Every day is the same

Het was rond het middaguur, op het punt dat Matthew natuurlijk niet meer aanwezig was in huis in verband met het werk dat de jongen deed. Al die winkels die de man beheerde… Hij was echt blij dat hij al die dingen niet hoefde te doen en dat hij in principe gewoon de hele dag vrij had. Naja… ‘vrij’. Zolang de ander niet thuis zou zijn, was hij vrij om overal naar toe te gaan zoals hij wilde en nodig achtte. Als de ander thuis was? Dan had hij vrijwel geen keuze en had hij een soort stalker achter zich aan. Hoe dan ook, hij was nu buiten. Dat was al een hele vooruitgang moest hij zeggen. Melvin zuchtte even en haalde een hand door zijn gitzwarte haren heen, waarna hij even rond keek. Oh… Hij was weer de weg kwijt. Dat bleef wel echt een irritant iets. Maar daar kon hij niet veel aan doen, dat was gewoon achter gebleven van het ongeluk dat hij al die jaren geleden had gehad. Was gewoon blijven hangen, niks aan te doen… Alleen de weg terug vinden was gewoon wat moeilijker. Mel opende de pokébal van Lindo en keek naar de Shiny Charmander. Hij wist niet waarom hij Lindo er altijd uit haalde. Het was gewoon… Een soort partner voor hem geworden ongeveer? Ja… Zo zou hij het wel noemen ja. Mel keek rond, hij herkende echt niks meer van de omgeving… Dat soort details kon hij totaal niet onthouden en kijk waar het hem bracht heh. Geweldig. Hij had het weer voor elkaar. Zo ver kon hij toch niet van Lumiose zijn… toch? Lindo keek even met een schuin oog naar hem, waardoor Mel even knipperde en naar hem keek. Lindo was de sterkste uit zijn team, dat was zeker waar en niet te ontkennen. Hij vertrouwde de pokémon dan ook totaal, maar hij wist wel dat hij moest uitkijken. Een shiny pokémon was lastig te vinden en mensen konden soms aparte ideeën erbij hebben. Aan de andere kant kon de pokémon zich beter beschermen dan Bo junior bijvoorbeeld. Die was een stuk minder sterk en een stuk makkelijker te vangen moest hij zeggen. Lindo zou zichzelf tegen de meeste pokémon kunnen beschermen. Bo junior was al een heel ander verhaal. Daarbij kende Lindo ook extra moves die de meeste Charmanders niet kende, dus dat gaf hem ook nog een voorsprong tegenover andere types. Andere fire-types kon hij bevechten met zijn rock moves die hij had aangeleerd. Maar oke. Terug naar zijn grootste probleem. Hij was verdwaald. Zeer erg verdwaald. En dat was niet goed, want dan zou hij buiten moeten slapen en een flippende Matthew om hem heen hebben. Dat was zeker niet goed. En hij wilde ook gewoon naar huis, want in een bos slapen… was niet het meest slimme idee. Dat gaf hij zelf ook wel toe. Vooral in de winter, als het vriest, in de kou. Nee, dat was geen slim idee om dan hier buiten vast te zitten met totaal geen idee waar hij was. Gelukkig had hij nog wel Fire type pokémon. Waaronder ook een nieuwe aanwinst. Een litten genaamd Milo. Het was een leuke pokémon, niet echt typisch voor een Team Rocket grunt, maar zeker leuk om rond zich te hebben. Het was lastig om hem achter te houden voor Matthew, want de jongen was blijkbaar allergisch voor de Litten, maar het was hem wel gelukt tot nu toe. Maar deze zou ook nu niet veel voor hem kunnen betekenen. Hij moest iets vinden waardoor hij terug richting huis kon gaan. Als er nou eens mensen in de buurt waren… Maar helaas had hij de afgelopen tijd geen enkel teken van leven gezien buiten die van hem en Lindo. En van andere pokémon. Maar daar had hij ook niet veel aan, aan die wilde pokémon. Een gemompel verliet zijn mond, denkende hoe hij misschien uit dit doolhof voor hem kon komen. Want ja, voor hem was dit simpele bos een doolhof. Alles was een doolhof. Hij was al blij dat hij na een half jaar van Matthew’s huis naar de supermarkt kon lopen en andersom zonder kwijt te raken. Want hij raakte echt heel snel de weg kwijt. Hij raakte gewoon afgeleid en dan… tja. Dan was hij de weg kwijt geraakt. Hij was snel afgeleid en onthield de details niet van de route die hij had genomen. Dat betekende dat alles dus op elkaar leek, vooral in een bos als deze. Melvin krabbelde over zijn achterhoofd, waarna hij zuchtte en op een omgevallen boom ging zitten. Hoe prachtig was dit wel niet? De weg kwijt, het was zowat een dagelijkse bezigheid voor hem. Het was eerder een wonder als hij de weg niet was kwijt geraakt op een dag. Dan was dat een goede dag, een geluksdag. Maar vandaag was weer een dag zoals alle anderen. Hij had het echt wel geprobeerd hoor, om extra goed op de details te letten en alles zodat hij de weg naar huis terug kon vinden. Maar het werkte niet. Hij onthield het simpelweg niet door zijn eigen gedachten en andere dingen die om hem heen gebeurde. Vroeger was hij echt heel goed in de weg naar huis te vinden en was zijn richtingsgevoel top. Maar sinds het ongeluk… De nacht dat hij was aangereden door een bus.. of vrachtwagen, hij wist nog steeds niet echt wat het was. Het was in ieder geval groot… terug naar het punt. Nadat hij was aangereden was dit hele gevoel weg gegaan voor de een of andere reden. Waarom snapte hij niet, maar hij gokte dat het gewoon een bijwerking was van het ongeluk. Hij zat er een beetje hopeloos bij, Lindo aan zijn zijde die een pootje op zijn been had gelegd alsof hij wilde vertellen dat alles goed zou komen en dat hij niet zo hopeloos hoefde te zijn. Ja ja… Hij wist zelf ook wel dat het wel goed zou komen, hij ergerde zich er alleen maar aan dat het zo lang duurde voordat alles goed kwam. Mel zuchtte even en legde een hand in zijn gezicht. Wat geweldig weer. Hij moest dus weer wachten op iets of iemand die hem kwam helpen. Of hij moest Matthew een berichtje sturen natuurlijk, maar daar was hij te koppig voor en dat wist hij eigenlijk zelf ook wel. Dus dat zou hij zo lang mogelijk uitstellen.

+ Echo Wolf

Random 1k be like what