We vinden onze Philip vandaag in de buurt van littleroot Town. Hij woonde zijn hele leven al in Lilycove en had van Petalburg City maar een beetje gezien. Het werd hem aangeraden, om wat meer plekken te bezoeken. Het is immers voor een Ranger erg handig om te weten wat de globale ligging is van de steden in Hoenn. En daarmee dus ook de natuurgebieden. Een tweede voordeel, die Philip zelf had bedacht, was dat hij wellicht nog wel iemand kon assisteren vandaag op zijn wandeling. En dat was voor Philip eigenlijk de belangrijkste reden om dit te gaan doen. Deze keer had hij het trouwens voor elkaar weten te krijgen om Linus naast hem te laten lopen, in plaats van hem mee te dragen. De Pokémon wilde het altijd rustig aan doen in de zonneschijn, maar vandaag was het overwegend bewolkt en waaide het overigens best hard. Linus had hele korte beentjes, dus Philip moest het rustig aan doen, maar dat vond hij geen probleem. Hij paste zich graag aan, aan anderen. Dat zag hij ook als helpen en dat gaf hem een goed gevoel. En natuurlijk omdat hij de ziekelijke obsessie heeft om het iedereen perfect naar hun zin te maken. Daarnaast zag het er ook enorm koddig uit, die Linus. Philip schatte hem, na hem een tijdje als partnerpokemon te hebben, in als een filosofisch typetje. Maar ook als iemand die erg relaxed is. En zich niet al te snel veel te druk maakt. Hij stelde zich voor dat Linus op een normale dag zich vanalles afvraagd. Of het nu over normale dingen ging, of over de grote vragen. Het was echt een denkertje. De gedachte, aan het hebben van zo’n speciale pokemon, zette een glimlach op zijn gezicht. Vervolgens zette hij zijn blik vooruit. Daar moest vast iets te zien zijn. Oh nee! Een huilend jongetje! Het zal toch niet waar zijn? De laatste tijd was hij werkelijk bijna altijd kinderen aan het helpen! Maar groot of klein, een Ranger helpt bij iedere noodkreet! Zo hoort dat! Philip rende naar het jongetje toe. Linus kreeg as vijf seconden later door dat Philip aan het rennen was, en begon toen zelf ook te rennen. Wat natuurlijk niet erg rap ging, maar hij deed zijn best. En daar gaat het om. Eenmaal bij het jongetje ging Philip gehurkt zitten. “Hey daar, mijn naam is Philip. En die van jou?” Het jongetje snikte wat, maar keek niet op. “Willempje.” “Nou Willempje, ik ben een Ranger. En ik zie dat je verdrietig bent. Wat is er aan de hand?” “M’n vlieger.” Zei Willempje treurig en wees naar een boom. Het was een zonder laaghangende takken. En een gladde bast. En die was hoog. Maar ergens boven in de boom, stak een vlieger. “Zal ik je helpen je vlieger terug te krijgen?” -snik snik- “Mhm.” Het was wel allemaal heel droevig hoor. Jeetje. Op deze manier ging Philip bijna zelf ook nog huilen. Maar dat zou misschien niet heel professioneel overkomen. Philip ging rechtop staan en keek eens naar boven. Hm, hoe ging hij dit oplossen? Linus was net aangekomen.. maar die zou niet zo hoog kunnen klimmen. Hij zou zelf kunnen proberen te klimmen, maar het was wel erg hoog, en als hij zou vallen zou hij nog verder van huis zijn. En toen drong het tot hem door.. hij heeft een Styler! Daarmee kan hij gewoon Pokémon om hulp vragen die hier in de buurt wonen. Naja zeg, wat een slim meneertje was hij soms toch. Hij pakte zijn pokedex erbij en ging eens opzoeken wat er hier allemaal in de buurt leefde. Hij had gehoopt op een vliegende pokemon, maar dat was hem even niet gegund. Zijn tweede beste optie was een Wurmple. Die zou gemakkelijk naar boven kunnen klimmen en de vlieger via een String Shot naar beneden kunnen laten zakken. Nou, perfect. Nu hoefde hij er enkel nog even eentje te vinden. “Linus, wil jij Willempje even vergezellen en beschermen als dat nodig is, totdat ik terug ben?” Linus stak zijn blad omhoog. Hij probeerde een duim omhoog te doen, maar dat ging niet helemaal. Maar de boodschap was in ieder geval wel duidelijk.
Philip moest er echt een kwartiertje over doen, maar uiteindelijk zag hij dan toch echt een Wurmple op ooghoogte op een boomstam chillen. “Goedemorgen.” Begon Philip, toen de Wurmple zich omdraaide. “Ik zou graag om uw assistentie vragen. Ziet u, Willempje is zijn vlieger verloren in de boom. En u bent de perfecte kandidaat om ons te helpen deze weer uit de boom te halen. Kan ik op u rekenen?” De Wurmple neigde eerst naar een ja, maar twijfelde even. Om vervolgens toch te knikken. “Hey! Mooizo! Dan ga ik u nu capturen, dan gaat het allemaal wat makkelijker.” Hij zette alles klaar en liet het ding rondom de Wurmple cirkelen. Wat spannend zeg, zijn eerste keer een capture uitvoeren. Wat zullen ze dat leuk vinden om op de base te horen! Hij ging er een feestje voor geven! Om het te vieren! En alle anderen die hun eerste capture hadden gedaan! Maar goed, na een aantal cirkels te hebben getrokken over de bewegingsloze Wurmple ging er een lichtje aan op zijn Styler. Dat betekende dat het gelukt was. “Ik ga u even oppakken en meenemen, goed?” Dat was helemaal prima.
Philip trof Linus en Willempje die op het gras lagen, naar de wolken kijken. Philip schudde zijn hoofd, hij was echt heel trots op zijn kleine Linus. Philip zette meneer Wurmple op de boomstam en zei: “Die vlieger daar boven. Als u naar boven zou willen klimmen en de vlieger met uw String Shot naar beneden wilt laten zakken. Dan zou dat heel fijn zijn.” Dus de Wurmple knikte en ging op pad. En dit.. duurde.. heel.. lang.. Het was een hoge boom, en een langzame Wurmple. Het duurde zelfs zo lang dat Philip ook maar gewoon erbij ging liggen. Het was ook eens even fijn om je verstand op nul te zetten en niet de hele tijd aan anderen te denken. En na een half uur hing er ineens een vlieger voor zijn ogen. Hij pakte het vast. En meneer Wurmple brak de String Shot. “Dankuwel meneer Wurmple! Ik zal u straks weer terug naar uw boom brengen!” Philip gaf de vlieger aan Willempje, die de rest van de dag weer vrolijk aan het vliegeren was. En een half uur later bracht Philip meneer Wurmple weer terug naar waar hij hem gevonden had.
[Closed]
