[Blind Date] What's it gonna be? [+Echo Wolf]

Blind dates. Alex wist niet waarom hij dit jaar weer had besloten eraan mee te doen, maar vorig jaar pakte het redelijk goed uit en daar had Anaïs lucht van gekregen. Ondanks dat er geen relatie uit was voort gekomen, vond zijn kleine zusje het een groot succes en werd het hoog tijd om het nog eens te proberen. Alex ergerde zich er een klein beetje aan, maar hij begreep dat Anaïs gewoon het beste met hem voor had en dat ze hem gewoon gelukkig wilde zien met een ander. “Net zoals papa en mama,” had ze geopperd. Alex wilde alles behalve papa en mama zijn, maar dat hoefde zij niet te weten. Om haar te laten zien dat hij wist wat ze bedoelde, deed hij dit jaar inderdaad weer mee aan de Valentijn blind dates.

En dit keer had Alex zelf de date geregeld.

Hij had zijn date, Echo genaamd – als hij het zich goed herinnerde, verteld dat er in Santalune Forest een kleine Ponyta fokkerij lag. Daar wilde hij graag meeten. De date was nu misschien wel pijnlijk duidelijk, maar Alex hoopte dat Echo het alsnog naar z’n zin zou hebben, ondanks dat hij zelf misschien niet veel zou praten of heel awkward over ging komen. Juist daarom had hij voor een activiteit gekozen. Dan had hij nog altijd een plan B achter de rug.

Hij was er uit gedwongen. Hij moest nu wel. Als een of andere zieke grap hadden ze hem er voor opgegeven. Bedreigingen hadden geen zin, ze zouden hem toch alleen maar met een schuine blik aankijken. Echo had zichzelf dagen na zijn promotie opgesloten in het lab, te veel dingen om hem heen liepen mis, te veel gevoelens schoten door zijn lichaam heen. Het feit dat ze weg was, hem gewoon achter had gelaten na alles wat ze samen hadden gedaan. Dit was waarom hij geen liefde in zijn leven wilde, waarom hij gevoelens verafschuwde. Hij had zichzelf gewonnen gegeven bij de roodharige, maar er was alleen maar teleurstelling en pijn van gekomen. Pijn die hij niet meer wilde voelen, pijn die hem dwong om zijn eigen middelen te testen. Dagen lang had hij in het donkere lab gezeten, iedereen afgesnauwd die in zijn buurt kwam. Nu dwongen ze hem eruit, terug het daglicht in, terug de beschaving in.
Zijn rode oog was donkerder dan normaal, terwijl zijn grijze oog bijna zwart bleek te zijn. Hij had wallen onder zijn ogen, maar had zichzelf toch iets wat weten op te beuren. Rustig wreef hij de laatste kreukels uit het zwart krijtstreep pak dat hij uit de kast had getrokken en ging met een hand door zijn witte haar heen. Voor de zekerheid had hij een boeket rozen mee genomen, aangezien hij er van uit ging dat hij met een dame de date had. En daarnaast zou het een goed excuus zijn voor als hij nogal bot uit de hoek zou gaan komen vanavond. Hij moest zichzelf concentreren en niet terugdenken aan de laatste keer dat hij zo iets had gedaan.
Hij snoof eventjes terwijl hij op zijn holocaster keek waar hij precies moest zijn. Een Ponyta fokkerij, of te wel ze zouden gaan paardje rijden. Geweldig, zeer geslaagd. Echo zuchtte zachtjes, terwijl hij door de bomen liep en in de verte iemand zag staan. "Alex?" vroeg hij op een kalme toon, terwijl hij het boeket rozen tegen zijn borst aan hielt.

Suit~

Romantisch durfde hij zichzelf niet te noemen. Hij had uren gedaan over het uitkiezen van een outfit en hij vond het nog steeds niet goed genoeg. Natuurlijk moest het comfortabel blijven, dus is hij voor een zwarte spijkerbroek gegaan, want dat leek hem logischer voor het Rapidash rijden. Daarboven droeg hij een witte blouse en een zwart jasje, afgemaakt met een rood vlinderdasje. Alex overwoog om het af te maken met een roos in zijn borstzak, maar koos er uiteindelijk voor dat het overdreven was. Hij vond het vlinderdasje eigenlijk al teveel en kreeg niet veel later ook het gevoel dat het hele idee van een pak over the top was, maar hij kon nu niet meer terug.

Zeker niet toen hij zijn naam hoorde. Licht geschrokken draaide hij zich om. De enigen die zijn naam kenden waren de manegehouder en zijn date en aangezien hij de manegehouder al had ontmoet, moest dit wel Echo zijn. Hij bekeek de jongeman een keer van top tot teen en voelde haast alsof hij mentaal in de spiegel keek. “Euh… Echo?” besloot hij onzeker te vragen. Zijn stem sloeg voor een moment over en Alex was bang dat het opgemerkt zou worden. Hij liet zijn blik vlug op de rozen vallen om zichzelf af te leiden, waarna een klein glimlachje op zijn lippen verscheen.

Hij was met zijn gedachten heel ergens anders op het moment dat hij op zijn date afliep. Formules, taken, werk dat hij op de andere scientists zou kunnen afschrijven. Hij had genoeg dingen aan zijn hoofd, puur omdat hij zichzelf wilde afleiden van wat er komen ging en wat er gebeurd was. Hij wilde niet weer in de val gelokt worden, maar had het idee dat dat wel ging gebeuren. Immers zat hij vast aan een blind date. Nu wist hij dat dit soort dingen vaak niet uitliepen op iets meer, was het toch niet echt de bedoeling geweest dat hij hier had gestaan. Hij zou de andere nog wel eens goed de oren wassen over hun baas opgeven voor dit soort kinderachtige gedoe.
Echo's ogen keken op toen diegene voor hem zich omdraaide en zijn naam uit sprak. En zijn ogen werden groot toen hij door had dat hij een hele, hele, grote fout had gemaakt. Direct keek hij van de jongen, ja jongen, naar de rozen die hij in zijn handen hield. Zijn gezicht werd lijkbleek en zijn hart klopte in zijn keel. "Muk!" was het enige wat uit zijn mond kwam. "Ik vermoord die gasten," gromde hij er achteraan, terwijl hij in paniek om zich heen keek. Dit was niet de bedoeling, dit was helemaal niet de bedoeling.

Hij zag dat Echo’s ogen groot werden en vroeg zich meteen af wat er aan de hand was. Hij legde de schuld al snel bij zichzelf en raakte zelf in paniek bij het horen van de jongeman zijn woorden. Misschien had hij beter op z’n hoede moeten zijn. Had hij gewoon, ondanks zijn gevoel, toch voor een meiden dag moeten gaan? Alex slikte moeizaam, bang dat hij het nu al had verpest. Echo leek erg van streek en dat maakte hem nog meer van streek dan hij al eerder was – dan hij graag wilde toegeven. Desondanks vermande hij zich een beetje. Dit was zijn date. Zelfs als het niet doorging, dan vond hij dat beide heren met een goed gevoel moesten vertrekken. Anaïs zou dat vast tegen hem hebben gezegd en dat zou ze ook van hem hebben gewild. “Ben…” Begon hij, terwijl hij voorzichtig een stap dichterbij zette. “Ben je oké?” Onzeker hief hij een hand om op Echo’s schouder te leggen, maar hij bedacht zich. Misschien zou de jongeman dat wel niet waarderen. “Als je dit niet wilt, dan begrijp ik dat.” Hij zei het met een krop in zijn keel, maar hij meende het wel oprecht.

Duizenden gedachten schoten door zijn hoofd heen, maar hij moest zichzelf nu gewoon eventjes herpakken. Hij had dit niet aan zien komen en zo te zien had zijn date dat ook door. Hij keek op toen hij opeens een hand op zijn schouder voelde en de blik in zijn ogen was een combinatie van lichte woede en verrassing. Er werd aan hem gevraagd of alles goed ging en Echo zuchtte zachtjes. "Ja," zei hij wat kortaf, terwijl hij de rozen omlaag deed en iets wat ongemakkelijk om zich heen keek. Hij had dit nooit gewild, hij had niet weer op zo'n vervloekte date willen gaan. En nu zat hij vast aan een date met een man.
De man voor hem zei nog dat als hij het niet wilde dat hij het begreep en Echo schudde zijn hoofd. "We zijn hier nu toch allebei. We kunnen 't net zo goed doorzetten," zei hij op een kalme toon, terwijl hij een poging deed om zijn hoofd weer rustig te krijgen.

Ondanks dat Echo een positief antwoord gaf, klonk het niet heel positief en ervaarde Alex het ook niet zo. Het voelde alsof hij een grove fout had begaan door zich überhaupt op te geven voor de blind date. Vorig jaar had hij gewoon geluk gehad met Tiffany. En dat was eigenlijk ook maar bij één date gebleven. Waarom had hij zich ook alweer opgegeven? Alex keek op toen Echo hem vertelde dat ze het wel door konden zetten. Hij klonk kalmer dan net. Betekende dit dat het wel goed was? Misschien dat het goed kon worden. Bij die gedachte toverde de blonde jongeman een kleine, geruststellende glimlach tevoorschijn. “We kunnen het altijd nog gezellig maken,” vertelde hij Echo. “Date of geen date.” Zijn blik viel even op het bosje rozen. Dat was wel een ontzettend lief gebaar, als je het hem vroeg.

Het was een vreemde ervaring. Alles liep net niet zoals hij het verwacht had, om eerlijk te zijn liep alles precies het tegenover gestelde van wat hij had gewild. Toch vond hij het minder erg dan dat hij in eerste instantie liet merken. Immers had hij er ook wel plezier in dat hij nu vast zat aan een date met een man. Dat was iets wat nooit in 'm zou zijn opgekomen als hij zichzelf zou hebben opgegeven hiervoor.
Alex zei dat ze het altijd gezellig konden maken en met een kleine glimlach op zijn gezicht knikte hij. "Ik reageerde misschien een beetje te fel. 'Vrienden' hebben me opgegeven hiervoor, nadat ik een rottige tijd door moest maken. Dit was niet echt wat ik in gedachten had," legde hij op een kalme toon uit. Hij zag hoe Alex' blik gleed naar de rozen in zijn hand en hij grinnikte zachtjes. "Wil je ze nog steeds hebben?" vroeg hij rustig, terwijl hij het boeket ophield.

Echo leek wat meer bedaard te zijn en dat deed Alex heel erg goed om te zien. Hij was in ieder geval opgelucht dat de jongeman nog met hem om wilde gaan, ondanks deze hele situatie. De angst dat hij niet goed genoeg was bleef nog wel aanhouden, maar dat kon hij wel negeren. Zeker nu Echo een kleine uitleg gaf voor zijn reactie van daarnet. Alex trok zijn hand terug en knikte begrijpend. “In dat geval zal ik extra mijn best doen om het je naar je zin te maken,” reageerde de blonde jongeman. “En als je wilt praten, dan ben ik er ook voor je,” voegde hij eraan toe. Het kon al heel erg helpen om je hart te luchten, wist Alex uit ervaring, en hij wilde zijn best doen om Echo te begrijpen.

Hij werd betrapt op het staren. Naar de rozen. Alex was zelf al lang blij dat hij niet werd betrapt op het staren naar iets anders, zoals het kenmerkende litteken op Echo’s gezicht die zeker weten een paar vragen bij hem naar boven bracht, maar hij wist hoe vervelend staren kon zijn. Ook hoe vervelend vragen konden zijn. Gelukkig was het maar iets simpels als rozen. Toch voelde Alex zich heel erg betrapt en werkte een lichte blos zich op zijn gezicht. “Euh, n-nou ja… je hebt ze wel gekocht,” stamelde hij. “… En ik vind ze erg mooi. Het zou zonde zijn om er niks mee te doen.”

Alex leek het met hem eens te zijn en zo zou hij misschien toch nog een gezellige dag hebben. Het was zijn aanbod dat hem liet huiveren. Eventjes veranderde de blonde man die voor hem stond in de roodharige Commander waarvan hij gehouden had. Hij schudde het beeld weg en slaakte een zucht. "Dank je, maar nu niet," zei hij eerlijk, wetend dat hij alleen maar kwaad op zichzelf zou worden als hij het er nu over zou hebben. De wond was nog te vers om het erover te hebben. Toch vond hij het een aardig gebaar dat de man had gemaakt. Tenminste iemand die open stond om andere te helpen. Die zag je niet zo veel meer.
Echo grinnikte zachtjes toen hij Alex betrapte op het feit dat hij aan het staren was naar de rozen die hij bij zich had. Er verscheen een blos op de oudere man's gezicht en Echo hielt de rozen voor. "Hou ze maar, ik ga er toch niets mee doen," zei hij met een kleine glimlach op z'n gezicht. "Als je me beloofd ze in leven te houden," vervolgde hij daarna.

Echo schudde met zijn hoofd en gaf aan dat liever niet te willen. Alex knikte begrijpend. Hijzelf zou moeten weten hoe zijn gezelschap zich voelde, want hij praatte ook niet graag over bepaalde dingen. Daarom, en omdat Echo had aangegeven het niet te willen – en Alex daar respect voor had, ging hij er niet nog verder op in. Mocht de jongeman later alsnog de behoefte voelen, dan ontfermde hij zich graag over z’n niet(?)-date, maar tot die tijd zou hij diens privacy respecteren. “Oké,” besloot hij er nog aan toe te voegen, om te laten merken dat hij het inderdaad begreep. Voor de rest zweeg hij er over.

Het gegrinnik ontging de blonde jongeman niet – en voor heel even bracht het een kleine, verlegen glimlach rond zijn lippen. Dat effect werd versterkt door de blos die op z’n wangen verscheen. Zodra Echo de rozen omhoog hield, nam Alex ze dankbaar over, gevolgd door een grinnik van hemzelf toen er een voorwaarde kwam. “Ik zal m’n uiterste best doen,” reageerde hij met een klein grijnsje. Het scheelde een hoop dat de herrieschoppers waren geëvolueerd en niet meer zo gemakkelijk op de tafel konden. “Maar ik denk dat ik ze tot straks even bij de manege achter moet laten. Ben je klaar om naar binnen te gaan?” vroeg Alex voorzichtig. Hij hoopte maar dat Echo geen hekel had aan Rapidash.

Gelukkig leek Alex het niet erg te vinden dat hij het er liever niet over had. Hij had al genoeg dingen moeten uitleggen, alleen maar om daarna erachter te komen dat diegene toch wel weer weg zou gaan. Dus dan was het maar beter om 't gewoon voor zich te houden.
Alex beloofde dat hij zou proberen om de rozen in leven te houden, wat een kleine glimlach op 't gezicht van de witharige jongne wist te toveren. Daarna werd hem verteld dat hij ze tot zodadelijk wel eventjes bij de manage achter zou gaan laten. Met daarna de vraag of hij klaar was om naar binnen te gaan. Echo knikte, niet zeker wetend hoe dit zou gaan aflopen, aangezien het al weer heel wat jaren geleden was dat hij voor het laatste op een Ponyta en/of Rapidash had gereden. Toch liep hij rustig achter Alex aan, waarschijnlijk naar binnen.

Er werd geknikt en dat was voor Alex het teken om de manege in te lopen. Daar stond de eigenaar al met iemand anders te praten. Aan diens kleren te zien, was het een stalknecht. Beleefd als hij was, wachtte Alex op een seintje dat hij bij de eigenaar mocht komen, zodat hij geen belangrijke gesprekken zou verstoren. Toen hij zag dat de man zijn ogen over hen liet glijden en er herkenning in zijn blik verscheen, durfde hij een stap in die richting te zetten. “Ah, één van jullie is vast Alex, toch?” De blondine knikte en stak zijn rechterhand omhoog, zodat de eigenaar wist met wie hij moest praten. De man schonk hem een glimlach en keek vervolgens naar Echo. “En dit is je d–” wilde hij vragen, maar Alex was hem vlug voor, onzeker of Echo dit wel wilde horen of niet. “Dit is Echo.” De man stak zijn hand naar de witharige uit om hem te schudden en vestigde toen zijn aandacht bij beide heren.

“Voor ik jullie erop vertrouw met twee van mijn Rapidash rond te rijden, wil ik jullie even leren hoe het moet. We geven jullie makkelijke merries, dus daar hoef je je al geen zorgen over te maken,” legde hij uit. “Maar om het ook voor hen prettiger te maken, wil ik natuurlijk wel even peilen hoe natuurlijk het voor jullie komt en of ik niet alsnog iemand mee moet sturen om de boel in de gaten te houden.” Het klonk zo serieus dat Alex een beetje zenuwachtig werd. Hij had natuurlijk ervaring met pokémon berijden, al was hij niet zeker in hoeverre een Arcanine echt mee kon tellen. Maar hij wist helemaal niets van Echo af – en dus ook niet of de jongeman er wel de aanleg voor had. “Is dat goed?” vroeg de eigenaar aan hen. Hij keek naar de blonde jongeman, maar die keek op zijn beurt weer naar de witharige.