Er leek niet veel van haar rust terecht te komen zeg. Een kleine twee weken geleden had ze in moeten breken in een lab in Fortree Town, om daar wat belangrijke informatie te scoren voor de organisatie. Die quest had ze toen succesvol afgesloten. Ze was niet gepakt door de bewaker, had uiteindelijk het juiste stapeltje papierwerk met de onderzoeksresultaten gevonden en had het veilig afgeleverd in Mossdeep City. En net toen ze dacht dat ze een rustige zondag zou hebben, met op de planning om morgen weer terug te keren naar Kalos, had ze een nieuwe opdracht toegewezen gekregen. Arianna reisde veel tussen de twee regio’s. Was ze de ene avond in Lumiose City te vinden, kon ze de volgende dag al ergens in Mossdeep City zitten. De jonge vrouw had immers geen vaste woning, ze kon daardoor makkelijk reizen en het leek erop dat de mensen die boven haar stonden dat ook hadden gemerkt, want anders zouden ze haar niet telkens quests geven in andere regio’s. Dit weekend was ze dus naar Hoenn gereisd, terwijl ze vrijdag nog een patrouille had gelopen in Lumiose City. Maar voor vandaag zat er geen patrouille in, ze had namelijk een missie om uit te voeren in Petalburg City. En om eerlijk te zijn, ze had er echt zin in. Ergens inbreken was leuk.. maar het was nog veel leuker om angst te zaaien onder de mensen. Om mensen op hun plaats te zetten, geweld te gebruiken om klussen te klaren. Geweld was in dit geval meer dan toegestaan, ze herinnerde zich de woorden van haar opdrachtgever nog perfect.
"Volgens mij denken die studenten in Petalburg City dat wij een lachertje zijn. Misschien moet iemand ze laten weten dat ze geen grappen over ons moeten maken."
Het was letterlijk haar opdracht geweest om het studentenhuis neer te halen.
Neer te halen. Met de grond gelijkmaken. Ervoor zorgen dat die studenten in Petalburg City voortaan anders over Team Rocket zouden denken. Angst zaaien onder haar eigen generatie. Eens laten zien wie er hier de baas was, eens laten zien voor wie ze wel degelijk bang moesten zijn. En oh, ze had er zo’n zin in. Ze wilde niet langer een onopgemerkte grunt blijven binnen Team Rocket, ze had potentie en motivatie genoeg om zichzelf hogerop te werken. Arianna wist dat het niet snel zou gaan, maar beetje bij beetje moest het ook wel lukken. En met dit soort grote opdrachten maakte je je naam wel bekend onder de andere leden. Want wanneer ze zou slagen, zou het morgen overal in het nieuws komen. Alle kranten zouden er schande van spreken, mensen en organisaties zouden bang zijn dat hun gebouw de volgende was. En van die studenten zouden ze al helemaal geen weerwoord meer hebben. Niet wanneer de jonge vrouw er klaar was, wanneer ze de quest had laten slagen. Nee. En die angst zou er gaan komen, daar zou ze zelf voor zorgen. Het studentenhuis zou plat gaan, dat zou ten onder gaan na vandaag. Oh Arceus, je zou nog bijna gaan denken dat ze verslaafd was aan geweld, dat ze erop kickte. Het was niet meteen dat ze geweld zo geweldig vond, een beetje misschien, maar ze was zeker niet één of andere psychopaat. Ze was iemand met een enorme motivatie om zichzelf te bewijzen, zichzelf en anderen te overtreffen, iemand die zeer gedreven was wanneer het om haar werk ging. En in dit geval hield haar werk in om arrogante studenten een goed lesje te leren. Medelijden had ze niet met mensen die de organisatie dwars zaten, het was hun eigen schuld. Daarbij moest het een voorbeeld gaan zijn voor andere mensen. Dit moest als een afschrikmiddel dienen voor anderen die dachten dat Team Rocket een lachertje was, die dachten dat de organisatie niet zoveel betekende. In Kalos leken ze er de schrik al goed in te hebben zitten, alleen moest Hoenn duidelijk met een wat hardere hand aangepakt worden. Hier hadden mensen nog niet veel respect, dat had ze wel gemerkt toen ze die suikerspin en haar pokémon tegen was gekomen in Lumiose City. Dat kind had serieus gedacht dat ze haar aankon, maar dat was een prachtige fout die veel mensen te vaak maakte. Arianna werd enorm onderschat, en dat terwijl ze een redelijk sterk team aan het opbouwen was. Haar team zat op dit moment helemaal vol, en in haar box had ze ook een aantal pokémon zitten die op een dag misschien wel weer een rol in haar team zouden spelen. Ze wist niet hoe de tijd zou lopen, alle kansen stonden open en ze deed niet aan vaste plaatsen in haar team. Alleen haar geliefde Raksha natuurlijk, de prachtige witte vos was haar sidekick geworden - want zo noemde Arianna haar, een
sidekick. Verder moest ze toegeven dat haar Charizard ook een essentieel deel van het team was, zeker wat betreft zijn kracht. Hetzelfde gold voor de Nidoking eigenlijk. Ze had de pokémon nodig, dus voorlopig hadden ze wel een redelijk zekere plaats in haar team. En dan was er nog haar Deino. Eerst had ze niet zo goed geweten wat ze met het beest aan moest, maar ze was tot de conclusie gekomen om hem te houden en hem te trainen, net zolang tot hij naar zijn laatste stage zou veranderen. Het was een uitdaging, en het zou niet makkelijk gaan worden, maar Arianna wilde het heel graag. En wanneer ze iets wilde, dan kreeg ze het ook. Neem als voorbeeld die kroon uit het museum wat ze in het grote Lumiose City had gevonden. Wanneer ze iets wilde, dan kreeg ze het ook. Wanneer ze iets op wilde zetten, dan deed ze het ook. Zo stak ze simpelweg in elkaar, had ze altijd al gedaan eigenlijk. Die kroon had ze op willen zetten, dus had ze het gewoon uit de vitrine gehaald en het gedaan, want waarom ook niet? Je leefde maar één keer, dan moest je doen wat je wilde. En met dat laatste bedoelde ze natuurlijk alleen Team Rocket, want voor de rest moest iedereen naar hen luisteren.
Arianna had de hele dag rond gehangen in de buurt van het studentenhuis. Eerst wilde ze het misschien op klaarlichte dag doen, maar het had haar leuker geleken om ze ‘s nachts eens goed te verrassen. Het was nog best moeilijk geweest om goed te kunnen bedenken wat het plan precies was, want een studentenhuis haalde ze nou ook weer niet elke dag neer. Gebouwen over het algemeen niet echt, dit was haar eerste opdracht onder de categorie ‘sloop het’, maar ze had er wel zin in. Er waren veel manieren waarop ze dit kon gaan doen, maar ze wilde kiezen voor de manier die de meeste indruk zou maken. Een gebouw met de grond gelijkmaken moest toch niet zo heel moeilijk zijn? Voor deze opdracht zou ze haar volledige team kunnen gebruiken, want dan was de kans op slagen natuurlijk groter. Zonder enige twijfel liet ze dan ook de overige vijf verschijnen - aangezien Raksha al bij haar was, zoals gewoonlijk.
“Oké, vandaag hebben we een nieuwe opdracht,” zei ze met een kleine grijns terwijl ze één voor één naar haar pokémon keek. De ogen van haar Lycanroc, Frodo, leken al meteen op te lichten bij dit nieuws. De Charizard en Nidoking waren zoals altijd neutraal onder de hele situatie - misschien moest ze binnenkort wel weer een training met hem gaan doen, ze waren nog steeds een beetje onder de invloed van hun vorige eigenaar dacht ze zo. Haar Shuppet zweefde geamuseerd door de lucht heen en haar Alolan Vulpix keek nieuwsgierig naar haar omhoog. Dit zou ook de eerste quest worden dat Raksha mee moest helpen. Cerberus, haar Deino, reageerde niet eens echt en keek maar een beetje in het rond, ook al kon hij niets zien.
“Let’s go then,” zei ze met een knikje van haar hoofd terwijl ze in beweging kwam. Er stond een hek om het gebouw heen, weer twee keuzes. Het hek neerhalen of er tussendoor glippen. Dat eerste was beter. Ze knipte een keer met haar vinger en Ares stapte naar voren. De Nidoking had een loodzware staart. Arianna deed een stapje terug en keek toe hoe de pokémon maar één keer tegen het ijzeren hek aan hoefde te knallen met zijn staart, of het was zodanig ingedeukt dat het zowat leek op een ophaalbrug die naar beneden was gegaan voor haar, voor de queen. Beetje overdreven misschien, maar wat maakte het ook uit. Rustig stapte ze over het hek heen, oppassend dat haar hakken niet ergens achter bleven hangen. De rest van het team volgde haar. Zojuist hadden ze best wat herrie gemaakt, en ze zag dan ook hoe de eerste lichten in het studentenhuis aangingen. Het was geen mega groot huis, gewoon een normaal formaat.
“Hades, de eer is aan jou om met de deur in huis te vallen.” Wat een geweldig toepasselijke woordgrap was dat zeg.
“Dragon Rage.” De aanval knalde tegen de deur aan, waardoor deze volledig weggeblazen werd en ergens achterin de gang eindigde.
“En nu is het tijd voor wat meer lawaai,” voegde ze eraan toe. Haar Lycanroc slaakte een luide huil, waarna hij het gebouw in stormde. Well, that would do.
Er kwamen nu meer geluiden uit het huis. De studenten waren wakker geworden en Arianna wist dat er een lichte paniek heerste, niemand wist namelijk precies wat er gaande was. Zelf stond de jonge vrouw nog buiten, maar ze wenkte haar drie andere kleine pokémon en stapte toen naar binnen.
“Phobetor, be my guest.” Vrijwel meteen zweefde de Shuppet een random kamer binnen, waar geschreeuw in te horen was. Haar Nidoking en Charizard bleven buiten staan, ze had liever niet dat het gebouw al neerging terwijl zij er zelf nog in zat. De Deino wandelde naast haar mee, lichtelijk enthousiast, en brulde een keer.
“Aurora Beam,” zei ze ondertussen tegen Raksha. De koude vos was naar voren gesprongen en liet een regenboogkleurige straal door de gang heen schieten, eentje die er mooi uitzag maar een spoor van vernietiging achterliet. Eerst zou ze binnen aan de slag gaan, daarna zouden haar twee grote bakbeesten het hele gebouw neerhalen. Dat was het plan, simpel toch?
“Mist,” zei ze vervolgens. Er kwamen namelijk meerdere studenten haar kant op rennen, duidelijk op weg naar de buitendeur, en ze hoefde nu ook niet direct volledig herkend te worden. Een stevige mist verspreidde zichzelf door de gangen heen. Er waren nog altijd kreten te horen van het gedeelte van het gebouw waar haar Shuppet bezig was, waarschijnlijk joeg hij mensen eruit en gaf hij ze de schrik van hun leven. Ook Frodo hield zich niet in. Ze kon de weerwolf hier horen huilen en grauwen, maar het zou haar wat. Hij mocht zijn gang gaan op deze arrogante studenten. Het groepje was haar gewoon voorbij gerend, maar buiten stond er nog een leuke verrassing op hen te wachten.
Het ging nog eventjes zo door. Binnen maakte ze de boel aan kant, liet Raksha overal haar Aurora Beam op gebruiken en hoorde hoe Phobetor en Frodo de rest van de studenten luidruchtig en met een beetje geweld het gebouw uit joegen. Er hoefde namelijk ook weer geen doden te vallen, niet voor zo iets simpels. Daarbij, dode mensen konden geen angst verspreiden, die konden helemaal niets meer dus het zou een nutteloos iets zijn.
“Kom op, naar buiten!” zei ze waarna ze een andere gang in sloeg en op een redelijk snel tempo de weg terug naar buiten vond, gevolgd door haar vosje en Deino. Eenmaal buiten kon ze zien hoe er een heel eind verderop een groep studenten stond, lichtelijk in het nauw gedreven door haar Charizard en Nidoking, waarvan die eerste zo nu en dan een aantal vlammen op hen af spuwde. Arianna draaide zich om toen ze haar Lycanroc aan hoorde komen, totaal door het dolle heen en nog een student voor zich uit jagend, op de voet gevolgd door Phobetor die een nogal sadistische grinnik liet horen toen het zijn trainster zag.
Het studentenhuis was leeg, dus dat betekende dat het tijd was voor de grand finale.
“Ares, Hades!” trok ze de aandacht van de twee reuzen die meteen haar kant op kwamen zetten. Ze had haar Lycanroc terug laten keren, en was er vrijwel zeker van dat deze lichtelijk teleurgesteld was hierdoor. Ook haar Deino was voor nu klaar, ze kon de extra gewichten niet gebruiken en daarbij zou ze hier snel weg willen gaan wanneer de klap eenmaal gebeurd was. Boem. Weg zou het studentenhuis zo zijn. Ze wenkte haar Charizard met een haastige beweging en klom op zijn rug, gaf hem een korte trap met haar voet in zijn flanken en dat zorgde ervoor dat hij zijn vleugels uitspreidde. Raksha sprong nog snel bovenop de vleugel, om zich vervolgens bij haar trainster te voegen. Terwijl de Charizard wat meer hoogte maakte bleef haar Nidoking op de grond. Ook de Shuppet zweefde met hen mee naar boven, de ghost type leek nog altijd zeer geamuseerd door deze hele actie. Ach, hij was inderdaad een beetje sadistisch zo nu en dan.
“Ares, Earth Power!” De grond onder het huis begon alvast lichtjes te trillen, en Arianna wist wat er straks zou gaan gebeuren.
“Ice Shard, Raksha.” De ramen van het studentenhuis gingen op in scherven wanneer haar witte vosje een regen van ijspegels neer liet komen op het gebouw. Sommige kwamen ook in de buurt van de studenten, die angstig nog verder van het gebouw afdeinsten.
“Hades, Inferno. Phobetor, Shadow Ball en Raksha Aurora Beam.” Eerst sloeg de aanval van haar Shuppet in op het gebouw, waardoor er een deel van het dak doorboord werd en er een gat in kwam te zitten. De gecombineerde aanval van haar Charizard en Alolan Vulpix zorgde voor meer vernietiging, zowat het hele dak ging er namelijk aan en vlammen kwamen nu uit het gebouw zetten. Rookpluimen stegen op in de hemel en zorgde ervoor dat men van veraf zou kunnen zien dat er hier iets gaande was. De schaduw die haar Charizard over de grond gooide was angstaanjagend, zeker voor de mensen die op de grond stonden en niets konden doen tegen de draak die hun thuis vernietigde op dit moment.
En toen kwam dan eindelijk de grand finale. De grond begon heviger te trillen en voordat iedereen het wist explodeerde de grond onder het studentenhuis. Het geluid van krakend hout en vallend steen was oorverdovend. De grond onder het gebouw was letterlijk opgeblazen en dat zorgde ervoor dat het gebouw af begon te brokkelen. Ze hoorde kreten bij de studenten vandaan komen, maar keek zelf tevreden toe. Een enorme stofwolk steeg op en net op tijd liet ze haar Nidoking terugkeren, zodat hij niet geraakt zou worden.
“Hoger, Hades,” zei ze en de Charizard maakte nog wat meer meters, waardoor ze wat hoger boven Petalburg City kwamen te hangen. Rook en stof vermengde zich met elkaar in de lucht. Het gebouw was zo goed als down, toch? Met een beetje geluk zouden die studenten de volgende keer wel twee keer nadenken voordat ze opmerkingen zouden maken over Team Rocket.
Arianna keek naar de smeulende puinhoop daar beneden.
“Ik heb zo’n vermoeden dat het geslaagd is, denken jullie niet?” Haar Shuppet was de enige die reageerde, met opnieuw een redelijk sadistisch gegrinnik. Het was te hopen dat niemand hier haar had herkend, want ze wilde liever niet morgen gevolgd worden door een hele horde Rangers. Aan de andere kant.. laat maar komen die boel. Ze was er niet bang voor, ze was niet bang om haar handen vies te maken en al helemaal niet om te vechten. Dit was haar werk, dit was een quest die ze had moeten uitvoeren en met een beetje geluk zouden er nog wel meer positieve dingen uitkomen voor haar. Ze had zojuist genoeg angst gezaaid - als de studenten tenminste wel goed waren, want ze vond het heel onwaarschijnlijk dat een normaal mens nu nog commentaar zou hebben op de organisatie. Met een beetje geluk zou haar naam op gaan vallen. Dan was het niet vandaag, misschien morgen, misschien volgende week, misschien volgende maand. Het zou over een half jaar kunnen zijn, of over een jaar, of over twee jaar. Maar dat zou haar er niet van weerhouden zich te bewijzen. Ze zou bewijzen dat ze een echt lid was van Team Rocket, dat ze het verdiende om niet onder de lage rank van grunts gesteld te worden. Lichtelijk arrogant misschien weer, het was niet zo dat ze zichzelf zo enorm geweldig vond, maar ze wilde zich bewijzen en verder komen. Haar pokémon waren krachtig genoeg, ze had meerdere dingen gedaan voor het team, kende redelijk wat mensen ondertussen. Team Rocket was de enige plaats waar ze zich echt thuis voelde. Want kom op.. wie genoot er nu niet van zo’n uitzicht wat ze hier beneden had?
“Jullie hebben goed je best gedaan,” zei ze terwijl ze nu ook haar Shuppet terug liet keren. Er hing nog altijd een mist over het veld heen waar het gebouw op had gestaan, samen met de rook en de stofwolk was het dus niet erg duidelijk wat de precieze staat van het gebouw nu was. Daarom had ze besloten om nog eventjes boven de stad te blijven hangen om zeker te maken dat de quest geslaagd was. Het zou namelijk pas falend zijn wanneer ze nu al weg zou vliegen en later te horen kreeg dat het gebouw nog gewoon stond - al was dat laatste bijna onmogelijk, maar je wist het maar nooit. Ondertussen klopte ze de Charizard kort op zijn warme nek.
“Zie je wel, je krijgt de smaak te pakken. Team Rocket is toch veel leuker dan het saaie leventje met een trainer als eigenaar?” Het antwoord wat ze kreeg leek op een wat koppige brom, ja, de pokémon moest haar wel gelijk geven. Kort knikte ze, dat was inderdaad wat ze wilde horen. Ja, ze had het wel goed gehad wat betreft deze Charizard..
