Down in the Dumps

“Ik ben Taylor Marchetti en ik daag je uit voor een gevecht!” Een brede, arrogante grijns sierde de blondine haar lippen, terwijl ze met een priemende vinger naar de blonde gymleader van Shalour wees. Ze had hier al een tijdje op gewacht – maar het zou het wachten helemaal waard zijn als ze eindelijk die badge in handen had. Dat was een teken dat haar team weer sterker was en dat hield in dat ze het, als trainer zijnde, goed deed. Bovendien voelde het heel vertrouwd om sterke pokémon aan je zijde te hebben, zeker als je Team Rocket als een magneet aan begon te trekken. Taylor zag tot haar genoegen dat Korrina haar grijns weerspiegelde. “Ik neem de uitdaging aan!” Het was zo perfect, dat het haast leek alsof het met voorbedachten rade werd geacteerd. Iets wat eigenlijk ook zo was, want de twee blondines stonden al aan hun kant van het strijdveld en de scheidsrechter was al lang en breed gearriveerd. Korrina wilde gewoon plechtig uitgedaagd worden en als dat betekende dat Taylor de badge sneller in handen kon krijgen, dan was dat iets waar ze graag aan meedeed. Zolang ze er zelf maar profijt van had.

Twee pokéballs werden het veld opgegooid. Uit de ene verscheen Mordecai, de trouwe Houndoom van de zelfverkozen beste Spaghetti. Tegenover Mordecai kwam een Mienfoo te staan. Taylor was niet dom en had al lang en breed onderzoek gedaan naar welke pokémon Korrina hoogstwaarschijnlijk ging gebruiken, dus wist ze ook al wat de zwaktes van dit type waren. Helaas had ze daar zelf niet veel aan, want teamgenoten met die types had ze niet bepaald. Ondanks dat liet ze zich niet uit het veld slaan en besloot er gewoon heel hard tegen aan te gaan. Dat werkte immers ook, niet waar? “Uitdager mag beginnen,” deelde Korrina vanaf de andere kant van het strijdveld mee. Oh, dat liet de blonde Ranger zich geen tweede keer zeggen. Korrina zou daar spijt van krijgen.

VS

“Mor, begin maar eens met Smog!” De giftige aanval zou zeker een nadelig effect op hun tegenstander achterlaten en dat was precies waar Taylor voor ging. Tot hun geluk was de stinkende aanval inderdaad zo krachtig dat het de Mienfoo vergiftigd achterliet, wat na een tijdje hopelijk teveel zou worden. Voor nu, echter, deed de pokémon nog vol leven aan het gevecht mee. “Pak ‘m terug met Force Palm!” droeg de gymleader op. De blondine was niet dom. Ze wist dat dit extra effectief was tegen haar Houndoom. Daarom had ze Mordecai ook als eerste ingezet. Hij was niet haar krachtigste pokémon en een beetje in het nadeel, maar ze hoopte hun tegenstander zodanig met hem te verzwakken, dat ze met de rest niet veel meer moeite hoefde te doen. Ze had hem natuurlijk als laatste kunnen inzetten, tegen de Lucario van Korrina, maar die had ze voor een andere pokémon gereserveerd. Eentje waar ze veel training mee had doorstaan en die haar absoluut niet in de steek zou laten.

Mordecai werd slachtoffer van een rake klap en het was aan hem te zien dat het hem extra pijn deed. Toch vermande hij zich na een tel of twee en grauwde kwaad naar de Mienfoo. “Pak hem meteen aan met Fire Fang!” Doordat de pokémon nog in de buurt stond en net zijn Force Palm had ingezet, was het voor Mordecai een eitje om hem bij zijn poot te grijpen en hard te bijten. De vlammen die van zijn bek afkwamen deden ook hun werk; Mienfoo kermde van de pijn. Korrina klemde haar kaken op elkaar, duidelijk niet gecharmeerd doordat haar eigen aanval zich tegen haar had gekeerd. “Sla jezelf los met een Drain Punch!” riep ze, hopend dat ze hiermee niet alleen los kwamen, maar dat ook nog een beetje schade werd geheeld. Taylor en Mordecai hadden echter andere plannen. De Houndoom liet meteen los en draaide zijn snuit naar de andere poot van Mienfoo, welke op een rap tempo naar zijn kaak toe kwam gesuisd. “Pak ‘m beet met een Thunder Fang!” was de Ranger haar plan. De beste verdediging was de aanval, niet waar? Juist. Mordecai’s kaken klemden zich al gauw opnieuw om de poot van Mienfoo, dit keer zijn andere, en elektrische schokken kwamen van zijn tanden af. Zijn tegenstander probeerde geen geluid te produceren, maar het was duidelijk dat de aanval iets met hem deed.

“Attaboy!” complimenteerde de blondine haar Houndoom. Als het zo door ging, dan hadden ze zo gewonnen. “Gebruik nu een Ember, wil je?” Mordecai opende zijn bek om kleine vlammetjes te laten verschijnen, maar Korrina was dit keer slimmer dan dat. “Spring naar achteren en ontwijk ze!” beval ze, waarop haar pokémon toch sneller bleek dan origineel gedacht. Mienfoo deed een radslag naar achteren en sprong vervolgens aan de kant om de kleine vuurbolletjes te vermijden. Hm. Dat zou hij niet lang kunnen volhouden. Taylor hoefde niks te zeggen – Mordecai volgde het lijf van Mienfoo vanzelf en bleef een Ember aanhouden. “Counter het met Swift!” was Korrina’s plan B. Tot Taylors ergernis werkte het. Te goed, zelfs. De sterretjes kwamen niet alleen in aanraking met de Ember van Mordecai, maar raasden er ook voorbij. Haar Houndoom werd erdoor geschept en gedwongen om zijn eigen aanval te staken. Met een frons keek Taylor naar de overkant en zag ze de brede, zelfingenomen grijns van de gymleader. Die stomme trien op haar rolschaatsen. Waarom kon dit niet gewoon makkelijker? Als ze meer pokémon had kunnen gebruiken, dan zou dit veel beter gaan. Maar wacht eens…

“Mordecai, Beat Up!” Taylor gooide de overige pokéballs van haar team op, waardoor ze met de Houndoom mee konden doen en de Mienfoo in elkaar konden slaan. Vanwege het dark type deed het niet zoveel schade als gehoopt, maar het voelde verbazingwekkend goed om het van een afstandje te kunnen bekijken. Vooral omdat de grijns van Korrina’s gezicht as verdwenen. “Drain Punch! Snel!” riep de blondine naar haar pokémon, vlak nadat Mordecai zelf de genadeklap had uitgedeeld. Hij wilde wegspringen, maar was net te laat en werd volop geraakt door de inkomende vuist van Mienfoo. Taylor gromde binnensmonds. Kom op! “Mor, volgens mij wordt het een beetje te heet onder hun voeten, hm?” sprak ze tegen haar Houndoom. Hij begreep de hint en opende zijn bek. Withete vlammen schoten razendsnel naar voren, maar het mocht niet baten. Mienfoo ontweek het met gemak. “Blijf eens stilstaan!” snauwde de blondine naar de pokémon, waardoor Korrina begon te gniffelen. “Blijven jullie maar stilstaan. Mienfoo, Force Palm!” Hè? Wat had dat met stilstaan te maken?

Oh. Mordecai was verlamd. Cool. Taylor kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan, maar ze weigerde om haar Houndoom terug te roepen. Dit was nog niet voorbij! “Doe je–!” De Ranger deed een poging tot het bevelen van een nieuwe aanval, alleen had haar pokémon daar niet echt oor naar. Zijn lichaam niet, in ieder geval. Dat was te zien aan de schokjes die om zijn lijf trokken en zijn poging tot bewegen, maar dat kon hij niet. Geweldig… “Mienfoo, doe Double Slap!” Natuurlijk kon Mordecai zich nog steeds niet bewegen om het te ontwijken en werd hij geraakt. Het zorgde ervoor dat hij teveel schade begon op te lopen, waardoor zijn ademhaling een stuk zwaarder was dan aan het begin van het gevecht. Het was echter ook te zien dat hij erg zijn best deed om door te blijven vechten. “Kom op Mordecai! We kunnen dit! Thunder Fang!” probeerde zijn trainer hem aan te moedigen. De pokémon spande zijn spieren aan en deed een laatste poging om in beweging te komen – iets wat hem, tot Taylor’s genoegen, nog lukte ook. Zijn kaken klemden zich om het lijf van Mienfoo heen en een elektrische schok werd aan hem doorgegeven.

Korrina vond het echter wel welletjes zo. Of ze had gewacht tot de Houndoom te dicht in de buurt kwam of niet zou nooit duidelijk worden, maar ze maakte er overduidelijk gebruik van. “Maak het af met Drain Punch!” beval ze en Mienfoo luisterde meteen. Ondanks dat de elektrische schok voor een moment teveel was, wist hij met zijn vuist naar Mordecai te meppen en werd de Houndoom hard tegen zijn snuit geraakt. Hij liet meteen los en wankelde achterover, waarna hij uitgeteld door zijn poten zakte. Taylor weerhield zichzelf ervan om gefrustreerd te grommen en liet haar pokémon meteen terugkeren, proberend de stem van de scheidsrechter uit haar gehoorgang te blokkeren. Mordecai kon nog niet eens één tegenstander uitschakelen? Hadden ze niet hard genoeg getraind? Misschien had haar volgende pokémon meer geluk.

VS

Bij het opgooien van haar volgende pokéball, was haar zelfvertrouwen weer volledig teruggekeerd. Haar Froakie sprong het veld op en nam meteen een defensieve houding aan. Taylor had minder tijd met hem kunnen spenderen door de diefstal van Echo, maar Zer0 bleef een vaardige vechter en had zichzelf al bewezen. Ze had er alle vertrouwen in dat hij dit voor haar af kon maken. “Water Pulse, nu!” beval ze dan ook meteen, niet wachtend op een reactie van Korrina. Die Mienfoo ging neer, of hij nou wilde of niet. De Froakie liet een waterbol tussen zijn poten verschijnen en schoot hem razendsnel op zijn tegenstander af, wie het niet kon ontwijken en naar achteren werd geschoven. Hij bleef staande, maar het had niet weinig gescheeld of hij was zijn evenwicht verloren. “Force Palm!” droeg de gymleader haar pokémon op. Taylor rolde met haar ogen. Was dat soms Korrina’s favoriete aanval? “Ontwijk het met Bounce!” ging ze in de tegenaanval. Zer0 sprong over de poot van Mienfoo heen en vloog zelfs een tel of twee door de lucht, voor hij naar beneden suisde en zijn lichaam tegen de Mienfoo aan liet knallen.

Een kleine stofwolk waaide op door de impact, maar het duurde niet lang of het was te zien dat Zer0 zijn tegenstander had uitgeschakeld. Bounce was dan ook supereffectief tegen vechttypes, dus Taylor was best blij dat hij die aanval in zijn arsenaal had. “Goed gedaan Zer0!” complimenteerde de blondine haar Froakie. Mienfoo werd ondertussen teruggekeerd en de scheidsrechter liet de tussenstand even weten. Taylor luisterde niet, voornamelijk omdat ze het zelf ook al wist. Korrina wierp ondertussen een tweede pokéball op en liet zien wie de volgende tegenstander zou worden. De blonde Ranger herkende de pokémon als Hawlucha, al was dat puur en alleen omdat ze al wist wie de gymleader in zou zetten. Hawlucha was deels vliegtype, wat best een vreemde combinatie was met zijn vechttype, maar Taylor wist niet of dit inhield dat vliegtype aanvallen geen effect zouden hebben. Hoe dan ook liet ze zich er niet door kisten.

VS

Dit keer was het Korrina die niet afwachtte en meteen in de aanval ging. “Flying Press!” riep ze, waarmee ze zowel Taylor als Zer0 van hun stuk bracht. Hierdoor kreeg de Froakie de aanval niet op tijd ontweken, ondanks zijn behendigheid, en werd hij tegen de grond geforceerd. Hij had pijn, maar hij liet geen geluid horen, alsof hij bang was dat het zijn dekmantel zou verpesten. Zer0 bleef ten alle tijden stil tenzij zijn trainer hem iets vroeg, waardoor de blondine de indruk had gekregen dat hij de typische ninja was waar hij oprecht op leek. “Quick Attack!” riep de Ranger, hopend dat zijn snelheid genoeg was om bij de Hawlucha te komen voor hij de lucht in zou vliegen. Mits hij dat kon, in ieder geval. Zer0 was gelukkig wel snel genoeg en wist hiermee een rake klap uit te delen, ondanks dat het niet enorm veel schade deed. Hij sprong meteen achteruit om afstand te creëren en kreeg het hierdoor ook voor elkaar om de inkomende Wing Attack van de pokémon te ontwijken. Taylor besloot vervolgens om het tij te keren en het nadeel bij Hawlucha te leggen.

“Zer0, Smoke Screen,” sprak de blondine tegen haar Froakie, wie geen moment twijfelde en een enorme rookwolk over het veld heen liet trekken. De Hawlucha zou, hopelijk, niks meer kunnen zien, waardoor zij in het voordeel waren. Tot haar genoegen was dit wel het geval, maar dat nam niet weg dat Korrina iets ging proberen. “Aerial Ace!” hoorde ze de gymleader roepen. Ha, als ze dacht dat ze Zer0 daarmee zou kunnen pakken, dan had ze het mis! Bovendien had ze al een idee om het naar hun voordeel om te buigen. “Zer0, doe Bubble,” beval Taylor direct. Een hoop bubbels verspreidden zich over het veld en zweefden naar boven, de rookwolk uit. Hawlucha kon niet bepalen waar ze vandaan kwamen, echter, dus werd hij geraakt door een aantal van deze bubbels, precies zoals de Ranger al had gehoopt. Afgeleid door de bubbels en de rookwolk konden ze zelfs nog een verrassingsaanval doen. “Smack Down!” Zer0 sprong na een seconde of twee het rookgordijn uit en landde regelrecht op Hawlucha, wie omlaag werd gemept en in de rookwolk verdween. Een harde plof was te horen en Taylor kon veilig aannemen dat de pokémon op een harde manier contact met de grond had gemaakt. Ha, net goed.

Haar Froakie landde op de grond en de dikke, zwarte wolk verdween langzaam maar zeker van het veld. Hawlucha stond knarsetandend op, woede in zijn blik omdat hij weigerde te verliezen. Taylor herkende die blik en het gevoel, want dat was ze zelf ook niet van plan. “Flying Press!” riep Korrina, aangevend dat ze er net zoals de rest over dacht. Verlies stond niet in haar boekje. De blondine riep naar haar blauwe kikker dat hij het moest ontwijken, maar Hawlucha was net iets sneller en kreeg dit keer de bovenhand. Zer0 wankelde achterover, vond zijn evenwicht nog net op tijd terug en gromde laag naar de vogel. Taylor was onder de indruk, want de Froakie was niet iemand die vaak geluid maakte als hij dat onnodig achtte. Hij deed ook niet zomaar iets zonder dat ze er opdracht toe gaf, maar dat was dit keer wel het geval. Zer0 sprong op, maakte een kopie van zichzelf ter afleiding en verdween als sneeuw voor de zon. Substitute? Taylor gokte van wel. “Hawlucha, gebruik Wing Attack!” droeg Korrina haar pokémon op – wie gehoorzaamde en de namaak Zer0 volop raakte. De kopie verdween en de Ranger beet zachtjes op haar onderlip, denkend dat het veel te snel was gebeurd voordat haar Froakie zijn plan kon uitoefenen.

Dat had ze mis. Uit het niets verscheen de pokémon vlak boven Hawlucha en crashte in op de vogel. Hij had een Substitute gebruikt om zijn Bounce te maskeren en dat wierp nu zijn vruchten af, want hun tegenstander kon dat niet ontwijken. Hij landde met een harde smak tegen de grond en Zer0 sprong triomfantelijk van hem af. Nice! Hawlucha was hier overduidelijk niet blij mee en kwam dan ook met een ruk overeind. Hij gromde laag en verplaatste zijn blik strak naar Zer0. “Val direct aan met Aerial Ace!” beval Korrina, waardoor de Froakie geen tijd kreeg om aan de kant te springen. Hawlucha schoot als een speer op de arme pokémon af en gaf hem de volle laag. Met een harde smak viel Zer0 achterover tegen de grond, waardoor Taylor hem een bezorgde blik toe wierp. Kon hij nog wel verder? Gelukkig kwam hij even snel overeind als dat hij gevallen was; een blik van determinatie nog steeds in zijn ogen. Hij wierp een vlugge blik over zijn schouder naar zijn trainer, wie de hint begreep en hem toeknikte. “Water Pulse!” riep de Ranger. Zer0 hief zijn poten en begon meteen een blauwe bal ertussen op te bouwen. Hawlucha stond klaar om hem te ontwijken, maar de Froakie had andere plannen. Hij sprong naar voren en liet de waterbal pas gaan toen hij in de buurt was, zodat zijn tegenstander niet op het laatste moment aan de kant kon springen. Het werkte, want de pokémon kreeg het niet voor elkaar om aan de aanval te ontkomen.

Korrina was echter niet van plan om Zer0 daarmee weg te laten komen. “Gebruik Karate Chop! Nu!” beval ze haar pokémon te doen. Haar Froakie had geen verdere instructies nodig en dook onder de Karate Chop door, waarmee hij effectief de aanval wist te ontwijken. Hawlucha liet een gefrustreerde grom horen, maar dat deerde Zer0 niet. Hij was niet makkelijk te intimideren. “Bounce!” De Froakie sprong meteen op, uit de buurt van Hawlucha, welke geen tijd had om zich aan te kunnen passen voor Zer0 weer omlaag suisde en hem opnieuw tegen de grond werkte. Het begon er sterk op te lijken dat hun tegenstander het niet lang meer vol kon houden. Taylor grijnsde breed bij het zien van de krampachtige poging van Hawlucha om op te staan, want hij wankelde ook nog even op zijn poten voordat hij zijn evenwicht terugvond en hijgend probeerde overeind te blijven. Ze kon zien dat Korrina het moeilijk kon accepteren, maar het leek er toch echt op dat haar pokémon binnen nu en de volgende klap uitgeschakeld zou worden. Desondanks ging ze toch de aanval in.

“Brick Break!” riep ze naar Hawlucha. “Laat maar komen,” vermeldde ze tegen Zer0. Hij kon nog even doorgaan – en als hun tegenstander in de buurt kwam, konden ze hem makkelijk uitschakelen. De Brick Break raakte haar Froakie, maar Zer0 was, hoewel lichtjes uitgeput, nog lang niet door zijn energie heen. Hij klemde zijn kaken op elkaar en beet door de pijn van de aanval heen, waardoor hij sneller naar Taylor’s instructie kon luisteren en het uitvoerde. “Water Pulse!” De bol van water verscheen zo snel dat de blondine bang was dat hij niet krachtig genoeg was, maar toen Zer0 hem tegen de romp van Hawlucha aanduwde en de vogel kermend van de pijn naar achteren schoof, bleken haar zorgen voor niets te zijn. Hun tegenstander deed een verwoede poging om, ondanks alles, overeind te blijven, maar zakte uiteindelijk toch door zijn poten heen en viel uitgeschakeld tegen de vlakte. De scheidsrechter hief zijn vlaggen en deelde mee dat Zer0 de winnaar van het gevecht was. Taylor sprong een gat in de lucht. “Goed zo Zer0!” riep ze trots naar hem. Twee pokémon uitgeschakeld! Wat een held!

Haar Froakie draaide zich naar haar om en stak zijn duim naar haar op. Het zweet droop wel over zijn hoofd heen, wat voor de Ranger een teken was om hem terug te roepen en hem even de rust die hij verdiende te gunnen. Korrina haalde ondertussen haar laatste pokéball tevoorschijn en wierp een tevreden glimlach naar haar tegenstander. “Je doet het goed, Taylor,” sprak ze vanaf haar kant van het veld. “Je Froakie is erg sterk.” De blondine liet haar mondhoeken omhoog krullen tot een brede grijns. Als Korrina dat maar wist. Haar team ging niet ten onder zonder een gevecht. “Mijn volgende pokémon laat ook niks van je heel,” deelde ze ietwat arrogant mee. De gymleader vatte het echter niet verkeerd op – ze leek juist erg uit te kijken naar wat Taylor nog meer achter de hand had. Daarom wachtte ze geen moment langer en gooide de pokéball het veld op, waar niet veel later haar befaamde Lucario uit verscheen. De Ranger had heel veel over deze pokémon gehoord, zoals dat het de eerste pokémon was die mega evolutie had geprobeerd. Of Korrina dat in dit gevecht zou gebruiken was nog maar de vraag, maar Taylor koos ervoor om haar eigen partner tegenover die van de gymleader in te zetten. Moxxi verscheen dan niet veel later ook zelf op het veld, vlak tegenover de Lucario waar ze tegen moesten vechten.

VS

De scheidsrechter gaf het startsein en Taylor ging meteen in de aanval. “Moxxi, gebruik Leech Seed!” Energie aftappen voor zichzelf was een tactiek waar de blondine graag gebruik van maakte. Bovendien kon het de bewegingen van hun tegenstander in de weg zitten en dat was een mooie plus. Haar Venusaur schoot een zaadje op de Lucario af en meteen ontwortelde het over de arm van de pokémon heen. Hm, jammer genoeg was het niet belemmerend, maar hey, gratis energie was altijd goed. “Bone Rush!” droeg Korrina haar pokémon op. De Lucario vormde een bot tussen z’n poten en sprong recht op Moxxi af, wie de snelheid niet kon evenaren en een flinke klap tegen haar voorhoofd kreeg te verduren. De Venusaur gromde nukkig, een waarschuwing voor haar tegenstander om dat niet te vaak te blijven flikken. Of het veel ging uithalen was nog maar de vraag – de Lucario leek in ieder geval niet heel geïntimideerd.

Taylor snoof. Die snelheid ging een probleem worden, zeker omdat haar eigen pokémon niet zo snel was. Haar aanvallen konden makkelijk worden ontweken, tenzij het van een lange afstand gebruikt kon worden. Gelukkig had ze daar wel een oplossing voor. “Oké Mox, gebruik Sweet Scent!” Een zoete aroma verspreidde zich door de ruimte en de Lucario vond het echt een heerlijke geur. Dat was aan z’n gezicht te zien, want hij trok meteen een hoofd die aangaf dat hij er erg van genoot. Korrina was er niet heel blij mee, maar ze liet zich niet het veld uit slaan hierdoor. “Lucario, doe je Metal Claw!” Een fysieke aanval. De blondine kreeg meteen een idee toen het werd geroepen. Terwijl hun tegenstander zich een weg naar de Venusaur baande, kreeg Taylor een brede grijns rond haar lippen. Lucario’s poot verkleurde naar een metalen kleur en werd naar achteren geheven om meer impact te creëren, maar voordat hij de kans kreeg om de aanval uit te voeren, riep de blondine haar counteraanval al.

“Slinger hem met Vine Whip weg!” Donkergroene roedes schoten razendsnel naar voren en wikkelden zich om de arm van de Lucario heen. Met ongelofelijke kracht werd de pokémon opgetild en de tegenovergestelde richting op geworpen. Hij werd overdonderd en kreeg het daarom niet voor elkaar om netjes op zijn poten te landen, waardoor hij in plaats daarvan met een harde klap op zijn rug viel. Taylor maakte een klein sprongetje de lucht in. “Goed zo!” prees ze haar Venusaur, wie een gevaarlijke brul liet horen. Dat kreeg je ervan als je haar hoofdpijn wilde bezorgen. “Doe nu je Razor Leaf!” De Lucario lag op de grond en kon met geen mogelijkheid snel genoeg opstaan om de scherpe blaadjes te ontwijken. Taylor wist dat, Moxxi wist dat – hun tegenstanders wisten dat ook. Korrina deed een verwoede poging om haar pokémon dan maar te laten liggen, in de hoop dat het niet al teveel zou raken, maar daar moest de Venusaur niks van hebben. Lucario kreeg een stortvloed aan groen over zich heen.

De blonde gymleader gromde gefrustreerd. “Kun je opstaan?” vroeg ze, haar toon half bezorgd en half geïrriteerd. Taylor voelde een vreemde soort trots in haar opwellen. De Lucario kwam krampachtig overeind, herstelde zich en wierp Moxxi toen een vuile blik toe. Nu werd het menens. Althans, dat was de boodschap die de Ranger eruit begreep. Het intimideerde haar niet echt heel erg, behalve dan dat ze nu extra op ging letten. “Aura Sphere!” Huh. Een aanval die moest opladen en van een afstandje zou kunnen raken. Taylor wist niet of het een slimme of domme zet was. Wacht eens… Zij konden dat eigenlijk ook. En die was veel krachtiger, toch? Door haar nieuw vormend plannetje kreeg ze niet mee dat de Aura Sphere wel erg snel werd opgeladen en afgevuurd. Moxxi kreeg de aanval door haar enorme omvang niet ontweken en kreunde gepijnigd. De blondine snoof. Wat Korrina kon, kon zij ook. “Moxxi, Solar Beam!” droeg ze haar Venusaur op. Die begon al het licht in de ruimte bij elkaar te verzamelen, zodat ze een zo krachtig mogelijke straal kon afvuren. Precies zoals haar trainer hebben wilde.

Of het nou paniek was, of omdat Korrina een ander plan in haar hoofd had; Taylor begreep niet helemaal waarom ze haar volgende zet deed. “Lucario, Swords Dance!” In tegenstelling tot de meeste aanvallen van dit gevecht deed dit absoluut geen schade. Het werkte ook niet in het nadeel tegenover Moxxi, tenzij je het van een afstandje zou bekijken. Meer aanvalskracht betekende immers meer schade, maar of dat veel uitmaakte? Lucario had namelijk nog steeds dat zaadje om zijn poot en dat tapte nog steeds levensenergie voor Moxxi af. Dat Korrina nog niet had opgedragen om het weg te slaan was Taylor ook een raadsel. Ze gokte er maar gewoon op dat de gymleader niet erg diep nadacht en gewoon voor het vechten ging. Het paste in ieder geval bij haar typevoorkeur.

De dans van Lucario was sierlijk. De blonde Ranger kon niet ontkennen dat ze een beetje gehypnotiseerd raakte toen ze ernaar keek. Moxxi zelf had er gelukkig geen oog voor en ging gewoon verder met het verzamelen van het zonlicht dat naar binnen viel. Haar trainer schrok op uit haar trans toen de straal werd afgevuurd en de Lucario van zijn sokken werd geblazen. Niet letterlijk, want Lucario droegen geen sokken, maar hij viel wel met een klap achterover. Taylor grijnsde tevreden. Voor ze er echter commentaar op kon leveren, was Korrina haar al voor met een nieuwe aanval. “Power-up Punch!” droeg ze haar pokémon op. Lucario kwam overeind en sprong weer naar Moxxi toe. De Venusaur deed een verwoede poging zich af te schermen voor de aanval, maar het was niet snel genoeg. Met een lage grom incasseerde ze de aanval en wachtte ze een paar tellen om weer wat energie af te kunnen tappen.

Lucario maakte zich, uiteraard, meteen weer uit de voeten. Taylor gaf hem de kans niet om zich daarnaast ook nog eens klaar te maken voor z’n verdediging en ging meteen in de tegenaanval. “Petal Blizzard!” Een enorme hoeveelheid roze bloemblaadjes verschenen op het strijdveld en raasden op haar tegenstander af. De Lucario stond geen schijn van kans en werd flink geraakt door de messcherpe blaadjes. Hij was echter niet zodanig van zijn stuk gebracht dat hij niet kon aanvallen, dus toen Korrina hem toe schreeuwde dat hij een Poison Jab moest inzetten, kwam hij meteen in beweging. Moxxi was slim genoeg om haar eigen Petal Blizzard te gebruiken om hem te verwarren, waardoor hij mis sloeg en even de tijd nodig had om te beseffen waar zijn tegenstander precies was. Die kans kon Taylor natuurlijk niet laten liggen. “Sleep Powder, nu!” riep ze, waarbij ze met haar arm zwaaide om de spanning in haar lichaam wat kwijt te kunnen. Dat poeder moest namelijk zo snel mogelijk worden ingezet, wilden ze dat het echt effect ging hebben.

Tot haar genoegen was Moxxi inderdaad sneller dan de Lucario op dat moment. Het poeder overweldigde hem en Taylor zag precies wanneer zijn oogleden hem echt te zwaar begonnen te worden. Ze hoorde Korrina iets mompelen, maar besloot er verder niet op in te gaan, wetende dat het waarschijnlijk gevloek was. Haar concentratie was op het strijdveld nodig – en hoewel ze nu de bovenhand hadden, betekende het nog steeds niet dat ze hadden gewonnen. Daar wilde de Ranger echter wel heel graag voor zorgen. “Oké Mox, wat dacht je van een Energy Ball?” grijnsde Taylor naar haar Venusaur, welke de opdracht meteen opvolgde en een groene bal van energie liet verschijnen. Die schoot ze netjes op haar tegenstander af. Lucario ontwaakte hier niet van en bleef ineengezakt op de grond liggen, zijn ademhaling rustig. “Doe nog maar een Razor Leaf!” vervolgde de blondine haar strategie. Aan de andere kant van het veld stond Korrina met haar handen in het haar. Het maakte niet uit hoe hard ze naar haar pokémon riep; hij wilde maar niet wakker worden.

Ondertussen liet Moxxi weer een enorme hoeveelheid aan blaadjes verschijnen. Groene, dit keer, om het groene thema aan te blijven houden. Ze waren minder krachtig dan de roze, maar nog steeds vlijmscherp. Hun tegenstander kon dit met geen mogelijkheid ontwijken en viel daarom slachtoffer aan een stortbui van Razor Leaf. Hij ontwaakte nog steeds niet. Korrina begon echt in paniek te raken op dit moment. “Lucario, wordt wakker! Asjeblieft!” hoorde Taylor haar roepen. Ze ging er verder niet op in, ervoor kiezend om haar aandacht bij het gevecht te laten. Ze had de Lucario immers om een rede in slaap gebracht. “Volg het op met een Double-Edge!” Een riskante aanval, aangezien het de gebruiker ook schade aanbracht, maar hij was krachtig en dat was rede genoeg om hem te gebruiken. Zeker omdat grastype aanvallen minder effect hadden op een Lucario en Taylor wel heel graag een voorsprong wilde hebben. Moxxi knalde met haar volle gewicht tegen haar tegenstander op, welke door de impact over de grond doorrolde en hierdoor eindelijk scheen te ontwaken uit z’n diepe slaap. De Venusaur had heel even nodig om van haar eigen aanval te bekomen, wat Lucario de tijd gaf om zich te beseffen wat er aan de hand was. Korrina’s stem bracht hem dan ook snel ter aarde. Dit tot ongenoegen van de Ranger.

“Lucario, Bone Rush! Tijd om wat schade in te halen!” weerklonk de gymleader haar stem door de ruimte. Het galmde na, settelde zich in Taylor’s gehoorgang en bleef daar enkele tellen hangen. Bone Rush was een snelle aanval en dat kon Moxxi niet evenaren. Korrina en Lucario wisten dit en daar maakten ze uitgebreid gebruik van. De Venusaur kreeg het inderdaad niet voor elkaar om het bot te vermijden en kermde het uit van de pijn toen het harde object met haar lichaam in aanraking kwam. Taylor snoof. Als dit hun wraak was, dan hadden ze meer dan dat nodig om hen klein te krijgen. “Take Down!” riep ze naar Moxxi, proberend gebruik te maken van de kleine afstand tussen hen in. Als de Venusaur zich snel genoeg herstelde, dan was er een kans dat ze nog konden terugvechten. Helaas had de Lucario haar sneller door dan ze had gehoopt, waardoor de Take Down miste en hij aan haar pokémon kon ontsnappen. Shit.

Taylor balde haar handen tot vuisten. De voorsprong die ze had gemaakt werd nu alleen maar kleiner. Dit moest niet blijven aanhouden, want dan was het voor niets geweest. Om het nog erger te maken, werd er een Low Sweep op haar Venusaur uitgevoerd. Die kon het niet ontwijken, viel voorover omdat ze haar evenwicht verloor en kreeg ook nog eens verminderde snelheid hierdoor. De blonde Ranger was bijna in staat om net als de gymleader te vloeken, maar dan hardop. Ze deed dit niet. Niet omdat het niet netjes was, maar omdat ze weigerde zich gewonnen te geven. Vloeken was op het moment een teken van zwakte en daar had Taylor een hekel aan, zeker als ze het zelf toonde. Nee, in plaats daarvan koos ze ervoor om terug te vechten. Dan maar met zwaarder geschud.

“Moxxi, Petal Dance!” De roze bloemblaadjes maakten hun wederkeer op het podium. Ook deze aanval was riskant en krachtig – maar dat was een risico die Taylor bereid was te nemen. Als het betekende dat die vervelende Lucario meer schade op zou lopen, dan zou ze die kans met beide handen aannemen. De aanval schampte de pokémon en brachten hem uit balans. Ondanks dat was hij er wel toe in staat om een tegenaanval in te zitten. Een Aura Sphere werd Moxxi’s kant op geworpen, wie de aanval niet kon ontwijken omdat het met veel precisie was afgevuurd. De Venusaur liet zich echter niet klein krijgen en vervolgde haar eigen Petal Dance, waardoor de  Lucario al snel overspoeld werd door een hoop roze. De bloemblaadjes belemmerden hem er haast van om overeind te blijven staan en Taylor kon niet in woorden beschrijven hoe heerlijk het voelde om hem zo te zien vechten en falen.

Hij wist zichzelf uiteindelijk eruit te werken en sprong op Moxxi af. “Poison Jab!” riep Korrina vanaf haar kant van het strijdveld, wat nog net op tijd was om hem daadwerkelijk een aanval te laten uitvoeren. Hij hief zijn poot naar achteren en raakte de Venusaur met flink veel kracht, waardoor ze bijna een stap naar achteren wankelde en haar evenwicht terug moest vinden. Tot Taylor’s ergernis was dat niet het enige minpuntje – de Poison Jab vergiftigde haar pokémon ook nog eens. Daar ging haar voorsprong. Ondanks dat voerde Moxxi ongehinderd haar laatste Petal Dance uit, welke toch nog wist te raken. Het enige nadeel hieraan was dat haar Venusaur niet alleen vergiftigd, maar nu ook nog eens verward eruit kwam. De Lucario verloor af en toe wat van zijn levensenergie aan haar, maar daar hield het verder ook wel bij op. Het tij leek te keren en daar was Korrina zich ook bewust van. Een opgeluchte, haast gemene grijns was op diens gelaat verschenen en het maakte Taylor een klein beetje boos. De Ranger balde haar handen tot vuisten.

“Lucario, doe je Metal Claw!” droeg Korrina haar partner op. Taylor gromde, want hoewel ze er gebruik van kon maken dat hij in de buurt kwam, was het niet honderd procent zeker dat Moxxi er echt daadwerkelijk toe in staat was om hem te raken. Zou het überhaupt wel nut hebben om haar pokémon op te dragen het te ontwijken? Ze besloot het zekere voor het onzekere te nemen en deed het alsnog, maar Moxxi was zo erg in de war dat ze juist in het pad van de Lucario stapte. Dit resulteerde erin dat ze werd geraakt en dat irriteerde Taylor mateloos. “Moxxi, vecht terug met – wat doe je?!” Ze wilde een aanval inzetten, maar haar Venusaur had schijnbaar andere plannen. Die liepen zodanig in de soep dat ze zichzelf pijn deed en haar vergiftiging maakte het er ook niet gemakkelijker op. De blondine kon zich wel voor haar hoofd slaan. Niet alleen was dit vervelend, het was ook nog eens best beschamend. Haar sterke, trouwe partner… Omgetoverd tot wat dit zooitje moest voorstellen.

Korrina vond het alles behalve frustrerend. Die domme glimlach rond haar lippen zei al genoeg. Bovendien maakte ze ook nog eens uitgebreid gebruik van de situatie en dat haalde pas echt het bloed onder Taylor’s nagels vandaan. “Lucario, gebruik een Brick Break!” commandeerde ze. Haar pokémon sprong weer op Moxxi af en hief zijn poot de lucht in, dit keer om een karate slag naar beneden uit te voeren. Ergens was de blondine benieuwd of zo’n mep echt stenen kon breken, maar daar wilde ze nu niet achter komen. “Ontwijk!” riep ze gehaast naar haar Venusaur. Heel even leek het alsof Moxxi een helder momentje kreeg, maar als dat al zo was geweest, dan was die van korte duur. Ze stapte verward verschillende kanten op. Wonder boven wonder was dat nou juist wat haar hachje redde, want hierdoor miste de Lucario zijn doelwit op het nippertje. Taylor wist niet of ze onder de indruk moest zijn of niet en knipperde daarom alleen verbaasd met haar ogen.

Misschien kon ze dat stom geluk ook wel krijgen bij een aanval? Het viel te proberen. “Razor Leaf!” riep de Ranger naar haar pokémon. Het was geen supersterke, maar de blondine wilde het liever eerst even uittesten voor ze echt het diepe in sprong. Bovendien wilde ze niet dat Moxxi zich ernstiger zou bezeren door haar eigen verwarde staat dan nodig was, dus leek Razor Leaf haar wel een toepasselijke aanval. De Venusaur had even moeite met zich te concentreren – waardoor Taylor besloot haar te helpen door te blijven praten. “Concentreer je op mijn stem, oké? Ik wijs je de weg wel,” probeerde ze. Moxxi sloot uiteindelijk haar ogen en luisterde inderdaad aandachtig naar haar trainer, wat een teken voor Taylor was dat de Venusaur haar enorm vertrouwde. Ergens raakte haar dat toch wel. Op het moment had ze echter geen tijd te verliezen en schoof ze die bullshit aan de kant. “Naar rechts!” riep ze uiteindelijk, nadat ze instructies had gegeven om de Razor Leaf op te richten. Het werkte; de blaadjes troffen hun doel en Taylor kon voor een heel kort moment tevreden zijn met hun teamwork.

Dat duurde echter niet lang, want Korrina had al een counteraanval klaar. Payback. Ook dat trof doel en het bracht Moxxi helaas weer terug naar haar verwarde staat. Niet omdat die aanval dat kon, maar omdat het de Venusaur zo ver bracht om haar ogen weer te openen en de concentratie liet verliezen. Door de verwarring deed ze zichzelf weer pijn en begon het Taylor toch wat te heet onder de voeten te worden. “Focus Blast, Lucario!” Shit. De Ranger was bang dat, als die zou raken, het einde oefening was voor haar pokémon. Ze wilde hier niet weg zonder die badge, maar op deze manier zou ze er niet aan kunnen komen. Was er maar een extra manier om levensenergie terug te krijgen… Wacht. “Ik kan niet geloven dat ik zo dom ben,” bromde de blondine tegen zichzelf, terwijl ze zich dit keer echt tegen haar voorhoofd sloeg. In de tussentijd werd haar Venusaur door de Focus Blast geraakt. Taylor beet hard op haar onderlip om zichzelf van de adrenalinekick af te leiden en richtte haar pastelroze ogen nauwlettend op haar pokémon.

Moxxi bleef, ondanks alles, op alle vier haar poten staan. Ze was vermoeid, flink toegetakeld en voelde zich waarschijnlijk verschrikkelijk, maar ze bleef overeind. Ze had op het moment geen betere partner kunnen wensen. Nu moest ze echter wel echt actie ondernemen, anders was het wel te laat. “Synthesis!” droeg ze haar Venusaur meteen op. “Concentreer je op niets anders dan jezelf helen, asjeblieft!” De verwarring was er nog steeds en Taylor wilde dat het liefste wegslaan, maar dat was op de eerste plaats al niet mogelijk en op de tweede plaats zou dat alleen maar slechter uitpakken. Moxxi stond al op het randje. Het laatste wat ze wilde was die duw geven om haar eroverheen te krijgen. Gelukkig stond Arceus dit keer aan hun zijde en kreeg de pokémon het wel voor elkaar om zichzelf te helen. Dit tot ongenoegen van Korrina, wie tijdens het helingproces nog riep dat haar Lucario aan moest vallen met een Bone Rush.

Taylor wist dat, nu Moxxi een helder moment had, ze daar echt gebruik van moest maken. Dat was dan ook precies wat ze deed. “Val terug aan met een Petal Blizzard, nu!” Nog voor het bot goed en wel in de buurt van de Venusaur kwam, opende die haar ogen en vuurde meteen een zee aan roze op de Lucario af. Die werd meegesleurd en viel met een plof achterover op de grond. Taylor keek onder de indruk naar Moxxi en zag meteen dat diens verwarring was verdwenen. Wow. Dat was echt een Rocky moment. Ze had voor heel even echt het idee gehad dat ze zouden verliezen, maar dat bleek gelukkig niet zo te zijn. “Oké Moxxi!” riep de blondine verblijd. “En dan nu een Grass Knot!” De Lucario krabbelde overeind, maar werd niet veel later opnieuw tegen de grond gewerkt. Ook hij kreeg last van de duur van het gevecht, want hij zag er ook heel erg vermoeid uit, nu de Ranger hem zo bekeek. Krampachtig deed hij dan ook een poging om zich van de grond af te duwen en op te staan.

Korrina had het zelf ook door. Er moest een einde komen aan dit gevecht. “Lucario, val aan met Metal Claw!” Langzamer dan voorheen hief de pokémon zijn poot op. Hij sprong dit keer niet, maar hij liep op Moxxi af. Het was eigenlijk best zielig om van een afstandje te bekijken. De Venusaur gromde bij de impact en hield stand. Ze was niet van plan om zich nu gewonnen te geven, want dan had ze dat al een tijd geleden kunnen doen. In plaats daarvan wachtte ze geduldig en vastberaden op het commando van haar trainer. Taylor vond het wel welletjes zo. “Mox, tijd om het af te maken!” riep ze naar haar pokémon. Ze zwaaide met haar arm. “Val aan met Double-Edge!” Zonder te twijfelen stormde Moxxi op haar tegenstander af, terwijl de Ranger in spanning afwachtte wie van de twee het teveel zou worden.

Samenvatting gevechten::