Fireball

Samen met Lena lag Nao uitgestrekt in het grasveld. Beide met verschillende redenen. De Salandit lag te zonnen en was weg aan het dromen terwijl het meisje naar muziek luisterde. Ze luisterde niet echt naar een speciaal nummer, maar ze ging langzaam door shuffel op haar playlist. Waarom was ze hier? De Daycare was toch een prima plek? Well, daar was haar tante het niet mee eens. Ze had haar weggestuurd om haar pokémon mee te nemen naar de Berry Fields en te trainen. Omdat het zo een geweldige plek voor trainers was of zo iets en sterke pokémon voor een goed beeld zorgden. Dus natuurlijk was ze niet gaan trainen, maar had in plaats van dat een plekje bij het water opgezocht en haar pokémon opgedragen haar niet lastig te vallen. Wat misschien onverantwoordelijk was omdat ze nu konden rondrennen zonder toezicht, maar hey, dat kon haar niks schelen. Nimue zwom rond in de kleine plas en speelde met haar bubbels. De Popplio had niet echt veel pokémon waarmee ze goed kon opschieten, maar zolang ze water had was ze tevreden. En ze hield van zingen, iets wat Nao kon waarderen. Waarschijnlijk het enige wat ze ooit had gewaardeerd bij al haar pokémon. Maud was ergens bezig met de grote berry moord en Nabu en Loki waren ergens aan het spelen. De twee leken het wel goed met elkaar kunnen vinden, wat goed was omdat ze dan meer rust had. Over rust gesproken, daar zou ze wel meer van willen hebben. Maar aangezien haar tante haar nog steeds op haar nek zat over het hele Breedergebeuren kon ze er niet echt op rekenen. Ja, ze had wel meegedaan aan de show, maar dat had niet zoveel geholpen als ze had gehoopt. Misschien had ze toch meer haar best moeten doen om te winnen. En het feit dat ze alweer negen pokémon had om voor te zorgen maakten dingen er niet beter op. Urg, het Breederschap was vermoeiender dan ze had verwacht.

Verveeld trippelde Nemesis tussen de planten door. Ze had haar irritante vader – hij was werkelijk nog een kind als je het haar vroeg – en Loki afgeschud en liep door een verlaten paadje tussen de planten. Ze begreep niet helemaal wat ze hier deden, maar aangezien ze haar mening niet kon geven was er niet veel wat ze eraan kon doen. Het feit dat mensen haar niet konden verstaan was soms wat frustrerend, maar in elk geval had ze het geluk bij iemand terecht zijn gekomen die wel oké was. Nao zou niet zo snel de trainer van het jaar worden, maar ze gaf haar eten.. een plek om te slapen.. en ze bemoeide zich nauwelijks met haar. Wat wilde ze nog meer? Iets ritselde in het gras. Op haar hoede keek Nemesis op, klaar om de gedaante aan te vliegen of weg te rennen. Ze was niet bepaald sterk en ze wist dat, maar dat zou nog wel komen. In plaats van een of andere dolle Ursaring wandelde een kleine, roze pokémon uit de bosjes. Oh great, net wat ze nodig had. Nog een kat. Alsof ze niet genoeg had aan het hopeloze geval wat had geholpen haar op de wereld te zetten. Ze was allang blij dat ze een Fennekin was en geen Litleo. Anders zou hij nog denken dat ze deel van zijn pride zou zijn. Maar terug naar dit.. ding. De wilde pokémon – ze ging ervan uit dat het wild was, de kat zag er niet uit alsof ze de luxe van een huis kende – keek haar nieuwsgierig aan en liep dichterbij. Nemesis gromde, het had geen speciale mening, maar het was duidelijk iets in de trant van ‘kom één stap verder en..’ Ze hield niet van gezelschap, vooral als het zo Mareepachtig uit zag. Kon niks goed betekenen. Maar natuurlijk moest de kat de duidelijke waarschuwing compleet negeren en trippelde dichterbij. Oké, nu werd dit een aanval op haar personal space! De Fennekin zette haar haren op en probeerde de andere pokémon duidelijk te maken met een dodelijke blik dat ze niet gewenst was. Misschien negeerde de kitten haar, misschien zag ze niks door de spleetjes die haar ogen moesten voorstellen, maar de pokémon bleef dichterbij komen. Genoeg! Nemesis besloot de confrontatie te vermeiden en liep om de kat heen. Geïrriteerder dan eerst liep de vos verder. Natuurlijk moest dit haar weer overkomen..

En nu stalkte het beest haar? Geïrriteerde wierp de Fennekin een blik over haar schouder en zag dat whatever de roze pokémon ook was achter haar aan liep. Stug bleef Nemesis doorlopen, hopend dat de kat het op zou geven en weg zou gaan. Dat was helaas niet het geval, er kwam zelfs een probleem bij. “Wat doeeeeee je?” Maud was neergestreken van haar Berry massamoord en keek de vos nieuwsgierig aan. Nemesis gaf haar teamgenoot alleen een kille blik en bleef doorlopen. Ze hield niet zo van de Noivern, de vleermuis was luidruchtig, hyper en niet bepaald slim. Ze waardeerde zelfs Nimue’s gezelschap meer en water en vuur ging niet zo goed samen. Maar dat kwam meer omdat de Popplio een erg aangename stem had en het plezierig was om naar te luisteren. In elk geval meer dan die van Maud. Natuurlijk waardeerde ze geen gezelschap nog het meest, maar in een team van 6 was dat lastig. “H-Hey,” Maud leek niet van plan op te geven, ze was het type wie met iedereen vrienden moest zijn. Het enige beetje respect wat Nemesis voor de Noivern had was het feit dat ze verdomd sterk was. Liet ze niet echt zien in haar kinderlijke gedrag, maar hey, haar vader gedroeg zich ook jonger dan zij was – vond zij dan. “Ga dat lastig vallen,” gromde de Fennekin met een hoofdknik naar de kitten die haar nog steeds op de hielen zat. “Eh?” Maud’s aandacht ging naar de wilde pokémon. Nieuwsgierig waggelde ze op de kat af. “Wat ben jij?” vroeg ze met grote ogen aan het wezen. Het dier reageerde niet, ze leek alleen geïntimideerd door het paarse geval. “Skitty,” de eerste woorden die de ‘Skitty’ sprak. Nemesis was tot stilstand gekomen en keek naar de andere twee pokémon van een afstandje. Meer sprak ze niet. “Wat is er, ben je verlegen?” Maud, wie ook totaal geen idee had wat personal space betekende, keek de Skitty bezorgd aan. De pokémon schudde haar kop en keek de Noivern vrolijk aan nu ze erachter was gekomen dat ze niet vijandelijk was. Een ijskoude realisatie droeg tot Nemesis door. “Laat haar met rust,” waarschuwend keek de vos haar teamgenote aan. “Het is een baby.” Maud keek terug alsof ze het woord ‘baby’ nog nooit had gehoord. “En ik wil niet uitvinden wie de moeder is,” voegde Nemesis eraan toe. “Aww, maar Nem, misschien is ze wel verdwaald!” alsof dat het geval was.

Natuurlijk liet Maud de Skitty niet met rust. Nemesis was op een afstandje gaan liggen en keek met een schuin oog toe hoe de twee aan het spelen waren. Maud zou zich wel kunnen redden mocht er wat gebeuren, ze was gigantisch en had die vleugels niks voor niks. Maar waarom was zij er nog? Well, ze had niks beters te doen en als Maud zich in de problemen zou werken zou dat wel grappig zijn. Ze was er puur voor leedvermaak. Tenminste, ze moest wel een beetje zeker maken dat de Noivern veilig bleef. Ze kon Nao beter tevreden houden, dat bracht meer voordelen met zich mee. Zoals een betere slaapplek. Ze was een van de enige pokémon die ooit permissie had gehad op het meisje haar bed te slapen – de andere pokémon was Tsuta. “Maud..” Nemesis keek haar teamgenoot vermoeid aan. Maud zat met de Skitty te dollen en duwde de jonge pokémon speels tegen de grond, en de kitten leek het niet erg te waarderen. De Noivern was te ruw voor haar eigen goed. Nao had al een paar keer opgemerkt dat ze het paarse geval beter thuis kon laten en iemand anders meenemen, voor veiligheid. Thuis zou ze het prima naar haar zin hebben, en hell, de Fennekin stemde ermee in dat het beter was de vleermuis daar haar plezier te laten hebben. Maar dat maakte het niet oké om andere rond te gooien, ze had het zelf één keer meegemaakt – daarna nooit meer aangezien Maud er een flinke brandwond aan had over gehouden – en.. het was duidelijk dat Maud haar eigen krachten niet kende. “Laat dat arme ding los,” de Noivern hield op en leek iets terug te willen zeggen, maar werd tegengehouden door iets achter haar. Een schaduw viel over de Fennekin en het feit dat Maud opeens nerveus leek kon niks anders betekenen dat ze diep in de problemen zaten. Want Maud werd bijna nooit nerveus.

“Wat denken jullie aan het doen te zijn?!” duidelijk géén babypokémon. Nemesis kon net de elektrische schok van de boze Ampharos ontwijken en rende richting Maud. De Skitty daarentegen rende juist richting de rare mutatie van een schaap. “Maud,” boos keek Nemesis haar teamgenote aan. “Oh.. sorry,” de Noivern keek de Ampharos schaapachtig aan. De Skitty verstopte zich licht trillend achter de benen van de grotere pokémon. “Hey Nem.. denk je dat we moeten rennen?” met een schuin hoofd keek Maud de Fennekin aan. “Ik ben niet in het voordeel..” Ze kon zich wel voor haar kop slaan.. als ze ook echt handen had gehad. “Vlieg!” siste Nemesis tegen de mislukking van een vleerdraak en stormde zelf richting bosjes. Ze was niet sterk en Maud was niet in het voordeel, muuuuuk. Achter haar riep de Ampharos wat – ze kon het niet verstaan, maar het klonk boos – en een gele bal van knetterende elektriciteit scheerde langs haar kop. Dit was een van die momenten waarin ze in haar pokéball wilde zitten, misschien een beetje slapen.. niet achterna worden gezeten door een boze mama Ampharos! Konden een Skitty en Ampharos überhaupt breeden? Het was geen vraag waar ze zich veel zorgen over maakte op het moment. Ergens boven haar hoorde ze de vleugelslagen van Maud. Urg, ze had gewoon moeten vertrekken en de Noivern aan haar lot over laten. Waarom had zij dit weer? Nee, ze kon niet blijven wegrennen. Nemesis zette zich schrap en draaide zich om. De Ampharos, die inderdaad de achtervolging had ingezet, leek licht verrast en probeerde toen weg te komen van de vuurwolk die ze op zich af kreeg. De normaal redelijk onschuldige Ember werd door haar Blaze opgeblazen tot een kleine vuurzee. Drijf nooit een Fennekin – of elke andere vuurstarter in de hoek – anders werd zelfs de kleinste Ember gevaarlijk!

En daar kregen de vele struiken ook mee te maken. Nemesis verbleekte en keek naar de brandende dingen. Oh-oh.. normaal maakte ze zich nooit zo zorgen om dit soort dingen, maar als dit betekende dat ze uit huis werd geschopt.. ach, misschien kon ze het op Maud schuiven. Al konden mensen haar natuurlijk niet verstaan wat het lastig zou maken.. wat ze echt nodig had was Nimue! Maar die was ergens aan de andere kant van het bessenveld.. muk. “Laat mij maar!” voor Nemesis iets kon doen probeerde de Noivern de struiken te doven.. door wild met haar gigantische vleugels te slaan. “Maud,” gilde de Fennekin paniekerig. Nu was het echt Maud’s schuld! “Wa..?” verder kwam de Noivern niet omdat de vos een Hypnosis op haar teamgenoot gebruikte. Zoekend keek Nemesis om zich heen, ze had hulp nodig! Het vuur zou anders uit haar controle gaan. Het was al uit haar controle! Maar er was niemand, het leek erop dat de Ampharos en Skitty waren verdwenen. Geweldig. Nu had ze een snurkende Noivern, een verspreidend vuur en niemand om haar te helpen. Misschien moest ze gewoon weggaan en de plek zo achterlaten.. maar als ze dat deed werden ze vast en zeker uit de Berry Fields verbannen. En de Fennekin wist dat Nao vaak naar deze plek ging – of iemand stuurde – om bessen te verzamelen aangezien ze gratis en snel eten waren. Hell, ze wist niet eens of het mogelijk was uit de Berry Fields verbannen te worden, maar de vrouw wie Nao onderdak gaf zou niet blij zijn. En aangezien Nao haar onderdak gaf.. beter loste ze dit op! Hulpeloos keek Nemesis om zich heen, ze had hulp nodig. Nu!

- Open