[Open] Don't want a conversation

_{Restaurants waar je moest reserveren of anders kon je er niet zitten. Normaal ging de jongeman daar nooit heen, maar toch opende hij de deur van één. Zoals hij verwachten zat het er vol, maar dat zou hem niet doen terug draaien. Een ober wandelde al zijn kant op, maar nog voor de man wat kon zeggen stak Ace zijn hand op. Zo leggde hij de man het zwijgen op. ‘Hush hush, ik ben de plus one van iemand hier,’ zei Ace tegen de man die gelijk knikte en het geloofde. Daarom zetten hij een stap opzij en liet hem door. Wanneer dat hij de ober echter passeerde, bleef Ace even staan. ‘Moet enkel nog beslissen van wie.’ Met een knipoog naar de man en een brede grijns liep hij verder tot aan een tafel waar maar één iemand zat. Een meisje. Eén eenzame ziel die hunkerde naar zijn aanwezigheid.
Zijn handen plaatste hij op de schouders van het meisje. ‘Jij bent de gelukkige geworden,’ besloot hij al wist de persoon vast niet waar hij het over had. Zijn handen op haar schouders waren een extratje geweest, hij had nu eenmaal iets met het binnendringen van mensen hun persoonlijke ruimtes.}

_{Hij kon het meisje voelen schrikken onder zijn handen en een grijns sloop op zijn gezicht, maar werd weer even wat kleiner nadien. Enkele keren klopte hij zachtjes op haar schouders voordat hij rond de tafel wandelde om langs de andere kant te gaan zitten. ‘Ik ben je plus one honey. Ga me niet vergeten dat je dat vergeten bent,’ zei hij serieus - hij kon prima acteren en overtuigend overkomen - en tegelijkertijd, wanneer hij voorbij haar kwam, trok hij de menukaart uit haar handen. Aw boehoe als ze daar kwaad van ging worden. De consequenties konden hem weinig schelen. Ace ging gewoon rustig op de stoel over het meisje zitten en hield de menukaart vlak voor zijn gezicht open. Zo voorkwam hij dat het meisje hem echt kon aankijken. ‘Hoe hoog ligt je budget?’ vroeg hij. Als hij dat wist kon hij ten minste kiezen wat hij wilde hebben.}

_{Ace had het meisje nog niet goed bekeken, want hij had de menukaart genomen en voor zijn gezicht gehouden. Hij liet zijn ogen wel glijden over alle gerechten, maar het was niet dat hij echt wat aan het kiezen was. Zijn keuze had hij namelijk toch al gemaakt. ‘Honey, dan heb je een misrekening gemaakt.’ Eindelijk liet Ace de menukaart zakken die met een zachte plof op de tafel terecht kwam. Zijn groene ogen boorde zich in de hare en hij had nog steeds een kleine grijns die op zijn lippen speelde. Eén die altijd wel aanwezig was. ‘Het is hier niet gratis, zou nogal awkward zijn moest je iets bestellen met de gedachten ’ho hey het is gratis’ en vervolgens de rekening krijgt.’ Terwijl dat Ace sprak maakte hij gebruik van een hoop intonaties. Je kon wel zien dat hij volledig op zijn gemak was met heel de situatie. Er was absoluut geen schaamte te bekennen langs zijn kant.}

_{Dus ze zou het eten gratis krijgen. Wat leek zij daarvan overtuigd. Ze schoof zelfs de menukaart weer naar haar toe en hij liet haar doen. Het ding had hij toch niet meer nodig. Ace stak echter zijn hand op zodat hij iemand kon roepen en al snel kwam er een ober aan gewandeld. Waarschijnlijk dacht hij dat het enkel was voor een bestelling op te nemen. Hij had zelfs zijn boekje en pen al klaar genomen. Zijn gezichtsuitdrukking veranderde ondertussen volledig. Geen grijns, maar een oprecht onschuldig gezicht van iemand die onzeker was en alles niet vertrouwde. ‘Er moet een foutje gebeurd zijn, i-ik ben per ongeluk bij haar aan tafel gezet terwijl ik haar niet ken. Maar nu is het zo-,’ en hij keek even opzij naar het meisje met haast een angstige uitdrukking. ‘,-ik denk dat ze wat van plan is. Dat ze bij een maffia zit of zo, want ze zou niet betalen zei ze tegen mij.’ Het was een geweldig toneelstuk van hem, waarin hij geen moment uit zijn rol viel. De ober leek het ook te geloven, want die keek even gealarmeerd naar het meisje.}

_{‘Dat lijkt me sterk, love,’ sprak Ace. Hij ging het niet toelaten haar gratis te laten eten, mooi niet. Als hij ervoor zorgde dat haar plan mislukte zorgde het weer voor een goed gevoel als hij die avond in zijn bed zou kruipen. Niet omdat hij een misdaad was tegengegaan, verre van, maar omdat hij misschien iemand zijn avond verpest had. Of toch een plan verpest had. Ace leefde voor zijn eigen vermaak en plannen van een andere dwarsbomen en iemand anders het leven zuur maken waren iets waar hij blij van werd. ‘Er staat geen drank van mij op tafel en de geur van alcohol ontbreekt,’ legde hij verder uit. Hij zag hoe de ober even diep inademde, maar er hing inderdaad geen alcohol geur want dat had Ace effectief nog niet aangeraakt. ‘Als je wilt ontkennen wat ik net zei, moet je toch met iets beters komen.’ Misschien dat ze haar niet gelijk buiten zouden gooien, maar in elk geval zoude ze haar zeker in het oog gaan houden.}