Whetstone

PRIDE IS NOT SOMETHING YOU CAN SURRENDER

Van alle dingen waar hij zichzelf voor het hoofd kon slaan, was dit toch wel de ergste. Niet alleen had hij zich laten strikken door twee bloedmooie dames, maar was hij ook nog eens de Poké Ball van Bullet kwijt en hij kon Crest onmogelijk uit haar Poké Ball laten omdat hij daarmee vooral zichzelf zou verwonden. In elk geval had hij zich dus laten meeslepen door één van de dames naar haar huis en net toen hij een move had willen maken, werd er opeens een voet achter de zijne gehaakt en werd er een juten zak over hem heen gedaan. En om het erger te maken, had de dame Bullet al van hem afgepakt voor hij in had kunnen grijpen. Het ging de dames duidelijk om zijn Pokémon en even vroeg hij zich af of ze soms van de criminele organisatie waren waar hij van had gehoord of dat hij toevallig gewoon het slachtoffer was geweest van twee mensen die het leuk vonden om Pokémon te stelen. In elk geval was Bullet nu buiten zijn bereik en dat was iets wat hij maar moeilijk kon verkroppen. Hij zou het zichzelf dan ook niet vergeven als hij zijn Marshtomp kwijt zou raken alleen maar omdat hij zich te gemakkelijk liet doen door een vrouw. Het kwam dan ook nooit bij hem op om geweld tegen een vrouw te gebruiken omdat dat volgens zijn boekje gewoon niet juist was. Maar man, wat wenste hij maar wat graag dat Vince nu in de buurt was om hem te helpen. Hij had zo’n Holo Caster ding nog altijd niet meegenomen, dus hij kon ook niemand bereiken. En een trap tegen de juten zak geven zou resulteren in het eventueel verwonden van één van de dames, dus dat liet hij ook maar achterwege. Maar toch… Hoe moest hij hier dan uit geraken? “Oké, het is mooi geweest,” zei hij toen hij beweging voelde. “Ik ben erin getrapt. Jullie hebben gewonnen. Mag ik nu mijn Pokémon terug hebben?” Er werd geen antwoord gegeven en even voelde het alsof de zak over de grond werd gesleept en hij van de ene naar de andere persoon ging. “MAG IK HIER ALSJEBLIEFT UIT IK KRIJG GEEN LUCHT EN IK WIL BULLET TERUG HEBBEN STELLETJE TRUTTEN!” Tot zo ver het respect voor het vrouwelijke geslacht dus. Maar hé, wat kon hij zeggen? Hij was redelijk opvliegerig en ze hadden hem nu al lang genoeg geïrriteerd.

PRIDE IS NOT SOMETHING YOU CAN SURRENDER

Het was heel even stil. En net toen hij dacht dat het niet erger kon, verscheen er opeens iemand anders op het toneel. Ryan luisterde even verdwaasd naar de woordkeuze van de man die waarschijnlijk voor de dames moest staan voordat hij begon te proesten van het lachen. Yeah right. En als hij uit deze zak kwam, zou er een of andere kerel met lang haar, een zwaard en een ridderachtig kostuum voor hun neus staan. Maar nee, serieus. Die kerel kon niet van hier zijn. Of hij moest een toneelstukje spelen en hun voor de gek houden. In dat geval verklaarde Ryan hem nu al als zijn beste vriend, want hij wilde graag uit deze zak en hij wilde Bullet terug hebben. En hij wilde deze dames een lesje leren zonder dat hij diegene zou zijn die hun letterlijk pijn deed. Waarom zat het nu ook weer in zijn genen om geen vrouwen zeer te doen ook al verdienden ze het? Hij zocht in zijn zakken naar een mesje of zelfs een lucifer die hij kon aansteken, hoewel de tweede optie hem niet echt voor de hand liggend leek. Dan zou hij zichzelf waarschijnlijk verbranden en dat was nu niet bepaald iets dat hij zag zitten. De dames begonnen opeens een heel gesprek tegen elkaar en Ryan rolde met zijn ogen toen ze het gelijk weer over het uiterlijk van de man hadden, hoewel het hem wel benieuwd maakte naar hoe de man eruitzag. Daar hoefde hij echter niet lang op te wachten, want opeens moest hij wegduiken voor een scherp voorwerp dat recht door de zak sneed. Met een doffe klap viel hij op de grond en keek omhoog naar zijn redder. En.. what the hell. Zijn beschrijving van daarnet was eigenlijk nog redelijk accurate, hoewel dat ridderkostuum achterwege was gelaten. Hij keek vervolgens beledigd naar de vrouw die aan het klagen was omdat ze hem gezoend had. “Ja, je vond het inderdaad lekker, geef maar toe,” zei hij grijnzend tegen haar. De man trok echter hun aandacht weer en Ryan gebruikte dat moment om te zoeken naar Bullet’s Poké Ball. Deze vond hij algauw omdat de vrouw die hem had gezoend dat nu niet echt fatsoenlijk had weggestopt en ongemerkt haalde hij het van haar riem. Vervolgens kwam hij omhoog. “Nou, dag dames!” riep hij over zijn schouder. “Eyo, Ridder Blondie met de zwaard, we zijn weg hier! Bedankt voor het helpen, maar die dames zijn slecht nieuws.” Hij liep in de richting van de man en keek nog één over zijn schouder naar de woedende vrouwen. “Jullie zijn echt lelijk als jullie zo’n gezicht trekken!” joelde hij. Vervolgens gooide hij Bullet’s Poké Ball met een zwaai naar omhoog. “Doe met ze wat je wilt, als het maar pijn doet,” zei hij kortaf tegen zijn Pokémon. Want hé, in principe was hij nu niet meer diegene die hun pijn deed, right? Het was zijn Pokémon. Had hij zich daar ook weer uit gered.

PRIDE IS NOT SOMETHING YOU CAN SURRENDER

Ryan rolde met zijn ogen toen hij de opmerkingen van de dames hoorde. “Je lichaam zei me iets anders,” zei hij met een plagerige grijns tegen de dame die hem gezoend had. Of wie hij gezoend had. Hij wist de volgorde niet meer, alleen maar dat ze het echt wel lekkerder had gevonden dan ze nu liet blijken. Haar gezicht werd zo rood als een tomaat en dat bevestigde voor Ryan dat hij gelijk had. De man naast hem was inmiddels zelf al in een soort Pokémon veranderd aan de manier te zien waarop hij zijn tanden had ontbloot naar de dames voor hun. Yeah, want dat ging ook echt helpen… Hij mocht Ridder Blondie omdat hij hem gered had, maar hij moest wel normaal doen. Maar het werd hem steeds duidelijker dat Ridder Blondie niet precies van deze wereld was. Hoe hij dat dan ook moest uitleggen. Hij gedroeg zich heel anders dan andere mensen die hij had zien passeren. Maar daar zou hij straks wel naar vragen, nu moest hij zich op het hier en nu concentreren. Een Gloom en een Hitmonchan waren tevoorschijn gekomen wat wilde zeggen dat hun Pokémon hoger waren dan de Pokémon van zijn niveau. Hij hoopte dat Ridder Blondie wist dat zijn Marshtomp en de Rockruff die Ridder Blondie bij zich had niet opgewassen waren tegen de krachtige grass aanvallen van een Gloom. “Eh, dude…” Hij liet even een stilte vallen. “Je weet toch dat we zwaar in het nadeel staan, hè?” Rockruff was ook nog niet eens de sterkste tegen Hitmonchan. Helemaal niet zelfs. En dus keerde Ryan Bullet terug en liet Crest tevoorschijn komen. “Hé, wat doe je nu?!” riep één van de dames voor hem. “Dit is niet eerlijk!” Ryan fronste naar haar. “En een zielige jongen op zijn bek pakken en daarna zijn Pokémon stelen wel, zeker? Als jullie het over eerlijk gaan hebben, moeten jullie eerst eens naar jullie eigen kijken. En bovendien is dit een leuke uitdaging, niet dan? Of zijn jullie daar te bang voor?” Hij keek de dames met samengeknepen ogen aan. “Maar zoals Ridder Blondie al zei: uitdaging aangenomen. Crest, begin met Leech Seed op de Hitmonchan!”

PRIDE IS NOT SOMETHING YOU CAN SURRENDER

Ridder Blondie leek zijn nickname niet echt mooi te vonden, maar dat zou Ryan een worst wezen. Hij had anderen wel ergere nicknames gegeven, dus de zijne viel nogal mee. Bovendien wist Ryan zijn echte naam niet en het was nu ook weer niet alsof het hem direct werd toegesnauwd, dus zo erg zou Ridder Blondie zijn nickname die hij had gekregen dan ook wel niet vinden. Of hij was gewoon zo’n super harde nerd die veel te geïnteresseerd was in het gevecht om zich zorgen te maken om andere dingen en dan zou Ryan misschien na het gevecht de volle laag krijgen. Hij probeerde Ridder Blondie voor te stellen met een enge grijns en een bril op, maar dat lukte hem niet echt en dus concentreerde hij zich maar weer op het gevecht. De Leech Seed was raak geweest omdat de dame voor hem nu niet bepaald aan het opletten was. Ryan kreeg ook een beetje het idee dat de Pokémon die ze had niet haar eigen Pokémon was, wat hij niet raar vond nu hij had ontdekt dat zij de zijne had willen stelen. Zijn hart klopte ietsje gejaagder bij het idee dat één of ander klein meisje of kleine jongen nu huilend zonder Pokémon zat, maar besefte zich daarna dat een Hitmonchan op dit niveau waarschijnlijk van iemand anders moest. Toch was het nog steeds zielig. Deze dames waren fout bezig en daar zouden ze achter komen. “Hitmonchan, gebruik Fire Punch!” Shit. “Leaf Tornado om ze allebei te laten schrikken!” Crest wist gelukkig wat hij bedoelde, want niet veel later ontstond er een tornado van bladeren die niet per se recht afgevuurd werd op Hitmonchan, maar zich een weg zocht tussen zowel Hitmonchan als Gloom. Hierdoor werd Gloom’s aandacht van de Rockruff afgeleid en had Ridder Blondie weer terug vrij spel om aan te vallen. “Bedank me later,” zei hij met een grijns tegen Ridder Blondie. “Oké, Crest, ga voor Vine Whip op de Hitmonchan! Zorg dat hij geen kans krijgt om zijn element punches uit te voeren!” Hij nam toch tenminste aan dat als de Hitmonchan Fire Punch had hij ook wel Ice Punch en Thunder Punch zou hebben, hoewel deze laatste minder erg zou zijn als hij doel trof.

PRIDE IS NOT SOMETHING YOU CAN SURRENDER

Hun manier van vechten was op z’n zachtst gezegd verschillend. Waar Ryan direct in actie schoot om te voorkomen dat zijn Pokémon geraakt werden, koos Ridder Blondie er eerder voor om rustig af te wachten en te kijken hoe de aanvallen zich zouden ontwikkelen. Ryan zag er echter vrij weinig nut in om te zien hoe zijn Pokémon geraakt zou worden door een aanval waarvan hij wist dat het nadelig was puur om te zien hoe een aanval door welke Pokémon gebracht werd. Dat was niet zijn stijl. En misschien waren ze om die reden dan ook niet echt goede partners; ze begrepen elkaar simpelweg niet. Ridder Blondie had tijdens zijn afleidingsmanoeuvre gekozen om een aanval te doen waarmee hij de attack stats van zijn Rockruff omhoog kon halen en daar was Ryan wel tevreden mee. Rockruff was nu niet bepaald in het voordeel tegen Gloom en op deze manier zou hij van zijn nadeel een voordeel kunnen maken. Misschien was Ridder Blondie toch niet zo slecht after all, maar dacht hij gewoon te veel na. En misschien, heel misschien, was dat soms ook wel een goed ding dan zomaar iets te doen en hopen dat het goedkwam. Maar Ryan dacht echt wel na. Echt wel. “Ice Punch!” Hitmonchan had op de één of andere manier de Vine Whip weten te ontwijken en nu belandde een Ice Punch vol in Crest’s gezicht. Een voordeel was wel dat de Hitmonchan even zijn ogen gepijnigd samenkneep en Ryan zag dat Crest’s verwondingen lichtjes herstelde. Leech Seed was dan ook voor dit soort dingen een behoorlijk handige aanval. “Wrap!” riep Ryan. “Fire Punch van dichtbij!” riep de vrouw en Ryan kon horen aan haar stem dat ze dacht dat dit een einde aan het gevecht zou maken. Verkeerd gedacht. “Doe je Leer en recht op zijn ogen. Gebruik daarna nogmaals Vine Whip!” De Hitmonchan staakte zijn poging om een Fire Punch te doen toen de Leer effect op hem leek te hebben en de starende blik van Crest leek hem geïntimideerd te doen voelen. Hierdoor kwam de Vine Whip vol tegen hem aan en zag Ryan, aan de herstellende verwondingen van Crest, dat Leech Seed nogmaals in effect trad. Tevreden zijnde keek hij opzij om te kijken hoe het Ridder Blondie en zijn Rockruff afging.

PRIDE IS NOT SOMETHING YOU CAN SURRENDER

Hitmonchan viel niet al te elegant op de grond, maar stond algauw recht door een boze commando van zijn trainer. Ryan was echter even afgeleid door Ridder Blondie die zijn Rockruff tussen Hitmonchan en Gloom in had laten staan. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en gierde het vervolgens uit van het lachen toen de Acid niet de Rockruff, maar de Hitmonchan raakte. “In your face!” riep hij lachend uit. De twee dames keken hem woedend aan en Ryan wees grijnzend met zijn wijsvinger naar voren, naar de Gloom. “Well, dan moeten wij onze teamgenoot ook maar even helpen. Leaf Tornado nu hij afgeleid is, Crest!” Er werd nog naar hem geroepen dat de Gloom vrouwelijk was – waar hij even zijn ogen op rolde, want was dat nu echt zo belangrijk om te vermelden als je Pokémon door een aanval geraakt ging worden? – en toen ging een tornado van bladeren in de richting van Gloom. Gloom kon het niet meer ontwijken omdat hij – zij – nog zo verward was over het feit dat hij zijn – haar – teamgenoot had geraakt en werd dan ook verrast door de Leaf Tornado. Het arme ding vloog door de lucht en kwam niet veel later met een harde klap neer op de grond. Ryan trok zijn wenkbrauw spottend op. Dadelijk gingen ze hem nog vertellen dat ze niet meer verder konden vechten. “Mijn complimenten, Ridder Blondie,” sprak hij. “Die tactiek met de Acid was echt goed. Ik ben je voor eeuwig dankbaar.” Hij richtte zich weer naar zijn tegenstander en zag dat Crest’s verwondingen opnieuw herstelden omdat de Leech Seed in werking trad. Hitmonchan leek aan het eind van zijn Latijn te zijn, maar Gloom had nog wel wat vechtlust in zich. “Crest, gebruik je Leer op de Gloom om hem te intimideren zodat Ridder Blondie met zijn Rockruff kan aanvallen. Laten we een einde maken aan dit domme gevecht.” De meiden riepen verontwaardigd naar hem dat hij zijn mond moest houden, maar Ryan rolde alleen maar met zijn ogen en wachtte tot Crest zijn commando uit zou voeren en Ridder Blondie uiteindelijk een einde zou maken aan dit gevecht. Tenzij die dames nog meer Pokémon hadden natuurlijk, maar dat betwijfelde hij.

PRIDE IS NOT SOMETHING YOU CAN SURRENDER

Ryan sloeg zijn armen over elkaar heen terwijl hij praktisch gezien besloot om vanaf nu al het werk aan Ridder Blondie over te laten. En als Ridder Blondie in de problemen zou raken, zou hij natuurlijk direct ingrijpen met Crest. Hij was de man immers eeuwig dankbaar en dit moest dan ook getoond worden. Ryan zou hem wel eens een keer naar een stripclub meenemen of zo. Zouden alle mannen dat niet willen? Ryan wierp een zijdelingse blik op Ridder Blondie en de manier hoe hij gekleed was. Misschien hielden meisjes van roleplay in bed? Hij zag al voor zich hoe een meisje met een pruik en een masker naar Ridder Blondie stapte om hem te versieren en klemde zijn kaken op elkaar om te voorkomen dat hij ging proesten. Hij zag ook al voor zich hoe Ridder Blondie in zijn typische eigen taaltje iets sprak over het uitkleden van de vrouw en daar vervolgens zijn zwaard voor gebruikte. Weet je, misschien moest hij hier niet te veel over nadenken, zeker niet tijdens een gevecht. Ryan richtte zijn blik naar voren en zag dat de Fire Fang doel trof waarna de Gloom op de grond viel. Hoewel het duidelijk was dat de Gloom nog verder kon vechten, gilde de vrouw alles bij elkaar en keerde vervolgens haar Pokémon terug. De andere vrouw deed hetzelfde met haar Pokémon en wees kwaad naar hun. “Dit gaan we aan onze baas melden en dan raken jullie in de problemen!” Ryan boog zich naar Crest toe en fluisterde: “Vine Whip op hun voeten.” Crest haalde haar schouders op en haalde vervolgens uit naar de dames met het commando van haar trainer. De dames gilden en vielen op de grond. “Letten jullie wel even op waar jullie je voeten zetten? De grond is niet al te egaal zoals jullie misschien al wel hebben gevoeld.” De dames briesten van woede terwijl ze overeind kwamen, hun nog één kwade blik toewierpen en vervolgens weggingen. Ryan draaide zich om naar Ridder Blondie en glimlachte. “Dat was nog eens een leuk gevecht. Ik vond het een eer om je als teamgenoot te hebben. Ik ben je waarschijnlijk wel een uitleg verschuldigd over hoe ik in die zak terechtkwam, maar dat is een verhaal voor een ander keer.” De waarheid was dat hij ook alweer vergeten was hoe hij in die zak terecht was gekomen. Gheghe.