To Be Continued...

Cyllage was een echte fietsstad, dat had ze al gemerkt. Na bijna te zijn aangereden door een iets te enthousiaste fietser had Mabel zich naar de binnenstad teruggetrokken waar de fietsroute niet door liep. Met Prim trouw op haar schouder wandelde de brunette door een van de hoofdstraten en probeerde ze een plek te vinden waar ze even kon rusten. Een plek zonder pokémon natuurlijk. En dat was moeilijk. Want waar vond je plekken zonder pokémon? Er waren er maar weinig. Mabel zuchtte en bleef voor een klein cafeetje staan, misschien zou ze gewoon ergens wat moeten drinken. Om op adem te komen en zo. Prim slaakte opeens een waarschuwende 'koo' in haar oor wat ervoor zorgde dat ze schrok. "Prim, what th-," verder dan dat kwam ze niet, want ze zag waar de Rowlet haar voor wilde waarschuwen. Een Growlithe stond vlak naast haar op de grond en keek haar enthousiast aan. De pup wilde net vrolijk tegen haar aanspringen waardoor ze snel naar achteren struikelde om de pokémon te ontwijken. Jammer genoeg was de ruimte achter haar niet leeg en liep ze tegen iemand aan. Natuurlijk verloor ze meteen haar balans en tuimelde op de grond, hopelijk sleepte ze de andere persoon niet mee in haar val..

& Joey

Degene tegen wie ze was aangebotst zei iets tegen haar, maar het ging half aan haar voorbij. Ze had alleen aandacht voor de Growlithe die nog steeds op haar af kwam. De puppy leek haar interessant te vinden en daar was ze helemaal niet oké mee. Waarom koos de vuurhond uitgerekend haar uit? Waren er niet tientallen andere die hij kon kiezen? Angstig schoof Mabel naar achteren terwijl ze haar ogen strak op de Growlithe hield. Daarbij botste ze weer tegen de onbekende aan die, zoals ze nu zag, zijn hand uitstak. "Het-Het spijt me," piepte ze tegen de jongen met uitgestoken hand. Natuurlijk had ze de hand ook kunnen aannemen en overeind kunnen komen, maar haar gedachten werkten allemaal niet zo goed, okay. Ze zat met een enthousiaste pup die ze nog nooit van haar leven had gezien en iemand die ze een betere excuses schuldig was dan haar angstige gepiep. Ondertussen was Prim tussen haar trainer en de Growlithe gaan zitten. Zij zou Mabel wel beschermen!

Prim was geen grote hulp, maar ze waardeerde het gebaar. Mabel vroeg zich af of het niet een goed idee was Mercy tevoorschijn te laten komen en haar de Growlithe te laten wegsturen. De Lopunny zou het wel aan kunnen, ze was best sterk... Iemand stapte langs haar heen. Niet haar roze konijn, maar de jongen liep naar voren. De reactie van de Growlithe was.. onverwachts. Op zijn zachts gezegd. Wat voor talent had hij dat de pup weg kon jagen door alleen maar bij hem in de buurt te komen? Misschien had hij een of andere onverklaarbare kracht.. of misschien mocht de Growlithe hem gewoon niet. Prim slaakte enthousiast, triomfantelijk een kreetje en fladderde met haar korte vleugels. Alsof zij wat had gedaan. Mabel keek nog een moment toe hoe de Growlithe zich terug trok en stond toen langzaam op. "Ik eh.. be-bedankt," mompelde ze tegen de jongen. Ze wist niet zo goed wat ze moest zeggen. Mabel keek op en scande snel of er meer pokémon in haar buurt waren. Op een kleine, groene Rowlet na gelukkig niet.

Weinig tijd om een gesprek te beginnen - of in elk geval nog een keer excuses aan te bieden - was er niet. Een man kwam aanlopen met de Growlithe aan een riem en hij leek niet erg blij. Helemaal niet. En dat kon niet veel goeds betekenen. Voor ze het wist liet de man zijn hond los en stormde het beest op ze af. Om precies te zijn, op haar. Oooh Muk, wat had ze gedaan om dit te verdienen? Naast haar werd opgemerkt dat rennen best wel een slim idee was. Helemaal mee eens. Mabel draaide zich om en begon in de richting te rennen die Growlithe-vrij was. En toen realiseerde ze zich dat ze Prim miste. De Rowlet zat nog steeds op de grond en was niet bepaald een renner of geweldige vlieger. De Growlithe had de uil genegeerd, maar ze kon Prim niet zomaar achterlaten. Ze was nog maar een baby! Dat betekende dat ze.. het was een wonder dat ze niet struikelde toen ze zich omdraaide en richting haar uil sprintte. De Growlithe had geen idee wat er gebeurde toen de brunette langs hem heen schoot en had geen tijd zijn route aan te passen. "Prim," schreeuwde Mabel naar haar Rowlet. Prim fladderde nerveus met haar vleugels en vloog in haar trainers open armen. Snel draaide ze zich om, nu ze de vogel had kon ze weer.. waar was de Growlithe? Had hij zich niet omgedraaid? Waar was hij? Was hij? Mabel verbleekte. Ze had zo het idee dat de hond de achtervolging nog niet had opgegeven. En zij was niet degene die aan het rennen was. Snel grabbelde ze in haar tas tot ze de oude pokébal van haar Pidgeot vond. Silvester verscheen en keek zijn trainer met lome ogen aan. "Silver," gejaagd keek Mabel de vogel aan. "Ik wil dat je een jongen vind die word achtervolgd door een Growlithe."

Oh wacht, hij was helemaal niet zo ver verwijderd. Mabel keek toe hoe de jongen een eindje verderop een Piplup tevoorschijn haalde. De pokémon leek niet erg blij, al kon ze niet met zekerheid zeggen wat de reden was - of het zo geweldig goed zien in het algemeen. Het leek erop dat de pinguïn een water aanval op de grond deed waardoor de Growlithe uitgleed en.. werd opgevangen door de jongen? Wat was er precies aan de hand? Arceus mocht het weten. Maar ze voelde zich in elk geval een stuk veiliger met Silver aan haar zijde. Onzeker keek Mabel naar de jongen met de Growlithe, wat moest ze doen? "Silver," licht benauwd keek ze de Pidgeot aan. De vogel keek zijn trainer een moment aan en zette zich toen af. De gigantische vogel vloog over de mensen die zich in de straat bevonden - al moesten sommige bukken om niet door zijn klauwen geraakt te worden - en streek bij de jongen neer. Hij zou helpen, mocht dat nodig zijn. Ondertussen volgde Mabel onzeker met Prim in haar armen. Hopelijk zou de Growlithe kalmeren.

Silvester landde tussen de Growlithe en de jongen en keek de pup streng aan. Als hij wat zou proberen dan.. werd hij waarschijnlijk weggeblazen. De hond leek niet erg geïntimideerd door de Pidgeot - of wilde het niet laten zien - en blafte dapper. Silvester spreidde zijn gigantische vleugels en creëerde zo een soort schild/aanvalspositie. Mocht de Growlithe iets doen was hij er klaar voor.

Ze was misschien halverwege. De weg was toch een stuk langer dan ze verwachtte en aangezien ze nogal op haar hoede was ging het niet erg snel. Met Prim nog steeds veilig in haar armen liep Mabel verder op haar pokémon en de onbekende jongen af. Ze was hem echt een excuses verschuldigd. Waarom moest dit uitgerekend haar overkomen? Echt haar geluk weer. Ze zag Silvester zijn vleugels spreiden, hopelijk betekende dat dat ze veilig waren. Ze waren in elk geval nog niet in een pokémon gevecht uitgebarsten op een drukke straat...

Oké, ze waren er bijna. De mensen in de straat waren zo slim geweest een grote cirkel om de Pidgeot te maken zodat de pokémon de ruimte had. De Growlithe stond grommend tegenover Silvester wie niet echt leek te willen vechten. De vogel was geen echte vechter, maar als het moest, zou hij het doen. En hij ging niet aan de kant. De jongen achter hem riep iets naar de hond, iets wat de Growlithe niet veel vrolijker maakte. De pup blies zijn wangen al op om de Pidgeot aan te vallen met een vuurlading. Silvester schraapte kort met zijn klauwen over de vloer, maar hij kon niet echt iets doen. Als hij het vuur zou wegblazen zouden onschuldige omstanders kunnen worden geraakt en als hij wegvloog zou degene achter hem de volle lading kunnen krijgen. Hij moest wel blijven staan en de aanval opnemen.

"Silvester!" Mabel's stem klonk ergens voor hem. Oh nee, straks zou zij geraakt worden! Klaar om de Growlithe aan te vliegen bracht Silvester zich in startpositie om naar voren te schieten om.. de Growlithe kwispelde enthousiast en had zich naar de brunette omgedraaid. De hond rende vrolijk op Mabel af, alle sporen van vijandigheid verdwenen. "Zi-zit," nerveus wees Mabel op de grond, klaar om weer weg te stormen als de pup het niet deed. Tot haar verbazing stopte de pokémon en bracht hij zijn achterste op de grond. Hijgend keek hij haar aan, duidelijk op zoek naar prijzende woorden. "Goed.. goed zo," bracht de brunette uit terwijl ze haar blik van de Growlithe naar haar verbijsterde Pidgeot verplaatste. Ze had geen idee wat er aan de hand was, maar het was beter dan wegrennen.

Silvester gaf de jongen een vriendelijke blik toen die hem aansprak met zijn.. naam en verplaatste zijn aandacht toen meteen naar Mabel. De brunette leek in haar eigen wereld te zijn en keek licht trillend naar de Growlithe. De pup staarde vrolijk terug en wachtte waarschijnlijk op een nieuw commando. Niet dat hij er een ging krijgen, maar dat kon de hond niet weten. De onbekende trainer merkte wat op over het over haar angst heen komen. Pff, alsof hij er iets vanaf wist. Toen schoot Prim op hem af en moest hij met zijn vrolijke dochter dealen. De Rowlet ging op haar vaders kop zitten en liet een tevreden 'hoo' horen. Tijdens het reizen was de Pidgeot niet erg veel buiten, tenzij ze vlogen en zij niet mee kon, dus dit soort momenten vond de jonge pokémon altijd wel fijn.

Ze kon niet bewegen. Verstijfd keek Mabel naar de puppy wie op niet verder dan een meter van haar voeten zat. Het was niet dat hij iets deed, maar aangezien hij haar al had achtervolgd.. ze nam liever geen risico's. Een ander paar voeten kwam naast de hond te staan en klikte een riem vast. Oh, de eigenaar? Mabel verplaatste haar blik naar boven en keek naar de man. Ze had geen idee wat ze moest zeggen en bleef nerveus blikken op de Growlithe werpen. Ze wilde naar huis, naar een plek waar ze kon ontspannen zonder bang te zijn voor onbekende pokémon.