Mysterious Power

Nerveus wandelde Mabel door Geosenge. Het was een mooie en rustige plek, maar toch kon ze niet anders dan bang zijn voor de plotselinge verschijning van een onbekende pokémon. Of erger, een bekende pokémon. Amy liep ook ergens rond, al had de brunette geen idee waar. De Zoroark genoot nog wel eens van het laten schrikken van haar trainer. Mabel kon het niet echt waarderen, maar ze wist dat de vos het niet slecht bedoelde. Ze waren ver van Vaniville en met een reden. Ze had de Daycare niks voor niks overgenomen en ze kon zichzelf geen Breeder noemen als ze geen pokémon had. Uhm.. ja.. pokémon. Waarschijnlijk was Breeder zijn niet de juiste carrièrekeuze voor haar geweest, maar.. ze moest het proberen. Ze had het beloofd. Anders had alles geen zin gehad, anders zou ze haar angsten nooit onder ogen kunnen zien. En het ging best goed, al ze het afgelopen jaar moest geloven. Ze had veel plezier gehad met Alice op de verschillende Shows. Safe Haven zou weer veranderen in de vogeldaycare die het ooit was. Hopelijk. De vogelfamilie werd steeds groter, met laatst bezoek uit de Alola regio.

Prim, de jonge Rowlet dochter van Silvester, zat rustig op haar trainers schouder. Mabel aaide de uil zachtjes over haar kop en glimlachte. In eerste instantie had ze niet echt geweten wat ze met het ei aan moest, het was niet van haar pokémon geweest, maar de Trainer – een oude vriendin van haar moeder – die op bezoek was geweest had haar het ei geschonken. Blijkbaar had ze niet de plek en tijd om de baby pokémon te verzorgen en was haar Decidueye niet erg moederlijk. En nu was Silvester vader. Een alleenstaande vader, maar dat leek hij niet erg te vinden. Het was een rol die hij met plezier vervulde. De Pidgeot was ook alweer wat ouder, voor een vogel dan. Hij was waarschijnlijk al op de leeftijd waar hij een vogelfamilie zou kunnen hebben. Primrose, afgekort Prim, was misschien wel geen Pidgey, maar ze leek op haar vader. Vooral aangezien ze haar trainers schouder als 'haar' plek had geclaimd, net zoals Silvester had gedaan voor hij één meter tachtig werd. En hoewel ze in het begin nerveus rond de jonge vogel was geweest, was Mabel eraan gewend geraakt. Rowlet’s verschilden niet erg veel van Pidgey’s en ze had niet gerealiseerd hoe erg ze twee vogelpoten op haar schouder miste sinds Silver was geëvolueerd. Prim was dan ook toegevoegd aan het reisteam, het team wat op zoek ging naar meer vogelpokémon. Ze hadden al een beetje succes gehad, maar er was nog een hele lijst die ze aan haar Daycare wilde toevoegen.

Maar nu was een vrije dag. Geosenge had geen vogelpokémon die ze dringend nodig had. Starly misschien, maar aangezien die soms agressief konden zijn – of in elk geval de evoluties – wilde ze er nog even mee wachten. Eerst de rustige pokémon. Mabel keek zoekend om zich heen en vroeg zich af waar Amy heen was gegaan. De Zoroark had iets geroepen in de trant van ‘zie je later’ en was verdwenen. Niet zo raar voor de vos, maar toch was het knagende gevoel van bezorgdheid aanwezig. Niet alleen omdat er iets erg naar Amy kon gebeuren, Amy was ook niet altijd even vriendelijk. Of nou ja, ze was niet onvriendelijk, maar ze vond het gewoon leuk andere een beetje te pesten. En dat konden mensen niet altijd waarderen. Maar ja, Amy wist waar ze zouden overnachten en zou later wel terug zijn. “Pauze?” vroeg Mabel aan de Rowlet op haar schouder. Ze liep al een tijdje doelloos rond door Geosenge, ze had geen idee wat ze wilde doen. Het enige wat ze echt deed was alle pokémon met minstens drie meter afstand vermeiden. Prim liet een vrolijk ‘hoo’ horen en zette zich af om op een steen te landen. Mabel glimlachte en viste een paar pokéballen tevoorschijn. Mercy en Silvester verschenen, de andere twee zou ze liever binnen houden. Despair zou het sowieso niet waarderen als hij zonder reden naar buiten werd geroepen en aan Alice zou ze niet eens beginnen. De Pidgeot werd meteen vrolijk begroet door de kleine Rowlet terwijl Mercy naar haar trainer liep. “We zijn in Geosenge,” deelde Mabel mee terwijl ze naar de stad keek. “Veel stenen.” De Lopunny rolde net niet met haar ogen en raakte haar trainer daarna bezorgd aan. “Het gaat goed,” mompelde de Breeder zwak glimlachend tegen de pokémon. Mercy wist dat ze niet op haar gemak was, de Lopunny kon dat voelen. En flauwe opmerkingen gingen dat niet veranderen.

“Ze zeggen dat deze stenen bijzondere krachten hebben,” Mabel was weer alleen met Prim en bekeek de drie massieve stenen die het midden van een veldje sierden. “Voel jij iets?” De Rowlet staarde haar trainer een moment recht in de ogen en liet toen een vrolijke, onbezorgde ‘Hooo’ horen. Waarschijnlijk niet. Mabel liet een zachte zucht horen en keek een moment naar de blauwe lucht. Ze had de halve dag door het dorpje gelopen en was allemaal interessante, nutteloze weetjes te weten te komen over de oude plek. Geen zin om nog langer rond te lopen probeerde de brunette zich te oriënteren en begon toen in de richting van het pokécenter te lopen. Of dat was ze van plan. Voor ze verder kon lopen bleef haar blik hangen op iemand die ze herkende – of dacht te herkennen. Iemand die ze al heel lang niet meer had gezien. Hij stond totaal niet aan de kant waar zij was en leek haar niet te hebben gezien. Zonder er langer over na te denken begon Mabel aan de achtervolging. Hoewel de stad redelijk leeg was geweest, was het hier verrassend druk. Waarschijnlijk omdat dit het middelpunt van de stad was of zo. Met een beetje dringen wist de Breeder zich door een groep toeristen te werken – ze moesten net precies in haar weg staan – en kwam haar doel steeds dichter in zicht. “And-,” begon Mabel toen zich nog maar een paar meter van de coördinator was verwijderd. Verder dan dat kwam ze niet, want ze kreeg een speelse duw in haar rug en viel plat naar voren.
Charmant.

& Andy

Mabel kreunde terwijl ze haar Zoroark in gedachten vervloekte. Als ze Grudge had gekund zou Amy het nu voelen. Prim zat voor haar op de grond, de Rowlet was zo slim geweest zich van haar trainer af te zetten toen die viel, en keek haar met een schuin gehouden kop aan. In elk geval had ze Andy's aandacht. Hij hielp haar overeind en een moment later stond ze op haar voeten terwijl ze snel haar trui afklopte. Hopelijk verdween de blos snel, het was allemaal een beetje gênant. "Oh eh, ja, dit is Primrose. Of ehm, Prim, als dat makkelijker is," beantwoorde ze zijn vraag. "Je herinnert Silvester toch nog, dit is zijn eh.. ja." Ze had een beetje moeite uit haar woorden te komen, maar ze probeerde ook tegelijkertijd Amy ergens achter haar te ontdekken. Jammer genoeg waren de illusies van een Zoroark nauwelijks van de werkelijkheid te onderscheiden en moest ze wachten tot de vos zelf tevoorschijn wilde komen. "Maar eh," Mabel besloot haar volledige aandacht naar Andy te verplaatsen. "Leuk je weer eens te zien." Toen merkte ze de Cubchoo op de grond op en deed nerveus een stapje naar achteren. Prim vond de ijsbeer minder dreigend en keek hem nieuwsgierig aan, 'koo?'

Andy complimenteerde Prim's naam waardoor de uil vrolijk een 'hoo' liet horen. Mabel glimlachte en keek naar haar jonge pokémon. De Rowlet miste nog al het serieuze van haar oudere teamgenoten. Was wel verfrissend. Toen Andy begon te vertellen over zijn Cubchoo, blijkbaar een pokémon die hij op een kermis had gekregen van iemand die hem niet wilde, verplaatste ze haar volledige aandacht naar de beer. "Aw, hij is best schattig," merkte ze op met haar ogen op de kleine ijsbeer. Zolang hij maar uit haar buurt bleef natuurlijk. Het was niks persoonlijks, maar.. ze kwam niet zo snel over een fobie die ze al jaren meedroeg. Zelf met uitzonderingen als Prim en Mercy. Over de Rowlet gesproken, Prim was ondertussen met de Cubchoo bezig. Terwijl de ijspokémon wat verlegen leek, hupte de Rowlet nieuwsgierig verder en keek hem met een schuine kop aan. Ze had ook nog nooit een Cubchoo gezien! "Klinkt goed," stemde de brunette in met het plan een rustigere plek te zoeken. "Ze zullen vast wel ergens een leuk terrasje hebben." Geosenge was een ouderwets dorp en had niet erg veel moderne winkels, maar een lokaal cafeetje zou ook heel gezellig kunnen zijn. Misschien zelfs wel beter.

Blij dat ze een redelijk positieve reactie kreeg hupte Prim heen en weer. Naast Alice kende ze niet veel jonge pokémon. Niet dat ze de Buneary niet leuk vond, maar het was altijd leuke nieuwe vrienden te ontmoeten. Toen werd de beer opgepakt door zijn trainer en bleef Prim op de grond achter. De uil keek de jongen een moment aan en hupte toen terug naar haar eigen trainer om op diens schouder te vliegen. Mabel krabbelde haar pokémon snel over haar kop en keek naar Andy wie had gevraagd wat ze in tussentijd had gedaan. "Eh," ze dacht een seconde na. "Het is.. best veel." Wat was er in de tussentijd gebeurd? Ze had Amy gevangen, ze had Mercy gevangen, ze was Mercy verloren, ze had Despair gevangen, ze had Mercy terug gekregen. En dat waren alleen haar nieuwe pokémon. Ze vroeg zich nog steeds af waar de Zoroark uit hing, maar ze moest er maar op vertrouwen dat de vos in de buurt was. Want Amy vond het feit dat ze contact had met iemand die ze kende - en de Zoroark niet - vast geweldig. "Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen," voegde Mabel er een beetje verlegen aan toe. Want het was ook echt veel.

"Het leukste?" herhaalde Mabel de vraag nadenkend. Wat was het leukste was ze had gedaan in de tijd dat ze Andy niet had gezien? De nadruk lag vooral op de nare dingen die het afgelopen jaar waren gebeurd, maar.. er waren ook goede momenten geweest. "Waarschijnlijk Mercy en Amy.. vangen?" besloot ze nadenkend te antwoorden. "Ik bedoel, ik weet niet of 'vangen' de juiste term is, maar.." het waren pokémon. Toch, ze vond absoluut niet dat de Zoroark en Lopunny haar eigendom waren. Amy al helemaal niet. Zij was meer een irritante, maar toch goedwillende zus. Meer dan haar werkelijke zus, die had ze al maanden niet meer gezien. "Heb jij eigenlijk nog wat meegemaakt?" vroeg ze nieuwsgierig. Ze had genoeg te vertellen over wat haar was overkomen, maar Andy had nog niks gedeeld. En ze wilde ook wel weten wat hij de afgelopen maanden had gedaan.

"Oh, yea, lijkt me prima," mompelde Mabel terwijl ze Andy's blik volgde naar een cafeetje. Het zag er rustig uit en om eerlijk te zijn deden haar voeten een beetje pijn van het lopen. Dus de kans om te zitten ging ze niet afslaan. Ze moest alleen Amy nog vinden, de Zoroark was vast ergens in de buurt. Waarschijnlijk op haar aan het spioneren aangezien de vos het altijd wel leuk vond zich in haar trainer's zaken te bemoeien. En dat was iets wat Mabel het liefst wilde vermeiden.