Een staarwedstrijd van epische proporties

Huidig team: Helios (lvl 28) - Solarium (lvl 30)

Het regende. Uiteraard. Imogen kon zich al nauwelijks herinneren wanneer het voor het laatst droog was geweest, behalve dan in Kalos, maar daar was het dan weer koud. Niet dat ze het heel erg vond. Ze vond het vervelend dat haar sokken sopten in haar schoenen en dat alles modderig werd, maar tegelijkertijd genoot ze van het tikken van de druppels op haar paraplu. Daarnaast leek Helios de regen heerlijk te vinden, misschien niet zo vreemd voor een plantpokémon. Als ze hem droeg, zat hij droog onder de paraplu, maar zodra ze even ergens halt hielden, zette ze hem op een bankje of een steen en nam wat afstand, zodat hij de vallende druppels op kon vangen en genietend zijn mooie gele ogen sloot. Hij leek blijer dan hij in tijden was geweest, al had Imogen het idee dat hij haar nog altijd niet had vergeven dat bij haar eerste contest voor Solarium had gekozen, en vervolgens bij haar tweede contest weer. Het feit dat ze die tweede contest hadden gewonnen had zijn jaloezie alleen nog maar vergroot, en hij had met zijn chagrijnige gedrag wel een beetje een domper gezet op Imogens verder uitzinnige vrolijkheid na die overwinning. Nu, daar was niet veel aan te doen. Ze had allang aan hem uitgelegd waarom ze voor Solarium, dus nu was het maar aan hem om over die toch wel een beetje kinderachtige jaloezie heen te komen. Bovendien had hij het zelf in de hand. Ze hadden een Sun Stone, hij kon evolueren wanneer hij wilde. Dan zou hij ook mee kunnen doen.

Solarium zweefde een einde voor hen, met een eigen paraplu boven haar hoofd zwevend. Imogen had haar één keer tijdens een bui buiten laten zweven, en de druppels waren sissend op haar geland, waardoor er al snel een wolk van waterdamp om haar heen hing. In eerste instantie leek het niet veel kwaad te kunnen, vooral doordat Solarium net zo onverstoorbaar als altijd door zweefde en wilde pokémon aan bleef vallen, maar ze was steeds trager geworden en op een gegeven moment was ze plotseling, zonder waarschuwing, naar beneden gestort. Imogen had haar snel naar een Pokémon Center moeten brengen. Daarna had ze de Solrock een eigen paraplu gegeven. Een paraplu met een afbeelding van een zon erop, uiteraard, zodat hij mooi bij de pokémon paste. Het was nog verrassend moeilijk geweest om een mooie te vinden, maar ja, ze kon haar eigen pokémon natuurlijk niet over straat laten gaan met de eerste de beste lelijke standaardparaplu.

De Safari Zone. Het klonk al heerlijk avontuurlijk en Imogen had gehoord dat je hier pokémon tegen kon komen die je nergens anders in Hoenn zou vinden, en dat het voor iedereen weer andere pokémon waren. Uiteraard was ze zeer benieuwd wat de Safari Zone voor haar in petto zou hebben. Ze hoopte dat er leuke pokémon zouden zijn, eentje die een mooie aanwinst kon zijn voor haar team, als kers op de taart na het behalen van haar eerste lintje. Dus geen - ze huiverde even van afschuw - Garbodor of Grimer.
Ze stapte het gebied in, vol verwachting. Gras wuifde in de wind en bomen bewogen zacht hun takken. Een gebied vol natuur, een gebied vol leven en avontuur.

Maar in eerste instantie bleef het opvallend stil in dat gebied. Ze liepen er nu al een tijdje rond, maar ze hadden nog geen pokémon gezien, en ze hoorde ook niets. In de meeste natuurgebieden hoorde je voortdurend wel vogelpokémon fluiten en insectpokémon scharrelen in de bosjes. Hier was het stil. Bijna doods. Zouden er soms geestpokémon in haar Safari Zone zitten?
Plotseling stopte Solarium, vlakbij een boom. Imogen zag niets en vroeg zich af waarom haar Solrock gestopt was, maar toen was er opeens beweging tussen de takken van de boom en een pokémon sprong naar beneden en landde vlak voor Solarium op de grond. Een klein, groen vogeltje was het, met een interessant patroon op zijn vleugels. Imogen scande de pokémon met haar pokédex en kreeg te horen dat ze hier met een Natu te maken had. Ze keek naar Solarium, verwachtend dat die onmiddellijk de aanval in zou zetten, maar vreemd genoeg bewoog de Solrock zich niet, en de wilde Natu al evenmin. Ze keken elkaar alleen maar aan...

Solarium keek naar de Natu. De Natu keek terug. Hun blikken kruisten elkaar en lieten elkaar niet meer los.


Haar ogen waren roodgloeiend als kooltjes, en ze wist wat voor effect ze kon hebben op mensen en pokémon. Weinigen waren ongevoelig voor de scherpte en de leegte van haar doordringende blik, maar de Natu wendde zijn hoofd niet af. Hij keek terug. Meteen voelde ze iets in zijn blik. Een kracht, een intensiteit die de meeste pokémon niet bezaten. Dit was niet zomaar een vogeltje, dit was een psychische pokémon, net als zij. Maar zelfs de meeste psychische pokémon hadden niet zo'n intense blik als deze kleine vogel. Solarium keek hem recht in de ogen. Rode kooltjes tegenover zwarte gaten. Ze staarden elkaar aan zonder een spier te bewegen, zonder een geluid te maken. De wereld bestond niet meer, alleen de ander en diens ogen. Solarium voelde een spanning die ze hiervoor alleen had gekend in de gevechten tegen haar Lunatone. Dit was een ander soort strijd dat ze met het had geleverd. Daar was het om de kracht van hun aanvallen gegaan, hier deed enkel de kracht van hun ziel ertoe. Ze keken elkaar recht in de spiegels van hun zielen en zagen elkaar. Zijn gedachten waren zichtbaar achter zijn ogen, maar ze waren niet vluchtig en onrustig zoals de gedachten van de meesten, maar scherp en gefocust en als een pijl op haar gericht. Zijn blik boorde gaten in haar ziel en de hare brandde in de zijne.

Imogen keek toe, zich niet bewust van wat zich in die twee geesten afspeelde. Zij zag niet meer dan twee pokémon die niet bewogen, alsof ze allebei versteend waren. Geen aanval werd afgevuurd, geen strijdkreet werd geslaakt. Solariums paraplu was op de grond gevallen, alsof de Solrock al haar energie ergens anders voor nodig had en niet de concentratie op kon brengen om ook nog een paraplu in de lucht te houden met haar psychische krachten. Imogen was naar haar toe gestapt en hield de paraplu nu zelf vast om Solarium droog te houden. Hoe lang stonden die twee nu al naar elkaar te kijken? Een behoorlijk tijdje al, in ieder geval. Imogen durfde niet tussen hen in te stappen om hun blikveld te doorbreken. Het leek ook haast alsof dat niet zou kunnen, alsof er iets vasts tussen hen in hing. Toch hoopte ze dat het snel voorbij zou zijn, want eerlijk gezegd was het nogal saai.

Tijd bestond niet meer. Keken ze nog maar een paar seconden naar elkaar of waren ze hier al jaren? Zelfs geen geknipper met de ogen verstoorde hun absolute stilte en bewegingsloosheid. Voor het eerst in haar leven merkte Solarium dat het moeilijk werd om te blijven kijken. De gitzwarte poelen van zijn ogen trokken haar naar binnen, dreigden haar te verdrinken, en ze hapte naar adem. Tegelijkertijd duwde zijn geest haar weg en probeerde haar te dwingen om weg te kijken, maar ze gaf niet op. Ze bleef hem aanstaren, al haar kracht leggend in haar vurige en tegelijkertijd zo ijskoude blik. Ze was tijdloos, ze was eeuwig en haar blik was onbreekbaar. Ze probeerde hem op de knieën te dwingen met haar ogen, en ze zag hoe een lichte trilling door zijn lijf trok. De eerste aanwijzing dat ze een kans had om de overhand te krijgen.

Solarium werd moe. Haar adem was zwaar en moeizaam. Ze was niet de enige die het moeilijk had. Zweetdruppeltjes verschenen op het voorhoofd van de Natu. Toch bleven ze kijken, koppig en vasthoudend. Het was oude, vaste rots tegen vlijmscherp staal. IJs tegen stormwind. Gloeiend hellevuur tegen het diepe, donkere water van de Styx. Hij verdronk en doorboorde haar, zij verbrandde en bevroor hem. Ze staarde en hij staarde. Toch zag ze dat ze hem kon overwinnen. Zijn poten trilden, zijn blik leek onvaster. Solarium bleef onbewogen naar hem kijken. Nog even. Nog even.

Hij keek weg.

Imogen had al behoorlijk kramp in haar arm van het ophouden van die paraplu, maar nu gebeurde er iets. Ze zag de Natu in elkaar zakken nadat hij zijn blik eindelijk had afgewend. Uitgeput. Imogen begreep niet hoe het was gebeurd. Geen aanval had hem aangeraakt, hij had geen poot verzet. Eigenlijk was er helemaal niets gebeurd. Imogen keek naar Solarium, die enigszins onvast achteruit zweefde en moe een van haar stekels op de grond plaatste om haar gewicht niet helemaal zelf te hoeven dragen. Aarzelend haalde Imogen een pokéball tevoorschijn. Ze had Solarium nog nooit zo uitgeput gezien, dus die Natu moest haast wel bijzonder zijn. Bovendien was hij echt heel schattig. Het voelde een beetje vreemd, aangezien er geen echt, traditioneel pokémongevecht had plaatsgevonden, maar goed, ze kon het in ieder geval proberen. Ze haalde diep adem en gooide. De pokéball slokte de Natu op. Vol spanning keek Imogen naar de wiebelende en knipperende pokéball. Zou dit werken?

De pokébal wiebelde. En wiebelde. Het lampje knipperde. Vol spanning keek Imogen naar het kleine, ronde voorwerp, en ze balde teleurgesteld haar vuisten toen het apparaatje opensprong en de al net zo kleine en ronde vogel tevoorschijn kwam. Maar, zo had ze geleerd, als je niet meteen won, moest je het gewoon nog een keer proberen. Ze had haar eerste contest verloren en haar tweede gewonnen. Ze had de Natu niet meteen weten te vangen, maar op dezelfde manier zou de tweede poging wel slagen, dat wist ze zeker. Maar dat ging niet zonder een gevecht gebeuren. Ergens kon het haar ook niet echt verrassen dat het niet meteen was gelukt. Solarium had hem immers niet eens echt aangevallen. Hij eek wel moe, maar dat was niet genoeg. Tot Imogens vreugde ging het vogeltje er niet vandoor. In plaats daarvan keek hij onbewogen naar de Solrock, al viel het Imogen op dat hij geen direct oogcontact meer met haar maakte.


"Solarium, gebruik Psywave!" riep Imogen. Ze keek vol verwachting naar de Solrock. Er gebeurde niets. Ehm... "Eerst een Rock Polish, dan?" Nu luisterde de zon onmiddellijk. Hm, vreemd. De Natu keek naar de lucht en chirpte op een vreemde, zangerige manier. Er gebeurde niet onmiddellijk iets, maar het zou vast een of ander effect hebben. "Tackle!" riep Imogen en Solarium schoot naar voren. De Natu sloeg met zijn vleugels en een vreemde, paarse wind beukte tegen de Solrock aan, maar die liet zich niet wegblazen en tacklede de Natu, waardoor die een eindje wegrolde. Solarium wankelde echter wel een beetje toen ze weer omhoog zweefde, alsof ze wind haar wel veel schade had gedaan. "Fire Spin!" Ze begon te draaien, sneller en sneller, en vuurde daarbij een spiraal van vlammen op de kleine vogel af, die pas net overeind gekomen was en niet meer op tijd kon ontwijken. Hij sloeg daarna echter terug met nog een Ominous Wind, die Solarium tegen de grond sloeg. Meteen hipte de Natu op haar af en gebruikte Peck, maar voor hij nog eens toe koon slaan, zweefde Solarium weer de lucht in. De Natu was dan een vogel, vliegen kon hij niet. Hij waagde nog een sprong, maar de Solrock was al snel buiten zijn bereik.
De Natu besloot zijn eerdere tactiek te herhalen en hief zijn vleugels voor nog zo'n paarse storm. Imogen riep snel naar Solarium dat ze die moest ontwijken. De Solrock schoot razendsnel opzij en de omineuze wind raasde langs haar heen en kwam in plaats daarvan tegen een boom aan. Een flinke hoeveelheid blaadjes werd van hun takken gerukt en dwarrelde naar beneden.

"Psychic!" gebood Imogen haar pokémon, en het gezicht van de Solrock vertrok even. Er volgde geen aanval. Opeens begreep Imogen het. De Natu had ook geen enkele psychische aanval gebruikt tot nu toe. Schijnbaar had de staarwedstrijd hen mentaal zo uitgeput dat ze niet in staat waren de wilskracht op te brengen voor een psychische aanval. Imogen haalde diep adem. Goed, dat viel dan dus af. Gelukkig wist ze dat Solarium ook fysiek erg sterk was. Ze liet Solarium opnieuw een Fire Spin uitvoeren, maar de Natu sloeg nog eens met zijn vleugels om de paarse stormwind op te roepen. De vlammen flakkerden in de storm, terwijl de paarsige, duistere kracht van de Ominous Wind hun licht leek te doven. Het vuur verdween voor het de Natu kon bereiken, en de vogel wierp alweer een storm Solariums kant op. ""Rock Slide, snel!" riep Imogen en Solarium liet enkele stenen verschijnen. De rotsblokken blokkeerden de wind, te zwaar om weg te waaien, en sloegen met kracht tegen de Natu aan. Voor hij zich kon herstellen, beval Imogen haar Solrock om er nog een Rock Throw achteraan te doen. Solarium bewoog zich met kracht omlaag en sloeg met een stekel tegen de grond, waardoor een groot rotsblok loskwam, dat de stenen zon de kant van haar tegenstander op sloeg. Even leek het alsof dit genoeg was, maar met moeite kwam de Natu toch nog overeind. Vastbesloten keek hij naar zijn tegenstander, terwijl hij nogmaals zijn vleugels hief.
Imogen hoefde niet eens een bevel te geven: Solarium schoot naar voren, omhuld door vuur. De Natu sloeg met zijn vleugels, maar geen stormwind kon haar stoppen. Als een brandende kanonskogel vloog ze in haar Flare Blitz tegen de Natu aan. Samen schoten ze nog een eind door, tot ze in een stofwolk tot stilstand kwamen. De Natu lag op de grond. Solarium probeerde nog zwakjes omhoog te zweven, maar viel toen naast hem neer, te zeer verzwakt door haar eigen aanval.

Imogen klemde haar hand om een volgende pokéball. Kom op, dit keer moet het lukken. Solarium kon niet meer verder vechten. Nu was het de hoop dat datzelfde gold voor haar tegenstander. Imogen wierp de pokéball en de Natu verdween er in een flits in. Net als eerder bleef de pokéball tergend lang wiebelen en knipperen. Kom op, kom op. Zou hij dit keer stil blijven liggen?

Ja! Imogen sprong een gat in de lucht toen de pokéball stil bleef liggen en een zacht klikgeluidje maakte. Met een enthousiaste grijns op haar gezicht huppelde ze naar de pokéball en raapte hem op, waarna ze er even tevreden naar staarde alsof ze de pokémon erin kon zien zitten. Daarna hurkte ze neer naast Solarium en legde haar hand op haar stenen huid, die nog warm was van de Flare Blitz. "Goed gedaan, Solarium", zei ze trots. "Laten we je nu maar naar een Pokémon Center brengen, want dat was me het gevecht wel." Ze pakte Solariums pokéball en liet de Solrock terugkeren. Ook naar deze pokéball stond ze nog even te kijken, terwijl haar hart overliep van liefde. Wat had de Solrock het goed gedaan! Die Flare Blitz op het eind, Imogen had er haast kippenvel van gekregen. Het was niet een aanval die ze haar pokémon zelf snel op zou dragen te doen, vanwege de zware terugslag, maar als ze het uit eigen beweging deed, was dat toch wel even een episch moment.

Nog altijd met dezelfde brede grijns, liep ze naar Helios om hem op te rapen. "Dat was gaaf, hè?" zei ze tegen hem terwijl ze hem in haar armen nam. Helios bromde schouderophalend en Imogen liep naar de uitgang van de Safari Zone.

Nadat de zuster in het dichtsbijzijnde Pokémon Center zowel Solarium als de nieuwe teamgenoot weer had opgelapt, nam Imogen met haar pokéballs plaats op een bankje. Met deze regen wilde ze liever even binnen blijven. Haar en Solariums paraplu's stonden in een hoekje uit te druipen. Met een prettige spanning liet Imogen al haar pokémon verschijnen. Het was tijd voor een kennismaking. De Natu zat doodstil op de grond en staarde haar aan. Imogen huiverde even. Blijkbaar had ze iets met het uitzoeken van eng starende pokémon... Maar goed, daarnaast zag hij er ook ongelofelijk lief uit, dus dat maakte weer wat goed. "Welkom bij ons team", zei ze vrolijk. "Ik zal je even voorstellen: dit is Helios, en dit is Solarium." De Natu staarde eerst de Sunkern aan, die even in elkaar kromp, en daarna de Solrock, die zwijgend terug staarde. Nog altijd keek hij deze laatste niet recht in de ogen. "Dus, hoe zullen we jou eens noemen..." dacht ze hardop. Ze had onderweg naar het Pokémon Center al een beetje nagedacht (en een beetje gegoogled op haar telefoon) en had al wel iets bedacht. De blik van de Natu gleed weer naar haar. "Wat dacht je van Meri?" Deze naam leek de Natu wel blij te maken. Hij stond niet van vreugde te dansen, maar zijn ogen lichtten op en er verscheen een ietwat verlegen glimlach om zijn snaveltje. Imogens lach werd nog wat breder. "Meri it is, then", zei ze opgetogen.