The Fame Monster [+Keita Yamasaki]

Het had niet lang geduurd voor haar oproep werd gezien en er een reactie opkwam. Alex kon meteen contact opnemen met een jonge Ranger die bereid was om haar te helpen – en hoewel zijn leeftijd nog wel twijfels bij haar teweegbracht, wist ze dat ze daar niet over kon oordelen tot ze hem gezien had. Wie weet was hij wel een hele capabele Ranger en rekenden ze die stroper heel makkelijk in. Daarom besloot ze om zo snel mogelijk bij de Winding Woods af te spreken, hopend dat ze hem niet naar de Pokémon Village hoefde te brengen uit angst dat de pokémon haar niet meer zouden vertrouwen. Zolang de stroper er niet was geweest, hoefden zij dat ook niet, toch?

Uit voorzorg had ze wel twee Fire Stones gekocht voor twee van haar teamgenoten. Alex wilde niet voor verrassingen te komen staan en was daarom in overleg met haar beide Vulpix gegaan. Die zouden evolueren niet erg vinden. Nu ze hier toch op de Ranger stond te wachten, kon ze net zo goed de pokémon in kwestie tevoorschijn halen. Aries en Vega stonden binnen een flits voor haar voeten en keken haar nieuwsgierig aan. “Hey jongens,” begroette ze de twee. Ze haalde haar rugzak van haar rug en ritste deze open, waarna ze twee gekleurde stenen eruit toverde. “Ik heb wat voor jullie.” Ze bukte voorover, legde de stenen op de grond en deed een stap naar achter. Afwachtend keek ze naar de twee vuurvosjes. “Jullie hoeven dit niet te doen, oké? Als jullie je hebben bedacht, vind ik dat ook goed.”

Aries en Vega wisselden een blik met elkaar uit. Daarna stapte moeders naar voren en drukte haar neusje zachtjes tegen de Fire Stone aan; haar vorm wit oplichtend door het effect dat het op haar had. Ze groeide, kreeg extra staarten en kreeg een mooie, goudgele pels toen het felle licht was verdwenen. Dat scheen het teken voor Vega te zijn geweest. Ook hij stapte naar voren en doorstond hetzelfde proces. Het enige verschil was de vachtkleur die hij krijg. Terwijl die van zijn moeder goudgeel was, had hij een grijsblauwe kleur. Alex wierp de twee een dankbare glimlach toe, trots op haar pokémon dat ze er toch voor gekozen hadden. Evolutie leek haar namelijk een moeilijke keuze. “Jullie zien er fantastisch uit.”

Een figuur kwam haar kant op gelopen. Alex keek behoedzaam op, maar zag al snel dat het om een jonge knul en een Pikachu ging. Bovendien gromden Aries en Vega niet naar hem, wat betekende dat hij geen kwaad in de zin moest hebben. Het werd haar al snel duidelijk dat hij de Ranger was waar ze mee had afgesproken en hoewel ze blij was met de extra hulp, kon ze het niet helpen om zich even af te vragen of dit wel verstandig was. Hij leek haar vrij jong. Misschien zelfs tien haar jonger dan zij was. “Ik ben Alex, ja,” biechtte ze op, waarna haar blik naar zijn Styler ging. Dit was dus inderdaad Keita. Ze had hem… Groter ingeschat. Ouder. Alex was echter niet van plan om hem sterk te oordelen over zijn leeftijd; wie weet was het wel een erg capabele jongen. “Dankjewel dat je zo snel wilde helpen,” glimlachte ze naar hem. “Ik zou niet weten hoe het in m’n eentje zou aflopen…” Bezorgd keek ze even naar haar twee Ninetales. Misschien moest ze die even terugroepen?

Ondanks zijn jonge uiterlijk kwam de Ranger redelijk volwassen over en dat stelde Alex wel een beetje gerust. Het gaf haar de indruk dat hij wist wat hij deed – wat ervoor zorgde dat ze met een gerust hart naar die griezel konden zoeken. Of, nou ja, voor zover dat met een gerust hart kon, dan. Keita zelf leek ook niet helemaal ontspannen en dat was logisch. Alex schudde met haar hoofd in de hoop hem wat te kalmeren, of in ieder geval zijn zorgen wat te minderen. “Nee, de stroper was zelf niet aanwezig toen ik de Ditto bevrijdde,” deelde ze mee. Ze pakte de pokéball van Vega en liet hem terugkeren. Hij was sterk, maar ze voelde zich meer op haar gemak met maar één pokémon aan haar zijde en eentje die niet al teveel aandacht zou trekken. Een shiny deed dat, helaas, teveel.

Keita vroeg uiteindelijk of Alex hem wat meer kon vertellen. Ze knikte. “Ik was laatst met mijn pokémon hier en zag toen een man rondlopen. Hij gedroeg zich een beetje vreemd. Alsof hij iets kwijt was, of zo,” begon ze haar uitleg. Ze balde haar handen tot vuisten in nervositeit. “Ik sprak hem aan en hij vertelde me uiteindelijk dat hij een Ditto zocht voor zijn nichtje. Hij wilde er één voor kerst geven.” De blondine keek even naar haar voeten. Als ze het eerder had geweten, dan had ze contact met de politie of Rangers opgenomen zodra hij uit het zicht was. “Uiteindelijk vond ik een tent met een hoop Ditto. Ze zaten allemaal in kooitjes. Het was heel zielig,” eindigde ze haar korte uitleg. Hopelijk was dit genoeg informatie en konden ze snel aan de slag.

De Ranger keek bedenkelijk en Alex gunde hem de tijd om het allemaal te laten bezinken. Een stroper was namelijk niet niks. Tot haar verbazing kwam de jongen echter al snel met een plan van aanpak. Hij haalde een Pidgey tevoorschijn en legde uit dat die wel goed kon helpen, iets wat Alex niet kon ontkennen. Vogelpokémon konden via het luchtruim zoeken en dat was honderd keer handiger dan tussen de bomen door strompelen. De blondine observeerde de uitwisseling met een kleine glimlach. Ze wist niet precies waarom, maar Rangers met pokémon bezig zien was iets waar ze graag al haar handelingen voor zou willen stoppen. Het voelde natuurlijk en zorgzaam. Vertrouwd. De Rangers die ze tot nu toe had ontmoet gaven haar weer een stukje hoop voor de samenwerking tussen de twee groepen.

Alex keek verrast naar de Pikachu. Die had verbazingwekkend veel strijdlust voor zo’n klein wezentje. Aries hield de pokémon in de gaten en wilde eigenlijk ook wel haar speurneus in werking brengen. “Oh, natuu–” wilde de blondine op de jongen reageren, maar diens pokémon had schijnbaar iets op het spoor. Het geroep van de Pikachu bracht haar Ninetales meteen in actie. Aries stormde op de struiken af, waardoor Alex wel in beweging moest komen en erachter aan ging. Nieuwsgierig keek ze naar de aanwijzing die de Pikachu had gevonden en herkende het al snel als een voetafdruk. Ze keek op en zag dat het ergens naartoe leidde. “Dat zou de stroper kunnen zijn,” deelde Alex mee. Haar blik gleed afwachtend naar de Ranger.

Alex merkte aan de jongen dat er iets niet klopte. De manier waarop hij net niet ineen kromp en het feit dat hij zijn oog dichtkneep… Er begonnen alarmbelletjes bij haar te rinkelen. “Alles oké?” vroeg ze bezorgd aan hem. De Ranger zelf leek niet al teveel aandacht eraan te willen besteden, want hij wilde zo snel mogelijk achter die stroper aan. De blondine begon echter nog meer twijfels te hebben nu er een extra probleem bij kwam kijken. “Is dat wel verstandig?” vroeg ze meteen. “Het leek even alsof je pijn had…?” Ze klonk onzeker omdat ze dat ook was – om meerdere redenen. Alex wilde niet dat Keita zichzelf teveel zou pushen, ondanks dat dit zijn werk was. Als hij echt pijn had, dan had hij rust nodig.

De jonge Ranger gaf toch toe dat hij inderdaad pijn had en Alex fronste bezorgd. Ze voelde zich schuldig dat hij met een verwonding achter een stroper aan moest – en wilde hem eigenlijk zijn rust gunnen om het te laten genezen. Een stemmetje in haar achterhoofd vertelde haar echter dat hij waarschijnlijk niet zou kunnen rusten nu hij dit alles wist en dat hij door wilde zetten, dus hield ze wijselijk haar mond. Bovendien zou ze dan alsnog in haar eentje achter de stroper aan moeten gaan; iets wat waarschijnlijk een erger idee was dan wanneer Keita met haar meeging. “Weet je dat zeker?” vroeg Alex aan de jongen zodra hij had aangegeven dat het wel goed zou komen. Ze wilde namelijk niet de oorzaak zijn van een groter probleem. Straks kreeg hij een permanente blessure. Dat wilde ze hem niet aan doen.

Nog voor ze er verder op in kon gaan, hoorde ze het bekende gekras van een Pidgey. Dat was snel. Gealarmeerd keek Alex op en zag dat de Pidgey van Keita was teruggekeerd. Hij had niks in zijn pootjes of bek vast, maar hij wilde blijkbaar wel graag dat ze met hem mee kwamen. De pokémon gebaarde naar de weg die de voetsporen vormden. “Dus toch…” dacht Alex hardop. Aries keek haar afwachtend aan. Het was tijd om het recht te laten zegevieren!

Keita knikte en Alex ondervond al snel dat ze de jongen niet van mening kon veranderen. Daar was ze op de eerste plaats al niet streng genoeg voor en ze besefte zich ook dat het zijn eigen leven was, niet het hare. Dat zijn Pikachu ook een argument benoemde, ook al kon ze die niet verstaan, koos ze ervoor om het te laten rusten. Zij waren het team en kenden elkaar al langer. Wie was zij dan om hen dit te ontnemen? “Oké…” reageerde ze nog altijd lichtelijk onzeker. “Dan maken we hier snel een eind aan.” Hoe sneller, hoe beter. Niet alleen voor Keita en zijn verwonding, maar ook voor haar en de Ditto in het bos.

De Pidgey van de Ranger keerde terug en dat zette nog meer vaart achter de zaak. De blondine knikte, hoewel ietwat terughoudend, en volgde de jongen op de voet. Aries ging vanzelfsprekend voorop om de voetsporen te volgen en hen de weg te wijzen, zelfs al hadden ze genoeg hulp om dat van de Ninetales niet te hoeven. Alex zei er simpelweg niets van omdat ze het wel aandoenlijk vond – en ze gunde het Aries enorm om zich goed te voelen. Zelfs wanneer het eigenlijk niet de tijd was voor spelletjes. “Als we hem vinden…” begon de blondine, zodra ze zich iets besefte. “De stroper, bedoel ik,” voegde ze er tussendoor vlug aan toe. “Wat gaan we dan doen? Heb je een plan?” Bezorgd wierp ze een blik op Keita.

Keita gaf toe dat hij geen plan had en Alex keek met een bezorgd fronsje naar zijn gelaatsuitdrukking. Schaamde hij zich? Ze vond dat hij dat niet hoefde, want ze had zelf ook geen flauw idee hoe ze die schurk aan konden pakken. Dat hij een Ranger was, wilde niets zeggen. De blondine kon zich voorstellen dat een plan van aanpak moeilijk was te bedenken, zeker wanneer je in een hachelijke situatie werd geworpen. Om nog maar te zwijgen over de leeftijd. Alex wist pertinent zeker dat iemand met jaren ervaring het beter zou afhandelen dan zij twee, want dit was waarschijnlijk voor beiden de eerste keer. Keita mompelde iets onverstaanbaars en dat zorgde ervoor dat de blondine uit haar gedachten opschrok. Had ze gemist wat hij had gezegd…?

De jonge Ranger vervolgde door voor te stellen om iets te bespreken en Alex kon niet anders dan er instemmend op knikken. Ondanks dat ze niet wist waar ze moest beginnen, vond ze het wel belangrijk dat dit gebeurde. “Ik heb een aantal bekwame pokémon bij me, mocht het nodig zijn,” besloot ze eerst te vermelden. Vervolgens keek ze even naar de lucht in een poging het kamp te herinneren. “Er staat als het goed is alleen een tent voor de Ditto en een tent waar hij waarschijnlijk in slaapt,” legde ze vervolgens uit. “Ik heb verder geen vallen gezien, maar dat kan veranderd zijn.” Misschien konden ze hem in zijn eigen val lokken? Nee, dat was wel een beetje bruut.