Dance with the devil

Hij was weer eens op stap. HIj was altijd in beweging, 24/7. De meeste mensen, die hem vooral 14 schatte, vonden het ongelofelijk dat hij vertikte een huis te vinden. Hij had wel nog het huis van zijn ouders... maar hij zou daar nooit van zijn leven een stap binnen zetten. Nooit of te never meer. Dat vertikte hij gewoon. Met een diepe zucht was de jongen met zijn wollen kap op zijn hoofd verder gestapt. Hij was niet bepaald uit op iets speciaals, hij was gewoon aan het rondwandelen. Mion zat op zijn schouder. Zijn kopje was zwaar naar achter gekraakt waardoor zijn grijze kraaloogjes op diens borst kalm over zijn eigen schouder konden heen kijken. Hij hield grip op zijn lichaam dankzij zijn zwarte klauwdingen. Het was een wonder dat iemand zo close bij de blondine kon komen, aangezien hij eigenlijk een kleine bal van rage was... Maar goed, dat moest hij nu vast gaan veranderen? Geen idee...

-Haartje ♥

Het waren voetstappen die als hij eerste had opgemerkt, kort daarna had hij opgemerkt dat iemand zijn personal space in begon te komen. Het was als een zesde zintuig, trigger alarm, die hij had ontwikkeld als jochie. Met een scherpe blik keek hij dan ook op, maar voor hij echt kon toeslaan en zijn hand tussen de ribben van de indringer kon boren... Was het al te laat... Diens arm vloog over zijn schouder heen en hij werd gewoon zo ingepalmd. Zijn gezicht vloog meteen op onweer. Als er een iets was dat hij haatte was het wel mensen... als er iets was wat hij meer haatte dan dat waren het mensen die hem aanraakten. “Hey pop~ Hoe gaat het?” Hij sloeg zijn hand zo hard ie kant tegen de buik van de ander en begon hem te slaan... Mion daarintegen keek met de grijze dingen op zijn borst naar de ander en piepte even blij waarna hij gewoon via de arm naar de andere persoon begon te kruipen... Met de creepy klauwen die eigenlijk te lang waren voor het beest die eigenlijk mini was.

Er gebeurde niks... Zijn slagen hadden gewoon heen effect op deze kerel... Ugh... Mion... Doe iets... Hij vond dit niet fijn... De Mimikyu was echter met zoveel andere dingen bezig dan de comfort zone van zijn trainer... En heel erg bedankt stomme mislukte Pikachu. Om er weeral te zijn voor hem en such natuurlijk. De ander moest enkel grinniken om hem.. Het zorgde ervoor dat hij zo pissed off was. Met een laag gegrom had hij vanuit zijn ooghoek strak en dodelijk naar de indringer gekeken. En toen gebeurde het. Hij liet zijn hand onder de kap duiken begon hem te petten??? Triggered much hiero. Hij zou echt bijten. Toen zijn ogen echter naar iets anders werden geaverteerd... Probeerde hij los te komen; uitkomst = hopeloos. “Hmm, wat denk jij te doen kleine?” Klonk er en even moest de jongen nadenken. Zoal Mion als hem waren klein van gestalte... Maar zo te zien was het meer op zijn Mimikyu gericht dan hem, goed voor hem... "W... Wurgen!" klonk er plots moeizaam van de ghost fairy Pokémon af. Het was niet vreemd voor een Mimikyu om te praten, dat konden ze gewoon soms eens. Hun woordkeuze was echter vaak nogal disturbing. Met wurgen bedoelde Mion vaak huggen... Raar beest ook... Zijn scherpe schaduwklauwen schoten dan ook naar de nek van de ander... Oh... Knuffels rond de nek vond hij amazing natuurlijk. “Je slaat trouwens helemaal verkeerd. Je balans is verschrikkelijk, zo krijg je nooit volle kracht uit je slagen” Uhum... met een dodelijke, giftige blik keek de blonde jongen naar de ander, niet geïnteresseerd in zijn advies noch zijn mening. Hij sloeg toen zijn ogen af en probeerde zich los te wrikken uit de greep van de ander. Woorden hieraan vuil maken zou geen enkel nut hebben.

de hand van de ander bleef door zijn haren gaan en hij wilde echt zo hard bijten... NIet normaal.. Waar was een mes als je iemand wilde steken? Het mistte gewoon altijd op de verkeerde momenten... Verdorie. “Niet zo moeilijk doen pup” En toen gebeurde het wel... De ander plaatste een kus op zijn kruin, zijn haren?! Wat... Hoe durfde hij zelfs... Hij noemde hem zelfs pup... Hij was verdomd geen pup! HIj was een volgroeide, volwassen man en dat was het gewoon finito, einde verhaal... Hij snoof dan ook even terwijl hij wat sneller begon te ademen, zich duidelijk opjagende in wat er hier allemaal gebeurde. “Kan je dat later doen? Ik ben even met je trainer bezig” Klonk er naar Mion toe, waarna de mislukte Pika een por tegen zijn lichaam moest gaan verdragen. Hij tuimelde dan ook zo van de arm af, rolde van de rug van Melvin, aangezien ie nu gebogen stond, en kwam met een plofje neer. De blonde dude gromde even zachtjes... Hij wilde hem bijten, in zijn gezicht... Hij werd dan ook nog dichter getrokken naar de ander toe en snoof even luid. Lichamelijk contact was vreselijk... Verdomme. “Ah come on, I know you like it” Met giftige ogen bleef hij keken naar de ander terwijl hij zich nog steeds probeerde los te wrikkelen. Aan de andere kant tho had Mion nu wel een nieuwe manier van huggen gevonden, het huggen van de enkel van deze man. En dat deed hij nu ook heel erg lief.


#Meldepup

Het was gewoon hopeloos, werkelijk waar onbegonnen werk... Hij zou nooit vrij komen uit de greep van de reus en hij zou nooit meer frisse lucht binnen halen. DE stinkende geur die van de andere afkwam vergiftigde hem zo zeer dat hij bijna aan het stikken was... Nog even en hij viel dood ja. Hij moest deze persoon echt steken en snel ook, hij was echt heel erg irritant namelijk. Met een luide zucht had hij zich nogmaals los proberen te krijgen... Wat helemaal niet lukte uiteraard. “Ah come pup, let’s go” Klonk er waarna hij gewoon werd meegesleurd en zijn korte beentjes gewoon niet meekonden en hij half struikelde... En toen viel... Nog half hangende in de arm van de ander. Hij was niet echt zwaar aangezien ie maar rond de 40 kilo weeg... NIet vreemd als hij zo klein was. Hoe dan ook... Misschien had hij hem niet goed genoeg vast om hem zo vast te houden... dan was het enkel nog zien of hij ergens onder kon kruipen.. Want dat was het enigste voordeel van zijn lengte, onder dingen kruipen.

Hij werd zo van de grond gevist. En hield hem vast alsof hij een of ander kind was... Of nee... Niet zo... Aaagh... Hij vond dit vreselijk en sloeg daarom ook meteen zijn armen over elkaar. Hij kende deze man niet eens en hij besloot zomaar voor zichzelf wat hij hier deed met hem? Was dat geen aanranding om mee te beginnen... Vast wel... Hij kon hem vast wel aanklagen bij de politie en dan zou hij de bak in gedraaid worden. Hehe. Dat zou geweldig zijn om eerlijk te zijn, hij zou het misschien nog overwegen ook. Hij was immers een ranger, hij kon dat soort shit echt wel regelen... Toch? “Je bent niet zo praatgraag of wel soms pup?” Ugh.. Hij snoof even en draaide koppig zijn hoofd weg en begon de ander straal te negeren en geen kick meer te geven. Nee, misschien hielp dat wel... Dan ging hij vast weg.. Want als je toegaf dan gaf je aandacht en sommige mensen konden gewoon niet het verschil maken tussen positieve en negatieve aandacht... Hij was vast een van die mensen.