[Route 4] Pyromania

Taking this to the grave

Met een kleine zucht staarde Aiden naar de Pokéball in zijn hand. Hij was niet oké. Waar hij zichzelf en zijn Pokémon had beloofd niet te vechten, was dit al de tweede keer dat hij deze belofte brak. En het was pas week één. Hij was pas op de helft en nu had hij al eens gevochten tegen een Lucario en nu had hij een gevecht uitgelokt met Lilium.
En toch zou hij het zo weer doen. Dit waren immers de twee die hij als meest serieuze rivalen kon zien. Hij had gezien wat voor enorme kracht de Mega vormen hadden in zijn gevecht met Raven en wilde eigenlijk ooit nog eens zo’n gevecht. Hoe de Pokémon zo hard de rotsen in vloog dat een gigantische stofwolk op vloog… Het was bijna ongeloofwaardig geweest. En dan had je Lilium. Dat blondje die Leo zo snel had getraind dat Aiden bijna het idee had dat ze hem in zou halen. Vandaar dat hij stiekem hoopte dat ze hem vandaag in zou zetten. Hij zou graag eens zien hoe de twee klikten in een gevecht.

Eenmaal aangekomen op de route 4, zochten zijn groene ogen naar een blond koppie. Gelukkig viel ze, ondanks haar grootte, al snel genoeg op. Hij zou, ongeacht de Pokémon die zij in zou zetten, gaan voor Tyrion dit gevecht. De afgelopen tijd was er veel te veel aandacht gegaan naar de rest van het team, terwijl Tyrion toch zijn partner bleef.
“Dus,” begon hij, voor hij tot stilstand kwam bij het blondje. De Pokéball van de Charizard hield hij in zijn handen, terwijl een grijns over zijn gelaat trok. “Ben je er klaar voor, Lillipupje?” vroeg hij vervolgens. Hij was benieuwd hoe veel meer ze in huis had dan ze tot nu toe had laten zien.

Taking this to the grave

De hoed op zijn hoofd was met de nodige moeite weer… Onverfrommeld. Het was vreemd geweest om weer een hoed op te zetten, maar hij moest ergens toegeven blij te zijn met het feit dat hij geen harig maar kaal-aanvoelend hoofd meer had. Het gevoel van de wind door de haren… Was lang niet zo amuserend als men in films deed denken. Vooral niet als je geen douchebag-kapsel had, want hij zou zijn kop nooit millimeteren, tenzij hij ooit om onverklaarbare wijze het leger in moest. Wie ging er nou het leger in als er Pokémon waren.
Na Lilium begroet te hebben, verbeterde ze hem en merkte op dat ze Lilium heette. “Weet ik,” glimlachte hij liefjes. “Ik vind Lillipupje gewoon zoveel beter passen,” glimlachte hij vervolgens. Wat was hij toch een eikeltje soms. Echt een Seedot.
Het meisje zei er klaar voor te zijn en voor hij het door had stond een Charizard op de grond. Hij hief één wenkbrauw op toen ze opmerkte Leo te gebruiken. “Leo, hmn?” vroeg hij met een fronsje. Het kon toch niet anders zijn dan dat de band tussen hem en Tyrion sterker was? Ze hadden samen al zoveel doorstaan… Hij snoof eventjes zacht.
“Dat is helemaal perfect,” merkte hij met een grijnsje op. “Dan zullen we dit gevecht maar doen tussen twee soortgenoten.” Hij deed enkele passen naar achteren en gooide een ball de lucht in, waar Tyrion uit kwam. De Pokémon, wie toch al een ruime twee meter hoog was, keek neer op zijn zoon en liet een luide, diepe grom horen als blijk van enthousiasme. “Ik zal deze keer de Mega Stone met rust laten,” merkte hij op. Of dit slim was? Dat zouden ze nog wel eens zien. Maar, hij wilde Tyrion niet enkel nog laten vertrouwen op die sterkere vorm. Hij moest zonder ook kunnen winnen.

Taking this to the grave

Toen hem werd gevraagd of het niet toepasselijk zou zijn om een Seedot aan zijn team toe te voegen, grijnsde hij licht. “Misschien als jij-” begon hij, maar hij fronste. Nee, hij kon haar niet gaan vergelijken met een Jynx. Al deed in principe elk blondje hem aan een Jynx denken, was dit zielig en gemeen. Hij kon dat niet maken. “... Een Lillipup neemt. Dan wil ik er best over nadenken,” maakte hij zijn zin daarom af. Nee, hij mocht haar absoluut niet gaan vergelijken met een Jynx.
Toen er werd gevraagd of ze maar zouden beginnen, knikte Aiden rustig. Die vraag was meer dan genoeg om duidelijk te maken dat hij de eerste zet mocht doen. De standaard, altijd missende eerste zet. ‘Laat me eens zien hoe sterk en snel je Pokémon is, terwijl ik volledig ben voorbereid op je eerste actie.’ Dat was wat men eigenlijk wilde. Daarom zuchtte Aiden een keer en sloeg hij zijn armen over elkaar. “Flamethrower,” commandeerde hij zijn Charizard. Deze knikte en zette zijn voeten stevig op de grond, waarna hij zijn oranje bek opende en een gigantische vlammenzee op zijn tegenstander af schoot, gepaard met een luid gegrom.
Want, dat was Tyrion. Als hij het naar zijn zin had mocht iedereen het horen ook.

Taking this to the grave

Het was iets wat altijd zo was als hij met Tyrion vocht. Het was bijna alsof hij zijn aanvallen niet eens uit hoefde te spreken. De Pokémon wist precies wat er van hem verwacht werd. Hoe, waarom en wanneer waren zaken die altijd perfect begrepen leken te worden door de gigantische Charizard. Ze hadden dan ook veel getraind samen en Aiden had niet het idee dat hij dit ooit voor elkaar zou krijgen met een andere Pokémon.
Toen het meisje haar Charizard commandeerde een Dragon Rage te doen, fronste Aiden lichtjes. De Charizard bevond zich nu in de lucht en Tyrion zette zich schrap, zonder enige angst te tonen voor de naderende aanval.
“Flare Blitz. Dwars erdoor,” sprak Aiden daarom. Flare Blitz was een fysieke move. Met zijn lichaam omhuld door vuur, schoot de Charizard op een enorme snelheid richting de ander. De bedoeling was natuurlijk dat deze de kans niet zou krijgen goed te ontwijken, aangezien zijn eigen aanval nog niet af was. Dit betekende dan ook wel dat de Dragon Rage enige schade deed, al was dit flink verminderd door het omhullende vuur.

Taking this to the grave

Zoals verwacht schoot de Charizard direct na zijn commando naar voren. Vuur omhulde zijn lichaam op het moment dat hij de Dragon Rage raakte, maar hij wist zich er met een gigantische snelheid doorheen te werken. Ondanks de waarschuwing van Lilium, raakte hij de kleinere Charizard, waardoor een lichte glimlach over het gelaat van de jongen gleed.
Tyrion sloeg enkele malen met zijn vleugels, om tot stilstand te komen op de plek waar hij zijn jongere tegenstander had geraakt. Toen deze op bevel van zijn trainster een Smokscreen deed, werd Tyrion voor iedereen onzichtbaar. Aiden fronste een keer. Dus… Smokescreen? Op Tyrion? Interessant.
Een Flame Burst werd de wolk ingeschoten en Aiden vernauwde zijn blik. De kans dat die aanval miste was klein, maar het was ook niet de sterkste vuuraanval die er was. “Heat Wave,” besloot Aiden daarom. Gegrom klonk in de wolk toen de Flame Burst raakte, maar op dat exacte moment werd er een wind van vuur gecreëerd die de rook met zich mee trok, maar die ook de kans zou hebben om Leo te raken, mocht hij dit niet op tijd ontwijken.

Taking this to the grave

De wind die zijn Charizard creëerde, zorgde er binnen een mum van tijd voor dat de Charizard weer zichtbaar werd. De wind van vuur naderde zijn tegenstander, tot deze besloot dezelfde aanval af te vuren. Al had Aiden gehoopt dat zijn Heat Wave veel sterker zou zijn, botste het vuur en werd er een explosie gecreëerd, waardoor Tyrion voor enige tellen moeite scheen te hebben met het behouden van zijn plaats. Hij werd dan ook enkele meters door de lucht geschoven, maar wist er zonder al te veel schade vanaf te komen.
“Air Slash,” sprak Aiden. De Charizard liet zijn vleugels gloeien en blauwe energie schijven, die richting de andere Charizard schoten. Aiden wist dat hij op deze manier het gevecht niet eens zo makkelijk zou winnen. Dit was het nadeel wat hij met Tyrion scheen te hebben. Bij Tyrion vertrouwde hij volledig op de kracht van de Pokémon, meer dan hij bij de rest ooit zou doen. Een echte tactiek ontwikkelen was er… Nooit echt van gekomen. Ze gingen er gewoon voor en tot nu toe leek het meestal te lukken, al moesten ze er misschien binnenkort eens aan gaan werken.

Taking this to the grave

Tyrion was zijn eerste Pokémon en hun manier van vechten was blijven hangen van de tijd waar een tactiek hem niet uitmaakte. Zijn Pokémon moest sterker zijn dan alle anderen. En gelukkig was dit vaak het geval. Tyrion schoot omhoog en wist altijd zijn plek aan de top terug te pakken. Zo had hij nu ook zijn plek aan de top van het team terug en Aiden had het idee dat, zodra de Pokémon een tactiek had, dit nog wel eens zo kon blijven.
Toen Leo werd gezegd een Flare Blitz te doen, hief Aiden één wenkbrauw op. Was ze nou serieus van plan zijn truc tegen hem te gebruiken? De aanval die hij zelf had zien slagen en mislukken en dus wist hoe hij ermee om moest gaan? Interessant was het zeker. “Tyrion, Flare Blitz,” commandeerde Aiden. Opnieuw die kracht die hij erin zou gooien. Tyrion was sterk, daar twijfelde hij niet over. Flare Blitz was al sinds de evolutie zijn meest gebruikte aanval en ze hadden het keer op keer getraind.