Sign of failure

Onderwerp: Sign of failure di jan 24, 2017 9:29 pm

Hij was weer vanuit Snowbelle naar een nieuwe plaats gegaan. De Winding Woods waren een nieuwe plek voor hem, maar als hij zich goed herinnerde had hij hier ook een groot deel van zijn jeugd door gebracht. Hij was een run away geweest, al zijn hele leven. NU hij niet langer hoefde weg te rennen voor iets - nu dan toch - was hij over het algemeen rustiger geworden. Hij was nier langer meer als een soort stekelvarken, die bij het minste zijn stekels opzette en een andere persoon zou aanvallen mocht dat gebeuren. Hij was gewoon nogal snel van zijn stuk gezet dankzij zijn verleden. Dankzij zijn stomme ouders en hun idiote acties. Ze waren werkelijk waar gewoon een beide idiots. Hij kon het gewoon niet anders plaatsen. LUid zuchtend had hij even zijn ogen gesloten. Mion, die wederom op zijn schouder zat, piepte echter even gealarmeerd. Verrdomme Mion, kon hij geen vijf seconden stilte krijgen? Boos keek hij meteen op naar zijn Pokémon, maar deze keek naar iets anders, iets nieuws... Een gloednieuwe persoon...? Fijn... Mensen, Ugh...

-Chester

Onderwerp: Re: Sign of failure wo jan 25, 2017 1:54 pm

_{Chester had de andere persoon wel opgemerkt, maar daar bleef het eerst ook bij. Hij had kort getwijfeld of hij op hem af zou gaan, maar hij had daar geen zin in. De jongen had gewoon geen nood aan sociaal contact en ook al werd er van hem verwacht dat hij met mensen om ging, werd het steeds minder nu zijn ouders er niet meer achter zaten. Waarom zou je ook iets doen als je het niet nodig had? Ging een mens water blijven drinken als het niet nodig was? Nee, dus had Chester geen enkele reden om om te gaan met mensen.
Daar kwam Luchóg dan weer goed van pas. De pokémon was er speciaal om hem wat te begeleiden. Ondanks dat Chester niet veel aandacht schonk aan de pokémon, liep hij wel heel de tijd mee aan zijn zijde en hij was degene die zijn pas had vertraagd. Zijn blik was namelijk op de andere gevallen en zonder enige twijfeling liep de witte pokémon op de onbekende af.
Chester bleef staan wanneer hij merkte dat zijn pokémon niet mee volgde en keek over zijn schouder naar achter. De pokémon was werkelijk op de blonde jongen af gewandeld. ‘Luchóg laat de mensen met rust,’ zei hij met een kalme stem, maar de pokémon luisterde niet. Hij was te geïnteresseerd in de pokémon die op de jongen zijn schouder zat.}