To Be Continued...

De Growlithe kwam nog steeds op haar af. Waarom? Kon de pup haar angst niet ruiken? Waarom bleef hij naar voren komen? Mabel schuifelde met kleine pasjes naar achteren en hoopte uit de grond van haar hart dat ze niet nog een keer tegen iemand aan zou botsen. Dat zou echt iets voor haar zijn. Gelukkig gebeurde dat niet. In plaats daarvan kwam de trainer van wie ze de naam nog steeds niet wist tussen haar en de hond instaan. De Growlithe nam een dreigende houding aan, zelfs zijn trainer leek hem te willen tegenhouden, en.. stal een balletje? Mabel staarde naar de pup wie het ding wild probeerde te verscheuren en keek op toen werd opgemerkt dat ze veilig was. "Y-Yeah," ze wist een half opgeluchte, half gespannen glimlach te laten zien. Voor nu. Een gestalte doemde achter de jongen op. De Growlithe trainer. Wat wilde hij nu weer?

Terwijl de trainer bezig was met de man en zijn hond en de bal die nu door de hond was geclaimd wist Mabel een wat aangenamere positie aan te nemen. Nu de aandacht van de Growlithe was verplaatst kon ze ook weer wat meer ontspannen. Prim vloog opeens in haar armen waardoor ze licht schrok, maar met een blik op haar Pidgeot wist ze te ontspannen. Het kwam allemaal goed, Silvester was hier en er zou haar niks overkomen. Hopelijk. De man leek weg te gaan en nam zijn pup mee, eindelijk. "Gaat het?" vroeg de brunette licht bezorgd aan de jongen nadat ze er zeker van was dat de Growlitheman was verdwenen. Zij had misschien last van haar hele pokémon fobie, maar hij had het ook niet makkelijk gehad. Prim maakte vrolijke uilengeluiden vanuit haar armen en keek de trainer vrolijk aan. Alles was goed, riiiight?

Hij leek licht te schrikken van haar vraag, misschien had ze even moeten wachten.. gelukkig leek hij zich snel te herstellen en vroeg of ze er zonder kleerscheuren vanaf was gekomen. "Ik eh.. denk het wel," fronste Mabel. Ze had niet veel aandacht gegeven de staat van haar kleren, maar aangezien de Growlithe haar niet eens had aangeraakt ging ze ervan uit dat ze oké was. Alleen misschien een beetje doorgeblazen door het rennen. Hij vervolgde door te vragen of haar pokémon in orde waren. "Ik geloof het wel," reageerde ze met een blik op haar Pidgeot. Silvester had ook niet moeten vechten en was in top conditie zover ze wist. Op bijna hetzelfde moment dat hij zei dat ze geen uil vast had, maar Rally bleef haar blik op Prim liggen. De Rowlet zat nog steeds op de kop van haar vader en keek haar trainer slaperig aan. Niet.. Prim.. nu ze er over nadacht, de pokémon die ze in haar armen had was een heel stuk gladder dan haar Rowlet en de grote leek ook niet helemaal te kloppen. Betekende dit dat ze..? Mabel verstijfde. Ze had een vogel vast alright, maar niet een van haar. Dit was de Piplup van de trainer.. ze richtte haar ogen op hem en staarde hem hulpeloos aan, bang om haar angst onder ogen te komen en de pinguïn in haar armen te bekijken. Ze kon de pokémon niet zomaar op de grond gooien - als ze al kon bewegen. Help!

De Piplup werd van haar armen verwijderd. Mabel wist haar adem trillend los te laten en trok haar handen tot haar borst. Alsof dat haar een stuk veiliger deed voelen. Silvester kwam aanlopen en keek haar bezorgd aan. Zelfs Prim op zijn hoofd leek niet helemaal op haar gemak met haar trainer zo ongemakkelijk. Het was niet dat ze deze kan van Mabel niet kende, het was meer dat ze het niet leuk vond de brunette zo te zien. De trainer droeg zijn pokémon op zich te verontschuldigen voor haar gedag. De Piplup deed niks. Prim liet een boze 'hoo' horen en zette haar veren op, hoe durfde ze! Mabel bang maken en dan geen verantwoordelijkheid nemen! "H-Het is goed," mompelde de brunette tegen de trainer. Ze voelde zich niet zo goed, maar dat was besides the point. Mabel liet een zucht horen en leunde tegen de buik van haar gigantische Pidgeot. Het was niet moeilijk weg te zakken in de zachte veren van de pokémon. Silvester was net een kussen, slapen klonk zo slecht nog niet. Het zag er vast dom uit, alsof ze rechtop was gefaceplant tegen de vogel, maar dat maakte haar op het moment niet zoveel uit. Silver was lekker zacht en precies wat ze nodig had na alles waar ze doorheen was gegaan.

De Pidgeot keek de Piplup en trainer scherp aan en deed verder niks. Dat betekende niet dat hij oké met de situatie was, maar hij was ook geen pokémon wie andere snel aanvloog. Dat had hij in zijn Pidgeotto tijd wel geleerd. De trainer had in elk geval het respect om zijn excuses aan te bieden. Toch, als de Piplup meer streken zou uithalen zou hij haar met plezier een lesje leren. Vooral aangezien Mabel weer van slag leek door de kleine pinguïn. Iets wat hij niet graag zag.

"Hmn, dat hoeft niet," mompelde Mabel in het verenkleed van haar Pidgeot. "Deze hele situatie is toch mijn schuld." Zij was om de een of andere reden achtervolgd door de Growlithe, zij had per ongeluk de Piplup opgepakt toen ze dacht dat de pokémon Prim was geweest. Het was niet echt de schuld van de trainer geweest. En onhandelbare pokémon kende ze ook in de vorm van Amy, al kon ze tenminste nog tegen de Zoroark praten als gelijken. "Ik eh.. ik ben trouwens Mabel," stelde ze zich voor nadat ze weer een stapje van Silvester had weggezet en keek de trainer met een zwakke glimlach aan. "Mocht het je interesseren."