Berries everywhere

Oké... Ze was beland in een veld waar enkel bomen gepland stonden. Het waren verschillende soorten bomen, want ieder had een eigen vorm. Zo was de een groter dan de ander en de ander weer dikker. Wat in de bomen hing had echter Caraphernelia's aandacht getrokken, niet de bomen zelf. Aan iedere boom hingen wel een paar berries die, er zo te zien, allang voor klaar waren om geplukt te worden. Hoe ze hierbij ging komen was echter het probleem, want Arceus ze zou het niet weten met de kleine lengte die zij had.
Voor het gemak had ze haar shiny Ponyta, Sargatanas uit zijn Pokéball gelaten. Het arme beest was er al zolang niet meer uit geweest... Het beest met blauw gekleurd vlammenhaar draafde rustig tussen de verschillende bomen door om af en toe nieuwsgierig bij zijn trainer te komen kijken. Ja... Caraphernelia had het te druk met kijken naar die overheerlijke bessen waar ze nog steeds niet bij kon.

+Echo.

Hij had een bepaalde plant nodig en als zijn informatie klopte, zou die hier ergens moeten groeien. Dat betekende echter nog niet dat hij er een zo één twee drie zou kunnen vinden natuurlijk. Zijn geluk zat weer zo ver weg dat hij tot nu toe van alles behalve was tegen gekomen. Voor het gemak had hij Okami, zijn shiny Absol, er ook maar bij gehaald. De Disaster pokémon had een opvallend goede neus en hij wilde niet dat zijn andere shiny, de Nintales, de hele berry field zou af fikken. Dus dan was de Absol een handigere keuze. "Ga jij die kant op, zoek ik hier," zei hij tegen de pokémon, die rustig knikte en door de bomen heen sprong. Zelf draaide Echo negentige graden op zijn hakken en ging de andere kant uit.
Er waren nog geen tien minuten verstreken, toen Echo opeens een presence achter zich voelde. Hij draaide zich om, om precies te kijken in het gezicht van een shiny Ponyta. Dafuq?

Met een gefrustreerde glimlach keek Caraphernelia naar haar Ponyta. Voor haar kon Sargatanas op dit moment niet erg veel betekenen, want ook hij was te klein om bij de bessen te komen. Waarom moesten er dan ook per se op zo'n hoogte bessen hangen? Een zucht verliet haar lippen toen ze er maar niet aan uit kwam, maar Sargatanas leek hele anderen plannen te hebben. Ineens was de Ponyta weer achter de bomen verdwenen om zo verder op onderzoek uit te gaan. Veel kon het Caraphernelia niet schelen, hij zou toch naar haar terug komen.
Hij had het toch wel goed gehoord? Als het goed is had hij hier vlakbij iemand horen praten. Langzaam kwam de Ponyta tot stilstand toen hij verderop een jongen met spierwit haar zag staan. Weet deed hij hier nou? Nieuwsgierig naderde Sargatanas de jongen om precies achter hem tot stilstand te komen. Nee, hij was niet bang- Oh! De jongen draaide zich ineens om, om zo recht oogcontact met hem te maken. Meteen zette Sargatanas enkele geschrokken stappen achteruit om een enkele keer te snuiven naar de jongeman. Foei.

Hij kreeg een snuif als antwoord. Wat een goed opgevoed beest. Echo boeide het niet zo veel. Hij had al twee shiny pokémon op zak en momenteel had hij niet echt veel zin om zijn huidige dark ball op te geven aan iets zoals een ponyta. Nee, hij had wel belangrijkere dingen aan zijn hoofd, zoals die vervloekte plant zien te vinden. Toch wist hij dat de pokémon bij hem zou blijven, hij had het ding aandacht gegeven en nu zou hij er niet meer van los kunnen komen. Zo ging het immers altijd bij hem. Hij zuchtte zachtjes en draaide zich weer om. "Ga weg," bromde hij naar de Ponyta, in de hoop dat het ding er van door ging. Straks moest hij het nog weg jagen, ge-wel-dig.
Ondertussen stond Okami aan de andere kant van de Berry Fields, maar voelde ze dat er iets niet klopte bij haar trainer. Ze wist dat Echo best goed voor zichzelf kon zorgen, maar het was nooit vreemd om eventjes een kijkje te gaan nemen. Ze nam een sprong om over een hekje heen te springen, maar had het grietje erachter niet gezien. Oops.

Nee, hij was niet bang van de jongen, enkel geschrokken. Wat hij wel deed was op een afstandje toekijken, het nog niet helemaal vertrouwend. Zijn trainer was hier voor bessen, maar wat deed de jongen hier dan? Het zag er niet uit alsof hij opzoek was naar bessen, dus wat zocht hij dan wel? Nieuwsgierig zette Sargatanas weer enkele stapjes naar de jongen toe om halverwege weer halt te houden. De jongen bromde iets naar hem, iets over het feit 'dat hij weg moest gaan' of zo. Echt niet, hij ging echt niet weg na deze gemaakte ontdekking. Koppig zette Sargatanas zijn weg dan ook naar de jongen voort om nieuwsgierig aan zijn witte haar te snuffelen.
Het enige wat ze deed was staren, staren naar hoe ze niet bij de bessen kon. Staan en staren kon geen kwaad, had ze gedacht, maar die gedachtes veranderde meteen toen er ineens een zwaargewicht op haar landde. Geschrokken slaakte Caraphernelia een gilletje om samen met het zwaargewicht op de grond te vallen. Oef, dat was onverwachts geweest. Verward knipperde Caraphernelia met haar ogen om een Absol te zien liggen. Dat was er dus op haar gesprongen. "En waar was dat voor nodig geweest?'' vroeg ze redelijk pissig om het dier een zachte duw te geven. Weg jij.

Yep, zoals hij al had verwacht, zat hij nu vast aan het gezelschap van een shiny Ponyta die te koppig was om gewoon op te rotten. Geweldig. Nou ja, hij zou niet gaan babysitten, daarvoor had hij genoeg andere dingen aan zijn hoofd. Hij haalde in zijn hoofd op hoe de plant er ook al weer uit zag en draaide zich om om weer verder te gaan zoeken. Het was een gil die hem op deed kijken en eventjes keek hij in de richting waar het vandaan kwam. Zijn nieuwsgierigheid was nu wel gewekt en zonder veel op de Ponyta te letten, wandelde hij in de richting van het geluid.
De Absol had pas op het laatste moment door dat er iemand voor haar stond en ondanks dat ze haar vaart probeerde te minderen, kon ze niet voorkomen dat ze tegen haar aanknalde. Ze verloor haar evenwicht en rolde over de grond, om voor een boom tot stilstand te komen. Snel krabbelde ze weer overeind en gromde wat naar het grietje, dat net zo pissig naar haar snauwde. Ze keek op toen ze voetstappen hoorde van Echo en liep langs het witharige grietje naar haar trainer toe. "Wat is hier aan de hand?" vroeg Echo op een kalme toon, terwijl hij de Absol een aai over d'r kop gaf.

Hij had aan het haar van de jongen gesnuffeld om vervolgens zijn geur te inhaleren.  Er was niks vreemds aan hem te ruiken, enkel dat hij zo snel mogelijk een douche nodig had. Geamuseerd keek Saragatanas de witharige aan om een rondje om hem heen te lopen. Ja... Hij ging de arme jongen dus echt niet meer met rust laten nu. Net nu Sargatanas dacht dat hij de volledige aandacht van de jongen had, draaide deze zich om, om zo verder te wandelen. Pardon? Diep beledigd achtervolgde hij de jongen om zijn oren te spitsen toen hij een kortte gil hoorde. Dat was Caraphernelia! Geschrokken galoppeerde Sargatanas terug om op volle snelheid langs de jongen heen te rennen. Eens zien wat er nu weer aan de hand was.
Haar nog net zo goede humeur was volledig omgeslagen toen de Absol het zo nodig had gevonden om haar omver te wandelen. Geïrriteerd had Caraphernelia dan ook gevraagd wat het beest haar probleem was, maar hier kreeg ze enkel een grommend antwoord op terug. Stom beest dat het was. Uit haar ooghoeken zag ze Sargatanas op haar afsnellen, die vervolgens beschermend voor haar ging staan. Zo te zien had de Ponyta gezelschap meegenomen, want niet veel later kwam er ook een witharige aangelopen die vroeg wat er aan de hand was. "Nou," begon Caraphernelia veel te rustig om richting de jongen te lopen. "Dat stomme beest van je vond het zo nodig om mij omver te lopen!" Bij elk woord ging ze steeds harder en harder praten waardoor het laatste woord zowat schreeuwend uitgesproken werd. Nee, ze was alles behalve rustig.

Zijn grijze oog gleed eventjes over de situatie heen. Ten eerste kon hij concluderen dat hij de eigenaar van de shiny Ponyta te vonden te hebben, ten tweede was Okami zo te zien weer eens te woest bezig geweest en had het grietje een stoot verkocht. Hij aaide zijn pokémon rustig en met een kleine glimlach op zijn gezicht verontschuldigde hij zich naar haar toe. "Ik denk niet dat ze het zo bedoelde. Waarschijnlijk had ze door dat iets me zat te irriteerde en wilde zo snel mogelijk terugkeren. Helaas stond je in de weg," zei hij op een kalme toon, met een lichte hint dat haar Ponyta hem behoorlijk aan het vervelen was. Dat ding had aan zijn haar gesnuffeld alsof het niets was. Hij snoof eventjes en gaf de Absol een klopje op haar zij, voordat hij tegen een boom aan leunde en zijn goede oog over het grietje heen liet glijden. "Van plan om de Berry Fields in lichtelaaie te zetten?" vroeg hij daarna, doelend op het feit dat ze een fire type pokémon bij zich had.

Kwaad, nee woedend, was ze naar de jongen gelopen om schreeuwend het verhaal aan hem uit te leggen. Wat een pechvogel was ze toch. Ze had stilgestaan en nog steeds had ze het voor elkaar gekregen om omver gelopen te worden. Heerlijk dit. Na haar uitbarsting haalde ze een enkele keer diep adem, proberend om zo tot rust te komen. Het lukte, totdat de jongen zich met een grijns verontschuldigde. Hij greens tijdens een verontschuldiging... Just, wow.
"Ik stond in de weg?" herhaalde ze de jongen zijn woorden. Nu was het natuurlijk ineens weer haar schuld. "Die stomme Absol van je moet maar eens opletten tijdens het rennen," gromde ze om haar blik op Sargatanas te richten. Bedoelde de jongen soms haar Pokémon met 'iets irriteerde me'? Alsnog, wat Saragatanas had gedaan was veel minder erg dan wat zijn Absol gedaan had. "Wel als dat er voor nodig is om bij die bessen te komen," antwoordde ze op zijn gestelde vraag. Ja, ze zou de hele boel met liefde willen platbranden als ze zo aan één bes kon komen.

De witharige werd kwaad op hem. Als in, ze werd woedend op hem. Hij hielt zijn handen op in zijn verdediging en zetten een stap achteruit. "No need to spit fire, lady," zei hij op een kalme toon. Zijn goede oog gleed over haar heen, naar zijn Shiny Absol, die zich met een snuif omdraaide. Duidelijk beledigd over wat er gebeurd was. Ze legde daarna uit dat ze het niet erg zou vinden om de Berry Fields in vlammen op te laten gaan, als ze zodoende bij een van de bessen kon komen. Echo zuchtte zachtjes, waarom kwam hij altijd bij de gekken mensen uit. Hij was misschien niet helemaal honderd, maar dit was wel heel erg. "Als ik je een bes geef, maak jij dan niet mijn pokémon af?" stelde hij op een kalme toon voor. Hij kon wel bij de bessen komen, eventueel met de hulp van Crowe en anders door gewoon in de boom te klimmen. Hij moest nu alleen zien te voorkomen dat ze een mes door zijn Absol heen zou steken. Want daar zag hij haar nog best voor aan.

Kwaad was ze op de witharige afgestormd die uit verdediging zijn handen voor zijn gezicht sloeg om zo enkele stappen achteruit te zetten. Een grijns verscheen op Caraphernelia's lippen nadat de jongen wat afstand had genomen, want ergens vond ze het toch wel amuserend hoe een jongen, die veel groter en waarschijnlijk ook veel sterker was, zich verdedigde tegenover iemand zoals zij. Ondanks die kleine grijns op haar lippen was ze nog steeds kwaad, want no way dat ze dit zomaar door de vingers zag. Het mocht dan misschien niet expres zijn gegaan, nog steeds was een 'sorry' voor haar niet genoeg. Ze wilde er wat voor terug en zo te zien ging ze haar zin krijgen ook. De jongen stelde namelijk voor om een bes voor haar uit de boom te halen inruil voor de veiligheid van zijn Pokémon. "Dat klinkt als een deal," antwoordde ze met een grijns om van hem naar de grote boom te kijken. Eens zien hoe hij erbij wilde komen...

[jusify]Toen eenmaal de situatie was uitgelegd en hij had voorgesteld om voor haar een bes te regelen, leek alles weer goed te zijn. Was iedereen maar zo snel om te kopen, zou zijn werk een stuk makkelijker maken af en toe. Nu wist hij natuurlijk ook wel dat in zijn eentje het lastig zou gaan worden om een bes uit de boom te krijgen, maar gelukkig kon hij altijd rekenen op zijn pokémon. Er was een kleine open plek, daar waar ze enkele rotte bomen weg hadden gehaald, dat zou perfect zijn. Hij gooide een pokéball op en al snel schudde zijn Venusaur de bloem op zijn rug uit. "Crowe, zou jij een bes willen pakken voor deze dame?" vroeg Echo op een kalme toon. De grote groene pad gromde zachtjes en geeuwde, voordat hij een van zijn roede uitstak en een bes van een tak af trok. Rustig bood hij de bes aan het witharige grietje aan en verscheen een kleine glimlach op Echo's gezicht. Zo was zijn Venusaur toch nog wel handig.[/justify]

Het was waar dat ze graag van anderen profiteerde en ook dat was nu het geval. De jongen, waarvan ze de naam nog steeds niet wist, stelde voor om haar een bes te geven in ruil voor de veiligheid van zijn Pokémon. Voor haar had dit als een goede deal geklonken, vandaar dat ze ermee in was gegaan. Niet lang na haar bevestiging gooide de jongen een Pokéball op waaruit een Venusaur verscheen. Het was niet het type Pokémon dat zijzelf zou hebben uitgekozen, maar smaak verschilt, nietwaar? Een grijns verscheen op haar lippen toen de Venusaur het commando van zijn trainer gehoorzaamde en een bes voor haar uit de boom plukte. Voor een Pokémon als deze was het een snel geklaarde klus, maar zijzelf had liever gezien hoe de jongen in de boom was geklommen. "En wat nou als jij die boom inklimt?" daagde ze hem uit om de bes voorzichtig van de Venusaur over te pakken.

Crowe had de bes zo uit de boom gehaald, maar het witharige grietje leek er niet zo blij mee te zijn. Sterker nog, ze wilde dat híj de boom in zou klimmen. De jongen snoof zachtjes en grinnikte daarna. "Zodat jij er met m'n pokémon vandoor kan gaan?" zei hij op een schijnheilige manier. Naha, mooi niet dat hij zo iets zou gaan doen. En daarnaast, hij was liever lui dan moe. Dus waarom zou hij zijn tijd hieraan verspillen. Hij had nog genoeg andere dingen te doen. "Je hebt je bes, laat m'n Absol met rust," zei hij daarna op een licht dwingende toon. Hij wist dat Okami ook zo wel los zou kunnen komen, maar hij zag dit grietje er ook wel voor aan dat ze een of ander mes naar haar zou gooien op 't moment dat ze weg zou willen springen. Dat risico nam hij liever niet.