het aanrecht legde en naar zijn moeder liep voor een mes. De vrouw, die eigenlijk haar handen onder het deeg had zitten, stopte even met het kneden van het deeg en trok een groot, scherp mes uit het blok. “Je weet hoe je dit moet gebruiken, toch?” vroeg ze aan hem. Ze vertrouwde Benji in de keuken, want hij had haar wel vaker geholpen met het snijden en andere taakjes. Menig moeders zouden haar voor gek verklaren, want hij was pas elf, maar hij had al vaker aangetoond dat hij voorzichtig te werk ging. “Yep!” reageerde hij dan ook opgetogen. De jongen nam het mes rustig over en liep kalm terug naar de snijplank. “Snij niet in je vingers,” waarschuwde Nicole hem alsnog. Hij liet een ‘mhm’ klinken, ten teken dat hij haar gehoord had en niet van plan was om zijn vingers te verliezen.

Paprika snijden, of andere groenten die in kleine, vierkante blokjes moesten eindigen, kon nog wel eens moeilijk zijn voor een onervaren iemand. Benji was echter niet geheel onervaren en kreeg het voor elkaar om ze gemakkelijk te snijden als de twee hebben wilden. Wellicht waren ze iets te groot, maar dat was niet erg. Benji en Nicole waren allebei niet vies van paprika. “Ik ben klaar,” liet hij weten. Zijn moeder keek vluchtig zijn kant op, terwijl ze het deeg nu zelf plat wilde rollen. “Kan je de uitjes dan ook voor me doen?” Ze wist dat hij er een hekel aan had, maar ondanks dat, pakte hij gewillig de uien al om ook aan stukken te snijden. Dit gaf Nicole de tijd om het deeg zo plat als ze kon te rollen, zodat het deeg eerlijk verdeeld werd.

Alsof hij het al jaren deed – wat een klein beetje overdreven was, want hij deed het hooguit een jaartje – pelde hij de uien van hun schil en begon ook aan het in kleine stukjes snijden hiervan. De tranen welden op in zijn ogen, maar de jongen klaagde niet en ging al af en toe snuivend door met zijn opdracht. Zijn Rangerwerk had daar misschien ook een beetje voor gezorgd. “Oké, ik ben hier ook klaar mee,” deelde Benji mee, terwijl een paar tranen over zijn wangen rolden. Nicole pakte vlug een stuk keukenpapier en veegde zijn wangen schoon. “Dankjewel,” glimlachte ze naar hem, terwijl ze het papier aan hem gaf en hij het in zijn broekzak propte. De jongen wierp haar een brede grijns toe. “Wat nu?” vroeg hij nieuwsgierig aan zijn moeder, alsof hij het recept nu niet al uit zijn hoofd wist. Nicole wist dit, maar ze speelde het spelletje gewoon mee. “Nu,” zei ze tegen hem, waarbij een grijnsje van haarzelf met haar lippen speelde. “Gaan we de saus maken en de pizza versieren.”

Zijn moeder haalde een glazen kom tevoorschijn en gaf hem het karton verse tomatenpuree. Daarna pakte ze een schaar en liep ze naar de achterdeur om de tuin in te gaan. Benji haalde een tweede, kleinere schaar tevoorschijn en knipte een hoek van het pak af, zodat hij de tomatenpuree in de kom kon gooien en wachtte rustig tot zijn moeder terug naar binnenkwam. Ze overhandigde hem de verse kruiden die ze uit de tuin had geknipt en liet het hem erin gooien, terwijl ze zelf nog wat chilisaus en ketchup erin deed. De jongen kreeg daarna de houten lepel aangegeven om erin te mogen roeren. Terwijl hij dat deed, besloot hij erbij te zingen. “She asked me, son, when I grow old, will you buy me a house of gold?” begon hij. “And when your father turns to stone, will you take care of me?”

Nicole besloot met het volgende couplet mee te doen. Hun duet zorgde ervoor dat de twee ook op hun plek begonnen te dansen en met grijnsjes op hun gezicht gingen ze verder met het besmeren van de pizza zodra de saus klaar was. Er werd wel nog eerst geproefd of het lekker genoeg was, maar omdat ze dit wel vaker deden, hoefde er niet nog iets bij. Benji was degene die de saus gelijk mocht verdelen, waarna Nicole de gesneden groentes eroverheen verspreidde. Haar zoon pakte daarna het grote kaasblok en de rasp, zodat ze samen de kaas erover konden gooien. “Let’s say we up and left this town?” zong Nicole ondertussen. “And turned our future upside down!” nam Benji het over. Ze wierpen elkaar een liefdevolle blik toe.

De vrouw liep vluchtig naar de oven en gaf een flinke draai aan twee knopjes, vergeten dat ze die eigenlijk voor had moeten verwarmen. Hoe kon ze ook niet, nu haar zoon haar meehielp en haar flink wist af te leiden met zijn gezelligheid? De jongen maakte er geen opmerking over, en wachtte in plaats daarvan al zingend op verdere instructies van zijn moeder. Die gebaarde dat hij de pizza al op mocht rollen, terwijl ze zelf het mes dat hij eerder had gebruikt even afspoelde voor hergebruik. Benji had geen moeite met het oprollen van het deeg, want net als het snijden van paprika en uien had hij dit al vaker gedaan. Pizzarollen was echt zijn favoriete maaltijd en zijn moeder wilde het graag voor hem bereiden omdat ze hem vanavond alleen moest laten. Ze had namelijk een date. Hij was dolblij voor haar en nieuwsgierig naar deze mysterieuze man, maar hij had zich tot nu toe stilgehouden omdat zij dat ook had gedaan. “I will make you queen of everything you see,” eindigde Benji het lied. “I’ll put you on the map… I’ll cure you of disease.”

Hij keek zijn moeder grijnzend aan en stapte voor haar aan de kant, zodat ze het deeg in stukken kon hakken. Nicole was haar kleine jongen voor heel veel dingen dankbaar. Hij was zo geduldig en behulpzaam… Om nog maar te zwijgen over het feit dat hij gewoon uit pure liefde bestond. Ze wist niet waar ze hem aan te danken had, maar ze klaagde alles behalve. Daarom legde ze het mes voor even aan de kant, hurkte bij hem neer en drukte haar lippen tegen de kruin van zijn hoofd aan. “Wat wilt een moeder nog meer,” verzuchtte ze tegen hem. Benji’s grijns werd ietsje breder – en een plagerige glinstering verscheen in zijn ogen. “Een date of een partner?” reageerde hij geamuseerd. Dat Nicole verstijfde bij het horen over het onderwerp, viel hem vrijwel meteen op. Zei hij iets verkeerd?

Zijn moeder pakte het mes opnieuw op en begon aan het afwerken van de pizzarollen. “Benji ik…” begon ze, proberend niet al te afgeleid te zijn met dat mes in haar handen. “… Moet je iets vertellen.” Haar serieuze blik gaf aan dat ze het meende en dat het belangrijk was, waardoor zijn grijns van zijn hoofd verdween. Hij kwam dichterbij, maar toen hij zag dat ze bijna klaar was met het snijden van de rol, pakte hij de met bakpapier bekleedde bakplaat en tilde die naar haar toe. Zo kon ze één voor één de rolletjes voorzichtig erop leggen, terwijl ze twijfelend op haar onderlip beet omdat ze niet wist waar ze moest beginnen. De jongen wierp haar een bezorgde blik toe. “Schuif de plaat maar de oven in,” vertelde ze hem nadat ze klaar was. Hij deed wat hem gevraagd werd, proberend de plaat recht te houden. Nadat hij de oven weer had dichtgedaan, draaide hij zich naar zijn moeder om. Nicole stond met haar rug tegen het aanrecht en keek peinzend terug.

“Wat is er?” vroeg hij bezorgd. Hij had haar niet vaak zo serieus gezien. Alsof ze nerveus was. Nerveus om hem iets te vertellen. Was ze… Zwanger?”[/b] Hij wierp kort een blik op haar buik, maar dat leek hem onwaarschijnlijk. Zijn moeder had hem al verteld dat ze niet zwanger kon raken. Toch? “Over die date.” Benji keek op. Ging het niet door? Was ze verdrietig? Hij kon zijn vinger er niet echt opleggen, maar misschien moest hij ook even wachten voor hij conclusies ging trekken. Ze zou het hem vast wel uitleggen. Nicole hurkte bij hem neer en legde haar handen op zijn schouders. “Ik ken die persoon eigenlijk al langer,” vertelde ze. Oh. Was dat alles? Waarschijnlijk niet. Het zag ernaar uit dat ze meer wilde zeggen. “We begonnen als collega’s en leerden elkaar kennen tijdens een uitwisseling van keukens uit verschillende regio’s. Liefde hoeft niet altijd als liefde te beginnen, weet je,” ging Nicole verder. Benji glimlachte bemoedigend en knikte begrijpend. Dat snapte hij wel, ja. Was het ook niet veel sterker als je elkaar al kende?

“Mijn date is niet van hier, maar van Alola,” legde zijn moeder uit. Oh. Dus het was een lange afstands-iets? De jongen hield zijn hoofd een beetje scheef. Zo erg was dat niet, toch? Cultuur was leuk. Benji leerde graag nieuwe dingen – en als dat betekende dat hij lekker eten mocht uitproberen, dan vond hij dat alles behalve erg. Nicole zag eruit alsof ze nog iets over haar lippen wilde krijgen, maar het leek er niet op of ze die stap wel echt kon maken. Dat baarde Benji zorgen. Was er iets dat hij moest weten over deze Alola man? Misschien was hij wel een beruchte ex-crimineel, of zoiets. Dat zou verklaren waarom zijn moeder zo deed, want haar zoon was een Ranger. Misschien had de man wel eigen kinderen en kreeg hij er broertjes of zusjes bij… Maar dat zou Benji helemaal niet erg vinden. Hij was graag het kleine of grote broertje van anderen. Met kinderen delen had hij geen probleem – zelfs niet als het om zijn eigen moeder ging. Hij had wel verwacht dat Nicole dat van hem zou weten.

Wat het ook was dat zijn moeder nog moest zeggen; dat moest even wachten. Zijn aandacht werd namelijk door de kokers die op de grote keukentafel stonden. De eierkokers. Eentje begon namelijk wit op te lichten. Verrast en geschrokken liep hij erheen en trok vlug de bovenkant van de koker af. Zou het echt? Het leek erop dat het ei dat hij van zijn oude mentor had gekregen eindelijk uitkwam! Met een brede glimlach en grote oogjes keek hij toe hoe het ei langzaam van vorm veranderde. Zijn moeder kwam achter hem staan en legde liefkozend haar handen op zijn schouders, terwijl ze met hem mee keek. Voor het eerste ei echter goed en wel uit was, begon de ander ook op te lichten. Nicole kneep haar zoon verrast in zijn schouder en wees vervolgens naar de tweede koker. “Benji, kijk!” voegde ze er beduusd aan toe. De jongen kwam meteen in actie en trok de bovenkant van de tweede koker er ook vanaf. Dit had hij absoluut niet verwacht.

Het eerste ei had zich volledig tot een pokémon vervormd, waardoor het licht wegtrok en de kleuren zichtbaar waren. Benji richtte zijn ogen op de nieuweling en herkende de pokémon als een Rufflet. “Wow!” riep hij verbaasd uit. Wat gaaf! Hij had een Rufflet niet verwacht. Braviary had hij altijd al cool gevonden! De kleine vogel begon meteen met het schoonmaken van haar veren, waardoor de jongen zachtjes moest grinniken. “Ik heb denk ik al een naam voor jou,” glimlachte hij naar de pokémon. Die kon hij echter nog niet zeggen, want het tweede ei gaf ook geen licht meer, wat betekende dat die ook was uitgekomen. Een Teddiursa stond in plaats daarvan nu op de plek van het ei. Wat schattig! Storm kwam van de bank gesprongen en hupte de tafel op, nieuwsgierig naar de twee nieuwe baby pokémon. “Rustig aan Storm,” giechelde Benji naar de Pichu. “Net als jij zijn ze net wakker.” Een grijnsje werd hem toegeworpen.

Ondanks zijn waarschuwing was hij zelf ook wel nieuwsgierig naar de twee en dus ging hij voor de tafel op z’n knieën en legde zijn handen op het tafelblad. Met grote oogjes keek hij naar zowel Rufflet als Teddiursa. “Welkom in huize Cage,” sprak hij als eerste tegen de pokémon. Die keken hem net zo nieuwsgierig aan als hij hen. “Ik ben Benji. Leuk jullie te ontmoeten,” vervolgde de jongen enthousiast en vrolijk. “Wat vinden jullie van… Phoenix...” Hij keek de Rufflet aan. Daarna ging zijn blik naar Teddiursa. “En Beast?” Goed, Beast was origineel geen vrouwelijk personage, maar hij vond de naam heel passend en er plakte niet echt een geslacht aan de naam zelf. Alleen aan het personage. Hij kreeg geen tegenstribbelende reacties. Dat was goed. Phoenix kwam een beetje arrogant over en Beast leek niet veel interesse in alles te hebben, maar dat was iets waar ze aan konden werken. Het waren jonkies, natuurlijk. Hij moest ze nog veel leren.

Benji stond op en opende zijn armen voor beide pokémon. “Waarom verhuizen jullie niet lekker naar de bank? Storm kan er heerlijk op slapen,” legde hij aan ze uit. Hij keek de Pichu in kwestie aan en die liet aan de rest weten dat dit inderdaad het geval was. Hierdoor kon de jonge Ranger de twee baby’s gemakkelijk in zijn armen nemen en rustig naar de bank wandelen, waar hij zowel Beast als Phoenix neerzette. Storm sprong terug op de bank zodra de jonkies daar ook lagen en begon furieus met de twee te praten. Tevreden keek Benji even toe, waarna hij zijn aandacht terug op zijn moeder vestigde, wie nog altijd bij de grote eettafel stond. Ze leek afgeleid, alsof ze niet helemaal in de ruimte aanwezig was. Bezorgd overbrugde Benji de afstand tussen hem en zijn moeder. “Is er iets?” vroeg hij aan haar. Ze schrok op en kwam terug ter aarde. “N-Nee. Niets. Ik was even met mijn hoofd ergens anders,” beantwoordde ze de vraag. Of ze stotterde omdat ze loog, of juist omdat ze oprecht niet met haar hoofd hier was, kon de jongen niet met zekerheid zeggen. Het was mede daardoor dat hij zich herinnerde dat ze nog in gesprek waren daarnet.

“Wat wilde je eigenlijk nog meer zeggen?” vroeg hij daarom, direct met de deur in huis vallend. Nicole keek hem enkele tellen in stilte aan en besloot uiteindelijk dat ze het gewoon niet kon. “Dat was het,” wimpelde ze haar zoon daarom af. Precies op dat moment ging de wekker van de oven af, waardoor het gesprek afgesloten leek te zijn. Benji wilde zijn moeder helpen met de oven, maar die vertelde hem dat hij al op de bank mocht zitten en dat zij het wel zou regelen. Hij bleef even staan, want normaal gesproken mocht hij wel helpen. Toen er echter niks meer bij zijn moeder vandaan kwam, liep hij rustig naar de bank en nam naast de drie pokémon plaats. Storm hupte meteen op zijn schoot, voelend dat Benji niet helemaal lekker in zijn vel zat, en schonk hem de afleiding die hij nodig had. Zijn hand rustte al snel op het hoofd van zijn Pichu, wie zichtbaar genoot van de aaiende bewegingen die hij maakte.

Nicole kwam hem uiteindelijk zijn pizzarollen brengen en een stilte viel in huis. Benji vond de sfeer niet zo heel prettig, als hij eerlijk moest zijn. Hij vroeg zich af wat er aan de hand was, maar hij haakte er niet op in omdat hij het vermoeden had toch geen antwoord te krijgen. Daarom opende hij zijn mond om een andere vraag te stellen. “Mag de tv aan?” Nicole keek vluchtig op van haar pizzarolletje en knikte. Storm sprong toen van zijn schoot af om de afstandsbediening voor hem te pakken en overhandigde die aan haar trainer. “Bedankt Storm,” glimlachte hij dankbaar naar zijn Pichu. De televisie ging aan en meteen werd de woonkamer gevuld met geluid. Hij bleef op een zender hangen die een tekenfilm over superhelden uitzond en probeerde zich daarop te focussen, maar zijn gedachten gingen elke keer terug naar het vreemde gedrag van zijn moeder. Bovendien had hij deze aflevering al drie keer gezien, dus het was niets nieuws.

Het eten smaakte hem om deze reden ook niet heel erg. Het was lekker, zoals altijd, maar het was moeilijker om te eten en dat maakte het toch iets minder lekker dan normaal. Benji voelde zich schuldig, ondanks dat hij had geholpen en wist waar het aan lag, maar hij kon niet anders dan zich laten meeslepen met zijn emoties. Nicole liet hem na afloop ook niet mee helpen met de afwas, waardoor hij de indruk kreeg dat hij iets verkeerds had gedaan. Was ze boos op hem? Waarvoor? Hij kon zich niet herinneren dat hij iets had gedaan of gezegd dat haar boos had kunnen maken. Misschien vond ze het wel niet leuk dat hij meteen bij zijn eieren was gaan kijken? Nee, dat kon niet. Zijn moeder begreep net zo goed hoeveel pokémon voor hem betekenden… Voor haar was het ongeveer hetzelfde.

Na iets dat een eeuwigheid leek, ging de deurbel. Benji herinnerde zich plots dat zijn moeder een date had en toen klikte het. Ze was nerveus voor de date, natuurlijk! Daarom deed ze zo! “Ik doe wel open!” gilde Benji de gang van de trap in, want zijn moeder was zich boven aan het opfrissen. Hij hoorde haar de trap af komen op een gehaast tempo, waardoor een frons op zijn voorhoofd verscheen. “Nee, laat maar, ik doe het wel,” hoorde hij haar zeggen. De nervositeit was nu in haar toon te horen. Benji zou zweren dat haar stem enorm trilde. Wachten deed hij echter niet, want hij liep al naar de deur nog voor Nicole beneden was. Ze kwam de woonkamer ingelopen toen haar zoon de deur al opentrok en bleef toen als versteend aan de grond staan.

Benji, wie nietsvermoedend met een brede grijns de deur opende en een lange, net geklede man voor zijn deur had verwacht, keek verbaasd op toen er geen man maar een vrouw in de deuropening verscheen. “Euh…” begon hij verward. “Kan ik u ergens mee helpen?” De vreemde vrouw, die minder verward dan hem leek, en een lange jas droeg om zich tegen de regen te beschermen, wierp hem een vriendelijke glimlach toe. “Jij bent vast Benji,” sprak ze tegen hem. “Ik heb veel over je gehoord. Mag ik binnenkomen?” Huh? De jongen keek over zijn schouder naar zijn moeder. Was dit haar date? De puzzelstukjes begonnen dan echt eindelijk op hun plek te vallen. Natuurlijk! Wat stom dat hij meteen van een man uit was gegaan… Zijn moeder had hem wel vaker gezegd dat liefde geen grenzen kende, en dat gold ook voor… wel, voor dit. “Ja hoor,” reageerde Benji vrolijk, terwijl zijn blik weer terug naar de vreemdelinge ging. Hij weerspiegelde haar glimlach, stapte aan de kant en gebaarde dat ze de deur in mocht. Dat deed ze dan ook zodra hij aan de kant was.

Benji deed de deur achter haar dicht en liep samen met haar de woonkamer in, waar zijn moeder beschaamd naar beide glimlachten. De vrouw keek van Nicole naar Benji en toen terug naar Nicole. “… Je had het hem nog niet verteld, of wel?” vroeg ze voorzichtig aan zijn moeder. Die schudde met haar hoofd. “Nee, nog niet.” De jongen in kwestie, echter, wist nu het hele verhaal wel en besloot zijn moeder van een ondergang te redden. “Eigenlijk wel bijna,” legde hij uit aan de nieuwkomer. “Maar toen ze het belangrijkste wilde zeggen, kwamen mijn eieren uit. Wil je ze zien?” vroeg hij aan haar. De vrouw knikte, waardoor Benji het idee kreeg dat ze al eerder van de eieren had geweten. Hm. Interessant. “Beast! Phoenix!” Er verschenen geen pokémon. De jonge Ranger lachte. “Sorry, ze moeten nog wennen aan hun namen.” Rustig liep hij naar de bank toe en tilde de twee jonge pokémon in zijn armen, waarna hij zich trots naar de twee dames draaide.

“Beast is de Teddiursa en Phoenix is de Rufflet,” grijnsde hij naar ze. Nicole keek naar haar date en zag dat de vrouw haast leek te smelten bij het zien van de jonkies. Ze leek er totaal geen last van te hebben dat Benji een soort derde wiel was en dat deed haar goed – want ze hield erg veel van haar zoon. “Wat een schatjes,” liet de vrouw weten. Daarna leek ze zich iets te beseffen. “Oh, ik heb me nog helemaal niet voorgesteld!” Ze kwam dichterbij en stak haar hand naar hem uit. Benji glimlachte, zette zijn pokémon terug op de bank en schoof zijn kleine hand in die van haar. “Ik ben Bianca,” stelde de vrouw zich toen voor. “Leuk je te ontmoeten Bianca! Ik ben Benjamin, maar Benji heb ik liever,” reageerde hij overdreven, waarna hij een klein buiginkje maakte. Bianca begon te lachen. “Jij bent goed opgevoed, zo te zien,” glimlachte ze naar hem. De jongen wierp een blik met glinsterende oogjes naar zijn moeder. “Alleen maar door de beste,” sprak hij tegen Bianca.

Nicole leek volledig uit haar sleur te ontwaken. Het zag er eigenlijk uit alsof ze elk moment kon huilen om de lieve woorden die haar zoon voor haar gebruikte. Waar had ze hem aan te danken, was een vraag die ze zich opnieuw afvroeg. Hij was veel te lief en accepterend voor een wereld die dat nog moest leren. Ze was blij dat hij was zoals hij was. “Verander nooit,” zei ze zachtjes, haast onhoorbaar voor hem, maar hij had het opgevangen. “I’ll put you on the map,” glimlachte hij naar Nicole. En daar was de eerste traan. Benji schrok er best van en haastte zich naar zijn moeders zijde, maar hij was niet de enige. Ook Bianca legde een arm om de vrouw heen. Het enige wat hij hoefde te doen, was de twee dames omhelzen om de knuffel compleet te maken. Zijn armen waren misschien ietsje te kort, maar beide vrouwen kropen dichter tegen elkaar aan om hem die ellende te besparen. “Ik was bang dat je het ging haten,” fluisterde Nicole naar Benji. Die fronste eventjes. Deed ze daarom zo geheimzinnig? Had ze daarom zo lang gewacht? Als hij het er niet mee eens zou zijn, dan had ze waarschijnlijk een fout gemaakt tijdens zijn opvoeding. Niet dat hij dat hardop ging zeggen, want hij wilde haar niet harder laten huilen. Hij kon het gesnik nu al niet uitstaan.

“Nee hoor. We lijken nu al een hecht gezinnetje!” sprak hij in de plaats daarvan, wat niet alleen een glimlach op zijn moeders lippen liet verschijnen, maar ook erg veel waarde had voor Bianca. “Ik vind het heel lief dat je me zo makkelijk accepteert, ondanks dat het heel lang alleen jij en je moeder is geweest,” zei die dan ook dankbaar. Hij knikte. Het was geen enkel probleem voor hem. Benji was heel open opgegroeid en wist al van de situatie af. Zijn vader was een donor – daar had zijn moeder gebruik van gemaakt omdat ze anders niet zwanger zou zijn geraakt en ze was wel klaar voor hem geweest. Dit zou geen verandering brengen. Niet in de band die hij met zijn moeder had en niet hoe hij over de wereld dacht.

Benji verbrak de knuffel uiteindelijk doordat hij zich iets besefte. “Moeten jullie niet ergens heen?” vroeg hij aan ze. Hij grijnsde. “Straks missen jullie het nog!” Nicole vond het verschrikkelijk om haar jongen tijdens een vrij avondje alleen te laten en dat had ze hem ook al duidelijk gemaakt, maar hij was oud en wijs genoeg om voor zichzelf te kunnen zorgen. Bovendien vond hij het ook fijn, want dat betekende dat hij een vriendschap met zijn nieuwe pokémon op kon bouwen. Bianca lachte en knikte. “Eigenlijk wel. Zullen we dan maar gaan?” vroeg ze aan Nicole. Die keek Benji aan, wie haar een bemoedigende knik gaf. “Jullie hebben wel wat plezier voor jullie tweetjes verdient!” voegde hij eraan toe. Dat was de doorslag voor zijn moeder. Ze stemde in en liep naar de kapstok om haar jas te pakken. “Als er iets is, dan kun je me gewoon bellen, oké?” sprak ze ondertussen tegen de Ranger. Die glimlachte. Als er iets was, dan kon hij meer mensen bellen. Er zat een Ranger Base in de buurt, dus dat zou geen probleem vormen. “Komt goed,” zei hij tegen zijn moeder, terwijl hij met de twee dames naar de deur liep. Hij richtte zijn blik speels op Bianca. “Ze moet om twaalf uur thuis zijn hoor,” grapte hij tegen haar. “En jullie moeten het wel naar jullie zin hebben.”

Er werd gelachen en afscheid genomen. En voor Benji het wist, was de deur dicht en was hij helemaal tevreden met het idee van een tweede moeder.